مرغ سحر ناله سر کن
«ناله» ترین هنرمندان ایرانی، از پاشایی تا علیخانی
«مرغ سحر ناله سر کن»، ناله ی آن روزگاران یاد باد، روزگاری که بهار در پس اختناق و از کمبود آزادی ناله ی مرغ سحر را طلب می کرد حالا اما جنس ناله ها عوض شده...
برترین ها - ایمان عبدلی: «مرغ سحر ناله سر کن»، ناله ی آن روزگاران یاد باد، روزگاری که بهار در پس اختناق و از کمبود آزادی ناله ی مرغ سحر را طلب می کرد حالا اما جنس ناله ها عوض شده؛ هنرمندان و فعالان عرصه ی فرهنگ، ناله عرضه می کنند و مردم ناله طلب می کنند، همه ی مردم نه، اما حداقل می توان در مورد نسل چهارم پس از انقلاب به قطعیت گفت که ناله دوستند؛ از خواننده های مورد علاقه ای که دارند تا سریال هایی که می پسندند و حتی اجراهایی که بیشتر به دلشان می نشیند.
اگر قبل تر ها روایت عاشقانه در ترانه های پارسی به مدل هایی از این دست می رسید:«شاید اون جوری که باید قدرتو من ندونستم ..» که جایی برای تردید در مورد معشوقه رها شده می گذاشت، این روزا روایت واسوخت و نفرت به گونه ی دیگریست: «بدبخت قیافتو ببین ترکیدی» یا «بگو مست کنار کی می خوابی آخر هفته» ادبیات زننده ی ترانه های پرطرفدار امروزی و از روزگار دغدغه مند ملک الشعرای بهار که خواسته های اجتماعی را در قالبی نرم بیان می کرد و بعدتر دهه های ۴۰ و ۵۰ که دوران شکوفایی هنر تلقی می شود، همه چیز سر جای خودش قرار داشت و روزگاری که لس آنجلسی ها نبض موسیقی را در دست گرفتند و هر چه نداشتند آبرو داشتند و تا امروز که ادبیات ترانه های فارسی بی شرمانه شده و تازه به دوران رسیده ها چپ و راست کلیپ بیرون می دهند.
با سس داف و ماشین بازی، روند زوال است که طی شده، در این پرونده که البته مختص به ترانه نیست، به عرصه های دیگر هم سرک می کشد، متهمین ناله پرور جامعه ایرانی را یاد کرده ایم، از سینما و موسیقی تا تلویزیون، ناله های بی فکر و لمپن که کارشان عقب انداختن ذهن ها از پویایی است...
احسان علیخانی؛ ناله به وقت افطار
اوج درخشش علیخانی در برنامه ای است که خودش مصداق نوعی کاسبکاری فرهنگی است، کنداکتور شبکه ی سه در بهترین زمان در اختیار او بوده است اما ... علیخانی تیزهوش، می دانست که مردم جامعه اش در تنگنای مشکلات مختلف آمادگی دائمی برای اشک ریختن دارند. او در «ماه عسل» هر که زمین خورده بود را جلوی دوربین آورد، در صورتی که می شد، از این فرصت رسانه ای بی نظیر، به شکلی رنگارنگ تر و تاثیر گذارتر استفاده کرد.
در اجرا تمرکز زیادی روی رفتار مجری است، به نوعی مجری در کانون توجه است، از همین رو مجری باید برای نفوذ در ذهن بیننده مابین احساسات مختلف پاساژ ایجاد کند، تکرار غم، غم نمی آفریند و ناله ایجاد می کند، اما اگر همین مضمون غم آمیز را با یک پاساژ مفرح همراه کنید، چون به تماشاچی فرصت تنفس داده شده، نفوذ بیشتری خواهد داشت و البته گاها نیازی هم به پاساژسازی نیست، یک جمله ی گذرا اما عمیق، می تواند تمام اجرای مجری را تحت تاثیر قرار دهد و هر حالتی که مد نظر دارد را انتقال بدهد، نمونه های آبرومندی از اجراهای اینگونه داریم؛ شهیدی فر و ضابطیان.
در حالی که جامعه شناسان از شیوع افسردگی و پرخاشگری در جامعه ی ایرانی می گویند و با وجود شرایطی این چنینی آیا علیخانی بعدها می تواند از ماه عسل به عنوان یک خدمت فرهنگی یاد کند؟ اصلا ماه عسل چه دریچه ای در ذهن ها باز می کند؟
صابر ابر؛ تصویر یک صورت نالان
گناه شاید بیشتر از جانب کارگردانان راحت طلبی است که ریسک نمی کنند و از امتحان پس داده ها تا جایی که می شود، استفاده می کنند، ابر در «انتهای خیابان هشتم»، «اینجا بدون من»، «درباره الی» و در «آسمان زرد کم عمق» دائما یک تیپ را تکرار کرد، فرد بیخود نالانی که لزومی ندارد، آنقدر آشفته باشد، او توانایی این را دارد که هر کاراکتری را نالان کند و آنقدر به این امر اصرار کرد، که بهرام توکلی هوشمندانه در فیلم موفقش «من دیه گو مارادونا نیستم» تمام کاراکترهای نالان صابر ابر را به حالتی اغراق شده و کاریکاتور وار جلوی دوربین گذاشت، ناله های ابر این بار خنده از تماشاچی می گرفت.
ناله از غمی می آید که وزین نیست، از همین رو به جای تصویر کردن واقعیت که خود دوبار از ایده دورتر شده، کاریکاتوری از واقعیت عرضه می کند، این قسم ناله های سینمایی در سکانس های دراماتیک، گاها اگر مقابل تماشاچی حرفه ای سینما باشد کارکردی معکوس دارد و به جای ایجاد حسی از ناراحتی، لبخند به روی لب می آورد و اوج استیصال و درماندگی هنر سطحی را به نمایش می گذارد، «ابر» نمی تواند تمام گناه را گردن کارگردانان بیاندازد، او تاوان انتخاب ها و نوع پرداخت هایش را می دهد. حمید هامون فیلم «هامون» هم غمگین بود و هم تنها بود، مثل: علی سنتوری، اما آیا غم آن ها هم آنقدر سطحی بود و ناله جلوه می کرد؟
حسین سهیلی زاده؛ ناله ساز تلویزیونی
از زمانی که سریال های هر شبی تلویزیون از قاب عمدتا طنز آمیز خارج شدند و مدیران تلویزیونی تصمیم گرفتند، برای بغض های باز نشده مردم کاری کنند و پس از سریال «نرگس» سریال سازی با وجود افرادی نظیر: سهیلی زاده به ناله آغشته شد.
آوای باران، دلنوازان، فاصله ها و ترانه مادری، ۴ کار شاخص سهیلی زاده در ژانر ناله سرایی است، ملودرام هایی که تلاش داشتند روایتگر واقعیت و مشکلات جامعه باشند، اما در پرداخت آنقدر سطحی بودند که غم های کاراکترهایشان باور پذیر از آب در نمی آمد، پرداخت غلو آمیز سهیلی زاده درباره ی مشکلات آدم های داستان هایش، به نوعی تقلیل دادن غم به ناله بوده است، قیاس اگر کنیم با «شهرزاد» که این روزها در صدر است، می توان بهتر و بیشتر فاصله ی غم اصیل و ناله را درک کرد، آدم های «شهرزاد» گذشته ای دارند که روی حال آن ها سنگینی می کند و ما چون با شکست های آن ها، با کمبودهای آن ها آشناییم، غمی که عرضه می کنند باور پذیر است و چون باور پذیر است، به دل می نشیند.
سهیلی زاده قابلیت سازگاری بالایی با خواسته های مدیران تلویزیونی دارد و می تواند برای هر برهه ی مناسبتی به طرفه العینی سریال بسازد، اما کاری که او در مجموعه سازی می کند به بازی گرفتن احساسات مردمانی است که خسته از روز منتظر آرامش شب هستند و در نهایت حق انتخاب آن چنانی ندارند، سریال های شبیه به روضه با موزیک های محزون (امثال لهراسبی) در نهایت اشک در می آورند؛ کار تمام است، مخاطب اگر اشکش در نیامده باشد، هم زمان با مطالعه اسامی سازنده مجموعه اشک می ریزد و بر بخت بدش لعنت می فرستد.
کلی خواننده وطنی؛ ناله های موزیکال
غم و شادی و هر حالت احساسی دیگر باید با مفاهیم به مخاطب عرضه شود، نمی شود با نازک کردن صدا و با افکت های زوری ایجاد حس ناراحتی کرد، قیاس که مع الفارغ است، اما در تصنیف مشهور محمدرضا شجریان «ببار ای بارون ببار» غم به شکلی اصیل و مفهومی به شنونده عرضه می شود؛ صدای سازها، صدای خواننده و معنی شعر همه در یک وحدت معنایی احساسات شنونده را بیدار می کنند، اما امان از این پاپ و رپ خوان های داخلی.
پاشایی فارغ از شخصیت سمپات و دوست داشتنیش غم ترانه هایش را به شکلی نازل ارائه می داد؛ با صدایی نالان، ما به عنوان شنونده باید تحت تاثیر قرار می گرفتیم، شاید بار اول میشد، اما در دفعات بعدی صدای نالان خنده دار بود یا حداقل حسی از غم ایجاد نمی کرد، پاشایی اما مصداقی از یک موج بلند است؛ از بابک جهانبخش، مازیار فلاحی و تتلو و حتی محسن چاوشی روزهای ابتدایی(نه این روزهای در اوج) تا گمنام ترهایی مثل: حامد هاکان، همه در پرداخت غم به خطا رفتند و ناله عرضه کردند.
یکی در شعرهایش، یکی در لحن صدایش، دیگری در تنظیم هایش، همه مسببین خراب کردن گوش شنوندگان موسیقی ایرانی بوده اند، نکته ی بدتر اینکه چون از دیرباز بنا به خاصیت هنر که شکلی از جایگزینی با مذهب دارد و بنا به ماهیت عمدتا غم انگیز مذاهب مختلف غم از وجاهت خاصی در میان اهلی هنر برخوردار بوده است و همین موج بلند ناله سرایان اتو کشیده در نهایت خود را غم پردازان وزین جا می زنند، غافل از آن که آن ها فقط کاور کنندگان استانبولی و یونانی اند، با اشعاری که پر از غلط های دستوری است و صد البته که ادبیاتی سطح پایین دارند.
مریم حیدزاده؛ ناله نوشت های سانتی مانتال
خوانش شعرهای مریم حیدرزاده و امثال او می چسبد؛ خصوصا در بهار ۱۴ سالگی و در روزهایی که هر حسی را می شود با عشق اشتباه گرفت، باز هم قیاس مع الفارق است اما برای نشان دادن فاصله چاره ای نیست، اگر در روزگاری سعدی می گفت: «غم زمانه کشم یا فراق یار خورم» یعنی در عاشقانه ترین هایش هم حالتی از دغدغه های اجتماعی را حفظ می کرد، عاشقانه سراهای امروزی حتی در وصف معشوق هم دست و پا می زنند و در مودباته ترین حالت غم فراق را لوس و سانتی مانتال عرضه می کنند و به دام ناله می افتند.
این روزا عادت همه رفتن و دل شکستن / درد تموم عاشقا پای کسی نشستنه (مریم حیدرزاده) و برگردیم چهل سال قبل: «این روزا که شهر عشق خالی ترین شهر خداست / خنجر نامردمی حتی تو دست سایه هاست» دو روایت از بی عشقی در دو روزگار، زبان اولی ساده و اغراق آمیز که در آن قید «همه» غیرواقعی و لوس جلوه می کند، زبان دومی استعاره ای و وزین؛ که در آن عشق شهری دارد که خالی تر از شهرهای دیگر است، در مورد دوم ترانه سرا حکم نمی دهد و چون حکم نمی دهد شنونده جایی برای تفکر پیدا می کند، اما در مورد اولی حکم قطعی است که «عادت همه رفتن و دلشکستن»، پس کاری از ما ساخته نیست و باید به انفعال و بی تحرکی و دنیای سیاه و پر از خیانت تن بدهیم، همین یک نمونه برای نشان دادن تفاوت غم و ناله کافیست.
اگر قبل تر ها روایت عاشقانه در ترانه های پارسی به مدل هایی از این دست می رسید:«شاید اون جوری که باید قدرتو من ندونستم ..» که جایی برای تردید در مورد معشوقه رها شده می گذاشت، این روزا روایت واسوخت و نفرت به گونه ی دیگریست: «بدبخت قیافتو ببین ترکیدی» یا «بگو مست کنار کی می خوابی آخر هفته» ادبیات زننده ی ترانه های پرطرفدار امروزی و از روزگار دغدغه مند ملک الشعرای بهار که خواسته های اجتماعی را در قالبی نرم بیان می کرد و بعدتر دهه های ۴۰ و ۵۰ که دوران شکوفایی هنر تلقی می شود، همه چیز سر جای خودش قرار داشت و روزگاری که لس آنجلسی ها نبض موسیقی را در دست گرفتند و هر چه نداشتند آبرو داشتند و تا امروز که ادبیات ترانه های فارسی بی شرمانه شده و تازه به دوران رسیده ها چپ و راست کلیپ بیرون می دهند.
با سس داف و ماشین بازی، روند زوال است که طی شده، در این پرونده که البته مختص به ترانه نیست، به عرصه های دیگر هم سرک می کشد، متهمین ناله پرور جامعه ایرانی را یاد کرده ایم، از سینما و موسیقی تا تلویزیون، ناله های بی فکر و لمپن که کارشان عقب انداختن ذهن ها از پویایی است...
احسان علیخانی؛ ناله به وقت افطار
اوج درخشش علیخانی در برنامه ای است که خودش مصداق نوعی کاسبکاری فرهنگی است، کنداکتور شبکه ی سه در بهترین زمان در اختیار او بوده است اما ... علیخانی تیزهوش، می دانست که مردم جامعه اش در تنگنای مشکلات مختلف آمادگی دائمی برای اشک ریختن دارند. او در «ماه عسل» هر که زمین خورده بود را جلوی دوربین آورد، در صورتی که می شد، از این فرصت رسانه ای بی نظیر، به شکلی رنگارنگ تر و تاثیر گذارتر استفاده کرد.
در اجرا تمرکز زیادی روی رفتار مجری است، به نوعی مجری در کانون توجه است، از همین رو مجری باید برای نفوذ در ذهن بیننده مابین احساسات مختلف پاساژ ایجاد کند، تکرار غم، غم نمی آفریند و ناله ایجاد می کند، اما اگر همین مضمون غم آمیز را با یک پاساژ مفرح همراه کنید، چون به تماشاچی فرصت تنفس داده شده، نفوذ بیشتری خواهد داشت و البته گاها نیازی هم به پاساژسازی نیست، یک جمله ی گذرا اما عمیق، می تواند تمام اجرای مجری را تحت تاثیر قرار دهد و هر حالتی که مد نظر دارد را انتقال بدهد، نمونه های آبرومندی از اجراهای اینگونه داریم؛ شهیدی فر و ضابطیان.
در حالی که جامعه شناسان از شیوع افسردگی و پرخاشگری در جامعه ی ایرانی می گویند و با وجود شرایطی این چنینی آیا علیخانی بعدها می تواند از ماه عسل به عنوان یک خدمت فرهنگی یاد کند؟ اصلا ماه عسل چه دریچه ای در ذهن ها باز می کند؟
صابر ابر؛ تصویر یک صورت نالان
گناه شاید بیشتر از جانب کارگردانان راحت طلبی است که ریسک نمی کنند و از امتحان پس داده ها تا جایی که می شود، استفاده می کنند، ابر در «انتهای خیابان هشتم»، «اینجا بدون من»، «درباره الی» و در «آسمان زرد کم عمق» دائما یک تیپ را تکرار کرد، فرد بیخود نالانی که لزومی ندارد، آنقدر آشفته باشد، او توانایی این را دارد که هر کاراکتری را نالان کند و آنقدر به این امر اصرار کرد، که بهرام توکلی هوشمندانه در فیلم موفقش «من دیه گو مارادونا نیستم» تمام کاراکترهای نالان صابر ابر را به حالتی اغراق شده و کاریکاتور وار جلوی دوربین گذاشت، ناله های ابر این بار خنده از تماشاچی می گرفت.
ناله از غمی می آید که وزین نیست، از همین رو به جای تصویر کردن واقعیت که خود دوبار از ایده دورتر شده، کاریکاتوری از واقعیت عرضه می کند، این قسم ناله های سینمایی در سکانس های دراماتیک، گاها اگر مقابل تماشاچی حرفه ای سینما باشد کارکردی معکوس دارد و به جای ایجاد حسی از ناراحتی، لبخند به روی لب می آورد و اوج استیصال و درماندگی هنر سطحی را به نمایش می گذارد، «ابر» نمی تواند تمام گناه را گردن کارگردانان بیاندازد، او تاوان انتخاب ها و نوع پرداخت هایش را می دهد. حمید هامون فیلم «هامون» هم غمگین بود و هم تنها بود، مثل: علی سنتوری، اما آیا غم آن ها هم آنقدر سطحی بود و ناله جلوه می کرد؟
حسین سهیلی زاده؛ ناله ساز تلویزیونی
از زمانی که سریال های هر شبی تلویزیون از قاب عمدتا طنز آمیز خارج شدند و مدیران تلویزیونی تصمیم گرفتند، برای بغض های باز نشده مردم کاری کنند و پس از سریال «نرگس» سریال سازی با وجود افرادی نظیر: سهیلی زاده به ناله آغشته شد.
آوای باران، دلنوازان، فاصله ها و ترانه مادری، ۴ کار شاخص سهیلی زاده در ژانر ناله سرایی است، ملودرام هایی که تلاش داشتند روایتگر واقعیت و مشکلات جامعه باشند، اما در پرداخت آنقدر سطحی بودند که غم های کاراکترهایشان باور پذیر از آب در نمی آمد، پرداخت غلو آمیز سهیلی زاده درباره ی مشکلات آدم های داستان هایش، به نوعی تقلیل دادن غم به ناله بوده است، قیاس اگر کنیم با «شهرزاد» که این روزها در صدر است، می توان بهتر و بیشتر فاصله ی غم اصیل و ناله را درک کرد، آدم های «شهرزاد» گذشته ای دارند که روی حال آن ها سنگینی می کند و ما چون با شکست های آن ها، با کمبودهای آن ها آشناییم، غمی که عرضه می کنند باور پذیر است و چون باور پذیر است، به دل می نشیند.
سهیلی زاده قابلیت سازگاری بالایی با خواسته های مدیران تلویزیونی دارد و می تواند برای هر برهه ی مناسبتی به طرفه العینی سریال بسازد، اما کاری که او در مجموعه سازی می کند به بازی گرفتن احساسات مردمانی است که خسته از روز منتظر آرامش شب هستند و در نهایت حق انتخاب آن چنانی ندارند، سریال های شبیه به روضه با موزیک های محزون (امثال لهراسبی) در نهایت اشک در می آورند؛ کار تمام است، مخاطب اگر اشکش در نیامده باشد، هم زمان با مطالعه اسامی سازنده مجموعه اشک می ریزد و بر بخت بدش لعنت می فرستد.
کلی خواننده وطنی؛ ناله های موزیکال
غم و شادی و هر حالت احساسی دیگر باید با مفاهیم به مخاطب عرضه شود، نمی شود با نازک کردن صدا و با افکت های زوری ایجاد حس ناراحتی کرد، قیاس که مع الفارغ است، اما در تصنیف مشهور محمدرضا شجریان «ببار ای بارون ببار» غم به شکلی اصیل و مفهومی به شنونده عرضه می شود؛ صدای سازها، صدای خواننده و معنی شعر همه در یک وحدت معنایی احساسات شنونده را بیدار می کنند، اما امان از این پاپ و رپ خوان های داخلی.
پاشایی فارغ از شخصیت سمپات و دوست داشتنیش غم ترانه هایش را به شکلی نازل ارائه می داد؛ با صدایی نالان، ما به عنوان شنونده باید تحت تاثیر قرار می گرفتیم، شاید بار اول میشد، اما در دفعات بعدی صدای نالان خنده دار بود یا حداقل حسی از غم ایجاد نمی کرد، پاشایی اما مصداقی از یک موج بلند است؛ از بابک جهانبخش، مازیار فلاحی و تتلو و حتی محسن چاوشی روزهای ابتدایی(نه این روزهای در اوج) تا گمنام ترهایی مثل: حامد هاکان، همه در پرداخت غم به خطا رفتند و ناله عرضه کردند.
یکی در شعرهایش، یکی در لحن صدایش، دیگری در تنظیم هایش، همه مسببین خراب کردن گوش شنوندگان موسیقی ایرانی بوده اند، نکته ی بدتر اینکه چون از دیرباز بنا به خاصیت هنر که شکلی از جایگزینی با مذهب دارد و بنا به ماهیت عمدتا غم انگیز مذاهب مختلف غم از وجاهت خاصی در میان اهلی هنر برخوردار بوده است و همین موج بلند ناله سرایان اتو کشیده در نهایت خود را غم پردازان وزین جا می زنند، غافل از آن که آن ها فقط کاور کنندگان استانبولی و یونانی اند، با اشعاری که پر از غلط های دستوری است و صد البته که ادبیاتی سطح پایین دارند.
مریم حیدزاده؛ ناله نوشت های سانتی مانتال
خوانش شعرهای مریم حیدرزاده و امثال او می چسبد؛ خصوصا در بهار ۱۴ سالگی و در روزهایی که هر حسی را می شود با عشق اشتباه گرفت، باز هم قیاس مع الفارق است اما برای نشان دادن فاصله چاره ای نیست، اگر در روزگاری سعدی می گفت: «غم زمانه کشم یا فراق یار خورم» یعنی در عاشقانه ترین هایش هم حالتی از دغدغه های اجتماعی را حفظ می کرد، عاشقانه سراهای امروزی حتی در وصف معشوق هم دست و پا می زنند و در مودباته ترین حالت غم فراق را لوس و سانتی مانتال عرضه می کنند و به دام ناله می افتند.
این روزا عادت همه رفتن و دل شکستن / درد تموم عاشقا پای کسی نشستنه (مریم حیدرزاده) و برگردیم چهل سال قبل: «این روزا که شهر عشق خالی ترین شهر خداست / خنجر نامردمی حتی تو دست سایه هاست» دو روایت از بی عشقی در دو روزگار، زبان اولی ساده و اغراق آمیز که در آن قید «همه» غیرواقعی و لوس جلوه می کند، زبان دومی استعاره ای و وزین؛ که در آن عشق شهری دارد که خالی تر از شهرهای دیگر است، در مورد دوم ترانه سرا حکم نمی دهد و چون حکم نمی دهد شنونده جایی برای تفکر پیدا می کند، اما در مورد اولی حکم قطعی است که «عادت همه رفتن و دلشکستن»، پس کاری از ما ساخته نیست و باید به انفعال و بی تحرکی و دنیای سیاه و پر از خیانت تن بدهیم، همین یک نمونه برای نشان دادن تفاوت غم و ناله کافیست.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
عالی بود مخصوصا در مورد شاعران و خواننده ها. ترانه های امروزی پاپ ایرانی در حد منزجرکننده ای سطحی و تکراری و بی محتوان و متاسفانه تقاضا هم برای همین سطح از موسیقی هست و بنابراین کسی قصد اصلاح کارش رو نداره.امیدوارم گوش مردم به موسیقی سطح بالاتری عادت کنه تا سخیف خوان های کشور هم خودشون رو اصلاح کنن
عالی بود دمتون گرم مردیم از ناله بخدا
هیچ جایی دنیا انقدر گریه ناله نیست
پاسخ ها
شما همه جای دنیا بودی؟؟؟؟!!
سحر قریشی یادت رفت شخصیت همیشه نالان سریال ها که کلا دیالوگ حفظ کردن بلد نیست هی بهش میگن نیم ساعت گریه کن دو تا دیالوگ بگو
پاسخ ها
و اون دختره نرگس محمدی
وا سحر قریشی که بیشتر طنز کار می کنه.مخصوصا توی سینما(سالها هم هست که تلویزیون کار نکرده(
عالی بود مخصوصا در مورد شاعران و خواننده ها. ترانه های امروزی پاپ ایرانی در حد منزجرکننده ای سطحی و تکراری و بی محتوان و متاسفانه تقاضا هم برای همین سطح از موسیقی هست و بنابراین کسی قصد اصلاح کارش رو نداره.امیدوارم گوش مردم به موسیقی سطح بالاتری عادت کنه تا سخیف خوان های کشور هم خودشون رو اصلاح کنن
آقای عبدلی طرفدار سرسخت نوشته هاتون هستم یعنی دقیقا دقیقا دقیقا حرف دل منو میزنید
پاسخ ها
یکی از حسودترین نویسنده هایی که به عمرم دیدم ...
