شغل ایتالیایی...

مجله همشهری جوان - محمد امیرپور: خانواده پوزو را در ایتالیا به عنوان یکی از متنفذترین و معتبرترین خانواده های ایتالیا می شناسند. خانواده ای که در تاریخ ایتالیا قدمتی 400 ساله دارد و از بازرگان و نقاش و راهب، تا مربی فوتبال را در میان خاندان بزرگش داشته است. مطمئنا افرادی که امروز از نقاشی های اعجاب انگیز آندره آ پوزو روی سقف کلیسای سن ایگناسیو در ایتالیا لذت می برند، نمی دانند که نوادگان او در قرن بیستم هیچ کدام علاقه ای به نقاشی نداشتند و به محض اختراع ورزشی به نام فوتبال، پوزوها با این ورزش درآمیختند.

خانواده ای که از روزی که فوتبال وارد زندگی شان شد، توانستند در دو دوره ابتدایی جام جهانی در دهه 30 دو جام جهانی فوتبال را به دست آورند و البته به تنها خانواده ای تبدیل شدند که در دنیای فوتبال مالکیت سه باشگاه را در معتبرترین لیگ های دنیا به نام خودشان ثبت کرده اند.

خانواده پوزو را در ایتالیا با نام یکی از درستکارترین مردان ایتالیا می شناسند؛ آندره آ پوزو، راهب ایتالیایی در قرن هفدهم که هم نویسنده بود و هم دستی بر هنر نقاشی داشت و یکی از بزرگترین نگارگران سقف کلیساها در قرن 17 محسوب می شد. کسی که هنوز هم توریست ها وقتی به سقف کلیسای سن ایگناسیو یا کلیسای جامع وین خیره می شوند از آنچه تصویر کرده است، متحیر می مانند.


اما همه کارهای آندره آ پوزو در مقابل کاری که یکی از نوادگان او در دهه ۳۰ میلادی انجام داد، دیگر در خانواده ارزش سابق را نداشت. ویتوریو پوزو اولین مربی ای بود که توانست جام جهانی فوتبال را بالای سر ببرد. پوزوی ۴۸ ساله که همراه تیم ملی اش ایتالیا، میزبان جام جهانی بودند، در فینال چکسلواکی را شکست دادند و اولین قهرمان جهان لقب گرفتند. پوزو چهار سال بعد، درست در زمانی که آلمان ها مشغول آماده کردن توپخانه هایشان برای شروع جنگ جهانی دوم بودند، باز هم توانست همراه تیم ملی ایتالیا عنوان قهرمانی جهانش را تکرار کند تا در فهرست ۵ مربی ای قرار بگیرد که توانسته اند ۲ بار فاتح جام جهانی شوند.

بعد از ویتوریو پوزو که خالق سیستم ۳-۳-۴ در دنیای فوتبال است و رکورددار حضوری ۲۰ ساله روی نیمکت تیم ملی ایتالیا بود، ۴۰ سال طول کشید تا عضو دیگری از خانواده پوزو نام خودش را به دنیای فوتبال گره بزند. جیان پائولو پوزو که بعد از خرید باشگاه اودنیزه در دهه ۸۰ میلادی، در پنج سال گذشته دو باشگاه دیگر را هم به فهرست دارایی ایش اضافه کرده است؛ گرادانای اسپانیا و واتفورد در انگلیس.

اودنیزه، سکوی پرتاب

باشگاه اودنیزه دومین باشگاه پرقدمت در تاریخ ایتالیاست. باشگاهی که برای کسانی که از دوردستی بر آتش فوتبال دارند، با نام هایی مثل الکسیس سانچز یا آنتونیودی ناتاله شناخته می شود. جیان پائولو پوزو در سال ۱۹۸۶ سراغ خرید باشگاه اودینزه رفت. باشگاه که فصل قبل به خاطر یک رسوایی شرط بندی مقصر شناخته شده بود، مجبور بود فصل رادر سری آ با ۹ امتیاز منفی شروع کند.


