پرسه در خیابان؛ از کنار هم می‌گذریم...
فضاهای شهری عرصه تعامل متقابل عابرین هستند که داستان زندگی جمعی در آن گشوده می‌شود. فضایی که همه مردم می‌توانند در آن حضور یابند و به فعالیت بپردازند (lang ۱۹۸۷-۹۷). در این فضاها این فرصت فراهم می‌شود که برخی مرزهای اجتماعی شکسته شود و برخوردهای اجتماعی صورت گیرد. فضای شهری تنها یک مفهوم کالبدی نیست. بلکه کنش تعاملات شهروندی را نیز در بر می‌گیرد.
ایسنا: فضاهای شهری عرصه تعامل متقابل عابرین هستند که داستان زندگی جمعی در آن گشوده می‌شود. فضایی که همه مردم می‌توانند در آن حضور یابند و به فعالیت بپردازند (lang ۱۹۸۷-۹۷). در این فضاها این فرصت فراهم می‌شود که برخی مرزهای اجتماعی شکسته شود و برخوردهای اجتماعی صورت گیرد. فضای شهری تنها یک مفهوم کالبدی نیست. بلکه کنش تعاملات شهروندی را نیز در بر می‌گیرد.
شاید بتوان این تعامل مابین عابران را در شکل و فرم بدنشان نیز جستجو تعبیر کرد. آنجاییکه عابرین در کمترین فاصله عمومی یا همان "فاصله شخصی" در عمومی نسبت به هم "آگاهانه" فرم بدن خودرا در جهت هرچه آسانتر عبور کردن نفر مقابل "دِفرمه" می‌کنند. "فضای شخصی" فضایی انتزاعی در اطراف فرد است زیرا مرئی و واقعی نیست. در عین حال فضای شخصی فضای عینی نیز هست به این معنا که فرد و دیگرانی که در نزدیکی او حضور دارند بر سر رعایت حد و حدود این فضا به توافق رسیده‌اند.
بر سر روش و چگونگی رعایت کردن و ابعاد این فضای شخصی با یکدیگر موافق نباشند. رعایت فضا اینگونه است که فرد از آن محافظت می‌کند و دیگران از ورود به آن اجتناب می‌ورزند. با نزدیکی بیش‌از حد به یک غریبه اغلب نتیجه‌اش این است که غریبه خود را عقب می‌کشد و با دِفرمه کردن بدن خود تلاش می‌کند تا فاصله لازم را حفظ کند. هرچند که همین دِفرمگی خود به فرم و زبانی مشترک و البته فرهنگ تبدیل شده. بنظر می‌رسد هرچقدر این دِفرمگی آگاهانه‌تر و غلیظ‌تر باشد شاهد تعامل پایدارتری میان عابرین هستیم. تا آنجاییکه این "فرهنگ" تعامل و گفتمان بدنی می‌تواند منجر به گفتمانی زبانی شود. که این همان ضرورت اساسی در برنامه‌های توسعه شهری هست.
ارسال نظر