پوچتینو: غول خفته را بیدار کن، بیدار...

ورزش سه: حمیدرضا صدر به کالبدشکافی پرواز تاتنهام در هفته های پایانی لیگ برتر پرداخته. به درخشش پوچتینو آرژانتینی در وایت هارت لین...

پنجاه و شش سال است قهرمان نشده اند. پنجاه و شش سال است انتظار کشیده اند. همسایه ها، چلسی و آرسنال، بارها لیگ برتر را فتح کرده اند و آنها نظاره گر بوده اند. جام ها راهی استمفورد بریج و هایبری شده اند و آنها نگاه کرده اند و نگاه. نگاهی آمیخته به حسرت، آمیخته به انتظار. انتظار و باز هم انتظار. مربیان پرشماری آمدند و رفتند و غول خفته بیدار نشد: تری ونبلر، اسوالدو آردیلس، جری فرانسیس، جرج گراهام، هری ردنپ، مارتین یول، خوانده راموس، آندره ویاش یواش آمدند و رفتند. بی نتیجه، بی اثر... تا سرانجام او آمد: پوچتینو آرژانتینی. آمد و غول خفته را از خواب نیم قرنی بیدار کرد. او از مسیر اسپانیول و سوتهامپتون در می 2014 پا به وایت هارت لین گذاشت تا دهمین مردی باشد که طی دوازده سال روی آن نیمکت لرزان بیوفا نشسته. همه او را مربی که زود آمده و زود هم خواهد رفت قلمداد کردند. یکی از آن انتخاب های عجولانه از نوع مدیران تاتنهام. همان مدیرانی که روزگاری ژاک سانتینی را آوردند و همان ها هم خیلی زود کنارش گذاشتند. همان هایی که برابر نام پوچتینو در قراردادش عنوان " Head Coach " را گذاشتند. در عین حال همان مدیرانی که آن عنوان را در قرارداد جدید به " Manager " تغییر دادند. تغییر دادند و به انتخاب شان بالیدند. به " Poch".

پوچتینو به جوان ها روی آورد. به پسران گمنام و تشنه پرواز. سیستم 1-3-2-4 محبوب او و پرسینگ فوق العاده اش بازتابنده اهمیت آن چه انجام داد نبودند. فلسفه اش بود که تلقی حاکم در وایت هارت لین - قناعت به رتبه پنجم تا هفتم - را دور انداخت. او وارد شد و جمله دیرآشنای آرژانتینی ها را به عنوان فلسفه مربیگری اش تکرار کرد "... اگر در زندگی شجاع باشید نمی توانید در میدان جور دیگری رفتار کنید. نتوانسته ام در نبردها جور دیگری بازی کنم. همیشه شجاع باش. من دوست دارم شجاعانه بازی کنم".

اکنون که لیگ برتر به هفته های پایانی رسیده تاتنهام / پوچتینو با 4 امتیاز فاصله در تعقیب چلسی صدرنشین بسر می برد، بالاتر از لیورپول / کلوپ، بالاتر از منچسترسیتی / گواردیولا، بالاتر از منچستر یونایتد / مورینیو و بالاتر از آرسنال / ونگر. پیروزی های پسران پوچتینو نشان داده آنها چگونه از صخره های بلند بالا رفته اند : منچسترسیتی در شش دیدار پیاپی لیگ پیروز شده بود، ولی برابر آنها مغلوب شد. برنلی طی چهار ماه در خانه شکست نخورده بود، ولی برابر آنها مغلوب شد. چلسی در سیزده بازی متوالی لیگ پیروز شده بود، ولی برابر آنها مغلوب شد. اورتون نزدیک به سه ماه شکست نخورده بود و فقط شش امتیاز در این مدت از دست داده بود، ولی برابر آنها مغلوب شد. کریستال پالاس طی شش دیدار از هشت بازی لیگ پیروز شده بود، ولی برابر آنها مغلوب شد.

پیروزی تاتنهام با یک گل برابر پالاس رکورد پیروزی های پیاپی شان را به هشت رساند. رکوردی که بهتر آن از سال 2009 تاکنون فقط دو بار تکرار شده. آنها تاکنون با 22 گل خورده بهترین خط دفاع لیگ را معرفی کرده اند. چلسی که بالای شان نشسته 7 گل بیشتر خورده و لیورپول تعقیب کننده پشت سرشان 20 گل بیشتر. متوسط خلق فرصت برای گشودن دروازه در لیگ هم به آنها تعلق دارد، با 1/15 بار. تیم دوم منچستر یونایتد متوسط 12 بار را ثبت کرده و منچستر سیتی و لیورپول 7/11 بار را. چلسی صدرنشین با 14/11 بار در رتبه چهارم این سیاهه نشسته و آرسنال با 14/9 بار در رده هفتم قرار دارد.