اینجوریا هم که گفتین نیست. درسته نباید غم ها رو پررنگ کرد چون همه به اندازه وسع خودشون غصه دارن. ولی اینکه بعضی برنامه ها و ترانه ها به دل میشینن دلیلش ناله کردنشون نیست. بلکه دلیلش اینه که غم هایی که خود ما داریم رو بیان می کنن و ما هم ذات پنداری می کنیم. در واقع جامعه و مشکلاتش برای ما انبوهی از غصه رو فراهم کردن و گاهی این غصه ها درغالب موسیقی و غیره بازپرداخت میشن. ماه عسل هم درسته گاهی مزخرف میشه ولی گاهی هم مشکلات موجود در جامعه رو بیرون می کشه تا هم مردم کمکی بکنن اگر از دستشون برمیاد، هم مسئولین یه خجالتی بکشن... همین الان اگر یک نفر بخواد ترانه ی شاد بگه دقیقا باید به چی اشاره کنه؟ شما بگید ما هم بدونیم !
ما تو یه جامعه و فرهنگی بزرگ شدیم که غم و ناله و گریه خیلی سنگین تر و با ارزش تر از شادی هست.حالا نمیشه گفت اگه خواننده ای یا مجریی یا نویسنده ای از غم می نویسه مطلقا بد باشه.بد اینه که سطحی باشه و سطحی بودن رو گذر زمان و تکرار شدن اون کار نشون میده.نمونه اش ترانه و آهنگ هایی که شاید 50 سال از خوندن و ساختنش گذشته باشه ولی باز قابل شنیدن و لذت بردن هستند.و ترانه هایی مثل مرحوم پاشایی که دیگه کسی گوش نمیکنه یا حتی برا بعضی ها آزار دهنده شده
عبدلی مردی که از علیخانی بیزار است! بگم من دختر نوجوون دم بخت نیستم که عاشق علیخانی باشم؛ اگه فقط طرح محسنین خروجی اون برنامه باشه کافیه. بماند آدم هایی که با دیدن زندگی سولماز و احسان به زندگی و عشق امیدوار شدن، با دیدن فداکاری و بخشش یه مادر از قاتل فرزندش درس گذشت گرفتن، با دیدن بچه های بهشت امام رضا(ع) بازیکن های تیم ملی مون درس غیرت گرفتن، بازم بگم؟ مطمئنم اینو چاپ نمیکنی ، اما بخون و به وجدان خودت رجوع کن و بعد تصمیم بگیر که در سایت زرد پررنگ تون مطلب بدی بیرون .
پاسخ ها
باهاتون موافقم آقا مهدی .
کاش هر کاری میکنیم بازخوردش یک نتیجه خوب و مفید باشه . ولی متاسفانه 90 در صد مردم فقط میخوان از حقایق فرار کنند و کسی که حقایق دردناک رو به یادشون میاره آدم بد و کسل کننده ای میشه . کمک به همنوع هم که دیگه داره در جوامع دنیا منسخ میشه . ایران هم استثنا نیست !! با رجوع به خبر دیوارهای مهربانی سطح شهر به این نتیجه درد آور میرسیم که سودجویی و دست اندازی به مال محرومین به لباس کهنه و غذای داخل یخچال میدان شوش هم رحم نکرده و از آنها هم منبعی برای درآمد ساخته .....
حالا در چنین جامعه ای شما میخواید کار آقای علیخوانی مورد تحسین مردم قرار بگیره ؟؟؟؟!!!
لایک لایک لایک هزاران لایک به شما
تکرار و کلیشه و غم اگه مسائل جامعه رو درست بیان کنه نه تنها بیننده داره که مشکلاتم برطرف میکنه.چه عیبی داره اگه فقط چند نفر خیّر با دیدن برنامه هایی مثل ماه عسل یا حتی برنامه های دیگه که تم شاد دارن کمک کردن رو یاد بگیرن؟به جای نقدهای سطحی نگر به فکر رفع مشکلات باشید.به جای اینکه بخواین دائم برنامه ی جدید بسازید و از برنامه های خوب گذشته یاد کنید به فکر این باشید که برنامه های در حال پخش رو بهتر کنید.انتشار این مطالب نه تنها به فرهنگ کشور کمک نمیکنه بلکه دائما داره مردم رو دچار تردید میکنه.تردید نسبت به اینکه آیا این برنامه خوبه یا غمگینه و توی روحیه ام تاثیر مذاره ویا خیلی شاده و....
چشم هارا باید شست جور دیگرباید دید
بابا اینم نگفت علیخانی بده.فقط گفت ناله است که راستم گفت.
ضمن این که بله طرح محسنین و .... خوبن ولی با سیستم مسخره ی "بخشش به هرقیمتی" که ماه عسل راه انداخت چطور می خواید کنار بیایید؟که هر قاتل روانی ای را کشوند تو برنامه وگفت ببخشید ببخشید حتی اگه به عمد باشه حتی اگه اون آدم پشیمون نباشه
سلام آقای عبدلی. خسته نباشید و دستتون درد نکنه. فقط جسارتا:
غم زمانه خورم یا فراق یار کشم....
پاسخ ها
بکن هر آنچه تو خواهی .... :)))))
فیلم های سینمایی رو هم بگید
غم و بدبختی تصنعی(تاکید میکنم تصنعی!) از سرو کول همشون داره می باره
مرسی
بخدا زندگی ما ایرانیها همش غم و ناراحتی تعطیلیهامون بیشترش به خاطر وفات ، تو روز وفاتم تی وی تعطیل بازار تعطیل کشورهای دیگه چرا پیشرفت میکنن اخه امید به زندگیشون زیاد
پاسخ ها
اشتباه مثبت دادم، پیشرفت نیاز به ذهن خلاق داره و تلاش و البته شادی هم در خلاقیت تاثیر داره کی میتونه منکر معنویت و انرژی ای که در ایام شهادت بزرگان دینمون میگیریم باشه؟؟؟؟
منم اشتباه مثبت دادم.اگه مجلات زرد این چیزارو نگن دیگران هم به خودشون اجازه نمیدن به اعتقادات مردم توهین کنن
آقای عبدلی همچین تو نظراتت ثابت قدم نیستی ها... قبلا برای تولد صابر ابر (که من با این متن شما در موردش موافقم) متنی متفاوت نوشته بودید...
