چه کنیم با دهه هشتادی‌ها؟ پررو‌های قرنیه مشکی!
به‌گفته روانشناس کودک و نوجوان، دهههشتادیها همواره به‌دنبال هویت هستند
روزنامه همشهری - فتانه احدی:خیلی‌ها معتقدند دهه هشتادی‌ها برخلاف سایر نسل‌ها چندان سیاست‌زده نیستند و بیشتر به‌دنبال تغییر در سبک زندگی خود هستند؛ نسلی که تا چشم باز کرده با تبلت بازی کرده و موبایل به‌دست گرفته و به‌راحتی به اینترنت پرسرعت وصل شده؛ نسلی که اسیر آپارتمان‌نشینی شده و از فضای بسته و کوچک پای به دنیای بزرگ گذشته است؛ نسلی که به‌جای بازی با هم سن و سالانش کلش‌آف‌کلنز بازی کرده؛ نسلی که ارتباطات با دوستان هم سنش بعد از مدرسه تلفنی که نه، وایبر و واتساپ و تلگرامی بوده.
این نسل معنی فیلترینگ را خوب می‌داند؛ نسلی که توی کوچه بازی کردن را حتی تصور هم نکرده؛ نسلی که حنا و هایدی و آن شرلی و جودی آبوت هم نداشته و نسلی که تقریبا اسیر تکنولوژی بوده و در این فضا قد کشیده. به‌راستی بچه‌های این نسل چگونه‌اند؟ این نسل در همه امور عجیب و پیچیده به‌نظر می‌رسد؛ از سبک و سیاق لباس پوشیدن‌شان گرفته تا ادبیات روزمره‌شان. به آن‌ها انتقاد می‌شود که لذت‌جو و خوشگذرانند، وقت خود را صرف امور بیهوده می‌کنند و از همه مهم‌تر اینکه مانند نوجوانان نسل قبل اغلب آرمان و اهداف بزرگی ندارند.
علاوه بر این هرازگاهی هم دست به اقدامات گروهی عجیب و غریبی می‌زنند که نه‌تن‌ها موجب شوک و نگرانی مسئولان سیاسی و تحلیل‌گران اجتماعی می‌شوند بلکه بسیاری از افراد جامعه را هم نگران و درگیر این پرسش می‌کنند که این نوجوانان که زنان و مردان آینده‌ساز دهه‌های آتی خواهند بود، چه سرنوشتی را برای خود و جامعه تدارک خواهند دید؟ برای اینکه در مورد این نسل بیشتر بدانیم با دکتر پریسا ارجمندی، روانشناس کودک و نوجوان به گفتگو نشسته‌ایم.
مختص یک دهه خاص بودن و در قالب آن دهه درآمدن چگونه صورت می‌گیرد؟
کسب هویت از اجتماعی که به محیط‌های خاص وابسته است و این محیط‌ها در نسلی که در حال بالیدن است و مدارس و حتی تکنولوژی آن دوره صورت می‌گیرد. فقط نوع و روش هویت‌یابی این افراد به محیط‌ها بستگی ندارد بلکه نحوه قرار گذاشتن و جایی که ایشان گرد هم می‌آیند نیز وابسته به همان است. در واقع این شیوه هویت‌یابی جریان زندگی جدید و جذاب‌تری را برای نسل نو آفریده که از خلال آن آزادی اجتماعی مورد توجهش را در فضای مجازی و در تودرتوی اینترنت نیز یافته است؛ زندگی‌ای که به جوان آموخته هیچ اقتداری را نپذیرد و دخالت در زندگی و سبک زندگی‌اش را برای هیچ فردی حتی خانواده حق نداند.
براساس آمار‌های رسمی وزارت جوانان، دهه هشتادی‌ها از دولت و بزرگ‌تر‌ها تنها تسهیلات می‌خواهند و بس؛ تسهیلاتی که امنیت و آینده‌شان را به جهت فراغت و لذت بیشتر در زندگی بسازد. نسلی که هرچند اجتماع نسلی را می‌پذیرند، اما دغدغه‌هایشان فعالیت‌های اجتماعی و حضور در نهاد‌های مدنی را برنمی‌تابد.
