الان وقت جا زدن نیست، آقای پروفسور

ایران ورزشی: فراموشی، خاصیت فوتبال ایران است که پیش از این فقط اسطوره‌ها را قربانی می‌کرد و حالا یقه برانکو را گرفته. نه که از یاد برده باشیمَش؛ که مرد کروات، خود فراموشکار شده است. شاید هم نشده و فقط تلاش می‌کند برای از یاد بردن. هر چه هست اما حرف‌هایش عوض شده، مثل بعضی تفکراتی که با او غریبه می‌دانستیم‌شان و حالا با آنها خو گرفته است.

پروفسور این روزها به اندازه همان ده دوازده سال پیش که تازه شناخته بودیمش، آرام است و کم حرف. فلسفه‌اش اما عوض شده انگار وگرنه نمی‌تواند آنقدر فراموشکار شده باشد که به یاد نیاورد گفته‌های چند ماه پیش خود را. منظورمان همان روزهایی است که تازه به ایران برگشته بود و هیجانش از پایان ۹ سال دوری را نمی‌توانست پشت آن چهره همیشه آرام و یخی پنهان کند.

حرف‌هایش را که یادتان هست؟ می‌گفت هرگز از نداشته‌های پرسپولیس و مشکلاتش برای توجیه خود وام نخواهد گرفت. چطور می‌توانیم فراموش کنیم حرف‌هایش را وقتی در چشم‌مان خیره شد و گفت که آگاهانه پرسپولیس را انتخاب کرده‌؟ حالا اما چه شده که او همه گفته‌های پیشین خود را به دست باد سپرده و هر روز، پیشنهادهایش را به رخ‌مان می‌کشد؟ مگر این برانکو همانی نیست که می‌گفت مشکلات پرسپولیس، بهانه‌های خوبی برای توجیه نیستند و هرگز به آنها چنگ نخواهد انداخت که حالا حرفش را عوض کرده و می‌گوید نمی‌دانم تا کی می‌توانم با این شرایط ادامه بدهم؟

البته نداشته‌های پرسپولیس آنقدر هست که با تکیه به حتی یکی از آنها بتوانیم حق را به برانکو ایوانکوویچ بدهیم اما همچنان این موضوع را برای بهانه‌جویی کافی نمی‌دانیم. حتی نمی‌خواهیم دوباره به یاد بیاوریم ناکامی‌های پرسپولیس با این مربی را یا اشتباه‌های او را بشماریم. حرف امروزمان به فوتبالِ پرسپولیس و تفکرات سرمربی‌اش هیچ دخلی ندارد اما این‌طور هم نمی‌شود که چون حساب پرسپولیس همچون دست‌هایش خالی شده، برانکو هم این تیم را بگذارد و برود. هر چند که همه بهانه او انگار همین پول است.

آقای سرمربی که تسویه حساب مالیاتی‌اش شاید بیشترین انگیزه را برای حضور در پرسپولیس به او داد، از وقتی مطمئن شده پولی در کار نیست دیگر میلی به ماندن ندارد. او چنان بی‌میل شده که اعتصاب بازیکنانش- که در واقع فقط می‌خواستند به اعتراض‌شان جدیت بیشتری ببخشند- را خیلی راحت و بی هیچ مقاومتی می‌پذیرد و تمرین را تعطیل می‌کند و بعد هم از بی‌طاقتی‌اش برای مقابله با مشکلات می‌گوید. حرف‌هایش درباره جدایی را اما در لفافه زد. همان‌گونه که پیش‌تر گفته بود: «می‌دانم حمایت‌های مدیران باشگاه دوام ندارد» و با این حرف، شاید می‌خواسته آمادگی‌اش برای رفتن را به گو‌ش‌مان برساند.

هر چه باشد او الان دیگر مانعی به نام بدهی مالیاتی را هم پیش‌روی خود نمی‌بیند و غیر از آن پیشنهادهای خارجی که می‌گوید به خاطر پرسپولیس ردشان کرده، به پیشنهاد دیگر تیم‌های لیگ برتری هم می‌تواند امیدوار باشد. حداقل اینکه مطمئن است با ترک پرسپولیس، بیکار نمی‌ماند و می‌تواند دوباره به همین ایران خودمان برگردد. همه اینها آیا نمی‌توانند کافی باشند برای برانکو اگر بخواهد ساز جدایی‌اش را کوک کند؟

مهم‌تر اینکه نیاز نیست همه آنها را به زبان بیاورد و همین که با انگشت اشاره‌اش مشکلات پرسپولیس را نشانه بگیرد، حق را به او می‌دهند و کسی هم به یاد نمی‌آورد که برانکو پیش از آمدن وقتی همه پیشنهادهای مالی‌ و مالیاتی‌اش مقبول افتاد، چه‌ها گفته بود. همانطور که نخواهند پرسید چرا حالا که پول به کل از دارایی‌های باشگاه پاک شده، برانکو هم حرفش را عوض کرده و پرسپولیس دیگر برایش جذاب نیست. الان اما وقتِ جا زدن نیست، پروفسور. چه این تیم به دلخواه مدیران بالادستی‌ات در باشگاه بسته شده باشد و چه نه، چه پولی در کار باشد و چه نه.