زنان و دخترانِ محروم ایران و فرهنگِ بستن درها

مجله چلچراغ: آخرین باری که زنان و دختران توانستند بازی های لیگ جهانی والیبال را در ورزشگاه آزادی ببینند، حدود یک سال پیش بود. آن هم در روزهایی که هنوز محمود احمدی نژاد رئیس جمهور بود و اتفاقا در این باره همکاری های لازم هم با کسانی که دوست داشتند بازی ها را ببینند انجام می شد اما اتفاقاتی که در بازی های یکی دو هفته پیش افتاد، ماجرا را پیچیده کرد.

ممانعت از ورود دختران آن هم بدون هماهنگی با فدراسیون جهانی همه را متعجب کرد. بعد هم که ماجرای ممانعت از ورود دختران خبرنگار اتفاق افتاد که باز هم باعث تعجب شد.

اکثر خبرنگاران بسکتبال نویس و والیبال نویس، از دختران و زنان ورزشی نویس هستند. در بازی ایران و ایتالیا هم زنان به ورزشگاه راه داده نشدند، فقط چند تن از داوران و مسئولان زن فدراسیون والیبال ایران در جایگاه خبرنگاران سالن آزادی و برابر ناظر فدراسیون جهانی نشسته بودند و اتفاقا طرفداران مونث ایتالیا و برزیل می توانستند به ورزشگاه بروند اما زنان و دختران ایرانی نه!

در هفته‌های گذشته انتقادهای فراوانی به خاطر ممانعت از ورود زنان به دولت وارد شده است و این در حالی است که حسن روحانی، دستور پیگیری های لازم را برای ورود زنان، به ورزشگاه ها صادر کرده، اما هنوز اتفاقی نیفتاده است. در شبکه های اجتماعی موجی برای حضور زنان در ورزشگاه ها ایجاد شده است؛ موجی که بیشتر منحصر به سالن های والیبال است و ورزشی است.

این در حالی است که تا چندی پیش زنان می توانستند در سالن های والیبال و بسکتبال حاضر شوند و رقابت مردان را از نزدیک شاهد باشند اما پس از کسب موفقیت های جدید از سوی تیم ملی والیبال ایران و حضور در رقابت های لیگ جهانی، حضور بانوان در سالن والیبال حساسیت برانگیز شده است. به نظر می رسد پخش مستقیم مسابقات والیبال از تلویزیون و افزایش تماشاگران این ورزش باعث شده است که عده ای بر غیرشرعی بودن حضور بانوان به عنوان تماشاچی در مسابقات والیبال مردان تاکید دارند.


در این باره برخی نمایندگان مجلس با ورود زنان موافق و برخی مخالف هستند و به همین دلیل به این موضوع پرداخته ایم. البته جالب اینجاست که پس از اعتراض معاون امور زنان ریاست جمهوری به عدم ورود زنان و دختران، برخی نمایندگان زن مجلس از ممنوعیت حضور زنان در سالن والیبال دفاع کرده اند. به عنوان مثال تیره اخوان بیطرف، نماینده اصفهان گفته است: «زنان ایران مسائل حل نشده بسیار زیادی دارند، حالا یکسری از زنان و دختران آمده اند و حاشیه درست کرده اند و دارند به کمک رسانه ها آن را بزرگ می کنند، نباید ما را فریب بدهد. اینها را من شخصا نماینده زنان ایران نمی دانم.»

لاله افتخار نماینده تهران نیز معتقد است: «بیش از آن که عده ای به دنبال بهبود وضعیت زنان باشند، دوست دارند سروصدا راه بیندازند.» اما سخنان منتسب به فاطمه آلیا بیشترین بازتاب را داشت. این نماینده مجلس گفته بود: «کار زن بچه دار شدن و تربیت فرزند و شوهرداری است، نه دیدن مسابقه والیبال. یک عده ای می خواهند هر طو رشده به زن نقش هایی بدهند که مخالف با وظایف شرعی است.» البته خانم آلیا حرف هایش را تکذیب کرده است و در گفتگویی با خبرگزاری خانه ملت گفت در روزهای اخیر با هیچ کجا مصاحبه ای نداشته است.

رئیس پلیس کشور اعلام کرده بود در ابتدای دولت نهم مجوزی برای حضور بانوان صادر شد که با اعتراض علما و مراجع مواجه شد اما رئیس پلیس به این نکته اشاره نکرده که ماجرا مربوط به ورزشگاه های فوتبال بوده است و والیبال ماجرای دیگری دارد. در پرونده ای که می خوانید، از جهات مختلف به این ماجرا نگاه شده و با یک نماینده مجلس هم گفتگو شده است.

به بهانه حاشیه های حضور زنان در ورزشگاه ها

داستان ادامه دارد

سال هاست که هر بار مسابقاتی با گستردگی و پوشش خبری وسیع مانند جام جهانی یا المپیک برگزار می شود، یک گوشه دنیا و به خصوص خاورمیانه جنگ ها و خونریزی های سختی به خودش می بیند. در واقع تروریست ها از این فرصت استفاده می کنند تا فعالیت شان زیر سایه این مسابقات کمرنگ به نظر بیاید.

همین حالا درگیری های عراق و سوریه و داعش و سلفی ها کمی، تنها و تنها کمی زیر سایه برازوکا و جام جهانی بی حال و کم کیفیت این روزها قرار گرفته است. ماجرای اختلاس سه هزار میلیارد تومانی با تمام ادامه دار بودنش برای مدتی تحت الشعاع ماجرای شیث رضایی و محمد نصرتی قرار می گیرد و محمد دادگان همین چند وقت پیش در مصاحبه می گوید دایی و کریمی را به جان هم انداختند تا کسی نپرسد یک کیلو مرغ چند است.