نوجوانان دهه هشتادی‌چگونه‌اند؟
فضای مجازی و اینترنت، برای نوجوان اغلب ناراضی از وضع زندگی و اقتصادی، زندگی دوم را می‌سازد و البته استفاده‌ای ۷۰ درصدی از اینترنت که بیشتر صرف ارتباطات اجتماعی و شبکه‌های اجتماعی شده تسهیل‌کننده آن است. طبیعی است که این درصد در شهر‌های بزرگ، بیشتر هم خواهد بود. نسلی که در فضای مجازی از فیلترشکن استفاده می‌کنند (بیش از ۹۰ درصد) و این دنیا را بیشتر برای سرگرمی و تفریح (۵۳ درصد) و ارتباط متنوع و جدید (۳۰ درصد) می‌پذیرند، حتی اگر ارتباط حقیقی و حضوری فراگیر دارند، آن را در امتداد همان زندگی خویش یافته‌اند.
در فضای زندگی مجازی (Virtual Life)، سبک زندگی خاصی که هیچ‌گاه رنگ و بوی واقعیت و تجسم مادی را به‌خود نخواهد گرفت، شکل می‌گیرد. در این فضا که مرز هم نمی‌شناسد، همه به نوعی یک متعامل (interactor) به‌حساب می‌آیند و هیچ‌کس، به‌خاطر آنکه از طبقه‌ای خاص است، مورد بازخواست قرار نمی‌گیرد بلکه بیشتر به‌خاطر آنچه هست، مورد توجه قرار می‌گیرد.
می‌توان چنین ارزیابی کرد که ریسک‌پذیری، انتقالی بودن احساسات و عواطف، دادن فرصت بازاندیشی، تقویت فردیت و استقلال عمل و انتخابی بودن، سیال ساختن هویت، ایجاد تعارض، دوسویگی و بحران در هویت، جبران کردن برخی کاستی‌های فضای عمومی و حقیقی، خصوصی‌کردن دنیای زندگی، فراغتی ساختن رسانه و فردی ساختن هویت، پیچیدگی در هویت، زیباسازی زندگی روزمره، کسب سریع تجارب مربوط به بزرگسالی، جز‌جز کردن هویت، افسون‌زدایی از برخی جاذبه‌های زندگی غربی، ایجاد تمایز، ارزشمند کردن تمایز و اهمیت دادن به سبک زندگی ازجمله تأثیرات این فضا بر ارزش‌ها، هویت و گرایش‌های این جوانان به‌حساب می‌آیند.
در مراجعه دهه هشتادی‌ها چه اختلالی چشمگیر و شایع است؟
براساس مراجعههایی که به ما می‌شود، این نسل درگیر و درخطر ابتلا به اعتیاد به اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای هستند. در واقع اعتیاد به اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای از نوع بدرفتاری‌های فزون کنشی است؛ بنابراین باید کمک کنیم این رفتار‌ها با رفتارهای دیگر جایگزین شوند. طبق تحقیقات صورت گرفته، میانگین اعتیاد به اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای ۵۸/۷ است، در آسیا این رقم ۵۳/۶ درصد است که ۵ درصد از میانگین جهانی کمتر است. در واقع آمریکای شمالی ۹۰ درصد است که بیشترین استفاده از اینترنت را دارد و ما خوشبختانه کمتر از میانگین جهانی هستیم.
چگونه متوجه اعتیاد به اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای در کودکان و نوجوانان شویم؟
براساس آموزشهایی که داریم، از اینترنت می‌توانیم برای حل کردن مسائل مهم زندگی کمکهای زیادی بگیریم و این در حد نرمال مشکلی ایجاد نمی‌کند، اما وابستگی خطرناک است. وابستگی اینگونه اتفاق می‌افتد، اگر فرد رفتاری را انجام ندهد یا شخصی را نبیند یا غذایی را نخورد و...، دچار آشفتگی و بدرفتاری می‌شود؛ پس زمانی که وابستگی ایجاد شود و منجر به دگرگونی احوال و رفتار شود، آن وقت است که می‌گوییم اعتیاد است. در کتاب «دی اس‌ام ۵»، منبع و مرجع روانشناسان دنیا، ملاک تشخیص اختلال بازی‌های اینترنتی در ۱۲ مورد تعریف شده است که ۵ مورد از آن حتما باید وجود داشته باشد تا مشخص شود که این اختلال و اعتیاد ایجاد شده است.
