گفتگو با ستاره کشتی ایران در جام جهانی آمریکا

مجله همشهری جوان - لیلی خرسند: حسن یزدانی؛ این نام چهره جدید است که در کشتی ایران رو شده است. پسر 20 ساله ای که با مدال های نوجوانان و جوانان قرار است از این به بعد در تیم ملی کشتی بگیرد. بعد از خداحافظی اجباری صادق گودرزی از وزن 74 کیلوگرم، همه نگران این وزن بودند. یزدانی در جام جهانی لس آنجلس در وزن 70 کیلوگرم کشتی گرفت. در مسابقات قهرمانی جهان 2014 هم قرار است در این وزن بماند.

اما همه آینده او را در یک وزن بالاتر می بینند؛ وزن المپیکی؛ جایی که جردن باروز آمریکایی سال هاست مدال طلایش را در انحصار خود دارد. حالا کارشناسان در کشتی یزدانی چیزی دیده اند که به مدال المپیک امیدوارشان کرده است. تا مسابقات قهرمانی جهان و بازی های المپیک فرصت چندانی نمانده. شاید همه انتظارات و پیش بینی ها درست باشد و کشتی آزاد ایران یک پدیده دیگر معرف کند؛ شاید هم نه.

یزدانی برخلاف بقیه عجله چندانی ندارد. ترجیح می دهد فعلا تلاش کند. همه به او امیدوارند اما خودش حتی مطمئن نیست که برای مسابقات قهرمانی جهان برای حضور در تیم انتخاب شود. این واقع بینی شاید امتیازی برای او باشد؛ اینکه به جای بلندپروازی واقع گراست. تا اینجا که پسر واقع گرای جویباری همه را خیلی دلخوش کرده است؛ دلخوش به شکستن طلسم جردن باروز شکست ناپذیر و طلایی که بدجوری دلمان به گرفتنش امیدوار است.


با رضا یزدانی نسبت فامیلی داری یا فقط یک تشابه اسمی معمولی است؟

فامیل هستیم، رضا پسرعموی پدرم است. کشتی دز ژن ماست، آبا و اجدادی کشتی گیر بوده ایم. قدیمی های فامیل کشتی هایشان را گرفته اند و حالا نوبت من و رضاست که روی تشک برویم.

از قدیمی های فامیل هم کسی در تیم ملی بوده یا فقط شما دو نفر هستید که به این سطح و قهرمانی رسیده اید؟

نه، فقط ما به تیم ملی رسیده ایم. آنها در سطح کشوری مسابقه می دادند. حالا ما جبران کرده ایم و مقتدرانه به تیم ملی آمده ایم.

الان در خانه تان کشتی گیر دیگری هم دارید؟

ما چهار برادر هستیم. یکی از برادرهایم کشتی می گرفت، اما به خاطر مشکلات مالی کشتی را کنار گذاشت و سرد شد. الان فقط من کشتی می گیرم و بقیه برادرهایم با کشتی کاری ندارند.

وضعیت برای تو خوب بوده که ماندگار شده ای؟

فعلا که هستم تا ببینم چه پیش می آید.

با کشتی هایی که در جام جهانی گرفتی،حسابی جای خودت را بین مردم باز کرده ای. همه می گویند طلای المپیک ریو را برای تو کنار گذاشته اند.

بله، توقع ها خیلی بالارفته، همه از من مدال المپیک را می خواهند. هرکسی من را می بیند، می گوید المپیک هم مدال می گیری، خیلی سخت است. مسوولیتم خیلی سنگین شده. باید تمریناتم را بیشتر کنم. باید تلاش کنم تا حتما در المپیک مدال بگیرم.


برای یک ۲۰ ساله مسوولیت زیادی است. این توقعات روی عملکردت تاثیر منفی نمی گذارد یا دچار استرس نمی شوی؟

ورزشکارها باید استرس شان را کنترل کنند. اگر می خواستم دلهره و ترس به دلم راه بدهم که سراغ کشتی نمی رفتم. نه، مطمئن باشید که همه این توقعات، فقط و فقط به من انگیزه می دهد.