باری، این رویه ی انتقادی رو ادامه بدید.
«سریال های شبیه به روضه»!!! میدونستید معنای روضه یعنی باغ؟ و این یعنی مراسم عزای بزرگان دین ومذهب شبیه رفتن به باغه؟ این مراسها معنویت رو تزریق میکنن و برای روح انسان لازمند و به نوبه خود باعث نشاط روحی میشن!! در نوشتار بالا آمده« ماهیت عمدتا غم انگیز مذاهب»!!شما مگه با ماهیت همه مذاهب آشنایی داری ؟ بر چه اساس این ادعا رو داری؟ درباره آموزه های دینی خودمون که به شادی و نشاط دعوت میکنند چ اطلاعاتی دارید؟ معنویت نیاز روح آدمه و این همون بحثیه که امروزه متفکران غربی به اسم معناداری زندگی دنبال میکنن اینا معنویتن برادر من میدانم از روی غرض نیست نوشته شما ولی دقت نمایید ممنون
انگار یادتون رفته که در جامعه ما شادی ممنوعه، آیا اگر احسان علیخانی برنامه شاد بسازه بهش گیر نمیدن ؟؟ سریع ممنوع التصویر نمیشه ؟؟
حتی خندوانه که یه مقدار برنامش نسبت به بقیه شادتره هرروز دارن بهش گیر میدن که چرا این کارو کردید و چرا اون کارو کردید .
پاسخ ها
اگه گیرهای اساسی بهش داده بودن که این همه وقت ادامه پیدا نمی کرد.
حرف الکی نزنین دیگه.این همه هم مسئولین از خندوانه تقدیر و تشکر کردند.
چقدر کامنتها جالب بود.
هرکسی از ظن خود شد یار من...
نویسنده مطلب کجا گفته که نباید هیچ بویی از غم در اشعار و ترانه ها و فیلمها باشه؟؟
پاسخ ها
در تایید حرفای شما این رو باید گفت که اکثرا این مطلب رو سطحی خوندند و به عمق مطلب فکر نکردند . نویسنده میگه چرا همه چی از غم ، درد ، شکست رو در سریالها و موسیقی و شعر و ... را دارند به شکل سطحی و مبتزل ( البته دوستان میدانند که معنای مبتذل یعنی بی ارزش و پست ) نشان میدهند چرا این گونه کارها رو با محتوی تر و با ارزش تر نمیسازند تا گوش شنونده و چشم بیننده به این اثرهای فاخر عادت کنه نه هرچه که از راه میرسد
طلا نوشتی ، دمت گرم ! اینه حقیقت رو گفتی
یعنی الان می خوای بگی که ماه عسل باعث شیوع پرخاشگری و افسردگی میشه !!!!!! ماه عسل یعنی که تو اوج درد می تونی قهرمان باشی یه تلنگره که حواسمون باشه به ادمهای اطراف مون که عمیق باشیم کمک کنیم بخشنده باشیم و ... اخه من چی بگم به شما اسم خودتونو می ذارید نویسنده ؟!!!! شب کوکم که برنامه شادی بود بازم به مذاق شما خوش نیومد که ..رو اعصاب تون رژه میرفت ...موفقیت های دیگران خاریه تو چشمای شما ... وگرنه علیخانی دل امای زیادی رو شاد کرد کاش فقط ذره ای ذره ای انصاف داشتی ...
در تایید نظر کاربر آیدا؛این حرف من در تایید حرف شماست
من خودم از طرفداران خندوانه و رامبد هستم
ولی تصور کنید علیخانی بیاد یه برنامه بسازه و یه آهنگ شاد بخونه و دست بزنه .......
اونوقت میشه آدم دو رو و ریا کار و سبک و جلف که آقای عبدلی میتونه با 10 صفحه مقاله بکوبینش
با احترام به روح مرحوم پاشایی.
آقا واقعا حرف دلمو زدید. حداقل نشون دادید که سایت مرده پرستی ندارید. در مورد آقای علیخانی : دم افطار که کلی هم ضعف بدنی وجود داره ایشون اشک مردمو در میاره. اون عده ای هم به برنامه های ایشون علاقه مندند به این علته که افسرگی دارن و دلشون میخواد بیشتر در این حالت غوطه ور بشن.
با سلام..نوشته تون جالب و در عین حال تامل برانگیزه...
خیلی خوبه که هممون چه در غم چه در شادی افراط گر نباشیم..شادی و غم در کنار هم...حرمت روزهای شادو داشته باشیم حرمت روزهای غم رو هم نگه داریم..انسان گاهی توی غم معجزه میبینه گاهی تو شادی معجزه ی الهی رو میبینه..این هنر افراد مسئول هست که احساسات مردم رو به بازی نگیره و همه چیزش ،شادی و غمش به جای خودش باشه..
برترین ها مزخرف ترین و زرد ترین مجله اینترنتی که تا به الان دیدم و عبدلی حسودترین و بی دانش ترین نویسنده.جمع کنین خودتونو خسته کردین ملتو
ماه عسل یعنی زندگی یعنی امید من عاشق ماه عسلم ادم موقع افطار دلش میخواد به چیزای تامل بر انگیز فکر کنه،به امید به زندگی و...
خیلی خوشحالم از وجود چنین برنامه ای در تی وی به خاطر جریان های خوب و سازندش
به خاطر چیزایی که به من نوعی یاد داده
سلام.یه نقدی وارده به این مطلبتون.اونم اینکه هزار بار گفته شده ماه عسل به خدا به پیر به پیغمبر قصدش ناله نیست امیده... امید...وقتی یه بچه کم سن و سال از ۴ طبقه میفته پایین و آسیب نمیبینه....وقتی یه دختر وفادار پای مادر پیر و آلزایمریش میمونه....این همش امیده...ضمنا سعی نکنید با انتشار مطالب زرد و کذب آمار بازدیدتون رو بالا ببرید..هرسال با نزدیک شدن ماه مبارک رمضان رسانه ها شروع به کوبیدن احسان علیخانی و ماه عسل میکنند..اگر رسانه شما هم جزء همین دسته س بدونید که وقتی ک ماه عسل ۳ میلیون حامی قرص و محکم داره، خود تیم ماه عسل هم نخوان بسازنش مردم ابراز تمایل میکنند به ساختش و شاکی میشن از اینکه لحظات افطارشون با ماه عسل پر نشده.منصف باشیم..کمتر هم قضاوت کنیم.