با این حکم دادگاه اودنیزه در انتهای فصل به سری ب سقوط کرد تا پوزو شروع ناامیدکننده ای در باشگاه داشته باشد. اما آقای مدیر تمام سکوهای استادیوم فریولی اودینزه را به یک سفر برد؛ سفری از سری ب ایتالیا تا حضور در لیگ قهرمانان اروپا با گل های اولیور بیرهوف و مربیگری آلبرتو زاکه رونی؛ و البته پروژه ای که پوزو برای مدیریت باشگاه به آن اعتقاد داشت. نتایج کم کم امیدوارکننده شدند و پروژه جیان پائولو پوزو در کمتر از ۱۰ سال جواب خود را پس داد.

آقای مدیر که در اداره باشگاه از پسرش، جینو پوزو هم کمک می گیرد، توانسته در سال های گذشته شبکه بزرگی از استعدادیاب ها را برای جذب ستاره های جوان دنیا به استخدام خود درآورد. استعدادیاب هایی ی که توانسته اند پای ستاره ای مثل الکسیس سانچز را همه به باشگاه آقای پوزو باز کنند.

در شرایطی که بیشتر باشگاه های ایتالیایی در بحران های مالی دست و پا می زنند، اودینزه به خاطر سود سرشاری که از پروژه کشف و فروش ستاره هایش به دست آورده است، به سود مالی مناسبی رسیده است؛ سود مالی ای که دست مدیر باشگاه را برای نوسازی و تجهیز استادیوم پیر اودینزه، فریولی باز گذاشته است. تصور کنید شبکه استعدادیابی پوزو تا امروز توانسته ستاره هایی مثل الکسیس سانچز، سولی مونتاری، وینچنزو یاکوئینتا، فابیو کوالیارلا، کوادو آساموآ و سمیر هندانویچ را کشف و با قیمت های بالا به فروش برساند.

شبکه استعدادیابی ای که بیشتر از ۵۰ استعدادیاب و متخصص فوتبال را در سراسر دنیا به خدمت گرفته است و البته بیشتر تمرکزش روی آفریقا و آمریکای جنوبی است. هر استعدادیاب هم به شبکه ای مویرگی از مربیان محلی متصل می شود تا ستاره های آینده فوتبال را قبل از اینکه نامی دست و پا کنند، از لیگ های محلی کشف کند و به فوتبال اروپا و اودینزه برساند. این شبکه تا امروز سودی ۱۵۰ میلیون یورویی را به حساب بانکی اودینزه واریز کرده است. شاید بتوان نقطه اوج این شبکه را کشف الکسیس سانچز نامید.

پسر ۱۶ ساله شیلیایی که فقط با ۲ میلیون یورو به اودینزه آمد و چند سال بعد با ۲۶ میلیون یورو به بارسلونا فروخته شد. پوزو به قدی در مدیریت اودینزه موفق نشان داد که در سال ۲۰۰۸-۲۰۰۷ به عنوان بهترین مدیر باشگاه سری آ انتخاب شد. شاید تنها نقطه کمرنگ در مدیریت پوزو بر باشگاه ایتالیایی این باشد که اودینزه از سال ۱۹۸۶ که پوزو مالک تیم شد، هنوز نتوانسته هیچ جامی را به دست آورد.


با وجود اینکه پوزو در برنامه های مختلف ادعا کرده یکی از هواداران ورزش است و حتی سال گذشته با کمک مالی به تنها تیم بسکتبال شهر اودینه، آنها را از خطر ورشکستگی نجات داد، اما هواداران متعصب اودینزه ادعا می کنند آقای مدیر بیشتر از لذت بردن از فوتبال، سرگرم تجارت بازیکن و خریدن باشگاه های بیشتر برای اعتبار خانواده اش و جلوبردن پروژه پرورش بازیکنان فوتبالش است. ظاهرا پروژه «بازیکن ارزان بخر و به گرانترین پیشنهاد بفروشش» آقای پوزو بیش از حد نگاهی اقتصادی دارد و در آن جایی برای احساسات هواداران فوتبال ایتالیا در نظر گرفته نشده است.