چرا در وزن ۷۰ کیلوگرم کشتی می گیرید، وزنی که در المپیک وجود ندارد. سخت نیست برای المپیک یک وزن بالاتر بروی؟

آقای خادم تشخیص داد که فعلا باید در ۷۰ کیلوگرم کشتی بگیرم. شاید به خاطر اینکه بیشتر به فیزیک بدنی من نزدیک است. در حال حاضر باید خودم را در این وزن اثبات کنم و جایگاهم را محکم کنم. بعد از این با تشخیص کادر فنی، به یک وزن بالاتر می روم.

در ۷۴ کیلو هم کشتی گیر خوب کم داریم. از وقتی که صادق گودرزی کشتی نمی گیرد. این وزن مدعی زیادی نداشته. شاید به خاطر همین هم تو را راحت در المپیک می بینند؟

نه. رقیب کم ندارم، همه هستند؛ چه آنهایی که در جام جهانی کشتی گرفتند، چه آنهایی که قبلا هم بوده اند. صادق گودرزی که خیلی خوب بود. خیلی حیف شد که این قدر زود خداحافظی کرد. از الان که چیزی برای المپیک قطعی نیست و نباید خودم را از الان در المپیک ریو ببینم. عادت کرده ام به جای اینکه حرف بزنم، کشتی بگیرم. همه دارند زحمت می کشند، هرکسی که زحمت بیشتری به خودش بدهد و بهتر کشتی بگیرد، المپیک هم مال اوست. اما فعلا باید به مسابقات جهانی لاس وگاس فکر کنم که چند ماه دیگر برگزار می شود.

خودت کدام وزن را ترجیح می دهی؟ وزن اصلی ات ۷۰ است یا ۷۴؟

من هفتادم. از جوانان تا الان در این وزن کشتی گرفته ام. تا به حال در وزن ۷۴ کشتی نگرفته ام. برای ۷۰ کیلو هم وزن کم می کنم. برای هر کشتی ای که باشد، باید شش- هفت کیلو وزن کم کنم. مدام وزن کم کرده ام و الان هم آسیب دیده ام.

قبل از جام جهانی مصدوم شدی. با این مصدومیت در طول مسابقات اذیت نشدی؟

بدشانسی آوردم. یکی دو هفته قبل از مسابقات بود که مینیسک پایم ضرب دید. مداوایش کردیم ولی باید با آن کنار بیایم. وقتی قبول می کنی که ورزش شغلت باشد، مصدومیت هم جزئی از ورزش قهرمانی است؛ مخصوصا اگر کشتی باشد.

بیشتر کسانی که کشتی های ایران در جام جهانی را دیده اند، می گویند حسن یزدانی ستاره و پدیده مسابقات بود. خودت انتظار داشتی که آنجا این قدر خوب کشتی بگیری؟

جالب اینکه من خودم اصلا از کشتی هایی که گرفتم، راضی نبودم. فرم بدنی خوبی نداشتم و با مصدومیت روی تشک رفتم. اما عجیب بود که وقتی به ایران بازگشتم، این همه کشتی هایم به چشم مردم آمده بود. واقعا نمی دانم چه بگویم!

کشتی ات مقابل کشتی گیر آمریکایی که خیلی به چشم همه آمده بود.

آره. واقعا کشتی خوبی بود. قبل از مسابقه، فیلم کشتی های کشتی گیر آمریکایی را چندبار دیده بودم وم ی دانستم چطور باید با او کشتی بگیرم. اما در کشتی با آذربایجان اصلا خوب نبودم. واقعیتش من هنوز هم نمی توانم کشتی های قشنگی بگیرم. از وضعیت بدنم اصلا راضی نیستم.


تحمل فشار المپیک از دو جهت خیلی مهم است؛ یکی اینکه وزن ۷۴ کیلوگرم جردن باروز آمریکایی در انتظارت است و دیگر اینکه یک وزن بالاتر می روی و شاید نتوانی مثل وزن ۷۰ خوب باشی. این دو موضوع نگرانت نمی کند؟

قاعده اش این است که برای اینکه یک وزن بالاتر بروم و در ۷۴ کیلوگرم کشتی بگیرم، باید وزنم را به ۸۰ کیلوگرم برسانم. وزنم که بالاتر برود، برای ۷۴ کیلو مشکلی ندارم و به این شرایط عادت دارم.

