تفاوت بنیادین کی‌روش و برانکو از یک منظر

وطن امروز: دقیقا همان لحظه‌ای که داور کره‌ای سوتش را زد و بازیکنان الهلال در حال شادی در میانه میدان بودند تا برد ۴ گله‌شان را جشن بگیرند بخش وسیعی از هواداران پرسپولیس از خود می‌پرسیدند؛ اگر سرمربی تیم‌مان امشب کارلوس کی‌روش بود باز هم اینچنین مفتضحانه، در بدترین زمان ممکن به مهم‌ترین رقیب‌مان در منطقه می‌باختیم؟ پاسخ سوال را نمی‌شود براحتی حدس زد اما کنار هم قرار دادن نتایج تیم‌ملی در جام‌جهانی ۲۰۱۴ و دیگر تورنمنت‌ها می‌گوید بعید است سازمان دفاعی تیم کی‌روش اینگونه عجیب فرو بریزد. البته دست کی‌روش همیشه باز بوده و توانسته از بهترین‌‌های ایران بهره ببرد چیزی که برای برانکو در یک تیم باشگاهی مقدور نیست.

اما بازی با الهلال نشان‌دهنده همان حفره بزرگی است که همیشه در افکار برانکو وجود داشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. اگرچه 12 سال قبل ما با او براحتی به جام‌جهانی 2006 آلمان صعود کردیم اما دیگر ماموریت بزرگ او قهرمان کردن تیم‌ملی فوتبال ایران در جام ملت‌‌های 2004 چین بود که متاسفانه درست در همین مرحله که الهلال تانک‌وار از روی قرمزها رد شد، آنجا هم چین میزبان توانست در ضربات پنالتی از آن تیم خوب ما عبور کند. تیمی که آماده‌‌‌‌‌ترین علی کریمی و مهدوی‌کیا را در اختیار داشت و علی دایی را به عنوان لیدر در خط حمله. وقتی با 4 گل از سد کره‌جنوبی گذشتیم همه متفق‌القول گفتند، دیگر طلسم ناکامی ما در جام ملت‌ها شکسته و این تیم می‌تواند براحتی قهرمان قاره شود. اگرچه چین با مربیگری آری هان، از امتیاز میزبانی بهره می‌برد اما تیم ما به وضوح یک سر و گردن از آنها بالاتر بود. چرا بازی مساوی شد؟ اخراج زودهنگام ستار زارع مهم‌ترین دلیلش بود. مدافع چپی که برانکو شیفته‌‌‌‌اش بود و به‌رغم حجم وسیع انتقادات، می‌گفت او بهترین است. اما در واقع هرگز اینچنین نبود و با اخراج زارع در آن بازی ما یک قهرمانی مسلم را از دست دادیم. حسرتی به امتداد چند دهه.

سال‌ها گذشت و با وجود آنکه پرسپولیس طی ۲ سال اخیر بهترین بازی‌‌های لیگ برتر را انجام داده و توانسته به ۲ عنوان نایب‌قهرمانی و قهرمانی به ترتیب در ادوار پانزدهم و شانزدهم لیگ برتر برسد و با وجود آنکه برای نخستین‌بار در فرمت جدید لیگ قهرمانان موفق شد به جمع ۴ تیم برتر راه پیدا کند ولی ستار زارع دیگری بود که برانکو آن را در ابتدای لیگ قبل رو کرد. محسن ربیع‌خواه که پست اصلی‌‌‌‌اش هافبک تدافعی است فصل قبل به عنوان دفاع چپ بازی کرد و با آمار قابل تامل صفر پاس گل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، صفر گل زده و صفر ایجاد موقعیت گل، صفر نفوذ، صفر سانتر، آنقدر در آن پست به رویش اصرار شد که کم‌کم نمایش او از رتبه بد به جایگاه معمولی رسید.

پرسپولیس آنقدر مهره خوب و تاثیرگذار دارد که در بسیاری از بازی‌ها، معمولی بودن ربیع‌خواه چندان به چشم نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. اما درخشان‌‌‌‌‌ترین نمایش این بازیکن از قضا در آسیا و در مرحله قبل بود. در بازی برگشت مقابل الاهلی سعودی، پس از اخراج زودهنگام کامیابی‌نیا او به پست هافبک دفاعی آمد و از قضا بهترین نمایشش را ارائه داد. برانکو که مدت‌ها منتظر این عملکرد از ستار زارع جدیدیش بود، در اولین جمله‌‌‌‌اش در سالن کنفرانس خبری از بازی درخشان ربیع‌خواه گفت. آنقدر ذوق‌زده شده بود که گویی با همین یک بازی همه منتقدان را یکجا شکست داده و به همه گفته شما در اشتباهید نه من. ولی برخلاف همه اصرارها و تاکیدات برانکو، ربیع‌خواه مهره‌ای نبود که بتواند در مهم‌ترین بازی تاریخ باشگاه قرمزها در لیگ قهرمانان آسیا، عملکرد حتی متوسطی را ارائه دهد. همین الهلال که در مرحله گروهی 2 بازی با پرسپولیس انجام داد، هرگز نتوانست فشار نیمه اول بازی در ابوظبی را تکرار کند، چرا که در بازی‌‌های قبل کمال کامیابی‌نیا به عنوان هافبک دفاعی اجازه پرس هافبک‌‌های حریف را نداد و با قطع کردن‌‌های متوالی پاس‌ها، پرسپولیس را از موقعیت دفاع به ضدحمله منتقل می‌کرد. اینکه امروز از هافبک دفاعی به عنوان مهم‌ترین پست فوتبال یاد می‌کنند، دلیلش دقیقا همین موضوع است.

