نسخه کی‌روش برای پیروزی؛ ۱ـ۴ـ۱ـ۴!
اولین نکته ای که در بازی با قطر توجه ها را به خود جلب کرد، بازی هم زمان طارمی، جهانبخش، انصاری‌فر و آزمون بود.
آی‌اسپورت: اولین نکته ای که در بازی با قطر توجه ها را به خود جلب کرد، بازی هم زمان طارمی، جهانبخش، انصاری‌فر و آزمون بود. بازی با چهار مهاجم در ارنج ابتدایی ایران در یک بازی خارج از خانه عجیب و غیرقابل پیش بینی بود. اما این ارنج، تنها یکی از سورپرایزهای کی‌روش در این مسابقه بود. غافلگیری دیگر زمانی اتفاق افتاد که تیم ایران با وجود این چهار مهاجم، با سیستم ۱ـ۴ـ۱ـ۴ بازی می کرد. سیستمی که معمولا باید در آن از پنج هافبک استفاده کرد، نه چهار مهاجم!
صبر کنید، هنوز تمام نشده، بدون شک بزرگترین اتفاق غیرقابل پیش بینی این مسابقه، روش و متد تازه و عجیب در بازی تیم ملی بود، یک فوتبال دو تکه جدید. ایران کاملا در دو بخش مجزا بازی می‌کرد. یک یونیت پنج نفره منظم باحضور چهار مدافع تیم ملی و سعید عزت الهی که کاملا محدوده و شعاع حرکتی مشخص داشتند و یک گروه پنج نفره غیرمنظم و سیال شامل حاج صفی، طارمی، آزمون، جهانبخش و انصاری فر که در نیمه زمین حریف مدام تغییر جا می‌دادند و پست مشخص و شعاع حرکتی معینی درون زمین نداشتند.
اتخاذ این روش جسورانه برای بازی مقابل تیمی که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت، قطعا با مطالعه صورت گرفته بود. کی‌روش می‌دانست که قطر در کنال های کناری زمین نمی تواند برتری عددی ایجاد کند یا در این مناطق به بازی سرعت دهد برای همین با خیالی آسوده دو مهاجم را در پست هافبک چپ و راست گمارده بود و از آنها انتظار نداشت که خیلی به دفاع های کناری کمک کنند. او می دانست قطر نمی تواند گردش توپ سریع در میانه زمین داشته باشد و هدفش حفظ توپ و بهم ریختن تعادل تیمی ایران نیست برای همین با خیال آسوده از تعداد هافبک کمتری در زمین سود برد. تنها دو نقطه ضعف در این استراتژی برای ایران وجود داشت. اول آنجایی بود که در برخی موارد هافبک های حریف، بدون مزاحمت بازیکنان یونیت اول، بیش از ۴۰ متر پا به توپ می شدند و به یک سوم دفاعی ما می رسیدند و دوم توپ های بلندی بود که برای مهاجم قطر ارسال می شد و او می توانست توپ را برای هافبک های این تیم بکارد و موج دوم حمله را ایجاد کند.
صبر کنید، هنوز تمام نشده، بدون شک بزرگترین اتفاق غیرقابل پیش بینی این مسابقه، روش و متد تازه و عجیب در بازی تیم ملی بود، یک فوتبال دو تکه جدید. ایران کاملا در دو بخش مجزا بازی می‌کرد. یک یونیت پنج نفره منظم باحضور چهار مدافع تیم ملی و سعید عزت الهی که کاملا محدوده و شعاع حرکتی مشخص داشتند و یک گروه پنج نفره غیرمنظم و سیال شامل حاج صفی، طارمی، آزمون، جهانبخش و انصاری فر که در نیمه زمین حریف مدام تغییر جا می‌دادند و پست مشخص و شعاع حرکتی معینی درون زمین نداشتند.
اتخاذ این روش جسورانه برای بازی مقابل تیمی که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت، قطعا با مطالعه صورت گرفته بود. کی‌روش می‌دانست که قطر در کنال های کناری زمین نمی تواند برتری عددی ایجاد کند یا در این مناطق به بازی سرعت دهد برای همین با خیالی آسوده دو مهاجم را در پست هافبک چپ و راست گمارده بود و از آنها انتظار نداشت که خیلی به دفاع های کناری کمک کنند. او می دانست قطر نمی تواند گردش توپ سریع در میانه زمین داشته باشد و هدفش حفظ توپ و بهم ریختن تعادل تیمی ایران نیست برای همین با خیال آسوده از تعداد هافبک کمتری در زمین سود برد. تنها دو نقطه ضعف در این استراتژی برای ایران وجود داشت. اول آنجایی بود که در برخی موارد هافبک های حریف، بدون مزاحمت بازیکنان یونیت اول، بیش از ۴۰ متر پا به توپ می شدند و به یک سوم دفاعی ما می رسیدند و دوم توپ های بلندی بود که برای مهاجم قطر ارسال می شد و او می توانست توپ را برای هافبک های این تیم بکارد و موج دوم حمله را ایجاد کند.
خوشبختانه قطر در طول بازی کمتر از پنج بار توانست براساس این نقاط ضعف، روی دروازه ما ایجاد موقعیت کرد. شاید توان این کار را نداشتند و یا شاید استراتژی ایران به قدر آنها را غافلگیر کرده بود که نمی توانستند با تفکر در پی راهکار باشند. احتمالا کی روش برای بازی با چین از این روش استفاده نخواهد کرد چون تیم های شرق آسیا هم تحرک بیشتری دارند و هم در کانال های کناری می توانند به بازی سرعت دهند اما کی روش در این بازی خاص، یک متد عالی برای بردن تیم های کند عربی کشف کرد. یک متد که در آن حتی حریفی چون قطر، می‌تواند صاحب توپ باشد اما ایران میدان دار مسابقه است و بازی مطابق میل ما پیش می رود.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر