دلهره و تعلیق با طعم سرخوردگی

پدرام عبهر در روزنامه شهروند نوشت: فیلم: شَنِل | کارگردان: حسین كندری | فیلمنامه: حمیدرضا بابابیگی | تهیه‌كننده: علیرضا شجاع‌نوری | بازیگران: باران كوثری، رضا بهبودی، و... «شَنِل» داستان دختری است به نام صحرا (باران كوثری) كه پس از مرگ شوهرش، حمید، متوجه می‌شود كه حمید با شناسنامه‌ شخصی دیگر او را عقد كرده است و صحرا الان قانوناً همسر آن مرد است و حالا قصد دارد بدون دردسر از آن مرد جدا بشود.

پدرام عبهر در روزنامه شهروند نوشت: فیلم: شَنِل | کارگردان: حسین كندری | فیلمنامه: حمیدرضا بابابیگی | تهیه‌كننده: علیرضا شجاع‌نوری | بازیگران: باران كوثری، رضا بهبودی، و...

«شَنِل» داستان دختری است به نام صحرا (باران كوثری) كه پس از مرگ شوهرش، حمید، متوجه می‌شود كه حمید با شناسنامه‌ شخصی دیگر او را عقد كرده است و صحرا الان قانوناً همسر آن مرد است و حالا قصد دارد بدون دردسر از آن مرد جدا بشود.

اما دردسر تازه شروع شده... «شَنِل» پر از استرس و تعلیق است. حتی نوع فیلمبرداری (كه توسط خود كارگردان انجام شده) و موسیقی (مهدی پناهی) نیز به این دلهره و تعلیق می‌افزاید. در طول فیلم صحرا مرتب با دردسری جدید روبه‌رو می‌شود و هنوز راه‌حلی برای قبلی پیدا نكرده كه دردسری دیگر سر راهش سبز می‌شود. در واقع در جریان فیلم، صحرا به تدریج در مشكلاتی كه برایش ایجاد می‌شود در حال غرق شدن است و كم‌كم در می‌یابیم كه گذشته‌ سختی داشته و مشكلاتی هم از آن گذشته هنوز به همراه دارد و حالا تماشاگر نیز به همراه صحرا در باتلاق این مشكلات دارد غرق می‌شود.

این برگ برنده‌ «شَنِل» است، كه لحظه‌ای رهایتان نمی‌كند. گره پشت گره، دردسر پشت دردسر، غافلگیری پشت غافلگیری... این روند باعث می‌شود فیلم خسته‌كننده نشود، حتی تماشاگر را میخكوب كند و نگران صحرا نگهش دارد. اما ناگهان در اقدامی انقلابی فیلم با عجیب‌ترین و ضعیف‌ترین پایان ممكن سرهم‌بندی می‌شود. گویی فیلمساز خودش هم نتوانسته از پس جمع كردن گره‌های متعددش بربیاید. حس تعلیق و دلهره‌ای كه در طول فیلم همراهتان هست با پایان فیلم به احساس سرخوردگی و گیجی تبدیل می‌شود. رضا بهبودی در «شَنِل» فوق‌العاده است.

او دگردیسی این كاراكتر را به خوبی درك كرده و عالی بازی می‌كند. اما در مقابل باران كوثری، چندان درخشان ظاهر نمی‌شود (این بازی را با نقش كوتاهش در سد معبر مقایسه كنید). به علاوه، فیلم دستاورد خاصی در زمینه‌ تكنیكی ندارد. اگر بخواهیم مته به خشخاش بگذاریم، به غیر از پایان‌بندی سرسری، چند ایراد منطقی هم در فیلمنامه وجود دارد. مثلا اینكه چطور دوست صحرا پدر و مادرش را می‌شناسد اما رازش را نمی‌داند.

یا دقیقاً چرا صحرا به شوهر دوستش بیشتر اعتماد داشت تا خود دوستش، و چرا دوستش به این قضیه آن‌طور كه باید حساس نشد و حسادت نكرد. با همه‌ این‌ها، اگر فضای استرس و دلهره و تعلیق را دوست دارید، در سینمای ایران كه كمتر سراغ چنین سوژه‌هایی می‌رود، تماشای شَنِل تجربه‌ خوبی می‌تواند باشد. فقط ای‌كاش پایان بهتری داشت. حیف... راستی، به نظر نگارنده «شَنِل» از جمله فیلم‌هایی است كه اسم خوبی برایش انتخاب شده است.