درباره پاسخگوییِ کاندیدا‌ها لطفا کمی دقت کنید!

عباس عبدي در اعتماد نوشت: بعيد مي‌دانم از زماني كه انتخابات به عنوان يك شيوه براي برگزيدن صاحبان قدرت به رسميت و مطلوب شناخته شده، در هيچ جامعه‌اي و تا امروز نمونه‌اي داشته باشيم كه تا يك ماه مانده به انتخابات همچنان نامزدهاي اصلي معلوم نباشند. در ايران نيز اگر از سال ۱۳۷۶ به اين سو را كه نگاه كنيم، تقريبا ۶ ماه يا حداقل ۳ ماه پيش از انتخابات فعاليت‌هاي جدي شروع مي‌شد و مردم در جريان نگاه‌هاي انتخاباتي قرار مي‌گرفتند.

به‌طور قطع اين تاخير ناشي از حجب و حيا و قدرت‌طلب نبودن افراد نيست كه مي‌دانيم اين ارزش‌ها ديگر فروشنده‌اي ندارد، حتي اگر خريدار داشته باشد. علت ماجرا را بايد در شكل‌گيري نوعي از اختلال سياست در عرصه عمومي ايران دانست. احزاب و گروه‌هاي اسم و رسم‌دار به حاشيه رانده شده‌اند، همه مدعي حضور مستقل در انتخابات هستند، شكل‌گيري احزاب و گروه‌هاي جديد نيز مشكل است، در نتيجه افراد به صفت شخصي و منفرد وارد ميدان مي‌شوند. كساني كه طي ۸ سال گذشته، يا شناخته نبوده‌اند، يا جز در موارد اندكي فعاليت سياسي نكرده‌اند و كارنامه آنان چه به لحاظ شخصي و چه به لحاظ جمعي قابل ارزيابي و نقد نيست و حتي خودشان نيز درك دقيقي از جامعه ندارند، از جملاتي كه هنگام ثبت‌نام گفتند معلوم است. اين وضعيت موجب مي‌شود كه شعارها و برنامه‌هايي كه ارايه مي‌كنند، بسيار صوري باشد.

برنامه‌هايي كه گويي از روي متون سياست‌هاي كلي نظام كپي شده است. شعارها و ارزش‌ها و اهداف خوب كه از يك سو در تضاد باهم هستند و از سوي ديگر توجهي به مقدمات لازم براي تحقق آن ندارند. برنامه‌هايي كه همه مشكلات ريز و درشت كشور را ليست مي‌كند و در چشم به هم زدني آنها را به دست با كفايت آقاي نامزد انتخاباتي حل مي‌كند. بگذريم. به‌رغم اين مشكل كه بسيار مهم است، ولي موقتا آن را ناديده مي‌گيريم و از هر كس كه نامزد انتخابات مي‌شود، اين انتظار وجود دارد كه به چند پرسش مشخص پاسخ دهد. اول از همه اينكه چگونه مي‌خواهد اميد و اعتماد از دست رفته را ميان مردم زنده كند؟ بدون اميد به آينده و جلب اعتماد به كارگزاران، هيچ مساله‌اي حل نخواهد شد. هر انتخاباتي كه بتواند اين دو مولفه را بهبود بخشد، به‌طور طبيعي انرژي خوبي را به موتور جامعه تزريق كرده است.

همين انرژي مردم و حكومت را راهبري مي‌كند، به شرطي كه حفظ شود. انرژي ناشي از انتخابات در سال ۱۳۹۶ زياد بود، ولي به سرعت و به دليل حوادث دي‌ماه آن سال تخليه شد. شايد پاسخ دهند كه از طريق وعده‌ها و اثبات اينكه مي‌توانيم اميد و اعتماد را زنده كنيم. پس بهتر است به وعده‌ها بپردازيم. اولين پرسش درباره دو موضوع مرتبط باهم است. تورم و سطح درآمدها. بودجه امسال به‌شدت تورمي است.

سرجمع تورم سه سال گذشته، از ۱۳۹۷ تا ۱۴۰۰، معادل حدود ۱۳۳ درصد رشد قيمت‌ها بوده كه اگر وضعيت فعلي ادامه يابد، اين رقم در پايان سال به ۲۲۰ درصد مي‌رسد و اين بالاترين نرخ تورم طي چهار سال متوالي است. راه‌حل مشخص شما براي كاهش تورم چيست و چگونه مي‌توان اطمينان داشت كه محقق مي‌شود؟ حرف‌هاي كلي زدن بي‌فايده است. به علاوه چگونه مي‌توان با كنترل تورم، درآمد مردم را آن اندازه زياد كرد كه اميدوار شوند؟ كنترل تورم خوب است ولي افزايش درآمد نيز ضروري است. پرسش دوم كه مهم است، مساله توليد است. توليد را چگونه مي‌خواهيد حل كنيد؟ در همين ۵ سال حدود ۱۵ درصد از سرانه درآمد مردم ايران كاسته شده است. اين كاهش براي مردم فقير و كم‌درآمد بيشتر است. طي دو سال جمعيت زير خط فقر از ۱۵ درصد به ۳۰ درصد افزايش يافته است. حل اين مسائل بدون تامين سرمايه ممكن نيست. سرمايه از كجا مي‌آوريد؟

بدون حل روابط خارجي چگونه مي‌خواهيد مساله فقدان سرمايه را حل كنيد؟ لطفا شعارهاي پوچ ندهيد. مردم به اندازه كافي بدبين شده‌اند. مقدم بر اينها، چگونه مي‌خواهيد شكاف‌هاي مديريتي را در داخل ساختار قدرت حل كنيد؟ با اين همه تنش غيرممكن است كه مسائل كشور را بتوان مديريت كرد. بيكاري را چه خواهيد كرد؟ لطفا به‌صورت كلي نگوييد كه چنين و چنان مي‌كنيم. بايد مساله سرمايه‌گذاري را حل كرد.

در دوره احمدي‌نژاد كه آن ميزان سرمايه بزرگ بود به علت سوءمديريت، وضعيت اشتغال بسيار اسفناك شد و در نهايت در كل ۸ سال وي به جز تعداد معدودي به مشاغل كشور اضافه نشد. شما چگونه مي‌خواهيد حل كنيد. آمدن داخل ساختمان پاستور شايد سهل و ساده به نظر برسد، ولي پاسخ به اين پرسش‌ها خيلي سخت است. لطفا دقت كنيد.