ازجمله این موارد: اشتغال ذهنی به بازی‌های اینترنتی، بروز نشانه‌های ترک که اضطراب اندوه و تحریک‌پذیری است، موقعی که به بازی اینترنتی دسترسی نداشته باشد، تلاشهای ناموفق برای مهار کردن شرکت در بازی‌های اینترنتی، از دست دادن علاقه به سرگرمیها و تفریحات جز بازی‌های اینترنتی، فریب دادن اعضای خانواده یا درمانگر درباره زمان پرداختن به این بازی‌ها و از دست‌رفتن یا به خطر افتادن فرصت‌های شغلی و تحصیلی و... به‌خاطر پرداختن به این بازی‌ها. این موارد در یک آزمون پرسشنامه‌ای بررسی می‌شود که در نتیجه آن متوجه اعتیاد به بازی‌های رایانه‌ای خواهیم شد.
چگونه باید این اعتیاد را درمان کرد؟
بروز و حل و فصل این اختلال زمانبر است. ما می‌توانیم زمان زمینه تفریح و گپ و گفت را فراهم کنیم. غر نزنیم، به بچه‌ها پیله نکنیم. سرزنش نکنیم. آرام آرام بچه‌ها را از این فضا دور کنیم. ما می‌توانیم به آن‌ها فقط اطلاعات دهیم و هیچ کنترلی روی آن‌ها نداشته باشیم.
در واقع می‌توانیم بگوییم نرخ شیوع اعتیاد به اینترنت در دنیا ۵ درصد است؛ پس این نرخ خیلی پایین است، اما بسیاری از والدین معتقدند کودکانشان معتاد شده‌اند؛ بنابراین می‌توان با قاطعانه، دوستانه و منصفانه رفتار کردن، بدون کنترل‌گری، زمان زیاد استفاده از اینترنت را کم کرد.
نظر کاربران
چکار کنند بچه های بیچاره حتیدامنیتی وجود ندارد تو کوچه دوچرخه سواری کنند
پاسخ ها
بچه های لوس
این بچه ها حاصل تربیت خودتونند پدر و مادر اژدها و دایناسورند بچه هاشون هم همین میشن
کل این دهه دهه کردنها عوامانه و بی منطقه. متولد دهه ای بودن به کسی ویژگی ژنتیکی نمیده بسته به اینکه در اول یا اخر یه دهه متولد شده باشی و در چه نوع خانواده و طبقه ای باشی و چه شخصیتی هم داشته باشی ادم متفاوتی میشی .انسانها گله گوسفند نیستند
خودتون خواستید مدرن باشید مدرن بودن این تبعاتم داره
پس من دهه چهلی ام
متاسفانه اسم دهه هشتادی ها بد در رفته یعنی بدبخترین نسل هستن چون تو بدترین وضعیت کشور رسیدن به سن ازدواج کار براشون نیست و تو این گرونی هیچ شغلی نمیتونن واس خودشون برپا کنن و اینده ای ندارن تقریبا ای کاش هیچ تکنولوژی واسشون نبود ولی درعوض تو این شرایط بد نبودن
پاسخ ها
والا منم که حقوق بگیرم نمیتونم ازدواج کنم چه برسه به کسی که بیکاره
تا سن ازدواج ده سال فاصله دارید مگر بخواید ایلیاتی ازدواج کنید
داداش چی میگی؟ سن ازدواج و بدبختی که مال ما دهه هفتادیاس
ده هشتادی الان ته تهش ۲۰سالش باشه. چه خبره الان ازدواج؟
پسر من ده هشتادی بسیار منظم مرتب ورزشکار درسخون باادب با شخصیت که ده 60 با 70 همه باهاش دوستن
پاسخ ها
مراقبش باش
نسلی که کسی به فکرشون نیست
گناه دارن بندگان خدا
ما دهه هفتادی ها از همه بدبخت تریم نه آزادی دهه هشتادیا رو داشتیم نه خاطرات دهه شصت رو...با همه گیر و گرفتاری ها هم بغیر از جنگ همزمان بودیم....
