کدام لیگ؟ کدام برتر؟

دنيای اقتصاد: بیش از دو دهه از حرفه‌ای شدن فوتبال ایران گذشته، اما همچنان پسوند «برتر» در کنار نام لیگ باشگاهی کشور، تا حدود زیادی نامتناسب و غیرواقعی به نظر می‌رسد.

برای این ادعا، هزار شاهد و قرینه می‌توان ردیف کرد، اما دست به نقدترین آنها لغو یک مسابقه از هفته دوم لیگ ۲۱ به خاطر عدم حضور یکی از دو تیم در زمین مسابقه است! کاش اما تنها حفره فوتبال ایران همین بود. شوربختانه فهرست نداشته‌های ما خیلی طولانی‌تر از این حرف‌هاست.

تضمین محکم نداریم

مسابقه‌ای که در هفته دوم لغو شد، مربوط به بازی مس رفسنجان و پدیده بود. بازیکنان تیم مشهدی در اعتراض به عدم دریافت مطالبات خود به رفسنجان نرفتند و احتمالا نتیجه بازی ۳برصفر به سود مس خواهد شد. تازه این هفته دوم است و روشن نیست باشگاهی که در همین ابتدای کار به مشکل خورده، در ادامه چه خواهد کرد. مس رفسنجان هم سه امتیاز بی‌دردسر گرفت که ممکن است در ادامه راه و در رقابت با سایر تیم‌های، پوئنی ناعادلانه برای آنها تلقی شود.

یادمان باشد همین پدیده در هفته نخست یک امتیاز از آلومینیوم اراک گرفته بود. به‌طور کلی لیگ ایران با حضور مشتی باشگاه بدهکار برگزار می‌شود که هیچ ضمانت محکمی هم برای حضور همه آنها در تمامی مسابقات یا تا پایان راه وجود ندارد. همین دو فصل پیش در لیگ یک شاهد انصراف نفت تهران و به هم ریختن نظم مسابقات بودیم. محال است شما چنین اتفاقاتی را در لیگ‌های معتبر دنیا و حتی لیگ‌های معمولی آسیا ببینید. مسابقات حرفه‌ای باید با دریافت تضمین مالی محکم از همه تیم‌ها برگزار شود.

سوددهی نداریم

یکی از افسانه‌های فوتبال ایران «سوددهی» است؛ آنچه فرسنگ‌ها با آن فاصله داریم. تقریبا تمامی باشگاه‌های حرفه‌ای و آماتور ایران زیان‌ده هستند. اینجا هیچ هزینه‌ای برنمی‌گردد. حق پخش تلویزیونی در کار نیست، حق تبلیغات محیطی با هزار مانع مواجه است و معمولا پولی هم از ناحیه ترانسفر فوتبالیست‌ها به دست نمی‌آید، چرا که اغلب قراردادها به سود بازیکنان تنظیم می‌شود تا باشگاه‌ها. وقتی پولی در کار نیست، یکی از نتایجش همین است که یک تیم در هفته دوم قادر به حضور در زمین نخواهد بود!

پاداش قهرمانی نداریم

از جمله تندترین شوخی‌های فوتبال ایران که به راحتی عیار این سیستم ابتر و آماتور را مشخص می‌کند، فقدان پاداش قهرمانی است. حتی اگر در دوره نوجوانی کف خیابان فوتبال شرطی بازی کرده باشید، حتما می‌دانید که همان مسابقات هم جایزه داشت؛ ولو در حد نوشابه و کیک! در لیگ ایران اما فرقی بین تیم قهرمان و تیم چهاردهم جدول نیست. تنها پاداش آنها این است که سقوط نمی‌کنند و فصل بعد هم می‌توانند در همین مسابقات بی‌حاصل شرکت کنند. اینجا یک ریال هم به عنوان پاداش قهرمانی به تیم اول جدول پرداخت نمی‌شود. باز دست کنفدراسیون فوتبال آسیا درد نکند که لیگ قهرمانان را سازمان‌دهی کرده و مختصر رقابتی برای راهیابی به آن مسابقات و برخورداری از جوایز نقدی وجود دارد.

تماشاگر و VAR هم نداریم

به سیاهه همه فقدان‌های دردناک فوتبال ایران که در یکی، دو گزارش نمی‌گنجد، باید این دو مورد نوظهور را هم اضافه کرد. در شرایطی که در بسیاری از کشورهای جهان شرایط حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها فراهم شده، در ایران همچنان خبری از این اتفاق نیست. قصد اعمال فشار برای بازگشایی شتاب‌زده ورزشگاه‌ها را نداریم، اما رفع برخی محدودیت‌ها و تشکیل پاره‌ای از تجمعات، اهالی فوتبال را متوقع کرده که امکان حضور هواداران در ورزشگاه‌ها نیز فراهم شود.

داستان کمک‌داور ویدئویی هم که یک قصه پررنج است. ما هنوز حتی برای تک ورزشگاه آزادی و مسابقات تیم ملی هم نتوانسته‌ایم VAR جور کنیم؛ بعد شما فکر می‌کنید چه زمانی ممکن است این سیستم به همه ورزشگاه‌های کشور برسد؟ وقتی همین هفته خود نفت مسجدسلیمان تا دو روز قبل از بازی با سپاهان نمی‌دانست در کدام ورزشگاه باید به میدان برود، چطور انتظار داریم آنجا بساط VAR برقرار باشد؟