گرانادا

پروژه بعدی پوزو در اسپانیا شروع شد. باشگاه آندلسی گرانادای اسپانیا در حالی که در سال ۲۰۰۹ مشغول دست و پا زدن در سگوندابی- دسته سوم اسپانیا- بود، چشم تاجر ایتالیایی را گرفت. باشگاهی که هوادارن اسپانیای اش نهایت آرزویشان سقوط نکردن از سگوندابی بود، به خریداری به نام جیان پائولو پوزو رسیدند که پروژه باشکوهی برای هوادارن درنظر گرفته بود. رویا برای آندلسی ها شروع شده بود. بعد از خرید تیم اسپانیایی ۱۰ بازیکن به صورت قرضی از اودینزه راهی گرانادا شدند تا فصل بعد از قهرمانی در سگوندابی، گرانادا پشت سر بارسلونا ب به عنوان یکی از تیم های صعودکننده به لالیگا انتخاب شود.

خانواده پوزو که تجارت اصلی شان در ایتالیا در صنایع چوب و ابزارهای صنعتی است، در سال ۲۰۰۸ با سرمایه گذاری ای که در شرکت آلمانی بوش انجام دادند، به سود مالی مناسبی رسیدند که پوزو را ترغیب کرد به سمت خرید باشگاه دیگری برود. پروژه اصلی این بود که بازیکنان مازاد اودینزه و استعدادهایی که شانس بازی در تیم اصلی را پیدا نمی کنند، در باشگاهی با سطح کیفی پایین تر بتوانند برای فروش ویترینی پیدا کنند.

پوزو در سال ۲۰۰۹ این ویترین را در اسپانیا پیدا کرد و باشگاه گرانادا را خرید. در حقیقت گرانادا، ویترینی بود برای بازیکنان تیم دوم اودینزه تا بتوانند در لیگ اسپانیا فوتبال بازی کنند و استعدادهایی که متعلق به پوزو هستند، قابلیت نمایش داده شدن در لیگی دیگر را هم پیدا کنند. در حال حاضر پوزو با بیش از ۶۰ بازیکن فوتبال قراردادهای بلندمدت بسته و طبیعی است که این تعداد بازیکن تنها در یک باشگاه امکان رشد را نخواهندداشت و حتی بهشان فرصت بازی هم نمی رسد.


باشگاه آندلسی با شیوه مدیریتی پوزو امسال سومین سال حضورش را در لالیگای اسپانیا تجربه می کند. این برای تیمی که در تمام تاریخش همیشه بیشتر از اینکه در سطح اول اسپانیا بازی کند، در لیگ های پایین مشغول رقابت با حریفان دسته دوم و سوم بوده، مطمئنا نتیجه مثبتی به نظر می رسد. با اینکه خیلی از باشگاه های رقیب گرانادا، شیوه آنها در استفاده از بازیکنان قرضی را ناپاک می دانند، اما پروژه پوزو و گرانادا کاملا مطابق با قوانین فیفا جلو می رود.

واتفورد

واتفورد، سومین تیم آقای پوزو هم امسال بعد از موفقیت در بازی پلی آف به لیگ برتر انگلیس رسید؛ البته با فرمول اختراعی آقای تاجر. واتفورد درحالی توانست در دیدار پلی آف را شکست دهد که ۸ بازیکن اودینزه و ۲ بازیکن از گرانادا را در فهرست نفرات تیمش داشت. هرتفولد شایر شهری کوچک و آرام در ۳۳ کیلومتری لندن است. با همان سکون و آرامش و زندگی بدون تجملی که از شهرهای کوچک سراغ داریم. وقتی پوزو در سال ۲۰۱۲ تصمیم گرفت واتفورد را هم بخرد و مثلت فوتبالی اودینزه- گرانادا- واتفورد را تکمیل کند، اولین پیغامی که برای مردم شهر ۹۰ هزار نفری هرتفولدشایر داشت، این بود که شهرشان باید منتظر اتفاقات فوتبالی عجیب و غریب باشد.

احتمالا تا قبل از آمدن دارودسته پوزو، جالب ترین چیزی که هر هواداری در مورد تیم واتفورد می دانست، این بود که التون جان، خواننده بزرگ انگلیسی، یکی از هواداران دوآتشه این تیم به حساب می آید و هنوز هم رئیس افتخاری این باشگاه است. باشگاهی که در فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۶ یعنی آخرین حضورش در لیگ برتر نتایج ناامیدکننده ای داشت و در ۲۲ بازی اول فصل یک پیروزی به دست آورد تا خیلی زود غزل خداحافظی را بخواند. باشگاهی مثل واتفورد برای هر فرد متمولی که علاقه ای به باشگاهداری داشته باشد، آخرین انتخاب است. هرکسی به جز جیان پائولو پوزو.


