طنز؛بررسی ترانه ها، این قسمت؛ ای جان!
ماهنامه خط خطی - همایون حسینیان:
این مطلب: ترانه ای جان
«ای جان! قلب من آشفته دلداده مرنجان»
این مطلب: ترانه ای جان
«ای جان! قلب من آشفته دلداده مرنجان»
ترانه باز: مخاطب این شعر «جان» است. شاعر چون فامیلی «جان» را نگفته است، درواقع بخشی را به شنونده سپرده است که به میل خود جان را تصور کند. حال می تواند این «جان»، جان لنون باشد یا جان رنو! حتی می توان او را جان تراولتا یا جان وین یا... تصور کرد. شاعر آشفته دلداده از جان می خواهد که قبلش را آزار ندهد.
«ای جان! دستی بزن و گردش تقدیر بگردان»
ترانه باز: شاعر از «جان» می خواهد با یک دست زدن، تقدیری که در حال گردش است را بگرداند! حال چه جوری باید گردش را گرداند! این دیگر به عهده «جان» است و به شنونده ربطی ندارد!
«ای جان! ردی، خبری، پیک امیدی بفرستم/ تا کور شود چشمه‌‌ی تاریک حسودان»
ترانه باز: شاعر از «جان» می خواهد یک اعلام حیاتی بکند تا او بتواند چشم هایی که تاریک است را کور کند و حال حسودان را بگیرد. باز در این قسمت، چگونگی کور کردن چشمه تاریک به شنونده ربطی ندارد.
«دلبرا! جان جان جان جان جان جان»
ترانه باز: در این بیت، شاعر اسم دلبرش را تکرار می کند و از صنعت «تکرار اطوار» بهره برده است.
«مطربا! وای وای وای وای وای وای»
ترانه باز: در این بیت نیز همان صنعت «تکرار اطوار» به کار برده شده است و واژه «وای» شنونده را در چه کنم قرار داده است که بهره هم زمان از صنعت ابهام است. «وای» می تواند نشانه عشوه شاعر باشد و هم می تواند واژه انگلیسی به معنی چار باشد که یعنی ای مطرب! چرا نمی نوازی!
«های من! هی هی هی هی هی هی»
ترانه باز: «های» (high) به معنای بالاست و نشان دهنده فاز بالای شاعر است! و با تکرار «هی» دارد خود را نهیب می زند که چرا این قدر های شده ای.
«هوی من! های های های های های های»
این بیت نشان دهنده این است که شاعر از خط خطی خوان های حرفه ای و از طرف داران گربه ویژه این نشریه «هوی» است و تکرار «های» به معنای خندیدن با صدای بلند است. گویا شاعر در حین سرایش شعر، مطلبی را از خط خطی خوانده است و نتوانسته جلوی خنده خود را در شعر بگیرد.
«یا رب! به سمت من، یارم روانه کن. صبرم به سر رسیده/ با من بگو بگو، از راز قلب او. رنگ از رخم پریده»
ترانه باز: در این بیت، شاعر تحملش تمام شده است و از خدا می خواهد یار را روانه شاعر کند! و سپس، با تاکید، می گوید چون رنگ از رخش پریده است، باید راز قلب معشوق را بفهمد که چه هست.
«وای از شبی که بی یادش سحر شود هرگز چنین نباشد/ با تار گیسویش، دامی به وسعتم، بر قامتم تنیده»
ترانه باز: در قسمت اول، آرزو می کند که هیچ وقت بدون یاد یار شب را سحر نکند و در بخش دوم، توضیح می دهد که یار با گیسویش، به وسعت تن شاعر، دامی بر قامتش تنیده است. (تجسم این صحنه برای افراد زیر 18 سال توصیه نمی شود). این شعر دارای یک پارادوکس است. در جایی شاعر می گوید که خبری از معشوق ندارد و برای دیدارش تحملش تمام شده است و در جای دیگر می گوید که یار او را به دام انداخته است و این امر نشان دهنده استفاده شاعر از صنعت «نقض غرض» است. در آخر، باید گفت شاعر خیلی های، های، های، های، های، های بوده است!
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
در متن آمده "وای "در انگلیسی به معنی چار است . در اینجا به جای "چار " باید " چرا " بیاید.
برو بابا....مسخره