روایت متفاوت از فتح آمریکا

شهروند: هنوز هم که هنوز است خیلی‌ها معتقدند فقط از نسل رویایی فوتبال ایران برمی‌آمد که شب ٢١ ژوئن‌ سال ١٩٩٨ در قلب فرانسه آن پیروزی بزرگ و رویایی را رقم بزند. تیم‌ملی فوتبال ایران در آن شب خاص نماینده ٧٠‌میلیون ایرانی بود و حقا که به بهترین شکل دین خود را به مام میهن و مردمانی که دعای خیرشان را به پاهای توانای قهرمانانش گره زده بودند، ادا کرد. انگار قرار بود همه روزها و شب‌های سرنوشت‌ساز برای فوتبال ایران، دراماتیک و رویایی باشند. از مدل صعود به جام‌جهانی بعد از ٢٠‌سال غیبت گرفته تا شکست‌دادن تیمی بن دندان مسلح. ایران باید با یکی از بهترین نسل‌های فوتبالش مقابل قوی‌ترین تیم تاریخ آمریکا قرار می‌گرفت. پیروزی در این دیدار فقط یک برد ٣ امتیازی نبود. حرف از حیثیت و عرق ملی در میان بود اگرچه اضطراب شکست وزنه‌هایی سنگین به پای ملی‌‌پوشان ایران انداخته بود. با این حال، میل به پیروزی در وجود سربازان ایرانی مهارناشدنی بود تا پیروزی در بازی قرن به نام ایران ثبت شود. نسل رویایی آن زمان فوتبال ایران با این پیروزی یک دنیا را به مردم کشورشان هدیه کردند. دنیایی پر از غرور و تعصب و عشق به وطن.

هنوز جو امنیتی حاکم بر ورزشگاه را یادم است

میناوند: شکست آمریکا از صعود مهمتر بود

مهرداد میناوند در آن دیدار تاریخی از ابتدا به میدان رفت. ستاره چپ پای تیم‌ملی که آن روزها در دوران اوجش به سر می‌برد، درباره بازی با آمریکاه به «شهروند» می‌گوید: «بعد از مشخص‌شدن گروه‌بندی جام جهانی، مردم هرکجا ملی‌پوشان را می‌دیدند، فقط برد مقابل آمریکا را طلب می‌کردند. ما در بازی اول مقابل یوگسلاوی فوق‌العاده کار کردیم و همین موضوع باعث شد خودمان را باور کنیم اما هرچه به زمان بازی نزدیکتر می‌شدیم، استرس‌مان بیشتر می‌شد. به خوبی در خاطر دارم که چقدر جو ورزشگاه امنیتی بود و آن‌قدر همه چیز حساس و حیثیتی به نظر می‌رسید که اکثر بازیکنان چیزی از ١٠ دقیقه اول بازی به‌خاطر ندارند.» میناوند درباره شرایط آمریکایی‌ها ادامه می‌دهد: «برای آمریکایی‌ها هم این بازی حساسیت خاصی داشت چون پاداش کلانی برای ملی‌پوشان خود در نظر گرفته بودند اما بازیکنان ایران خاطر دل مردم می‌خواستند برنده باشند و پای هیچ پاداشی وسط نبود. آن روز نمی‌شد گفت، فوتبال از سیاست جداست، چون وقتی ما در فوتبال آمریکا را بردیم، انگار دو ملت همدیگر را شکست داده بودند. بعد از این‌که ما گل اول را زدیم، آمریکا سراپا حمله شد ولی ما نه‌تنها خوب مقاومت کردیم بلکه یک گل دیگر هم زدیم. آن شب ایران نه فقط از نظر فنی بلکه از نظر روحی و روانی هم برتر از آمریکا بلکه کاری کرد تا تلاش آمریکا برای جبران گل‌های خورده بی‌ثمر باشد. به جرأت می‌گویم که پیروزی در بازی با آمریکا از صعود در ملبورن حساس‌تر بود. درست است که اگر از پس استرالیا برنمی‌آمدیم، به بازی با آمریکا نمی‌رسیدیم اما در هرصورت حساسیت دیدار با آمریکا با هیچ مسابقه دیگری در فوتبال ایران قابل قیاس نیست. آن دیدار نام ایران را در همه رسانه‌های معتبر جهان مطرح کرد و همه دنیا ما را برنده بازی قرن نامیدند.

