در‌های چوبی ساخت اصولگرایان!

کریم ارغنده‌پور در روزنامه شرق نوشت: دیشب خوابی دیدم که روایتش برای شروع این یادداشت بد نیست. درهای چوبی منزلم پوسیده بود و برای جایگزین، درهای جدید را به جایی سفارش داده بودم. وقتی برای تحویل درها رفتم دیدم سروکارم با یکی از اصولگرایان معروف است. درها را که دادند دیدم چیز کج‌ومعوج بی‌کیفیتی ساخته‌اند. اعتراض کردم. اصولگرای معروف دیگری وارد شد و هر دو با بی‌اعتنایی گفتند: همینی است که هست!

گفتم من برای این چیز نامرغوبی که شما ارائه می‌کنید پولی نمی‌پردازم. گفتند می‌پردازی و بعد تهدید کردند. گفتم لااقل درهای قدیمم را بدهید که با این درهای جدید شما برای شکایت به جایی نشانشان دهم. با بی‌اعتنایی گفتند این کار را هم نمی‌کنیم. خواستم همین را بنویسند که حاضر نیستند درهای قدیم خود من را بازگردانند، مجددا گفتند این کار را هم نمی‌کنند و عملا گفتند یک راه بیشتر ندارم: اینکه درهای جدید را بگیرم و پولی که طلب می‌کنند بدون کم‌وکاست بپردازم و بروم.

در همین حین بیدار شدم و خنده‌ام گرفت. خنده به این سبب بود که نحوه مدیریت آن جناح در سطح کلان کشور هم کمابیش همین‌طور است. مدیریت‌هایی را در اختیار دارند ولی نتیجه‌ای که تحویل می‌دهند با آنچه باید باشد و مطالبه می‌شود، زمین تا آسمان متفاوت است و پاسخ‌گویی‌شان هم به اعتراضات کمابیش همین‌طور است. امروز اولین روز کاری هفته بعد از تعطیلات است. من تقریبا در هیچ دیداری در ایام تعطیل، سخن از رضایتمندی نسبی نشنیدم و این هشداردهنده است. هرکسی از اوضاع صنف خود می‌نالید و نسبت به آینده هشدار می‌داد یا نگران بود.

از همه مهم‌تر اینکه به نظر می‌رسد اعتماد به بخش‌های مختلف برای رفع مشکلات به اندازه کافی نیست. من نمی‌خواهم در اولین روزهای کاری سال منفی‌خوانی کنم، ولی بازتاب مشاهدات کلی هم جز این نیست. به نظر می‌رسد به همین دلایل سال ۹۷ چشم‌انداز دشوارتری نسبت به قبل دارد. تهدیدات در عرصه‌های مختلف بیشتر و امکانات و منابع کمتر است ضمن آنکه تلاش‌ها برای ناهمراه‌کردن جامعه با دولت هم اگر تشدید نشده باشد، کمتر نیست. در چنین اوضاعی اولویت‌ها روشن است. هیچ اولویتی بالاتر از بازگرداندن آب‌رفته به جوی نیست.

هیچ چیزی مهم‌تر از محکم‌ترکردن زیرساخت‌های اجتماعی ازجمله توجه به شاخص انسجام و تلاش برای کسب رضایتمندی بیشتر نیست. این جامعه برای قوام خود نیازمند چسب‌هایی است که بخش‌های مختلف آن را به هم پیوسته، محکم، متحد و منسجم نگه دارد. اتحاد نیاز به پذیرش ظرفیت‌های بیشتر داخلی و چشم‌پوشی از بسیاری از اختلافات دارد. سیاست حذف باید کنار گذارده شود و میدان برای همه سلیقه‌ها بازتر شود.

امروز شرایط تهدید از بیرون بیشتر شده است. انسجام داخلی تنها راهِ ایجاد آمادگی برای ایستادگی در برابر این تهدیدات است. متأسفانه گاهی به نظر می‌رسد پاره‌ای جریان‌ها تصور می‌کنند با همان روشی که در خواب من بود، می‌توانند مدیریت کنند یا پاره‌ای شیوه‌های ناکارآمد گذشته را ادامه دهند. ناگفته روشن است که این تلقی چقدر نادرست است. اجازه دهید این یادداشت با امیدواری به پایان برسد. امیدواریم سخن دلسوزان شنیده شود و راه‌ها برای ایجاد شرایط بهتر در سال ۹۷ گشوده‌تر شود.