در مهم‌ترین بازی، بازیکن مورد علاقه برانکو در نمایشی به غایت ضعیف میانه میدان را تمام و کمال در غیاب کامیابی‌نیای محروم به الهلالی‌ها داد تا آنها با آن فشار عجیب اوایل بازی با ۲ گل زودهنگام، کمر پرسپولیس را تاب دهند. وقتی در نیمه دوم احمد نوراللهی وارد زمین شد تازه برانکو فهمید در ترکیب اولیه دچار چه اشتباه بزرگی شده است. با این وجود نه‌تنها ۲ گل خورده را جبران نکرد که ۲ گل دیگر هم خورد تا تقریبا با توجه به برگزاری بازی برگشت در مسقط، حذف تیم برانکو قطعی و مسجل شود. آن روز در چین اشتباه تاریخی ستار زارع و یک خطای بی‌مورد قهرمانی را از برانکو گرفت و ۱۳ سال بعد اعتماد عجیب او به بازیکنی که یک سطح از دیگر بازیکنان پرسپولیس پایین‌‌‌‌‌‌تر است. اگرچه در گل‌‌های دریافتی نمی‌شود از اشتباه دیگر پدیده رو کرده برانکو یعنی صادق محرمی که حسرت از دست دادن رامین رضاییان را بر دل قرمزها گذاشته است، براحتی عبور کرد و حتی بازی ضعیف و سر در گم شجاع خلیل‌زاده را ندید اما واقعیت ۲ بازی قبل می‌گوید اگر در همان ۲۵ دقیقه ابتدایی، ربیع‌خواه همانند کامیابی‌نیا در نبرد نخست ۲ تیم، بازی می‌کرد قطعا پرسپولیس آنگونه وا نمی‌داد. تفاوت بزرگ کی‌روش و برانکو دقیقا همینجاست.

در تیم کی‌روش هرگز خبری از این دست از بازیکنان نیست. کی‌روش برخلاف برانکو روی هیچ بازیکنی بی‌جهت مانور نمی‌دهد و نمی‌خواهد به زور از کسی که توانش را ندارد یک ستاره بسازد. در تیم کی‌روش حتی اگر ستاره هم باشی ولی افت کنی براحتی نیمکت‌نشین می‌شوی یا دیگر رنگ اردو را نمی‌بینی. چه کسی تصور می‌کرد آندو که تقریبا فرمانده میانه میدان تیم‌ملی بود ناگهان اینگونه از تیم‌ملی برود؟ عملکرد یک سال اخیر آندو در تیم‌‌های پر تعداد باشگاهی‌‌‌‌اش نشان می‌دهد کی‌روش چگونه بدرستی ترکیب اصلی‌‌‌‌اش را با تغییر نفرات تقویت می‌کند. اگر احسان حاج صفی افت کند براحتی بازیکن دیگری جایش را می‌گیرد و اینگونه نیست که بسان فرشاد احمدزاده در هر حالتی مورد حمایت سرمربی باشد. در تیم کی‌روش هیچکس از حضورش در ترکیب اولیه مطمئن نیست. از کارنامه تا رقم قرارداد و بسیاری دیگر از شاخص‌ها می‌شود تفاوت بنیادین برانکو و کی‌روش را فهمید. برانکو انقلابی عظیم در پرسپولیس به‌وجود آورد و امروز مهدی طارمی و احمد نوراللهی تنها بازیکنانی هستند که از تیمی که او تحویل گرفت مانده‌‌‌اند. او بهترین نمایش‌ها را به هواداران تیمش هدیه داد و مهم تر از آن بعد از ۱۰ سال آنها را قهرمان لیگ برتر کرد. از این رو نباید به واسطه یک شکست پرگل و تقریبا حذف از لیگ قهرمانان آسیا، همه کارنامه‌‌‌‌اش را زیر سوال برد اما این مربی خوب، اکثرا چوب بعضی از انتخاب‌های عجیبش را می‌خورد. چه کسی می‌داند اگر فرد دیگری به جای ستار زارع مورد حمایت برانکو بود یا اینکه او اینچنین بی‌رحمانه قید رامین رضاییان را نمی‌زد و سراغ محرمی بی‌تجربه و متاسفانه افت کرده نمی‌رفت یا از همه مهم‌تر روی حضور ثابت بعضی از بازیکنان مثل ربیع‌خواه و احمدزاده در هر حالتی، اصرار نمی‌ورزید شاید ۲ قهرمانی تاریخی در کارنامه‌‌‌‌اش دیده می‌شد اولی با تیم‌ملی ایران بعد از سال‌ها در آسیا و سپس کسب نخستین عنوان قهرمانی قرمزها در لیگ قهرمانان. فوتبال را نمی‌شود حدس زد اما اگر برانکو با بعضی تصمیمات اینگونه علیه خودش قیام نمی‌کرد شاید نتیجه چیز اعجاب‌آوری می‌شد. او همیشه چوب ستارهای زمانه‌‌‌‌اش را خورد برعکس کی‌روش که استاد عبور از آنهاست.