می‌دانستیم آمریکا را می‌بریم

زرینچه: فرارم از سمت راست استثنایی بود

همانطور که گل حمید استیلی تا ابد در ذهن مردم می‌ماند، پاس زیبای جواد زرینچه را هم کسی فراموش نمی‌کند. همکاری ستاره‌های سرخابی باعث شد ایران اولین گل را وارد دروازه کیسی کلر، کند و فشار بازی از روی شاگردان جلال طالبی برداشته شود. جواد زرینچه درباره اتفاقات آن بازی رویایی به «شهروند» اینطور می‌گوید: «دشمنی چندین ساله آمریکا با ایران و جفاهایی که این کشور در حق ایران و ایرانی‌ها کرد، باعث شد فوتبالیست‌های تیم‌ملی با انگیزه‌ای دوچندان وارد زمین شوند تا این پیروزی بزرگ را ثبت کنند. همه ما در آن بازی با روحیه انقلابی به میدان رفتیم و به هیچ چیز جز شکست‌دادن آمریکا فکر نمی‌کردیم. همه ما به خوبی می‌دانستیم که این بازی چقدر برای مردم اهمیت دارد و آنها از ما پیروزی می‌خواهند به همین دلیل هم قسم شدیم تا حریف را شکست دهیم. این بازی هم بعد ورزشی برای ما داشت هم اجتماعی و اقتصادی. در واقع شرایط طوری بود که آمریکا هم از این دیدار برد می‌خواست اما خوشبختانه توانایی و انگیزه بچه‌های ایرانی بر همه چیز غلبه کرد و با دعای خیر مردم این پیروزی بزرگ را به دست آوردیم.» کاپیتان سال‌های دور استقلال ادامه می‌دهد: «نگذاشتیم استرس قوی‌بودن تیم آمریکا بر ما غلبه کند. می‌دانستیم که آمریکا از یوگسلاوی ضعیف‌تر نیست و می‌توان با انسجام و اتحاد این تیم را شکست داد. با زحمت کل تیم توانستیم تنها پیروزی تاریخ ایران در جام‌جهانی را رقم بزنیم.» زرینچه درباره پاس گلی که به استیلی داد، می‌گوید: «وقتی آن بازی خوب را مقابل یوگسلاوی انجام دادیم فهمیدیم، نباید خودمان را دست‌کم بگیریم. وقتی در جریان ضدحمله صاحب توپ شدم و از جناح راست فرار کردم، فهمیدم که می‌توانم سانتر خوبی روی دروازه داشته باشیم. خوشبختانه استیلی هم به خوبی از این موقعیت استفاده کرد و گل قرن را برای فوتبال ایران به ثمر رساند.»

دنیا بعد از‌آن بازی ایران را تحسین کرد

لطیفی: خواب دیدم استیلی گل می‌زند

علی لطیفی یکی از بازیکنانی بود که نتوانست در دیدار مقابل آمریکا در جام‌جهانی به میدان برود اما او و تمام نیمکت‌نشینان تیم‌ملی با هر حرکت همبازیانشان درون زمین نیم‌خیز می‌شدند. لطیفی درباره اتفاقات دیدار ایران و آمریکا به «شهروند» می‌گوید: «بی‌اغراق باید بگویم دیدار ایران و آمریکا در جام‌جهانی ٩٨ حساس‌ترین بازی تاریخ فوتبال ایران است. همه بچه‌های تیم‌ملی در داخل زمین یکدل بودند و کسی به چیزی جز پیروزی فکر نمی‌کرد. یکی از جالب‌ترین اتفاقات قبل از برگزاری بازی که ملی‌پوشان هم می‌توانند درباره آن شهادت بدهند، این بود که من خواب دیدم حمید استیلی برای ایران گل می‌زند. شرایط بازی استیلی درون زمین جوری بود که شانس گلزنی عابدزاده بیشتر از او بود، چون همیشه کریم باقری در نفوذها جلو می‌رفت و حمید عقب می‌ماند. ظاهرا آن روز مادر استیلی هم خواب برد ایران را دیده بود و همین باعث شد بچه‌ها با انرژی و انگیزه بیشتر وارد زمین شوند. بازی تحت شدیدترین تدابیر امنیتی برگزار شد و همین استرس بازیکنان ایران را افزایش داد اما خوشبختانه همه چیز به نفع ما رقم خورد و توانستیم در جریان بازی هم از آمریکا سرتر باشیم.» لطیفی ادامه می‌دهد: «برد ایران مقابل آمریکا در جام‌جهانی ٩٨ یکی از بزرگترین دستاوردهای فوتبال برای ایران بود. این بازی نه فقط از نظر ورزشی بلکه از تمام جهات به سود ایران به پایان رسید و تبلیغات خوبی برای کشور ما شد. اگر می‌خواستیم بدون فوتبال چنین تبلیغات مثبتی را برای خودمان در دنیا داشته باشیم، باید میلیاردها تومان هزینه می‌کردیم اما فوتبال با قدرت خاص خود باعث شد دنیا بیشتر از همیشه به ایران بپردازد. بازیکنان تیم‌ملی در آن دیدار هم از نظر فنی و هم از نظر روحی بهترین بودند و با دعای خیری که مردم بدرقه راه ما کردند، بزرگترین بازی قرن را بردیم و افتخار بزرگی به دست آوردیم.»