شاید فیزیک و قدرت بدنی ات برای یک وزن بالاتر مناسب نباشد؟

من فعلا به این مسائل فکر نمی کنم. شهریورماه مسابقات قهرمانی جهان است. فعلا که در مسابقات جهانی یک کشتی گیر وزن ۷۰ کیلوگرم هستم و باید برای مسابقات جهانی آماده شوم. شش ماه بعد از جهانی لاس وگاس باید برای المپیک کشتی بگیریم، آن موقع کادر فنی تصمیم می گیرد که من در چه وزنی باشم. خودم هنوز نمی دانم که اصلا برای جهانی انتخاب می شوم یا نه. آینده و همه چیز بستگی به این دارد که من در مسابقات جهانی حضور داشته باشم، نتیجه بگیریم یا نه.

اگر همه اینها خوب پیش رفت و یک وزن بالاتر رفتی، باید با کشتی گیران مطرحی مبارزه کنی و چالش بزرگی را پیش رو خواهی داشت. به مبارزه با آنها فکر کرده ای؟

من آرزویم این است که با باروز آمریکایی کشتی بگیرم و قشنگ هم کشتی بگیرم. کشتی گیران دیگری هم هستند، اما باروز قهرمان چندساله ۷۴ کیلوگرم است. یک جوری باید قهرمانی را ازش بگیرم.

در کشتی هایی که در لس آنجلس گرفتی، بقیه سخت می توانستند ازت زیر بگیرند. شگرد خاصی داری یا قدرت بدنی است بالاست که کار را برای بقیه سخت می کند؟

یک کشتی گیر نباید فقط یک شگرد داشته باشد. اگر فقط یک فن بلد باشی و فقط یک شگرد به کار ببری، همه فن ات را شناسایی می کنند و دستت رو خواهدشد. باید حریف را بشناسی. من قبل از هر کشتی فیلم مسابقات حریفم را می بینم. بعد براساس توانایی هایی که دارد و کشتی هایی که گرفته، در تمرینات، روی فنونی که احساس می کنم به کارم می آید، کار می کنم. البته بیشتر زحمت ها را هم کادر فنی تیم ملی می کشند. همیشه قبل از مسابقه نقاط ضعف کشتی گیر را شناسایی می کنند؛ مثلا می گویند باید از بغل زیر بگیری یا از سمت چپ دیرتر واکنش نشان می دهد.

وقتی با بقیه بچه های تیم ملی تمرین می کنی، از نظر فنی از خودت رضایت داری؟

کشتی مثل یک دنیا می ماند، هرچقدر هم یاد بگیری، باز چیزهایی هست که باید دنبالشان بروی و در خودت تقویت شان کنی. ولی مهم ترین چیز در تمرینات، تمرین است و تمرین.

این فن ها را در شروع کشتی به شما یاد نمی دهند؟

از بچگی در جویبار هم که تمرین می کردیم، با همه فنون آشنا شده بودیم و یادمان داده بودند، اما تیم بزرگسالان چیز دیگری است. به تیم بزرگسالان که می آیی، یکهو همه چیز سخت تر می شود.


مردم این طور فکر می کنند که تمام بحث فنی کشتی گیران بیشتر بر عهده رسول خادم است. واقعا همین طور است؟

رسول خادم با همه کشتی گیران رابطه خوبی دارد و به همه بچه ها در اجرای فنون کمک می کند. با من هم خیلی خوب است. اما در اردو ما سبک وزن ها با علی اکبر دودانگه کار می کنیم. او بالاسر من است و همه فن ها را آقای دودانگه به من یاد می دهد.

در چندسالگی رفتی روی تشک کشتی؟

من درجویبار بزرگ شده ام؛ شهری که در همه محلاتش مسابقه کشتی برگزار می شود. بچه که بودم، برای تماشای کشتی می رفتم. بعد کم کم خودم کشتی را شروع کردم. ۱۱ سالم بود که به باشگاه رفتم. بعد به تیم نوجوانان، بعد به تیم جوانان و حالا هم به تیم ملی دعوت شده ام. با نوجوانان دوم جهان شدم و با جوانان هم قهرمان جهان.

در رده های پایه، کشتی گیران ایران بهتر نتیجه می گیرند. کشورهای دیگر در سطح بزرگسالان بهتر کار می کنند یا ایرانی ها زود انگیزه شان را از دست می دهند؟

کشورهای دیگری سرمایه گذاری بیشتری می کنند. آنها برعکس ما در رده های نوجوانان و جوانان دنبال قهرمانی نیستند و می روند سراغ کار کردن روی فیزیک و بهتر کردن شرایط بدنی. در روسیه روی کشتی گیران در سن پایین آن قدر کار می کنند تا استخوان بندیشان محکم شود و قدرت بدنیشان بالا برود. خیلی به مسائل بدنی اهمیت می دهند. به خاطر همین هم در بزرگسالان از نظر بدنی بهتر از ما هستند.

