چرا نفت باید زنده بماند؟

ورزش سه: نفت تهران بعد از سال ها غیبت از فصل ۸۹-۹۰ پا به لیگ برتر فوتبال ایران گذاشت. حسین فرکی این تیم را از لیگ یک به لیگ برتر آورد، در فصل اول در لیگ سیزدهم و در یک شانزدهم نهایی جام حذفی شکست خورد.

فرکی اما در دومین سال حضورش روی نیمکت این تیم ، نفت را به مقام پنجم رقابت های لیگ برتر فوتبال ایران رساند. نفتی که با لباس های زرد رنگش یادآور کیه وو تیم شگفت انگیز سالهای ابتدایی قرن بیست و یکم در سری آ ایتالیا بود.

نکته جالب درباره تولد مجدد تیم نفت اینکه حضورموفق این تیم در لیگ برتر همزمان با حضور کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی ایران بوده و شاید این تیم تحقق یکی از برنامه های مهم سرمربی پرتغالی نیز باشد.

سومین حضور تیم نفت در لیگ برتر نیز با منصورابراهیم زاده به عنوان سرمربی با عنوان جالب پنجمی مجدد لیگ برتر به پایان رسید البته این تیم در مرحله یک هشتم جام حذفی از دور مسابقات کنار رفت.

سپردن سکان هدایت تیم نفت به یحیی گل محمدی همزمان با طرح برنامه جامع کارلوس کی روش برای موفقیت فوتبال ایران در سالهای آتی بود. براساس برنامه ای که کی روش پیشنهاد داده بود ، لیگ برتر به جای هجده تیم باید شانزده تیمی می شد و یک تیم باشگاهی هم باید براساس بازیکنان جوان و زیربیست و سه سال شکل می گرفت.

حضور گل محمدی سرمربی جوان نفت همزمان با آغاز پروژه جوانگرایی پیشنهادی کی روش، منجر به شکل گیری تیمی جوان شد که در پایان فصل و درمیان تیم های مدعی و بزرگ به رتبه سوم رقابت های لیگ برتر رسید. تیمی که بازیکنانی چون وحید امیری، علیرضا بیرانوند، محمدامین حاج محمدی، مرتضی پورعلی گنجی، رحیم مهدی زهیوی، کمال کامیابی نیا و وریا غفوری در آن تبدیل به بازیکنان ملی پوش و ستاره های گران قیمت فوتبال ایران شده و برای اولین بار پا به لیگ قهرمان آسیا گذاشت.

در ادامه نشستن علیرضا منصوریان در فصل ۹۳-۹۴ روی نیمکت تیم نفت تهران را می توان دلیل جالبی به حساب آورد که آگاهانه یا ناخودآگاه تیم نفت به سمت پیشبرد برنامه های جوانگرایی کی روش در فوتبال ایران حرکت کرد.

منصوریان بعد از دستیاری کی روش و سپس سرمربی گری در تیم امید هدایت نفت تهران را در رقابت های لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا به عهده گرفت. او با نفت به مقام سوم لیگ برتر ، نایب قهرمانی جام حذفی و یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا رسید ضمن اینکه این تیم در پایان فصل به عنوان بهترین تیم ایران در فصل چهاردهم انتخاب شد و از آن جالب تر یکی از تیم هایی بود که بیشترین سهمیه بازیکن را در تیم ملی ایران داشت.

اما نفت تهران هم عاقبت در پیچ و خم خصوصی سازی از روزهای خوب خداحافظی و به چالش های بزرگ مالی و مدیریتی وارد شد. تیمی که در این سالها یکی از بیشترین خدمات را به فوتبال ملی ایران کرده ، بازیکنان مهمی مثل بیرانوند، امیری، مرتضی پورعلی‌گنجی ، کمال کامیابی نیا، علی قربانی، ارسلان مطهری، یعقوب کریمی و... را تنها در عرض چندسال به فوتبال ایران تحویل داده است حالا درگیرو دار بودن و نبودن است.

چرا تیمی که زمانی یکی از مهمترین بخش های برنامه کی روش و یکی از ارکان مهم جوانگرایی و پوست اندازی فوتبال ایران به حساب می آمد حیاتش اینهمه بی اهمیت شده است؟ شاید خیلی از تصمیم گیرندگان دلیل وجود چنین تیمی را درک نمی کنند اما شاید اگر همین تیم در یک ساختار حرفه ای مدیریتی اداره می شد می توانست تنها از راه نقل و انتقال اینهمه ستاره ای که تحویل فوتبال ایران داده است از معدود تیم های مستقل با درآمد کافی در فوتبال ایران باشد. تیمی که حتی آرام آرام می توانست برای خودش هوادارا اختصاصی نیز به دست آورد.