زنانه‌ترین دوران سینمای ایران در راه است؟
با صدور پروانه‌های ساخت تازه، می‌توان سینمای ایران را دارای بیشترین جمعیت کارگردانان زن در قیاس با دیگر کشورها قلمداد کرد.
تابناک: با صدور پروانه‌های ساخت تازه، می‌توان سینمای ایران را دارای بیشترین جمعیت کارگردانان زن در قیاس با دیگر کشورها قلمداد کرد.
اتفاقی که در صورت گذر این فیلم‌ها از مراحل تولید، در جشنواره فیلم فجر سی و سوم و همچنین تولیدات یک سال آینده سینما کاملاً نمایان خواهد بود و حتی اگر برخی از این فیلم‌ها به جشنواره فجر نیز راه نیابد، زنانه‌ترین دوران سینمای ایران را شاهد خواهیم بود.
در گذشته ورود به جمع کارگردان‌های سینمای ایران حتی برای دستیاران پرسابقه مردِ کارگردان‌های مطرح کشورمان نیز اتفاق چندان ساده‌ای نبود اما اوضاع چنین نماند و مسیر هموار شد تا گروهی از زنان سینماگر کشورمان نیز روی صندلی کارگردانی تکیه زنند و به طراحی و مدیریت پروژه‌های سینمایی بپردازند.
پوران درخشنده از سال ۱۳۵۴ در سازمان صدا و سیما شروع بکار کرد و در همان زمان فیلم طاعون که درباره طاعون در کردستان به سال ۱۳۲۸ است را تهیه کرد و به مستندسازی در سال‌های پسر از انقلاب ادامه داد و در نیمه نخست دهه ۶۰ با «رابطه» وارد فضای سینمای ایران شد و نخستین تجربه کارگردانی فیلم بلند سینمایی‌اش را به دست آورد.
درخشنده در طول سه دهه اخیر به معضلات اجتماعی به عنوان رویکرد اصلی فیلم‌سازی توجه داشته و با همین رویکرد آثاری چون «شمعی در باد»، «بچه‌های ابدی» و «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» را ساخته که آخرین اثرش تحسین همگان را به واسطه جسارت در نزدیک شدن به سوژه‌ای چون تعرض به کودکان به عنوان یک تابو در ایران در پی داشت.
رخشان بنی‌اعتماد برنامه ریز و دستیار رسول صدرعاملی در «گلهای داوودی» (۱۳۶۳) و دستیار کیانوش عیاری در «تنوره دیو» (۱۳۶۴)، در سال ۱۳۶۶ «خارج از محدوده را کارگردانی کرد و در طول بیش از ربع قرن، آثار مهمی چون «نرگس»، «روسری آبی»، «گیلانه»، «خون بازی» و در آخر «قصه‌ها» را خلق کرد و از برخی کارگردان‌های مطرح مرد نیز پیشی گرفت.
تهمینه میلانی که سینما را با تجربه منشی صحنه مسعود کیمیایی در «خط قرمز» (۱۳۵۸) و پیک جنگل (۱۳۶۱) آغاز کرد، «بچه‌های طلاق» در سال ۱۳۶۸ بر اساس سناریویی که خود نوشته بود، آغاز کرد و با نگاه تجاری که داشته به فیلم‌سازی در این سال‌ها ادامه داد و برخی از پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما از جمله «آتش بس» را به نام خود ثبت کرده‌است؛ اتفاقی شیرینی که او را وسوسه کرد تا «آتش بس ۲» را بسازد، هرچند بعید است نصف موفقیت قسمت اول را بتواند با فیلم جدیدش تکرار کند.
هفته پیش بود که فهرست تازه‌ای از پروانه ساخت برای فیلم‌های سینمایی بلند اعلام شد. فیلم اولی‌هایی که تمام تلاششان در این است که فیلمشان را در جشنواه فیلم فجر آینده به نمایش در بیاورند. مرجان اشرفی‌زاده یکی از همین فیلمسازهای فیلم اولی است که قصد دارد اولین فیلم خودش را با عنوان «آبجی» جلوی دوربین ببرد.
تعداد سینماگران زن رو به رشد است و این اتفاق خیلی خوبی است. اگر تمام کسانی که امسال برای ساخت فیلمشان پروانه گرفته‌اند، فیلم بسازند، امسال جشنواره فیلم فجر ورود بسیار خوبی از خانم‌های سینماگر به بدنه سینما دارد.
اتفاقی که در صورت گذر این فیلم‌ها از مراحل تولید، در جشنواره فیلم فجر سی و سوم و همچنین تولیدات یک سال آینده سینما کاملاً نمایان خواهد بود و حتی اگر برخی از این فیلم‌ها به جشنواره فجر نیز راه نیابد، زنانه‌ترین دوران سینمای ایران را شاهد خواهیم بود.
در گذشته ورود به جمع کارگردان‌های سینمای ایران حتی برای دستیاران پرسابقه مردِ کارگردان‌های مطرح کشورمان نیز اتفاق چندان ساده‌ای نبود اما اوضاع چنین نماند و مسیر هموار شد تا گروهی از زنان سینماگر کشورمان نیز روی صندلی کارگردانی تکیه زنند و به طراحی و مدیریت پروژه‌های سینمایی بپردازند.
پوران درخشنده از سال ۱۳۵۴ در سازمان صدا و سیما شروع بکار کرد و در همان زمان فیلم طاعون که درباره طاعون در کردستان به سال ۱۳۲۸ است را تهیه کرد و به مستندسازی در سال‌های پسر از انقلاب ادامه داد و در نیمه نخست دهه ۶۰ با «رابطه» وارد فضای سینمای ایران شد و نخستین تجربه کارگردانی فیلم بلند سینمایی‌اش را به دست آورد.
درخشنده در طول سه دهه اخیر به معضلات اجتماعی به عنوان رویکرد اصلی فیلم‌سازی توجه داشته و با همین رویکرد آثاری چون «شمعی در باد»، «بچه‌های ابدی» و «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» را ساخته که آخرین اثرش تحسین همگان را به واسطه جسارت در نزدیک شدن به سوژه‌ای چون تعرض به کودکان به عنوان یک تابو در ایران در پی داشت.
رخشان بنی‌اعتماد برنامه ریز و دستیار رسول صدرعاملی در «گلهای داوودی» (۱۳۶۳) و دستیار کیانوش عیاری در «تنوره دیو» (۱۳۶۴)، در سال ۱۳۶۶ «خارج از محدوده را کارگردانی کرد و در طول بیش از ربع قرن، آثار مهمی چون «نرگس»، «روسری آبی»، «گیلانه»، «خون بازی» و در آخر «قصه‌ها» را خلق کرد و از برخی کارگردان‌های مطرح مرد نیز پیشی گرفت.
تهمینه میلانی که سینما را با تجربه منشی صحنه مسعود کیمیایی در «خط قرمز» (۱۳۵۸) و پیک جنگل (۱۳۶۱) آغاز کرد، «بچه‌های طلاق» در سال ۱۳۶۸ بر اساس سناریویی که خود نوشته بود، آغاز کرد و با نگاه تجاری که داشته به فیلم‌سازی در این سال‌ها ادامه داد و برخی از پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما از جمله «آتش بس» را به نام خود ثبت کرده‌است؛ اتفاقی شیرینی که او را وسوسه کرد تا «آتش بس ۲» را بسازد، هرچند بعید است نصف موفقیت قسمت اول را بتواند با فیلم جدیدش تکرار کند.
هفته پیش بود که فهرست تازه‌ای از پروانه ساخت برای فیلم‌های سینمایی بلند اعلام شد. فیلم اولی‌هایی که تمام تلاششان در این است که فیلمشان را در جشنواه فیلم فجر آینده به نمایش در بیاورند. مرجان اشرفی‌زاده یکی از همین فیلمسازهای فیلم اولی است که قصد دارد اولین فیلم خودش را با عنوان «آبجی» جلوی دوربین ببرد.
تعداد سینماگران زن رو به رشد است و این اتفاق خیلی خوبی است. اگر تمام کسانی که امسال برای ساخت فیلمشان پروانه گرفته‌اند، فیلم بسازند، امسال جشنواره فیلم فجر ورود بسیار خوبی از خانم‌های سینماگر به بدنه سینما دارد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر