این پرسپولیس «دشمن» نمی‌خواهد

روزنامه همشهری: وقفه بین نیمه‌نهایی و فینال آسیا، قاتل جان سرخ‌ها شده است

فایل صوتی لو رفته از آقای سرپرست موقت، آخرین حاشیه پرسپولیس است؛ باشگاهی که در ۲هفته گذشته از زمین و زمان برایش دردسر باریده و در بهترین روزهای تاریخش، شگفت‌انگیزترین ماجراهای ممکن را از سر می‌گذراند. درحالی‌که بعد از پوکر قهرمانی و راهیابی به فینال آسیا قاعدتا باید شاهد نشاط و همدلی پرسپولیسی‌ها می‌بودیم، دقیقا اتفاقی وارونه رخ داده و هیچ حاشیه و جنجالی نبوده که این تیم در خودش ندیده باشد. به‌نظر می‌رسد پرسپولیس بدترین ضربه را از وقفه بین نیمه‌نهایی و فینال لیگ قهرمانان خورده است. شاید اگر بازی نهایی هم بلافاصله در همان قطر برگزار می‌شد، سرخپوشان جام قهرمانی را بالای سر می‌بردند و همه دعواها به بعد موکول می‌شد، اما این فاصله ۲ماه‌ونیمه پرسپولیس را خرد می‌کند.

رسول‌پناه همه رشته‌ها را پنبه کرد

مهدی رسول‌پناه به‌عنوان یک مدیر غیرفوتبالی خیلی زجر کشید تا بتواند کمی کارها را رتق و فتق کند و به مختصر اعتبار و جایگاهی بین مردم دست یابد. با این حال، ناشی‌گری او و اعتمادش به خبرنگارانی که همیشه ممکن است در حال ضبط مکالمات باشند، همه رشته‌های آقای سرپرست را پنبه کرد. مسلما تاکتیک نخ‌نمای «تقطیع» به جایی نمی‌رسد. رسول‌پناه اسرار باشگاه را کف خیابان فاش کرد و تا لحظه استارت زدن پشت فرمان ماشین هم ول‌کن نبود.

افشای زیاده‌خواهی یحیی گل‌محمدی و بازیکنان از یک‌سو و پیشنهاد پرداخت رقم خارج از قرارداد به بشار رسن از سوی دیگر ۲فراز بحث‌برانگیز اظهارات رسول‌پناه بود. از همه بدتر اما جایی بود که در ماجرای شکایت النصری‌ها، توپ را به زمین فدراسیون انداخت و گفت: «آنها مقصرند.» برداشت مخاطب از این جملات ناقص آن است که نفر اول پرسپولیس اصل تقصیر در استفاده از بازیکنان را قبول دارد؛ درحالی‌که شاید منظور رسول‌پناه واقعا این نبود. با این حال، وقتی او کف کوچه را برای درددل انتخاب می‌کند، نتیجه‌اش همین می‌شود.

همه مقصرند

پرسپولیس در مرز فروپاشی است و این داستان فقط یکی، دو مقصر ندارد. اگر به ناشی‌‎گری آقای مدیر اشاره می‌کنیم، باید از انفعال و بلکه فرصت‌طلبی ناخوشایند جناب سرمربی هم یاد کنیم. یحیی گل‌محمدی در بحبوحه اعتصاب بازیکنان روی نیمکت ژست‌های «تنهایی» برای عکاسان می‌گرفت، اما ظاهرا خودش پشت پرده اتفاقات عجیب تیم بوده است. رسول‌پناه می‌گوید او حتی بعد از شکست در داربی حذفی هم پیشنهادهایی در مورد افزایش رقم قراردادها داده که باشگاه هیچ‌کدام را قبول نکرده است.

محمدحسین کنعانی‌زادگان و سیامک نعمتی هم که گویا به پیروی از شجاع خلیل‌زاده دنبال افزایش دستمزدشان هستند، به صراحت می‌گویند با هماهنگی یحیی در تمرینات حاضر نیستند. او ابدا نقشی را که باید در کنترل تیم در این مقطع حیاتی داشته باشد، ایفا نمی‌کند. داستان افشین پیروانی هم همین است؛ سرپرست به‌اصطلاح متعصب تیم مدت‌هاست مفقود شده و اصلا معلوم نیست چرا ردی از او برای اصلاح، میانجیگری و پایان بحران دیده نمی‌شود. حتی باید به کریم باقری هم اشاره کرد؛ مردی که همیشه بابت جمع کردن حواشی تیم مورد ستایش قرار گرفته، اما این بار از او هم چیزی جز عجز و ناتوانی دیده نمی‌شود.

گویا کریم که به‌عنوان دستیار قرارداد بسیار بالایی هم دارد، این روزها بیشتر ترجیح می‌دهد دنبال کسب منفعت از صفحه شخصی‌اش باشد. در هر صورت بحران جاری پرسپولیس که ممکن است حتی به قیمت از دست رفتن رؤیای قهرمانی در آسیا تمام شود، فقط یک مقصر ندارد؛ همه به سهم خودشان کم گذاشته‌ و کج رفته‌اند. با این شرایط چه فرقی می‌کند کدام تیم از شرق آسیا بالا بیاید؛ به‌نظر شما این پرسپولیس اصلا «حریف» می‌خواهد؟