محافظه کاری در معرفی غذاهای ایرانی
«نمایشگاه گردشگری یازدهم بخشی جدید با عنوان گردشگری غذا داشت که به قسمت خوراک‌گردی آن توجه ویژه شده بود، ولی چیزی که در نمایشگاه عرضه شد نه نشانی از یک نمایشگاه برای ترویج خوراک‌گردی داشت و نه تلاشی برای اصلاح کاستی‌ها و ایرادهای این صنعت در کشور؛ در بهترین حالت یک جشنواره غذای خیابانی بود برای آشنایی بازدیدکنندگان با چند شیرینی و خوراک محلی اقوام ایرانی.»
خبرگزاری ایسنا: «نمایشگاه گردشگری یازدهم بخشی جدید با عنوان گردشگری غذا داشت که به قسمت خوراک‌گردی آن توجه ویژه شده بود، ولی چیزی که در نمایشگاه عرضه شد نه نشانی از یک نمایشگاه برای ترویج خوراک‌گردی داشت و نه تلاشی برای اصلاح کاستی‌ها و ایرادهای این صنعت در کشور؛ در بهترین حالت یک جشنواره غذای خیابانی بود برای آشنایی بازدیدکنندگان با چند شیرینی و خوراک محلی اقوام ایرانی.»
این مطلب مقدمه یادداشت «امیربهادر امینی» ـ پژوهشگر و فعال خوراک‌گردی ـ است که به ضرورت حرفه‌اش از نمایشگاه گردشگری که هفته گذشته در تهران برگزار شد، بازدید کرد و درباره آن نوشت.
در ادامه یادداشت این پژوهشگر آمده است؛ «در طول سال، همواره از زبان گردشگران و مسؤولان این ایراد به بازار غذای گردشگری ایران وارد می‌شود که با وجود داشتن تنوع غذایی بالا، خوراک غذاخوری‌های حتی دورافتاده‌ترین نقاط هم به انواع کباب و چند خوراک محافظه‌کارانه دیگر محدود است که دقیقا همین نقطه ضعف در نمایشگاه امسال هم به چشم می‌خورد که تقریبا تمام غرفه‌ها، کباب کوبیده (با اسامی محلی و تغییرات جزیی) یا جوجه‌کباب یا آش رشته را عرضه می‌کردند که برای همه شناخته شده و حتی به نوعی به عنوان غذای بازاری، خسته کننده شده است.
کاش نظارتی بر این بود که استانی بکر با فرهنگی غنی خوراکی و برپایه دامداری و کوچ‌نشینی مثل ایلام غذای ناهار خود را قرمه‌سبزی، چلومرغ و کباب کوبیده عرضه نکند که در هر رستوران و غذاخوری در سراسر ایران قابل تناول است.
در کنار این محافظه‌کاری در معرفی غذا باز معضل همیشگی صنعت گردشگری ما، یعنی حضور نداشتن نیروی آموزش دیده به کفایت در خوراک‌گردی هم مشاهده می‌شد که نبود آموزش آکادمیک درباره تهیه غذا در بحث سلامت و بهداشتِ غذا، معضلی محسوس در غرفه‌های نمایشگاهی بود و در کنار آن استفاده‌ی بیشمار و غیرمسؤولانه فروشندگان از ظروف یکبار مصرف پلاستیکی که نه تنها دغدغه زیست‌محیطی بلکه دغدغه سلامتی دارند. ضمن اینکه همان اندک داشته کشور در زمینه خوراک‌گردی پژوهش‌شده هم که می‌توانست حضوری علمی و ساخت‌یافته در این نمایشگاه داشته باشد در نمایشگاه حاضر نبود و باید از مسؤولان گردشگری کشور پرسید؛ تنها شهر خلاق خوش‌خوری ایران، یعنی رشت، چرا در نمایشگاه حضور نداشت؛ تا تجارب و رویکردهای خود را به سایر شهرها انتقال دهد؛ تا شهرهای دیگر هم بتوانند قدم در راه توسعه خوراک‌گردی بردارند.
از منظر دیگر یکی از نتایج و دستاوردهای توسعه خوراک‌گردی در کشور یا منطقه‌ای، توسعه پایدار کشاورزی و ایجاد اشتغال روستایی و جلوگیری از مهاجرت به شهرها به دلیل بیکاری است که این امر در سایه توسعه کاشت و تهیه و فرآوری مواد اولیه محلی و بومی امکان‌پذیر است و حتی در کشورهایی که در این صنعت قدرتمند هستند استانداردهایی الزام‌آورتهیه شده است که جوامع محلی از مواد اولیه بومی خود استفاده کنند که این امر کلیدی هم در نمایشگاه امسال مغفول بود و به جز مواد اولیه‌ای که در مقیاس صنعتی تولید نمی‌شوند بیشتر مواد اولیه از محصولات تولید عمده بود که خوراک را از اصالت مزه و طعم دور می‌کند و خوراک هایی بسیار جذاب و دلپذیر را معمولی جلوه می‌کند و موجب خراب شدن نام تجاری آن غذا در بازگشت بعدی گردشگر به مقاصد سفر با آن خوراک می‌شوند.
استقبال بیشمار مردم از این بازارچه خوراک در نمایشگاه امسال نشان داد که شهرهای کشور چه پتانسیل خوبی برای برگزاری جشنواره‌های خوراک اقوام ایرانی یا عرضه غذاهای خیابانی دارند که امید است این نشاط و روحیه باعث ایجاد جنبشی بین فعالان دولتی و خصوصی شود تا هم جشنواره‌های بیشتر را در شهرهای مختلف شاهد باشیم و هم سعی در رفع محدودیت‌های فروش غذای خیابانی بشود که بخش بزرگی از خوراک‌گردی شهری در صنعت گردشگری غذای یک کشور است و در سایه نظارت و آموزش می‌توان این بازار گسترده را که ایجاد اشتغال بسیاری هم دارد را توسعه داد.
فروغ بازار خوراک‌گردی در کشور نیازمند رویکردی بر پایه الگوبرداری از تجارب موفق و اصول علمی است که بتوان با تبیین سندهای بالادستی و استانداردهای اجباری و تشویقی از پتانسیل موجود که عموما نسل جوان کشور هستند را تشویق به حضور موثر و پایدار در این قسمت بازار گردشگری کرد که خوراک‌گردی هم بتواند در کنار گردشگری تاریخی و باستانی از بازوهای قدرتمند صنعت گردشگری کشور باشد. »
ارسال نظر