پاسخ ها
خاطرات دهه شصت همش بدبختیه و بیپولی و بی گازی و بی برقی و بی نفتی و بی شلواری.زیاد دلخوش به خاطرات نباش
دقیقا
دهه هشتادی‌ها هم آدمن. سال به دنیا اومدنشون باعث نمیشه اون‌ها رو تافته جدا بافته از جامعه ببینیم. هممون از این وضع مملکت خسته شدیم ربطی به هشتادی بودن نداره
پاسخ ها
والا
دمشون گرم همینا به دردشون میخوره
اولا اینکه من در زمان بچگیم فقط تو کوچه با هم سن و سالام بازی میکردم دوما دوران من با جودی آبوت و آن شرلی و ... گذشت چون هم پدر و مادرم این کارتون هارو واسم میزاشتن هم خودم خیلی علاقه داشتم.
من هیچ وقت به هیچ چیز اعتراض نکردم اینکه همه آدم هایی که تو یه دهه زندگی کردن رو از یه چشم ببینید یعنی قضاوت بیجا که یه عمره دارین به من و امسال من یاد میدین و شعار میدین و خودتون با نوشتن همچین مطالبی نشون میدین ذره ای به قضاوت زود اهمیت نمیدین.
پاسخ ها
دقیقا. والاما بچه های سربه راهی بودیم بچگیمونم خداروشکر بازی تو کوچه وهایدی آنشرلی و...هم داشتیم.نمیدونم اینا چی میگن.حالا وابستگی به اینترنتم که فکر کنم تقریبا تو همه نسلا هست .والا بعضی مامان باباها از بچه ها هم بدتر شدن همش کله هاشون تو گوشیه.فقط اسم ما بددر رفته.
دقیقا
حالا ماکه دهه هفتادی بودیم چکار کردیم که اینا بخان بکنن
من هم دهه هشتادیم اصلا تا به حال تنهایی به کوچه خیابان نرفتم همش با مامان و بابام بیشتر از اینکه به فکر ما باشید بریید به فکر دهه ۹۰ ها باشید ما تا چشم باز کردیم خواستیم زندگی کنیم همه چی قیمتش ۱۰ برابر شد خواشتیم تو فضای مجازی فعالیت کنیم همه چی فیلتر شد به خدا هیچ نسلی بدبختر از ما نیست
پاسخ ها
مگه قبل تو اینترنت بود که میگی فیلتر شد؟
قبل شما امکانات نبود اصلا .هیچی نبود
گل گفتیی
از دهه هشتادیا متنفرم. حالم ازشون به هم میخوره چون اصلا درک سیاسی ندارن
پاسخ ها
حرف زدن بلد نیستی نظر نده
لطفا ادب رو رعایت کن
#زود قضاوت نکنیم
نسل مزخرف و خودخواه
پاسخ ها
نکه خودت خیلی خودخواه نیستی
چون اگه خودخواه نبودی همه رو باهم جمع نمیزدی
لطفا ادب داشته باش
بدترین دهه دهه هفتادی، بی تربیت بی حیا ، بالای ۱۰ مورد دهه هفتادی دیدم رفته با مرد زن دار رابطه برقرار کرده، بیشترم رابطه شوگرددی دارن، اکثرا هم از ازدواجشون پشیمونن هنوز یک سال نگذشته، اینا رو از رو تجربه میگم نه رو هوا، واقعا تربیت از دهه هفتاد به بعد اکثرا زیر صفره
اوضاع جامعه انقد خرابه که ترس داشتیم از فرستادن بچه هامون تو کوچه من بچه ام رو به پارکی که فقط 100 متر از خونه فاصله داشته تنها نفرستادم و همیشه همراهش بودم این بچه ها فقط هیکل شون بزرگ شده ولی صد درصد متکی به خانواده و مخصوصا مادر هاشون هستن چون یاد نگرفتن تو جامعه باشن یاد نگرفتن مستقل باشن ما خودمون برای حفظ کردنشون از خطرات بیرون راه بازی های کامپیوتری رو براشون باز گذاشتیم چون اون رو امن تر میدونستیم
