طنز؛ گراز خانه
چشم و هم چشمی بین فک و فامیل دیگر دارد به مراحل خطرناکی نزدیک می‌شود. داستان از یک جای به ظاهر ساده شروع می‌شود.
نوشین زرگری در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
چشم و هم چشمی بین فک و فامیل دیگر دارد به مراحل خطرناکی نزدیک می‌شود. داستان از یک جای به ظاهر ساده شروع می‌شود.
اولی می‌رود و بدون هیچ قصد و نیت سوئی یک دست مبل می‌خرد و خیلی اتفاقی یک مهمانی می‌دهد. مهمان‌ها بعد از اینکه از ریز قیمت و محل فروش و نام مغازه تا رنگ جوراب فروشنده مبل را هم از زیر زبان میزبان بیرون کشیدند و به خانه رفتند تازه اول ماجراست. همان شب است که کابوس‌ها شروع می‌شود و خواب و خوراک حرام می‌شود.
دومی می‌رود و تمام مبل‌فروشی‌های شهر را می‌گردد و یک دست مبل پیدا می‌کند که حداقل از نظر سایز «پوز» اولی را بزند.
سومی می‌رود یک دست مبل می‌خرد اندازه گراز.
چهارمی طاقت از دست می‌دهد و می‌رود ۶عدد دایناسور تاکسیدرمی شده به جای مبل در خانه‌اش می‌گذارد. کار همه‌شان هم آخر سر به تیمارستان می‌کشد چون به هر حال فضای خانه محدود است و از یک حدی به بعد شبیه یک موزه گروتسک می‌شود. این که خوب است.
طرف دماغش را عمل می‌کند چون پولیپ دارد. دوستش پولیپ که ندارد هیچ، کلا بینی‌اش مشکل خاصی هم ندارد اما «زدن‌پوز» یکی از مباحث مهم دوره گذار است. دماغش را عمل می‌کند، و چسبش را تا دو ماه بعد از موعد مقرر نگه می‌دارد که خدای نکرده کسی نمانده باشد که «چسب‌کاری» را نبیند. اما سومی، مراحل پوز را رد کرده و به مراحل بالاتری چون «دک و پوز» رسیده و برای زدن دک و پوز دوتای قبلی می‌رود دکتر و دماغش را عمل می‌کند و با دو تا سوراخ برمی‌گردد خانه. اوضاع عجیبی‌ست نازنین. باید دید این مرحله گذار که روی تردمیل «پوز زنی» درجا می‌زند تا کی ادامه دارد؟ همین‌جوری که پیش برود کلا از آدم‌ها یک صورت با یک لب سیلیکونی و دو تا سوراخ می‌ماند که روی مبل‌های عظیم‌الجثه نشسته‌اند و انسان کلا می‌ترسد که دیگر پایش را خانه کسی بگذارد. بابا جشن هالووین که نیست.
کمی در این دوره گذار خوددار باشیم و چند نفس عمیق بکشیم تا ببینیم باید چکار کنیم. انقدر ملت دک و پوز هم را زده‌اند، دیگر صورت برای کسی باقی نمانده. خب کمی خوددار باشید. حالا روی مبل ۶متری هم ننشستی و تلویزیون ۷۰متری هم نگذاشتی زیاد توفیری نمی‌کند. مگر در قصر جومونگ زندگی می‌کنید؟ کلش ۸۰متر خانه است دیگر.
یک باریکه راهی، پس کوچه‌ای هم باقی بگذارید که مهمان‌های‌تان با دماغ نقش زمین نشوند و بتوانند راه بروند. آن گرازهای پارک ژوراسیک را هم که به‌عنوان مبل گذاشته‌اید کمی رژیم بدهید یا ببریدشان پیش دکتر تغذیه بلکه به سایز عادی برسند اگر نه که یک تابلو سر در خانه‌تان بزنید و رویش با نئون‌های چشمک زن قرمز بنویسید «گرازخانه با تخصص مالاندن دک و پوز».
چشم و هم چشمی بین فک و فامیل دیگر دارد به مراحل خطرناکی نزدیک می‌شود. داستان از یک جای به ظاهر ساده شروع می‌شود.
اولی می‌رود و بدون هیچ قصد و نیت سوئی یک دست مبل می‌خرد و خیلی اتفاقی یک مهمانی می‌دهد. مهمان‌ها بعد از اینکه از ریز قیمت و محل فروش و نام مغازه تا رنگ جوراب فروشنده مبل را هم از زیر زبان میزبان بیرون کشیدند و به خانه رفتند تازه اول ماجراست. همان شب است که کابوس‌ها شروع می‌شود و خواب و خوراک حرام می‌شود.
دومی می‌رود و تمام مبل‌فروشی‌های شهر را می‌گردد و یک دست مبل پیدا می‌کند که حداقل از نظر سایز «پوز» اولی را بزند.
سومی می‌رود یک دست مبل می‌خرد اندازه گراز.
چهارمی طاقت از دست می‌دهد و می‌رود ۶عدد دایناسور تاکسیدرمی شده به جای مبل در خانه‌اش می‌گذارد. کار همه‌شان هم آخر سر به تیمارستان می‌کشد چون به هر حال فضای خانه محدود است و از یک حدی به بعد شبیه یک موزه گروتسک می‌شود. این که خوب است.
طرف دماغش را عمل می‌کند چون پولیپ دارد. دوستش پولیپ که ندارد هیچ، کلا بینی‌اش مشکل خاصی هم ندارد اما «زدن‌پوز» یکی از مباحث مهم دوره گذار است. دماغش را عمل می‌کند، و چسبش را تا دو ماه بعد از موعد مقرر نگه می‌دارد که خدای نکرده کسی نمانده باشد که «چسب‌کاری» را نبیند. اما سومی، مراحل پوز را رد کرده و به مراحل بالاتری چون «دک و پوز» رسیده و برای زدن دک و پوز دوتای قبلی می‌رود دکتر و دماغش را عمل می‌کند و با دو تا سوراخ برمی‌گردد خانه. اوضاع عجیبی‌ست نازنین. باید دید این مرحله گذار که روی تردمیل «پوز زنی» درجا می‌زند تا کی ادامه دارد؟ همین‌جوری که پیش برود کلا از آدم‌ها یک صورت با یک لب سیلیکونی و دو تا سوراخ می‌ماند که روی مبل‌های عظیم‌الجثه نشسته‌اند و انسان کلا می‌ترسد که دیگر پایش را خانه کسی بگذارد. بابا جشن هالووین که نیست.
کمی در این دوره گذار خوددار باشیم و چند نفس عمیق بکشیم تا ببینیم باید چکار کنیم. انقدر ملت دک و پوز هم را زده‌اند، دیگر صورت برای کسی باقی نمانده. خب کمی خوددار باشید. حالا روی مبل ۶متری هم ننشستی و تلویزیون ۷۰متری هم نگذاشتی زیاد توفیری نمی‌کند. مگر در قصر جومونگ زندگی می‌کنید؟ کلش ۸۰متر خانه است دیگر.
یک باریکه راهی، پس کوچه‌ای هم باقی بگذارید که مهمان‌های‌تان با دماغ نقش زمین نشوند و بتوانند راه بروند. آن گرازهای پارک ژوراسیک را هم که به‌عنوان مبل گذاشته‌اید کمی رژیم بدهید یا ببریدشان پیش دکتر تغذیه بلکه به سایز عادی برسند اگر نه که یک تابلو سر در خانه‌تان بزنید و رویش با نئون‌های چشمک زن قرمز بنویسید «گرازخانه با تخصص مالاندن دک و پوز».
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر