حميد حامي، موسیقی و مانتوی کوتاه!

خواننده واقعي بودن شدني نيست، بودني است، من اصلا قصد نقد كردن كسي را ندارم اما باور كنيد ۸۰درصد خواننده‌هايي كه درحال حاضر مي‌خوانند نبايد بخوانند آن ۲۰درصدي كه باقي مي‌مانند درجات مختلفي بين ضعيف، خوب و عالي دارند يعني شايد فقط ۵درصد خواننده داريم اتفاق بدي كه اين سال‌هاي اخير در ايران افتاده اينكه فيلترهايي براي خواننده شدن وجود ندارد (البته مميزي‌هايي براي شعر وجود دارد.)



قبل از اين‌كه شروع كنم به حرفه‌اي خواندن با پيام میرجعفري كه هم محله‌اي‌مان بود آشنا شدم، او نوازنده پيانو بود و الان هم در ارمنستان مشغول تحصیل موسیقی است. او در آن دوره مرا با رضا اردلان آشنا كرد، ايشان در سينما صدابردار و صداگذار هستند و همين آشنايي باعث شد من قطعه با صداي بي‌صدا و... را درسال 73 بخوانم كه در يك مجموعه تصويري که نمی‌دانم پخش ‌شد یا نه استفاده شد. بعد از ‌آن هم رفتم سربازي و در آنجا با برادرزاده علي‌ شاه‌حاتمي، كارگردان آشنا شدم كه ايشان هم مرا به فريبرز لاچيني معرفي كردند ولي اولين كاري كه به صورت حرفه‌اي خواندم براي فيلمي به نام «فال‌گير» كه آهنگسازش علي راست‌گفتار بود. بعد براي فيلم «جواني» خواندم كه در آلبوم «قبيله عشق» ترانه‌هايش موجود است. چون من با خواندن تيتراژ كارم را شروع كردم خيلي‌ها من را خواننده سينمايي مي‌شناسند. تلويزيون كه مال ما نيست و اصولا فقط چند نفر انگشت‌شمار هستند كه تمام تيتراژها را مي‌خوانند؛ تلويزيون بهترين رسانه براي عرضه محصولات موسيقي است، وقتي چندبار يك قطعه به گوش بيننده برسد اگر خوب باشد حتما نام خواننده آن در ذهن ثبت مي‌شود. حتي بعضي از سريال‌ها ضعيف هستند اما خواننده تيتراژ آن آن‌قدر كارش خوب است كه ترانه‌اش مورد استقبال همه قرار مي‌گيرد. خوشبختانه در سينما چون آهنگسازها مي‌دانند كه كارشان براي زمان طولاني ثبت مي‌‌شود اجازه نمي‌دهند كارشان با صداي يك خواننده ضعيف خراب شود و خوشبختانه من توانسته‌ام تيتراژ فيلم‌هاي خوبي را بخوانم مثل قطعه «دلم گرفت» با آهنگسازي بابك بيات، «غزل» با آهنگسازي ناصر چشم‌آذر و...



از بچگي، درست يادم نمي‌آيد چه سني خواندن و موسيقي را بيشتر از باقي هنرها دوست داشتم. آن زمان موسيقي مثل الان آزاد نبود و تهيه كردن ساز كار بسيار دشواري بودو مردم به خاطر شرايط جنگ بيشتر به فكر اين بودند كه آسايش و امنيت خانواده‌شان را تامين كنند و وقتي براي موسيقي نداشتند. در سنين نوجواني كم‌كم شروع كردم به خواندن، آن زمان كم‌كم ساز و آواز آزاد شده بود، من هم دست‌و‌پا شكسته هم مي‌خواندم هم به دنبال ياد گرفتن ساز بودم. برايم آرزو بود كه در آينده خواننده شوم،‌ شايد هم مي‌دانستم كه اين اتفاق مي‌افتد. براي رسيدن به آرزويم به هرچيزي چنگ مي‌زدم مثلا شروع كردم آهنگ‌هاي سنتي گوش دادن و آن‌ها را مي‌خواندم با اين‌كه مي‌دانستم حنجره و صداي من مناسب آهنگ‌هاي سنتي نيست. بالاخره دريكي از استوديوهاي تلويزيون تست دادم و يكي از كارهاي آقاي ناظري را خواندم.



اولين كنسرت زنده‌ام با اركستر در مراسمي در سال 78 بود كه من به همراه حميدخندان و حميد طالب‌زاده این برنامه را اجرا كرديم. آن موقع اركستر من همه بچه‌هاي شمال بودند كه بعدها همگي از نوازنده‌هاي بزرگي شدند، آن زمان آن‌ها همه نوجوان بودند. يادم نمي‌آيد كه در اجراي اولم استرس داشته باشم شايد ترسم از ديدن مردم بود اما ترس از خواندن نداشتم چون خيلي تمرين مي‌كردم. اجراي دومم بهار سال 79 بود كه همراه با ناصر عبداللهي در سالن همايش‌هاي دانشگاه كيش رفتم، آهنگساز آلبوم اول من آقاي چراغعلي بود كه آنجا همراهم بودند. دومين كنسرتم هم دوباره با ناصر عبداللهي، ماني رهنما و آرتين شاه‌وران در شيراز بود كه تجربه خيلي خوبي بود و بعد از آن كنسرت‌ها ادامه پيدا كرد.

اولين كنسرتي كه قرار شد به تنهايي در تهران اجرا كنم را به خوبي به ياد دارم، دوست داشتم اين كنسرت با يك اركستر بزرگ و بدون مشكل برگزار شود به خاطر همين 2 سال تمام انرژي‌ام را براي اين‌كار گذاشتم و با بهنام ابطحي و محمد رضا عقیلی و يكسري از نوازنده‌ها تمرين كرديم و به سختي مجوز گرفتيم تا بالاخره اين كنسرت در كاخ سعدآباد برگزار شد؛ اين بهترين كنسرت من در زندگي‌ام بود و در 4 روز 7 هزار بليت فروخته شد.



مردم ما متاسفانه خيلي بدسليقه شده‌اند اين اتفاق تنها در موسيقي نيفتاده حتي در لباس پوشيدن، فيلم ديدن و... مي‌توان اين سليقه را ديد، هرچه مد مي‌شود به دنبال آن مي‌روند مثلا اگر مانتوي كوتاه مد مي‌شود همه كوتاه مي‌پوشند يعني كسي خودش سليقه‌اي ندارد كه از آن استفاده كند؟! در موسيقي هم همين‌طور شده، در ماشين هركسي كه مي‌نشيني فقط ترانه خواننده‌هاي غیرحرفه‌ای را مي‌شنوي كه در بدترین شرایط و به صورت مبتدي و بدون رعایت قوانین موسیقی و صدابرداری و آهنگسازی و ترانه سرایی و ... و در اتاق خواب خانه شان ضبط كرده‌اند. در اين فضاي بد موسيقي ايران كه همه تقريبا موسيقي غيرمتفكر توليد مي‌كنند شايد فقط ۵درصد از خواننده‌ها اين‌طوري نمي‌خوانند چون فكر مي‌كنند لا اقل به شعور خودشان توهین می شود.



كليپ و داشتن تصوير 95درصد در كار يك خواننده تاثير دارد، من واقعا دلم مي‌خواهد كليپ داشته باشم و آن را پخش كنم، با داشتن يك ويدئو‌كليپ خوب حتي اگر 2ماه هم از يك شبكه خوب پخش شود يك خواننده مي‌تواند براي هميشه شناخته شود. اما وقتي يك خواننده خوب باشي بهترين موزيك را هم داشته باشي اما اين صدا و آهنگ شنيده نشود چه فايده‌اي دارد؟ تفاوت من با خواننده‌اي كه كليپ دارد دقيقا مثل اين است كه من نشسته‌ام در خانه و كارهايم را در گاوصندوق گذاشته‌ام ولي آن‌ها به صرف داشتن تصوير همه‌جا شناخته شده‌اند.



در برنامه پارك ملت يكي از دوستان گفته بود كه حامي از خودش تعريف كرده و بقيه را رد مي‌كند. اصلا اين‌طور نيست و من ادعايي در خواندن ندارم اما حالا ممكن است بخوانم و خودم را با اين آقاياني كه اصلا معلوم نيست شعرشان چيست و آن‌ها از كجا آمده‌اند مقايسه نمي‌كنم. وقتي خواننده‌هاي واقعي كشورهاي ديگر را نگاه مي‌كنم مي‌بينم ما اصلا حرفي براي گفتن نداريم اما در اين فضاي بد موسيقي كشورمان ادعا مي‌كنم كه تا حالا بعد از ۱۵‌سال كاركردن بيراهه نرفته‌ام و درست كار كرده‌ام. من خيلي‌اوقات كارهاي خودم را هم رد كرده و به پشت سرم نگاه مي‌كنم و اشتباهاتم را در آلبوم‌هايم مي‌بينم. در فضايي كه حرفي براي گفتن ندارد، دعوا نكنيم كه كي خوب است، كي بد.



با پول همه كار مي‌شود كرد، مي‌شود بازيگر شد، كارگردان شد، گالري عكس و نقاشي گذاشت و مي‌توان خواننده هم شد به‌خصوص در ايران و در دوره‌اي كه تنها شرط خواننده شدن قدرت تكلم است. من وقتي خواستم اولين آلبومم را ضبط كنم قدرت مالي نداشتم چون پدرم وقتي 19‌ساله بودم فوت كرد و من روي پاي خودم ايستادم و هيچ‌گونه سرمايه‌اي به من تزريق نشد و براي 2 آلبوم اولم دستمزد نگرفتم و از جيب خودم هزينه كردم اما الان حدود 3-2 سال است كه وضعيت مالي‌ام بهتر شده. در صورتي‌كه بعضي از خواننده‌ها روزي 6-5 برنامه در جاهاي مختلف دارند و براي رفت‌و‌آمد آمبولانس اجاره مي‌كنند كه از خط ويژه حركت كنند! شايد ما 5درصدي كه اين كارها را نمي‌كنيم تاجر نيستيم و بازاري فكر نمي‌كنيم. من نهايتا سالي 2 كنسرت مي‌گذارم چون آن حمايت‌هاي عجيب و غريب و آنچنانی را ندارم!.

اختصاصی مجله اینترنتی برترین ها Bartarinha.ir