چیزی که ده های شصت داشتن پدرو مادرای خوب بودو دوستای واقعی
ولی این پیچاره ها چی
نسل کلیپ پر کردن در پارک ها
ما هم تو کوچه بودیم،بازی هایی که تو بچگی دهه های قبل کردن رو کردیم همین الانشم با اون کارتون هایی که ادعا میکنید ندیدم خاطره داریم ولی متاسفانه انگار تافته جدا بافته ایم همین الانشم دهه های قبل کم به اینترنت اعتیاد ندارن
نسل مزخرفی هستن
پاسخ ها
لطفا همه رو جمع نبند
من خودم به شخصه متولد سال ۸۳ هستم امسال هم کنکور دارم نه بیرون میرم نه با پسرا حرف میزنم نه اینستا دارم فقط گاهی اوقات به برترین ها سر میزنم
تازه من وقتی کوچیک بودم آنشرلی و ده بار دیدم تازه من انقدر از بازی کردن با دوستام خاطره دارم وقتی کوچیک تر بودم و...
خواهشا لطف کن همه رو باهم جمع نبند و هیچ وقت زود در مورد یه چیزی قضاوت نکن
چون حق خیلیا ضایع میشه:(
خودت بدتری که اینو میگی
من متولد سال ۸۲ هستم و واقعن هم اینجوری نبودم و نیستم
من تو روستا بزرگ شدم و تو بچگی تو کوچه بازی میکردم
انشرلی و هایدی و اینا هم میدیدم و هنوز دوسشون دارم
درمورد کسایی که تو شهرای بزرگ زندگی میکنن درس نمیدونم ولی حداقل ما روستاییا اینجوری نیستیم واقعن
حالا هر وقتی که بچه ها به دنیا بیان اون وضعیت جامعه روشون تاثیر داره. هر دهه ای مشکل خودشو داره. پدر و مادرها باید حواسشون باشه به بچه ها. حالا قضیه کار که فعلا همه درگیرشیم ولی اعتیاد به نت و رفتارهای عجیب و غریب رو پدر و مادر میتونن کنترل کنن
برادر من دهه هشتادیه و روزگار ما رو سیاه کرده. توی این شرایط کرونا اصلا توی خونه نمیشینه. با اینکه تمام امکانات رفاهی و سرگرمی براش فراهمه ولی همش میخواد بره با دوستاش بیرون. واقعا نگران هستم و نمیدونم از دست رفتارای این برادر چکار کنم
ده 30، 40، 50 دارن واکسن میزنن دهه 70،80،90 که یا دانشجو یا محصلن اونا هم دارن میزنن،،،،،،،،،،،،،، دهه 60 فعلا مایعات زیاد بخورن
من یه دهه هشتادیم ، واقعا نسلی هستیم که آینده ای نداریم .
من از همین سن نا امیدم .
اتفاقا گناه این ده و ده های دیگه همش به احدی دولته چون هیچ دل خوشی نمونده گرونی بیکاری نابودمون کرده
من دهه هشتادی ام. تو کوچه هم بازی نکردم. علاوه بر آنشرلی با پیکسار و گلوری اینترتیمنت هم خاطره دارم. از فضای مجازی هم استفاده میکنم. دوست مجازی هم دارم.
با همه ی اینا سعیم رو هم میکنم که درست زندگی کن. وسط این کشور ویراندووم بیارم. کتاب بخونم. فیلم ببینم. نگاهم رو محدود نکنم و به آدما برچسب نزنم.
نه که بگم من خیلی آدم خوبی ام. ولی هر کس به فراخور دوره و نسلش قراره سعی کنه برای خوب زندگی کردن . نه در مقایسه با زمان های دیگه