شکوفایی بازیکنان تاتنهام در دستان " Poch " حیرت آور بود. محض نمونه: تک گل دیدار با پالاس را کریستین اریکسن زد، سرحال ترین بازیکن کنونی لیگ در کلیدی ترین برهه رقابت ها . انگولو کانته را شایسته کسب عنوان بهترین بازیکن فصل خوانده اند، ولی این بازیکن دانمارکی بی ادعا طی هشت بازی اخیرش 30 فرصت برای گشودن دروازه حریفان خلق کرده که یعنی 7 بار بیشتر از هر بازیکنی. او در این فصل با خلق 97 فرصت گشودن دروازه رکورددار لیگ شده که یعنی 16 بار بیشتر از کوین دی بروین ستاره منچسترسیتی در رده دوم. در عین حال اریکسن همان بازیکنی است که قراردادش را سپتامبر گذشته بر مبنای هفته ای هفتاد هزار پوند امضا کرده بود.

کسی هری کین را پیش از ورود پوچتینو نمی شناخت و حالا کین در 63 بازی لیگ برای تاتنهام 46 گل زده. حالا کنار لیونل مسی و آلکساندر لاکازت طی سه فصل در پنج لیگ برتر اروپا 20 گل یا بیشتر زده. در رقابت های این فصل لیگ 20 گل زده که یعنی یک گل بیشتر از کریستیانو رونالدو. خیلی ها با مصدومیت کین کار تاتنهام را تمام شده خواندند، ولی کار تاتنهام تمام نشده بود. تمام نشده بود و دله علی و سون هیونگ مین در ترکیب به میدان رفته بودند تا دروازه ها را باز کنند. دله علی که به عنوان پدیده جدید انگلیس تاکنون 16 گل در لیگ زده و سون آسیایی که 12 بار دروازه ها را باز کرده. در سوی دیگر میدان مدافعان سپیدپوش درخشیده اند. محض نمونه: توبی آلدرویرلد به عنوان نماینده مدافعان آهنین تاتنهام همان کسی است که طی 5590 دقیقه بازی فقط 18 خطا انجام داده.

تاتنهام در این فصل 21 بار در خانه به میدان رفته و هنوز طعم شکست را نچشیده. طی 19 دیدار پیروز شده و در دو دیدار به تساوی دست یافته. همه اینها یعنی معبد شکست ناپذیر لیگ برتر نه اولدترافورد است، نه اتحاد و نه استمفورد بریج. یعنی قلعه تسخیرناپذیر لیگ، وایت هارت لین است و نه میدانی دیگر. ولی چه دیر، خیلی دیر. تاتنهام در پایان این فصل ماوای قدیمی اش را ترک خواهد کرد. خانه قدیمی اش از 1899 تاکنون را. ولی مگر آرسنال با هایبری وداع نکرد؟ مگر وستهام در پایان فصل پیش با اپتن پارک وداع نکرد؟... نوبت تاتنهام رسیده تا پوست بیندازد. تا روزآمد شود. با پوچتینو، با پسران شاداب او. در چنین قابی نبرد پیش روی تاتنهام - آرسنال آخرین نبرد دو دشمن قدیمی شمال لندن در وایت هارت لین خواهد بود. آخرین آوردگاه.

پوچتینو برابر آرسنال نبرد بیست سال پیش خود را دوره خواهد کرد. دیدار بزرگ سال 1997 را. زمانی که او برای اسپانیول به میدان می رفت و بارسلونا راهی استادیوم دی ساریا شد تا آخرین داربی اسپانیول - بارسلونا پیش از فروپاشی دی ساریا برگزار شود. اسپانیول در آن روز بارسا را با دو ضربه پنالتی مغلوب کرد. بارسا که بابی رابسون و دستیارش مورینیو را روی نیمکت داشت. بارسا که فیگو، گواردیولا و لوییز انریکه را در اختیار داشت. پوچتینو برابر آرسنال به تکرار آن خاطره خوش می اندیشد. آرسنال طی 22 سال متوالی در لیگ بالاتر از آنها ایستاده. ایستاده و پوزخند زده. ولی همه چیز عوض شده و کسی، هیچ کس، در وایت هارت لین عقده حقارت ندارد. طرفداران تاتنهام از ته دل با غرور می گویند زمان پوزخند زدن به دشمن قدیمی فرارسیده...