گفتگو با وحید امیری؛ پدیده جوان تیم ملی

هفته نامه همشهری تماشاگر - علیرضا دهقانی: یکی از پدیده های تیم ملی در جام ملت های 2015 آسیا بود. برای تیمی که ناباورانه از گردونه رقابت ها حذف شد. شاید تنها دلخوشی، چهره شدن چند بازیکن جدید در عرصه فوتبال ملی بود تا مرهمی باشد بر زخم ناکامی در کسب عنوان در شانزدهمین دوره جام ملت های آسیا.

وحید امیری برخلاف هم باشگاهی خود یعنی مرتضی پورعلی گنجی و سروش رفیعی در تیم های ملی رده پایه حضور نداشت و مانند وریا غفوری نیز سابقه حضور در چند باشگاه لیگ برتری را هم در کارنامه خود نمی دید. همین مورد وی را از سایر پدیده های تیم ملی در جام ملت ها متمایز کرد تا وی را برای این گفتگو انتخاب کنیم.


ظاهرا بدون بازی در رده های سنی پایه فوتبالیست شدی!

- بله؛ من در هیچ کدام از رده های سنی پایه بازی نکردم و فوتبال باشگاهی خود را زمانی شروع کردم که سنم از رده های پایه گذشته بود. در واقع اگر دانشگاه نمی رفتم شاید هیچ وقت فوتبالیست نمی شدم.

چطور شد که به سمت فوتبال آمدی؟

- من سال ۸۶ وارد دانشگاه شدم. در دانشگاه متوجه شدم که برای فوتسال دانشگاه تست می گیرند. فوتسالم خوب بود و به۹ اصطلاح گل کوچک باز بودم. در تست قبول شدم و همان سال با تیم داشنگاه قهرمان منطقه ۵ خرم آباد شدیم و من یکی از بهترین های تیم مان بودم.

چطور شد که فوتسال را ادامه ندادی و به سمت فوتبال آمدی؟

- اتفاقا کسانی که بازی سالنی من را دیدند معتقدند که شاید در فوتسال خیلی زودتر از فوتبال به تیم ملی می رسیدم. تکنیکم در سالن خیلی خوب بود اما تعدادی از دوستان صمیمی من در تیم فوتبال دانشگاه بودند و من هم به دنبال آنها به تیم فوتبال دانشگاه رفتم.

در تیم فوتبال دانشگاه هم راحت انتخاب شدی؟

- نه؛ فوتبالم مثل فوتسالم نبود و با وساطت و سفارش دوستانم به عضویت تیم دانشگاه درآمدم. ضمن اینکه مربی ما در فوتبال دانشگاه همان مربی تیم فوتسالمان بود و از تکنیک من خوشش می آمد و به همین خاطر انتخابم کرد. اوایل فقط ۵ الی ۱۰ دقیقه من را بازی می دادند تا اینکه رفته رفته بازی ام بهتر شد.


فوتبال باشگاهی را چطور شروع کردی؟

- سال ۸۷ بود که باز هم از طریق تعدادی از بچه های دانشگاه که هم تیمی بودیم پایم به فوتبال باشگاهی باز شد. تعدادی از بچه های تیم دانشگاه در تیم پرسپولیس خرم آباد که آن زمان در لیگ سه حضور داشت بازی می کردند و من را به تمرینات این تیم بردند. یک نیم فصل را بازی کردم و سال بعد همان تیم به داتیس تغییر نام داد و این بار یک فصل کامل بازی کردم؛ سال دومی که عرض کردم بهترین سال من بود و دیگر تبدیل به بازیکن مطمئنی شده بودم.

در کوثر لرستان هم بازی کردی؟

- بله؛ همان سالی که کوثر به لیگ دو سقوط کرده بود به این تیم رفتم و حضور در یک دسته بالاتر را تجربه کردم. آن سال هم خوب بودم و به چشم آمدم که بعد از آن به گهر درود رفتم ولی ماجرای اختلاس که پیش آمد، تیم از هم پاشید و همان سال نزدیک بود فوتبال را کنار بگذارم.

چگونه ادامه دادی؟

- خیلی ناامید شده بودم. نه رابطه خاصی داشتم و نه پارتی. به طور اتفاقی از طریق یکی از دوستان شرایطی فراهم شد که قرار شد به اردوی نساجی در اردبیل بروم و تست بدهم. به تهران که رسیدم آقای سیاوش بختیاری زاده مربی نفت مسجدسلیمان به من زنگ زدند و گفتند که تو را می خواهیم. اتفاقا در تهران و مجموعه انقلاب اردو داشتند. دیگر به سمت اردبیل نرفتم و در همان اردو دو بازی دوستانه با پاس همدان و شهرداری بندرعباس برگزار کردیم که خوشبختانه در هر دو دیدار خوب بودم و با نفت مسجدسلیمان قرارداد بستم تا اولین تجربه لیگ یکی خودم را کسب کنم.

و باز هم یک دسته در فوتبال ترقی کردی!

- سال ۹۰ بود که با نفت مسجدسلیمان لیگ یکی شدم. در آن تیم هم روز به روز بهتر بازی می کردم و سال خوبی را پشت سر گذاشتم. از اقبال من بود که به نساجی نرفتم و به این تیم آمدم. اگر به نساجی یا هر تیم دیگری می رفتم احتمال اینکه به نفت تهران بیایم خیلی کم می شد و شاید امروز این اتفاقات برایم نمی افتاد و ملی پوش نبودم.

بحث ارتباط میان تیم های زیرمجموعه نفت را می گویی؟

- بله؛ در تمام تیم های زیرمجموعه نفت، دو تیم نفت تهران و مسجدسلیمان با هم ارتباط بسیار نزدیک تری دارند. می شود گفت تقریبا هیات مدیره هر دو تیم یکی است. در مسجدسلیمان یک فوروارد گلزن داشتیم به نام حسین مالکی. فیلم بازی هایش را برای نفت تهران فرستاده بودند که در آن طی ۹ بازی ۸ گل زده بود. ۶ الی ۷ پاس گل را من به او داده بودم و مسئولان نفت تهران از روی فیلم حسین مالکی من را پسندیدند.

در آن مقطع به تیم ما نامه زدند و من را خواستند. چون تیم ما در کورس رقابت برای صعود به لیگ برتر قرار داشت، موافقت نشد که بیایم. مسئولان تیم ما این ماجرا را به بعد از بازی های لیگ یک موکول کردند. در آن سال در گروه مان سوم شدیم و نتوانستیم به لیگ برتر صعود کنیم اما من با آمدن به نفت تهران، لیگ برتری شدم.


فکر می کردی در سال اول حضورت در لیگ برتر بتوانی بازی کنی؟

- من با امسال ۶ فصل است که فوتبال باشگاهی بازی می کنم. درست است که در همان شروع از رده سنی بزرگسالان شروع کردم اما پله به پله و از لیگ سه شروع کردم و به لیگ برتر آمدم. هر سال هم که به یک دسته بالاتر آمدم با تجربه ای که از حضور در دسته های پایین تر داشتم خوب بازی کردم. وقتی پایم به لیگ برتر رسید آنقدر تجربه و البته انگیزه داشتم که می دانستم در نفت تهران هم می توانم به پیشرفتم ادامه دهم. در این میان البته یک شانس بزرگ آوردم.

چه شانسی؟

- حضور یک مربی مانند آقای علیرضا منصوریان برای من و سایر بازیکنان جوان نفت تهران یک موهبت به شمار می رفت. ایشان کار با بازیکنان جوان را به خوبی بلد است. جوی بسیار دوستانه را در تیم حکمفرما کرده است که این مورد بزرگترین عامل موفقیت ما در فصل اخیر است.

در تیم نفت با کدام بازیکنان رفیق تر هستی؟

- در تیم نفت تهران دنبال این نباشید که مثلا بازیکنان دو به دو با هم رفیق باشند. اینجا تمامی بازیکنان با همدیگر رفیق صمیمی هستند. من علاوه بر بیرانوند که همشهری من است و پورعلی گنجی که در تیم ملی با هم هستیم با بقیه هم تقریبا به همان اندازه رفیق هستم.

فکر می کردی به تیم ملی آن هم در اولین سال حضورت در لیگ برتر برسی؟

- من همیشه توکلم به خدا بوده و از سالی که وارد فوتبال شدم هدف گذاری کرده بودم. همین امسال هم اولین هدفم دعوت به تیم ملی بود که خوشبختانه به آن رسیدم.

اولین بار چه زمانی به اردوی تیم ملی دعوت شدی؟

- برای جام جهانی بود که به تیم ملی دعوت شدم و تا ۵۰ نفر هم در لیست آقای کی روش بودم. متاسفانه همسترینگم پاره شد و نتوانستم در فهرست نهایی قرار بگیرم. بعد از جام جهانی در اردوی پرتغال که انتخابی جام ملت ها بود دعوت شدم.


این بار فکر می کردی در لیست نهایی قرار بگیری؟

- رفته بودم که انتخاب شوم. در اردوی جام جهانی که دعوت شدم تجربه لازم را به دست آورده بودم. می دانستم آقای کی روش هر بازیکنی را که خوب تمرین کنتد و در اردو سرحال بلاشد را انتخاب می کند. هدف گذاری من هم بعد از مصدومیتی که قبل از جام جهانی برایم پیش آمد، حضور در لیست نهایی جام ملت ها بود و خدا را شکر به آن هم رسیدم.

اولین بازی ملی چه حال و هوایی برایت داشت؟

- در بازی دوستانه با عراق بود که در ترکیب اصلی قرار گرفتم و اتفاقا یکی دو موقعیت خوب را هم خراب کردم ولی استرس نداشتم و می دانستم که در جام ملت ها به من بازی خواهد رسید.

در بازی با امارات در جام ملت ها هم بدون استرس بودی؟

- شب قبل از بازی آقای کی روش با من و سروش که اولین بازی مان بود صحبت کرد. در کنار این موضوع بزرگترهای تیم خیلی به من کمک کردند که بدون استرس بازی کنم. آقا جواد بزرگی و اسطوره بودن را برایم در آنجا معنی کرد. ایشان آنچنان به من روحیه دادند که اصلا به این فکر نکردم که در طول بازی مثال توپی را خراب کنم یا پاس اشتباهی بدهم. رفته بودم تا خوب بازی کنم.

بازی با عراق برایت چگونه بود؟

- در آ« بازی آقای کی روش دوباره ترکیب اصلی را در زمین گذاشت. من روی نیمکت خیالم کاملا راحت بود. شرایط تیم به گونه ای بود که مطمئن بودم عراق را به راحتی و مثلا با ۲ گل اختلاف می بریم تا اینکه مهرداد اخراج شد و قضاوت داور و باقی ماجرا.

و می رسیم به نقطه عطف بازی تو و آن پنالتی!

- باغ اخراج مهرداد من به بازی آمدم. دیگر همه می دانند که چه شرایطی پیش آمد و نیاز به توضیح نیست. با همنان شرایط بد داوری و یک بازیکن کمتر دو بار بازی باخته را مساوی کردیم. اصلا فکر نمی کردیم که کار به ضربات پنالتی بکشد.

چه شد که قبول کردی پنالتی بزنی؟

- بحث قبول کردن یا نکردن نبود. همه زده بودند و فقط من مانده بودم و گوچی. اتفاقا وقتی نوبت پنالتی به۸ ما رسید خیلی با هم صحبت کردیم و هر کدام به دیگری گفتیم که او بزند. من به رضا گفتم تو در اروپا بازی کرده ای و از من باتجربه تر هستی. الان تو باید بزنی ولی رضا گفت تو بزن، من پنالتی آخر را می زنم.

دقیقا صحنه پنالتی زدن را یادت هست؟

- بارها آن لحظه را با خودم مرور کرده ام و دقیقا خاطرم هست که از زمان حرکت به سمت توپ تا برخورد آن با تیرک دروازه چه گذشت. من قبل از رسیدن به توپ با پای تکیه گاه دروازه بان را فریب دادم. زاویه خالی را دیدم و کاملا آگاهانه به سمت چپ دروازه بان ضربه را زدم اما یک مقدار زیاد زیاد مچ پایم را چرخاندم. ضربه ام شدت داشت به طوری که صدای برخورد توپ با تیر دروازه هنوز در گوشم است اما زیادی به توپ زاویه دادم.

می شود گفت استرس باعث شد تا پنالتی را خراب کنی؟

- باور کنید در هنگام زدن ضربه اصلا استرس نداشتم. اگر داشتم قبول نمی کردم بزنم و می گذاشتم رضا بزند تا پنالتی آخر را من بزنم.

در آن لحظه چه حس و حالی داشتی؟

- باور کنید اصلا ناراحت این نبودم که خراب کردن پنالتی باعث شود که از نظر جایگاهم در تیم ملی ضرر کنم یا با شماتت دیگران روبرو شوم. اصلا به خودم فکر نمی کردم. ناراحت آن هموطنانی بودم که در استادیوم بودند و میلیون ها ایرانی که بازی را نگاه می کردند.


برخورد کی روش بعد از بازی با شما چطور بود؟

- ایشان یک مربی حرفه ای هستند و بعد از بازی با من و احسان صحبت کردند و به ما دلداری دادند. ایشان گفتند که کار ما نباید اصلا به پنالتی می کشید و شما دو نفر هم که نمی خواستید پنالتی خراب کنید. بالاخره اتفاقات فوتبال است که برای شما پیش آمد.

برخورد بازیکنان چطور بود؟

- به خودم افتخار می کنم که عضوی از این تیم بودم. بعد از بازی آنقدر ناراحت بودم که حتی دوش نگرفتم ولی از همان لحظه ای که کار تمام شد بزرگترهای تیم مانند آندو، سید جلال و بقیه دلداری ام دادند. آقا جواد برای تست دوپینگ رفته بود و تا برگشت سراغ من آمد و آنقدر با من صحبت کرد که از آن شرایط بیرون بیایم.

چقدر طول کشید تا با خودت کنار آمدی؟

- آقای کی روش و بچه ها طوری رفتار کردند که شرمنده شان هم شدم. با این وجود اما تا ۲۴ ساعت بعد از بازی خواب به چشمانم نیامد. سپس حدود دو سه ساعتی خوابیم تا راه افتادیم اما اتفاق دیگری افتاد که از نظر روحی خیلی به من کمک کرد تا بتوانم با این مسئله کنار بیایم.

چه اتفاقی؟

- برخورد مردم در فرودگاه آنقدر صمیمی بود که همه چیز از یادم رفت. اولا که استقبال مردم و آن جمعیتی که آمده بودند، همه تیم را غافلگیر کرد. در وهله بعد من را که می دیدند طوری رفتار می کردند که انگار گل قهرمانی را زده ام! باورم نمی شد که مردم چنین برخوردی کنند. همین موضوع بود که توانستم زودتر به خودم بیایم.

خیلی ساده و معمولی زندگی می کنی و برخلاف خیلی از بازیکنان فوتبال هستی؟

- خیلی ها از من ایراد می گیرند که چرا مدل موهایت ساده است یا اینکه لباس هایت برند و مارک نیست. من در خانواده ای فرهنگی رشد کرده ام. درست است که یک روستازاده هستم اما پدرم کهی ک فرهنگی است من را درست تربیت کرده است. الان ۴ سال است که از خانواده دورم و به تنهایی اما در سلامت اخلاق و رفتار زندگی می کنم. در ساختمانی که من زندگی می کنم و ۳۴ واحد دارد، تازه بعد از جام ملت ها ۲ الی ۳ واحد از ساختمان ما فهمیده اند من وحید امیری بازیکن تیم ملی فوتبال ایران هستم، از بس که بی سروصدا رفت و آمد کرده ام.

سقف آرزوهایت کجاست؟

- من ۲۶ سال دارم. از ۲۰ سالگی شروعت کردم و در اولین سال ورودم به لیگ برتر ملی پوش شدم. هدف بعدی من لژیونر شدن، آن هم در اروپا است. این اتفاق در واقع پاسخ من به اعتماد مربیان تیم ملی است.