بدنسازی و تغذیه شان چطور، علمی تر از ایرانی ها هستند؟

تغذیه و بدنسازی ما هم خوب است، مشکلی ندارد. آقای خادم تمرینات دوومیدانی و... به ما می دهد. وضعیت تغذیه ای هم مشکل ندارد. تمرینات و تغذیه در تیم بزرگسالان علمی و خوب است.

کنار ورزش درس هم می خوانی یا فرصتش نیست؟

کاردانی تربیت بدنی می خوانم. دانشگاه آزاد قائم شهر، ولی واقعا فرصت و زمانی برای زندگی شخصی ندارم. عید نوروز کلا در اردوی تیم ملی بودیم. فقط چند روز مرخصی دادند که پیش خانواده هایمان برویم.

همین سنگینی و فشردگی اردوها هم کمکتان کرد؟

بله، ولی چه فایده. کسی به ما توجه نکرد. این همه تلاش کردیم و در خاک آمریکا پرچم ایران را بالا بردیم، ولی هیچ خبری نشد.

خیلی ها پیام تبریک دادند، از تیم که استقبال کردند. قول پاداشی، جایزه و... نداده اند؟

بله، دستشان درد نکند. ولی فقط همین بود؛ تبریک و استقبال تا حالا که چیزی نداده اند و فعلا هم که خبری از پاداش نیست.


حسن یزدانی از خاطرات آمریکا می گوید

قدم زدن در هالیوود

سفر به آمریکا برایت جذاب بود؟

ایرانی های زیادی آنجا بودند و خیلی هم ما را تشویق کردند. انگار نه انگار که خارج از خانه و در یک کشور دیگر کشتی می گرفتیم. مثل سالن های کشتی ایران بود؛ سالن پر بود از ایرانی.

برخورد آمریکایی ها با ایرانی ها چطور بود؟

ما بیشتر با ایرانی هایی که در آمریکا بودند، برخورد داشتیم و با آنها حرف می زدیم، ارتباطی با آمریکایی ها نداشتیم.

حتی با کشتی گیرانشان؟

کشتی گیران هر دو کشور در اتاق مخصوص خودشان برای مسابقات آماده می شوند و هیچ وقت ارتباطی با هم ندارند. برای خرید که بیرون رفته بودیم، مردم آمریکا برخورد خوبی با ما داشتند و مشکلی نداشتیم. اما فرصتی برای استراحت نداشتیم، یکی دو روز بیشتر می ماندیم، بهتر بود. می توانستیم خرید هم بکنیم. اصلا وقت نکردیم جایی را ببینیم. مسابقه که تمام شد، یک شب فرصت داشتیم و صبح فردایش به فرودگاه رفتیم.

پول توجیبی خوب و خرید و...؟

دستشان درد نکند. آره، پول بدی نداده بودند.

حتما پول کمی نبوده که نمی خواهی بگویی چقدر بوده؟

نه، خوب بود. حالا نگویم بهتر است.

فقط همین جوری برای دورزد بیرون می رفتید یا جاهای دیدنی لس آنجلس را هم دیدید؟

شب آخر رفتیم یک دوری در خیابان هالیوود زدیم.

به خاطر فیلم های هالیوودی ای که می بینید؟

نه، من زیاد فیلم نمی بینم. خیابان معروفی است و به خاطر همین یک دوری آنجا زدیم.

البته الان بیشتر هم سن و سال هایت درگیر فیس بوک، لاین، واتس آپ و وایبر هستند. عضو فضاهای اجتماعی نیستی؟

نه، من خودم را درگیر این کارها نمی کنم. علاقه ای به این مدل سرگرمی ها ندارم.

پس ساعت های بیکاری اردو را چه کار می کنی؟ اهل کتاب و فیلم نیستی؟

نه چندان، در تمرینات حسابی خسته می شوم و باور کنید فرصتی برای کارهای دیگری ندارم. درس و دانشگاه هم هست. باید به آنها هم برسیم. تفریحمان در اردو، بیشتر صحبت کردن با بچه های دیگر و استراحت است.