آقای مدیر قبلا در اودینزه و گرانادا ثابت کرده بود استاد آوردن تیم های کوچک و درخطر ورشکستگی به بالاترین سطح فوتبال است. انقلاب ایتالیایی واتفورد خیلی سریع شروع شد. مدیریت جدید هدایت تیم را به جیان فرانکو زولا سپردند و مثل همیشه بازیکنان قرضی زیادی هم به سمت هرتفولدشایر سرازیر شدند. مانوئل آلمونیا دروازه بان سابق آرسنال و فرناندو فورستیری ستاره تیم ملی جوانان ایتالیا از اودینزه راهی تیم شدند، اما واتفوردی ها در پلی آف مغلوب کریستان پلاس شدند تا پوزو و تیمش در اولین قدم ناکام باشند.

ولی سرانجام در فصل سوم همه چیز نتیجه داد و چند هفته پیش واتفورد با مربیگری یانکوویچ، بازیکن سابق چلسی توانست با ثبت رکورد ۹ پیروزی طی دو ماه به لیگ برتر برسند. اما ابعاد صعود واتفورد فقط به مردم شهر کوچک هرتفولدشایر محدود نمی شود. صعود واتفوردی ها رنگ و بویی کاملا ایتالیایی داشت. ۶بازیکن حاضر در ترکیب اصلی واتفوردی ها ایتالیایی هستند؛ جای موناری، گابریله آنجلا، فرناندو فورستیری، مارکو موتا، دیگو فابرینی و کریستین باتوکیو ۶ نماینده فوتبال ایتالیا در واتفورد محسوب می شوند. انتظار می رود پوزو فصل بعد با یک ترکیب کاملا ایتالیایی. این برای بازیکنان این تیم هم یک شانس مسلم است.

بازیکنانی که در تیم های خود در سری آ فرصتی برای بازی پیدا نمی کردند، حالا فرصت این را دارند که در معتبرترین لیگ فوتبال دنیا بازی کنند. بازیکنانی مثل مارکوموتا که دو، سه سال گذشته را مشغول سکونشینی در یوونتوس بود و در ژانویه به واتفورد در ایتالیا، اسپانیا و حالا انگلیس تبدیل به پایگاهی برای ستاره های جوانی شده که در دنیای فوتبال کمتر مورد توجه قرار می گیرند.

شهروندان شهر کوجک هرتفولدشایر هم بعد از کنار آمدن با هیاهوی صعود به لیگ برتر، این روزها دغدغه های شیرین دیگری پیدا کرده اند. پوزو و واتفورد به لطف همین بازیکنان مولتی پلیری که در باشگاهشان استفاده کرده اند، توانسته اند به سودی ۱۸ میلیون پوندی برسند. سودی که آقای مدیر تمام این پول را صرف نوسازی استادیوم فرسوده و قدیمی واتفورد کرده است.


با وجود اینکه خیلی از باشگاه های رقیب تیم های جیان پائولو پوزو، دل خوشی از او و پروژه تیمداری اش با استفاده از بازیکنان قرضی ندارند، اما هم اودینزه، هم گرانادا و هم واتفورد که قبل از آمدن خانواده پوزو مدام بین زنده ماندن و سقوط نکردن و خطر ورشکستگی دست و پا می زدند، این روزها وسط بحران های مالی ای که گریبان بیشتر باشگاه های دنیا را گرفته است، تبدیل به الگویی برای زنده ماندن، پیشرفت کردن و کسب درآمدهای مالی شده اند.

واتفورد به اندازه هر تیم دیگری در سری آ یک تیم ایتالیایی محسوب می شود و در فصل بعد لیگ برتر احتمالا ایتالیایی ها هم به اندازه واتفوردی ها دلیل های زیادی برای دیدن مسابقات لیگ برتر خواهندداشت.