عباسعلی: بعد از المپیک، فراموشم کردند

روزنامه شرق: حمیده عباسعلی، چهره پرفروغ کاراته زنان ایران هنوز اتفاقات تلخ بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو را فراموش نکرده است. او مدام خاطره مبارزه با رقیب چینی را در ذهنش مرور می‌کند. اینکه اگر در لحظات پایانی مسابقه مصدومیت گریبانش را نمی‌گرفت، حداقل مدال برنز بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا بر گردنش بود. این اما همه آه و افسوس حمیده نیست.

عباسعلی دل پر‌غصه‌ای از مسئولان ورزش کشور هم دارد. اینکه تا قبل رفتن به المپیک به او طوماری از وعده‌و‌وعیدها می‌دادند اما بعد از ناکامی‌اش در المپیک خیلی زود فراموشش کردند. پرافتخارترین بانوی کاراته‌کار ایران ولی می‌گوید با همه این بی‌مهری‌ها دوباره پرامید به میدان بر‌می‌گردد. حمیده که با پنج طلای آسیا، جزء چهره‌های خاص کاراته آسیا‌ست به دنبال این است تا این رکورد را جاودانه‌تر کند. گفت‌وگو با دارنده اولین مدال جهانی کاراته ایران را می‌خوانید.

بیشتر از دو ماه است که از المپیک توکیو گذشته. این مدت را چطور سپری کردید؟ آیا توانستید اتفاقات تلخ این بازی‌ها را فراموش کنید؟

حقیقتا باید بگویم که پذیرفتن این موضوع هنوز برایم سخت است. به عقیده من قبول شکست‌ها یا تلخی‌های زندگی به توقعی که آدم‌ها از خودشان دارند، بر‌می‌گردد. علی‌الخصوص در‌مورد زندگی ورزشی که خیلی حساس‌تر و متفاوت‌تر است. من واقعا توقع زیادی از خودم داشتم و باورم این بود که حتما در بازی‌های المپیک روی سکو بروم. نمی‌دانم اسم اتفاقی را که در المپیک توکیو برای من افتاد، باید بدشانسی بگذارم یا چیزی دیگری. به‌هر‌حال من با سختی بسیار و تلاش خودم وارد این رقابت‌ها شدم.

المپیک جایی است که تو را از بین همه خوب‌ها انتخاب می‌کنند. من وقتی سهمیه المپیک را گرفتم، تمام هدفم گرفتن مدال بود که برایم دور از دسترس هم نبود. من در دو قدمی مدال بودم اما با آن آسیب‌دیدگی ناگهانی شرایط طور دیگری برایم رقم خورد. با توجه به این موارد زمان می‌برد تا بخواهی با این قضیه کنار بیایی. جالب‌تر اینکه خودت باید به تنهایی تمام این فشارها را تحمل کنی.

ورزش حرفه‌ای همان‌طو‌که مدال‌آوری و شیرینی‌های خودش را دارد، آسیب را هم دارد. متأسفانه در ورزش ایران وقتی ورزشکاری در میادین بزرگ ورزشی دچار مصدومیت می‌شود، به‌راحتی فراموش می‌شود و انگار هیچ کسی نبوده. این شرایط تا به الان نه‌تنها برای من بلکه برای خیلی از قهرمانان کشور به وجود آمده است. قهرمانانی که کارنامه پرافتخاری داشتند و همیشه پرچم ایران را بالا بردند اما با یک اتفاق که خودشان هم در آن دخیل نبودند، نادیده گرفته شدند. این خیلی دردناک است که زحمات چندین و چند‌ساله‌ات این‌قدر راحت نادیده گرفته شود.

مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در این مدت سراغی از شما نگرفتند؟

تا قبل از المپیک که افراد زیادی آمدند و به ما وعده‌و‌وعید دادند که فلان کار را برایتان انجام می‌دهیم. حتی مسئولان شهر‌ خودم هم (شهر ری) کاری برایم نکردند. آقای صالحی‌امیری، رئیس کمیته ملی المپیک انصافا بیشتر جویای احوال بودند اما وزارت ورزش تا به الان سراغی نگرفته است. به‌هر‌حال گرفتن سهمیه کار بسیار دشواری است. من سه سال در رقابت‌های جهانی مختلف شرکت کردم تا توانستم سهمیه حضور در المپیک را بگیرم. من در تمام این سال‌ها همه‌جوره زحمت کشیدم، سعی کردم دل همه را شاد کنم اما با یک اتفاق همه‌چیز فراموش شد و همه فقط آن باخت را دیدند.

دلیلش هم این بود که من همیشه دست پر از میادین مختلف برگشته بودم و انتظارات از من بالا بود. من برای المپیک وعده‌های زیادی شنیدم. گفتند وقتی برگردی عملی می‌شود. ولی بعد از اینکه نتوانستم مدال بگیرم، انگار‌نه‌انگار که قول و قراری بوده است. این رفتارها منصفانه نیست. ورزشکاری که مدال می‌گیرد، همه کنارش هستند و تکلیفش مشخص است، مهم این است ورزشکاری که آسیب می‌بیند و باخت می‌دهد را کنارش باشیم تا دوباره به میدان برگردد. اگر بخواهیم ورزشکارانمان را حفظ کنیم، باید فکری اساسی برایشان کنیم. در ایران همه‌چیز بر عهده خود ورزشکار است؛ از ریکاوری روحی و جسمی گرفته تا اینکه دوباره سر‌پا شوی.

روند درمان پایتان چطور پیش رفته؟

یک ماه بعد از المپیک دکتر کیهانی پایم را جراحی کردند. خوشبختانه عمل رضایت‌بخشی بود. در‌حال‌حاضر هر‌روز فیزیوتراپی انجام می‌دهم. به دنبال این هستم که هر‌چه سریع‌تر خوب شوم. چیزی کم نمی‌گذارم تا دوباره پرقدرت به میدان برگردم. فعلا تمرینات بک دارم و تمرین کاراته ندارم اما به احتمال زیاد از ۱۰ روز دیگر برنامه‌هایم جدی‌تر و فشرده‌تر خواهد شد.

با این شرایط به مسابقات قهرمانی جهان امسال هم نمی‌رسید؟

بله همین‌طور است. چون زمان زیادی تا این رقابت‌ها نمانده است. من امسال کلا نمی‌توانم در مسابقه‌ای شرکت کنم تا پایم به‌طور کامل بهبود پیدا کند. ان‌شاءالله از سال آینده در مسابقات حاضر می‌شوم. پزشکم هم این اطمینان را داده که پروسه درمانم بیشتر از شش، هفت ماه نیست.

ولی بدون شک جایتان در مسابقات جهانی پیش‌رو خالی خواهد بود. به‌هر‌حال شما دو مدال ارزشمند نقره و برنز را برای تیم ملی کاراته زنان در این رویداد کسب کردید که تاریخی هستند. ضمن اینکه رقبا هم غیبتتان را حس خواهند کرد.

من رقابت خوبی در چند‌سال اخیر با رقبای خارجی داشتم و جدای از این موضوع ارتباط دوستانه‌ای هم با آنها پیدا کردم. آنها در این مدتی که مصدوم بودم، پیگیر احوالم بودند و برایم آرزوی سلامتی کردند و اینکه از نبودنم در رقابت‌هاي جهانی ناراحت شدند. اینکه رقیبت به تو بگوید جایت در مسابقات خالی است، واقعا حس قشنگی است. با‌این‌حال امیدوارم سایر بچه‌های تیم که به این پیکارها اعزام می‌شوند، بتوانند بهترین عملکرد را داشته باشند و روی سکو بروند.

کادر فنی تیم ملی کاراته بانوان بعد از المپیک تغییر کرد. این تغییر را چطور می‌بینید؟

من با این کادر زمانی که زیر ۲۱ سال بودم، تجربه همکاری داشتم. زمان زیادی است که با آنها کار نکردم. برایشان آرزوی موفقیت دارم که نتیجه خوبی بگیرند.

به خداحافظی از ورزش هم فکر می‌کنید؟

خداحافظی کلا کلمه سنگینی برای ورزشکاران است‌. تا آنجا که بتوانم فعلا نمی‌خواهم به این موضوع فکر کنم. من همیشه دنبال این بوده‌ام که اتفاقات خوبی را رقم بزنم. الان دنبال این هستم که به شرایط ایدئال برسم و رکورد جدیدی را ثبت کنم. ان‌شاءالله سال آینده بازی‌های آسیایی در پیش است و برای این میدان بزرگ آماده می‌شوم.