پاسخ ها
نگران نباش دوست عزیز..اینا جزو همون 4درصد مخالف تو نظرسنجی ماه عسل 94 هستن که دربرابر96 درصد موافق هیچن...و تمام سعی و تلاششونم تخریب احسان علیخانی و ماه عسله ولی زهی خیال باطل!!!
خدایی اگه همین سوژه ها با مجری ای غیر از علیخانی روی آنتن بیان کی تماشا می کنه؟!
کمااین که همین الانشم بعضی شبکه ها و مستندها زندگیای عجیب مردم با پشتکار رو نشون می دن ولی مخاطب زیادی ندارن.
احسان علیخانی به نوعی بهترین مجریه در حال حاضر در ایرانه و متاسفانه حسادت به ایشون زیاد ابراز میشه.برنامه ماه عسل پیامدار امید برای مردم ایرانه که متاسفانه مردمی سطحی نگر و دهان بین هستند.من به عنوان یک ماه عسلی از این برنامه فاخر و مردمی حمایت میکنم.
مرغ سحر ناله سر کن داغ مرا تازه تر کن زآه شرر باراین قفس را برشکن و زیرو زبر کن بلبل پربسته زکنج قفس درا نغمه ازادی نوع بشر سرا..ماه عسل نغمه آزادی نوع بشر را می سراید..این نغمه رو مادوست داریم و این نغمه به گوش خیلی ها ناموزونه..چون بوی ازادی میده..بوی درد میده..بوی غیرت میده..خیلی ساله ما بهار نداریم .بهار واقعی زمانیه که دیگه این مشگلات وجود نداشته باشه..کسانیکه مخالفت میکنند در پی اونن که راحت لقمه از گلوشون پایین بره. نوش جونتون راحت باشید..این منتقد گرامی بیزحمت توضیح بفرمایندو یا معرفی نمایند.. برای جلو انداختن فکر ماو لومپن نبودن ،ایشون و غیره تا الان چکار کردندحداقل چندموردرو نام ببرند...در ضمن ایشون اول طرزدرست نوشتن نقد و جملات ادبی رو یاد بگیرندو بعد نقد کنندکلمه پاساژدرخور و شان و شخصیت خودشونه واگه ناراحت بیننده که ماباشیم و نباشندو اینطوری نقد بازاری نکنند...حداقل جانب سیاست رو حفظ کنند؛عرض ورزی و حسادتشون کاملا مشهوده ... حیف که ازطرف بعضی از خانواده ها اجازه ندارم و مستند ساز نیستم وگرنه زخمها و بدبختی هایی رو به تصویر میکشیدم که افرادی که چشماشونو بستند و گوشاشونو پنبه کردندبفهمند که ماه عسل گوشه کوچکی از زخمهای این مردمه...اگه ماه عسل خوب نیست و باعث افسردگی میشه پس چرا مهمان چندسال پیش ماه عسل،عکس خودشو واقای علیخانی رو بزرگ کردند و توی مغازشون گذاشتن و با غرورازشون حرف میزنه؟!ماه عسل مرحمیه به دل آدمهای زخم خورده...مردم دنبال مرحمند نه دنبال خوشیهای کاذب
اقای عبدلی بنده اسم شما رو تا حالا نشنیدم شما در حدی نیستی که نظر در مورد مرد اجرای صدا و سیما اقای علیخانی کنی..درضمن شما خیلی تابلوست که از جایی تغذیه شدید و دارید ازروی حسودی اینطوری نقد میکنید..ماه عسل مخاطب خاص خودشو داره از اون برنامه های عام که مخصوص شما و مخاطبینی که شما رو تایید میکنند تا الان زیاد ساخته شده پس چرا انقد ادم افسرده داریم.خوش به حال ماه عسل که انقد تاثیر داره که یک ماه در سال پخش میشه کل سال مردم و احوالشونو شامل میشه و اینهمه مخاطب داره که شما اینطوری نوشتید.. افرین بهش
سلام
موضوع جالبی بود ولی اصلا پرداخت خوبی نداشت
ماه عسل برنامه ای هست که کلی آدم باهاش یاد گرفتن که چه جوری میشه در مقابل سختی ها ایستاد در سختی ها محکم بود و در آخر حال خوب داشت و شاد بود!!!!
فکر کنم شما جزو اون افرادی باشید که فقط یک قسمت برنامه اونم نه کامل رو دیدن و دارن از دید دانای کل درباره ی همه چیز نظر میدن!!!!
۹۶٪رضایت مردم از برنامه و بیشترین بیننده مطمئنا نمایانگر این موضوع هست که نظر شما به شدت شخصی و با جامعه ی آماری غیر تصادفی و محدوده!!!!
شما با این مطلب این مفهوم رو انتقال میدید که مردم انقدر ناتوان در انتخاب هستن که نمیتونن شبکه رو عوض کنن و همین جوری الکی رضایت و تعداد مخاطب جدی و پروپاقرص زیاده!!!
نظرات شخصیه خودتون رو به اسم مقاله پخش نکنید
حداقل بنویسید نظر شخصیتون هست!!!
و حواستون باشه که به برنامه ای توهین شده که حداقل یک بار حال هم وطن های من و شما رو خوب کرده و قهرمان خیلی هاست پس با احترام درموردش صحبت کنید
در پناه حق
یا علی
در مورد شعر وترانه خیلی درست گفتید اما جنس ناله برنامه ماه عسل با اونا فرق میکنه اتفاقا غم موجود در ماه عسل جنسش واقعیه مثل غم شهرزاد....غم واقعی آدمای واقعی همین جامعه.....پس دلیلی برای انکار اونا وجود نداره ....یه واقعیت محضه حالا اگه بعضیا افسرده میشن نباید به این آدما پرداخت؟؟؟؟؟مگه میشه وانمود کنیم که همه آدمای اطرافمون زندگی گل وبلبل دا رند؟؟؟من به علیخانی و برنامش انتقاد دارم ولی نقد شما مغرضانه وبیرحمانه بود!!!!
درخت هر چه پر بار تر افتاده تر... یک نفر پیدا شود و بگوید تا بحال از آقای علیخانی حرف و ادعایی در مورد خودش و هنرش شنیده !!! احسان علیخانی از همان ابتدای ساکن و استارت کارهایش مشخص کرد که کاملا فازش با برنامه سازان دیگر متفاوت است.. در واقع به وضوح نشان داد که یک نابغه و استعداد جدید در زمینه ی اجرا و برنامه سازی در حال متولد شدن است... او خیلی زود خودش را پیدا کرد و توانست با وجود حسادت ها و رقابت های کاری که همیشه وجود داشته ؛ در جای جای ایران و جهان مخاطبین را بسوی خود جذب کند.. هیچکس به اندازه ی او در عرصه ی اجرا مخاطبینش را تحت تاثیر قرار نداده است و این یعنی خلاقیت بی وقفه ی او... از صمیم قلب خوشحالم که طرفدار احسان علیخانی هستم.. او نابغه ای است تکرار نشدنی.. مردی که تاریخ از او به نیکی یاد خواهد کرد..
پاسخ ها
نابغه!!!استعداد!!!تاریخ...
در بهترین مجری خوبی است که کارشو بلده.
ولی دیگه در تاریخ موندگار شدنش خیلی اغراق
آمیزه
عشق به زندگيم هميشه معنا داره...اگر كسي پيگير تصميمات احسان و راه هايي كه تو طول زندگيش انتخاب كرده باشه متوجه ميشه كه راه ومسير احسان راه صداقت وانسانيت بوده،راه احسان راه اراده و عشق بوده اين رو از طرفداراش زياد شنيدم كه گفتن اين احسان بود كه به ما ياد داد كه بجنگيم با مشكلات و موفق بشيم...احسان عليخاني نمونه ي يك الگوي واقعي به عنوان يك انسان موفق با تمام خصوصياتشه...ماها كه عاشق تمام خصوصياتشيم..با حيا بودن احسان و متين بودنش رو خيلي دوست داريم،اينكه هميشه يه فاصله اي با بقيه حفظ كرده و به دور از تمام حاشيه ها به دنبال ارامش تو زندگيش بوده و كلي خصوصيات ديگه كه اونو تبديل به يه اسطوره ي تموم نشدني و خاص تو كشور ما كرده...خدارو هزاران بار شكر كه داريمش...
آقای عبدلی برنامه ی ماه عسل تنهاااا برنامه ای که مخاطبینش انتظار دیدنشو میکشن چون بسیار برنامه ای عالیه از همه جهت مخصوصا واسه نسل های جوون تر. نظرتون خیلیییی مغرضانه بود. واقعا متاسفم از این حرفاتون... هدفتون چیه واقعا؟؟؟ چشم دیدن برنامه ای که این همه پر مخاطبه ندارید؟؟ فکر کردید با این حرفاها میتونید کاری کنید مردم از بهترین برنامشون بگذرن؟؟؟ عمراااا... ما میدونیم که شما ها همتون به احسان حسادت میکنید بخاطر همین هم تا پای جونمون ازش حمایت میکنیم. باز ماه عسل نزدیک شد و شماها دوباره دارید ترکشاتونو پرت میکنید؟؟؟ ماه عسل حکم خدارو واسه ما داره شماااااا حق ندارید همچین متنی رو تو فضای مجازی پخش کنید... امیدوارم بار اخرتون باشه و عذر خواهی کنید والا عاقبت خوبی در انتظارتون نخواهد بود... شماااااا به میلیون ها مخاطب توهین کردید... شما کوته فکر و افسرده اید چرا فکر میکنید همه مردم مثل شما ناله دوست دارن؟؟؟ اولا که ماه عسل ناله نیست خیلیییییم دلنشینه تو اون لحظات ناب برای مااا دومااا مردم اگه ماه عسسل میبینن مرتضی پاشایی گوششش میدن دلیل نمیشه افسرده باشنو ناله دوست داشته باشن هزار تا اهنگه شادم گوش میدن خندوانم میبینن... یعنی نوشتت خیلی سطح پایین بود. بیشتر از این آبروی خودتو نبر متنو پاک کن. کافیهههه یه سر به پیج رسمی احسان علیخانی بزنییی میفهمیییی طرفدارای خودشو برنامش تا پای جوونشون باهاشن. ایششششاللله کوور شه هرکیییی نمیتونه موفقعیت احسان علیخانی رووو ببینه. تووو شب آرزوهاااا آرزوووو میکنم همههههه بدخواهش نابود شن.
یکم انصاف داشته باشید...خیلی هامون ازماه عسل وآقای علیخانی خیلی چیزایادگرفتیم....وحالمون دم افطارتوماه رمضون خوب شد....ماتاهمیشه طرفدارآقای علیخانی وماه عسل وبرنامه هایی ک ایشون میسازن هستیم....وحمایتشون میکنیم .کورشوندکسایی ک نمیتونن ببینن
عزیزانی که از علیخانی دفاع کردید برید چند تا برنامه خارجی ببینید تا بفهمید که رسانه داخلی فقط بدنبال افسرده کردن مردمه. با اون سریال ها و برنامه هاش . ملت ما با امثال شما شده هشتاد میلیون نفر. همینه که ملت ما از همه دنیا عقب تره و پیشرفت نمی کنه. چون توی همه مسائل احساسی هستین و مخ ندارین. واااای بر ما با این مردم کوته فکر
علیخانی از نظر بنده یه شارلاتانه نون به نرخ روز خور هست که از احساسات ملت بی عقل و سطح پایین و بازنده ی ما داره نون میخوره .البته حقیقت اینه که خلایق هرچه لایق.
چس ناله های علیخانی ملت رو هلاک کرده .
برای همینه که ایرانطبق یک نظرسنجی ازنظرافسردگی دربین 180 کشوررتبه 170رو داره بعضی ها ازاشک دیگران نون میخورن وکاسب میشن احسان علیخانی رفتارهاش تصنعی هست وبرنامه اش کلیشه ای شده هرچند مجری خوبی هست غم وشادی بایدمتعادل باشه الان کل شبکه های سیما رو ببینن اگه یه سریال طنز دیدین مدیری وغفوریان وعطاران و...همه رو فراری دادند.خلاصه کلام دو روز دنیا ارزش غضه خوردن نداره