پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

«اکسیدان» ساخته حامد محمدی در اکران خیلی فراتر از انتظارات فروخت و به قولی ترکاند، داستان آدم هایی که برای گرفتن ویزا تن به هر خفتی می دهند با زیر لایه هایی افشاگر از شرایط این روزهای جامعه ایرانی در قالب هجو و کمدی که خیلی پر استقبال شده.

برترین ها - ایمان عبدلی:

کیوسک: ماهنامه اجتماعی- فرهنگی رستاک به تازگی روی کیوسک آمده است. «رستاک» را تیم جدیدی ارائه کرده است که نام های آشنایی نیستند و اما کیفیت کاری قابل توجهی دارند. مجله در چند بخش مجزا و به شکل پرونده مباحث مختلف را مطرح کرده است. مباحثی که عمدتا توسعه محور و نگاه جامعه شناسانه دارد. پرونده ای پرو پیمان درباره فقدان شادی در جامعه ایران و ریشه های شکل گیری فرهنگ غم و اندوه که دلایل فلسفی و تاریخی ریز و درشت را با ادبیاتی روان ارائه کرده، خواندنی مطلب رستاک است.

پرونده ای درباره بحران کم آبی در ایران و تبعات جامعه شناسی که در ایران به جا گذاشته و تغییراتی در که در بافت جمعیتی می گذارد و همچنین تحلیل هایی که در مورد کم آبی کمتر کار شده است این پرونده را هم خواندنی کرده. دیگر پرونده خواندنی مجله ی خوش فرم و کاغذ گلاسه کرجی ها، پرونده کتابخوانی در ایران است که باز هم نگاه تازه اش آن را متفاوت می کند نقد همه چیز خوانی کتابخوان های ایرانی و کیفیت روشنفکری در ایران این بخش را هم تازه خواندنی کرده است. «رستاک» اگر با همین فرمان پیش برود در آینده پر طرفدارتر خواهد شد.

نمایش خانگی: «اکسیدان» ساخته حامد محمدی در اکران خیلی فراتر از انتظارات فروخت و به قولی ترکاند، داستان آدم هایی که برای گرفتن ویزا تن به هر خفتی می دهند با زیر لایه هایی افشاگر از شرایط این روزهای جامعه ایرانی در قالب هجو و کمدی که خیلی پر استقبال شده. در واقع «اکسیدان» با نزدیک شدن به مرزها و خط قرمزها برگ برنده های زیادی دارد و این مضمون است که باعث نفوذ در بیننده شده. فیلم از لحاظ پرداخت کار خاصی نیست از معمولی سینمای ایران بالاتر است، اما اثر ماندگاری نیست

شوخی های متکی به دیالوگ و تکیه بر بلاهت جواد عزتی و شوخی با ترنس ها و البته کمی هم هجو تفاوت های مذهبی و...جنس شوخی ها البته که تازه نیست پیشتر در آثار کمال تبریزی مشابه آن را دیده ایم اما خب باز هم کشش جذب مخاطب را دارد. اکسیدان با همه ی ضعف هایش با نیمچه داستانی که دارد مخاطب را جذب می کند و حداقل در نمایش خانگی انتخاب مطمئنی است.

خورجین: «جنایات و جنحه» اثر وودی آلن فیلمی است در همان مایه های همیشگی آثار آلن با شوخی ها و هجوهایی که یک مثلث عشقی را دست می اندازد. وودی آلن در فیلم نقش یک فیلمساز مستند را ایفا می کند که زندگی مشترک خوبی ندارد و رابطه عاطفی با همسرش به سردی گراییده و از طرفی عاشق همکار خوش بر رویی می شود که از قضا او دلبسته یک چهره صاحب نفوذ تلویزیونی است. فیلم با قیاس موقعیت ثروت و شهرت و موقعیت هنرمند نه چندان با نفوذ به نقد ظریف مافیای دنیای هنر می پردازد.

شوخی ها مثل همه ی آثار وودی آلن مطابق میل طبقه متوسط است، صحنه ی مهمانی از جمله صحنه های ثابت آثار آلن است که این بار هم درخشان درآمده البته که همه فیلم مثبت نیست روایت دو پاره «جنایات و جنحه» کمی ذهن مخاطب را دچار گسست می کند، لحن پاره ای فیلم کمدی است و پاره ای دیگر تراژدی و انگار فیلم قرار است از کمدی به تراژدی برساند ما را و از تراژدی به کمدی برساند.

تماشاخانه: پیش تر یک بار دیگر از «شرقی غمگین» نوشته بودم، کاری که سعید زارعی آن را کار گردانی کرده و سجاد افشاریان درآن هنرنمایی می کند، تماشای دوباره کار در سالن تئاتر شهرزاد نگذاشت بر میل معرفی دوباره «شرقی غمگین» غلبه کنم. برای ما مخاطبان تئاتر شاید مهم ترین وجه ماجرا ارتباط گیری و فضای حسی کار باشد فارغ از ستاره دید زدن های امروزی عرصه نمایش ایران و فارغ از جذابیت داستان و قدرت بازیگری و المان هایی که از یک نمایش انتظار داریم، قدرت حس پردازی اولویت اول ماجراست.

«شرقی غمگین» به شدت نوستالوژیک و پر حس و حال است، انگار افشاریان خودش را بازی کرده، انگار اصلا آن دکور خلوت قرار است ما را متوجه تک تک دیالوگ های درخشان کار کند و بس! قدرت ادبیات و موسیقی در نمایش موج می زند. کلی ارجاع ریز و درشت به خاطرات دهه های گذشته البته که فضای کار را شبیه ساندویچی ها دهه 60 تهران می کند اما این ملغمه ی احساسی شاید یک ساعت و نیم شما را از قید زمان و مکان رها کند. دوست داشتنی مثل یک شرقی غمگین.