پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: نمایش «مثل آب برای شکلات» به کارگردانی ابراهیم پشت کوهی در ایرانشهر سالن استاد سمندریان در حال اجراست نمایشی که بر اساس رمانی به نام «آخرین انار دنیا» نوشته ی «بختیار علی» نوشته شده و فضایی گرم و به واقع جنوبی دارد، در «مثل آب برای شکلات» بازیگرانی نظیر : رویا نونهالی و الهام اسکندری نقش آفرینی می کنند، در مورد فضای کلی نمایش همین قدربدانید که با کاری شبیه «کافه ترانزیت» یا Kماهی ها عاشق می شوند» مواجهید.

نمایشی که اکثر زمان آن در آشپزخانه می گذرد و روایت گر داستان یک مادر و دختری است که نیت ازدواج دخترمناسبات آن ها را به هم می زند و در این میان مضامینی چون: جنگ و عشق و خیانت وسط می آید و طرح می شود. نکته ی غافلگیر کننده نمایش علاوه بر دکور مناسب و جذاب که تا پایان بیننده را برای خودش نگه می دارد، غافلگری هایی است که تمام حواس مخاطب را جلب می کند، در این نمایش مخاطب از سمت بازیگران درگیر کار می شود و حتی این درگیری با پذیرایی نوشیدنی و افکت های بویایی به اوج می رسد. در حقیقت نمایشی است که شما آن را بو می کنید، مزه اش می کنید و به غایت می شنوید و می بینید و با تمام وجود در ذهنتان رسوخ می کند.

اکران: «آبنبات چوبی» به کارگردانی محمد حسین فرحبخش با بازی رضا عطاران، سحر قریشی و شقایق فراهانی، درام خانوادگی و جنایی که سعی می کند با غافلگیری و تعلیق همراه باشد اما متاسفانه داستانی است که دیر شروع می شود و بد تمام می شود.

اما این که فرحبخش گونه ای از سینما را نمایندگی می کند که در دهه ی گذشته کمتر به آن توجه شده، اتفاق شایان توجهی است، اما مشکل «آبنبات چوبی» بیشتر از فیلمنامه ای است که کشش لازم برای یک روایت غیر خطی و غافلگیر کننده را ندارد و همین عامل در کنار عواملی چون ریسک استفاده از عطاران در یک نقش متفاوت و یا استفاده از سحر قریشی در نقشی که در حد و اندازه هایش نیست به فیلم ضربه زده، گرچه که با همین شرایط هم « آبنبات چوبی» احتمالا فروش بدی نخواهد داشت و احتمالا با بازگشت سرمایه مواجه خواهد بود که بیشتر از هر چیز به خاطر مضمونی است که همیشه جذاب است و خواهد بود.

نمایش خانگی(ضد پیشنهاد): «من سالواور نیستم» به کارگردانی منوچهر هادی، فیلمی که در تبلیغات از همان پیش تولید بسیار پر سر و صدا نشان می داد، حواشی چون: ریوالدو و فیلمبرداری در کشور برزیل فیلم را بارها تیتر یک کرد و بعد از آن اکران نوروزی و فروش خیره کننده آن و حالا حضور در نمایش خانگی.

اما این فیلم را نبینید، فیلمی بسیار ضعیف و حوصله سر بر و بی مزه که سعی می کند با تکیه بر خاطره ذهنی مخاطب از رضا عطاران تماشاچی را بخنداند، فیلم به جز معدود صحنه هایی هیچ چیز برای عرضه ندارد، نه از فیلمنامه ای حتی ساده و ابتدایی خبری است، نه از بازی خاصی و نه حتی مضمونی درگیر کننده ، همه چیز در «من سالوادور...» ضعیف و دم دستی است. از این لحاظ به کنایه می شود گفت که همه ی اجزای فیلم در هماهنگی کامل است؛ موسیقی، فیلمنامه و بازی ها. حتی شوخی ها مستعمل و کهنه نشان می دهد. همت می خواهد تماشای این فیلم تا پایان کار. فقط پرسشی که می ماند؛ چگونه این فیلم تا این اندازه فروش داشته؟

کیوسک: هفته نامه «چلچراغ» روزگاری نه چندان دور بر پیشانی نشریات تین ایجری می درخشید و حتی در سطحی بالاتر در دانشگاه ها جریان سازی می کرد، اما گذر سال ها و اوضاع نا به سامان مطبوعات و همچنین ایجاد محدودیت های بی شمار این هفته نامه را دچار افت سنگینی کرد.

چلچراغ از نظر نفرات هم دچار تحولات عظیمی شد و به مرور افت کرد، اما حالا یکی دوماهی است که با چلچراغی شبیه به گذشته طرفیم، اگار آن روح جستو جو گر و خلاق به تحریریه چلچراغی ها بازگشته، این را می شود از گزارش های سرحال و قبراق و پرونده های جاندار مجله درک کرد، چلچراغ دوباره دارد همانی می شود که بود، فقط ای کاش این تیم خوش ذوق خودشان را پای سوژه های لاینحل سیاسی تلف نکنند و حیات نشریه به خطر نیفتند، فراموش کردم اینجا پیشنهاد می دهیم، چلچراغ را بخرید از همان روی جلد تا انتها جذاب است.

کتاب: «هنر عشق ورزیدن» اثر اریک فروم که به چاپ سی و یکم رسیده، کتابی که پوری سلطانی آن را ترجمه کرده و خوش خوان هم هست. در این کتاب فروم با نگاهی هوشمندانه عشق و عشق ورزی را تحلیل می کند نقطه ی تمایز کار فروم جایی است کعه دستورالعمل کاسبکارانه روانشناسی صادر نمی کند و صرفا شناخت دقیقی از عشق به خواننده می دهد، عشق البته در اشکال گوناگون؛ عشق برادرانه، عشق مادرانه و عشق جنسی.

عشق با دو چیز شناخته می‌شود: عمق ارتباط متقابل و شادی. و در ادامه تبیین می‌کند که هر گاه رابطه یا حسی را دیدیم که از این دو خالی است، نام عشق را باید از آن باز پس بگیریم. این کتاب را بخرید و بخوانید کلی نکته روانشناسی و جامعه شناسی به شما هدیه می کند.