به هر حال همیشه خبرهایی هستند که زیر سایه اخبار دیگر گم می شوند. این بار اما دو خبر موازی هم در صدر جستجوهای خبری در ایران قرار گرفته اند. درخشش بلندقامتان والیبال ایران و ممنوعیت حضور زنان برای تماشای این درخشش.

دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه ها از اوایل دهه ۸۰ مطرح شد. این تلاش تا آنجا ادامه یافت که عده ای از این خانم ها توانستند بازی ایران و بحرین در چارچوب مسابقات انتخابی جام جهانی ۲۰۰۶ را از نزدیک ببینند. این اولین حضور زنان در استادیوم های ایران پس از انقلاب جمهوری اسلامی بود.

در اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۵ محمود احمدی نژاد رئیس جمهور وقت ایران در نامه ای به علی آبادی رئیس سازمان تربیت بدنی، خواستار فراهم شدن شرایط مطلوب برای حضور بانوان و خانواده های ایرانی در ورزشگاه ها شد اما با واکنش تندی از سوی مخالفان روبرو شد. از طرفی کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا بارها و بارها از فدراسیون فوتبال ایران بابت این مشکل انتقاد کرده اند؛ مشکلی که شاید گریبانگیر ایران برای میزبانی در جام ملت های آسیایی که علی کفاشیان سخت به دنبال آن است نیز بشود.

حالا اما این روزها برخوردهایی که با زنان ایرانی که مشتاقانه خواستار ورود به استادیوم آزادی و تماشای مسابقات ایران در لیگ جهانی والیبال بودند، حسابی جنجال آفرین شده.

در اولین بازی دور برگشت ایران مقابل ایتالیا اتفاقات غیرمنتظره ای افتاد. خبر دستگیری و برخورد فیزیکی با یک خبرنگار و بازداشت حداقل ۱۷ زن ایرانی به دلیل تجمع پشت ورزشگاه و درخواست ورود به سالن والیبال به سرعت بین کاربران اینترنت و خوانندگان خبرگزاری ها پخش شد.

فاطمه جمال پور، روزنامه نگار روزنامه شرق، یکی از این بانوان بود که با وجود داشتن کارت خبرنگاری و به گزارش خود او در صفحه شخصی اش، چند بار حین این برخورد سیلی خورد و بازداشت شد؛ اینها در حالی است که شهیندخت مولاوردی، معاون امور زنان رئیس جمهور، که پیش تر قول همکاری در این زمینه را داده بود، نسبت به عدم صدور مجوز برای تماشای بازی با برزیل اعتراض کرد.

ماجرا تا آنجا پیش رفت که قرار شد گروهی متشکل از این معاونت و وزارت ورزش و جوانان، داستان حضور بانوان در ورزشگاه را بررسی کنند اما هنوز بررسی ها به سرانجام نرسیده خبر برخورد فیزیکی و دستگیری زنان در صدر اخبار خبرگزاری ها قرار گرفت. فاطمه جمال پوری که از او نام بردیم، در صفحه کاربری خود تصویری از برگه ای را به اشتراک گذاشت که در بازداشتگاه به او داده بودند. اتهام جمال پور «فراخوان استادیوم» بوده!


نمایندگان مجلس و سایر مسئولان سعی کردند تا آنجا که می شود در این مورد سکوت کنند اما در این بین اظهارنظر فاطمه آلیا و چند عضو دیگر فراکسیون مجلس که قاعدتا قرار است پیگیر حقوق بانوان ایرانی باشند، خبرساز شد. فاطمه آلیا، نماینده تهران گفته بود: «کار زن، بچه دار شدن و تربیت فرزند و شوهرداری است، نه دیدن مسابقه والیبال. یک عده ای می خواهند هر طور شده به زن نقش هایی بدهند که مخالف با وظایف شرعی است. دلیل ندارد جایی که چند هزار نفر مرد جمع می شوند عده ای هم از زنان بروند. اینها زمینه بی حرمتی و تجاوز در جامعه است.»

واکنش مردم اما به خصوص در فضای مجازی قابل پیش بینی بود. هشتگ های کنار استتوس ها و همچنین نقدهای کوچک و بزرگی که شکل گرفت که اگر کار زن فقط همین است، فاطمه آلیا در مجلس و در کنار آن همه قانونگذار مرد چه می کند. انتقاد تند و تیزی که این بی تفاوتی نماینده بانوان ایرانی را برنتابیده است.

به هر حال آنچه مشخص است، این است که همچنان مسئله زنان و حضورشان در جامعه ایران گوشه ها و زوایای تاریک زیادی دارد. امیدواریم تا هفته یا هفته های آینده بتوانیم خبرهای خوبی درخصوص پیگیری این موضوع بدهیم. فعلا تا بازی های بعدی ایران مدتی باقی مانده و باید دید که گفتگوها در این مورد به کجا می رسد.

یکی از هشتگ هایی که این روزها بارها در فضای مجازی تکرار می شد، این بود: #ورزشگاه_دوازده_هزار_پسری_آزادی. حالا بماند که زنان تیم های میهمان اجازه حضور دارند و چند باری هم آن اوایل دیده شده بود که خانم های ایرانی تلاش کرده اند با لباس تیم حریف وارد استادیوم بشوند. در واقع منع حضور زنان فقط برای خانم های خود این سرزمین است و برزیلی ها و ایتالیایی ها چه مرد باشند و چه خانم، می توانند تیم کشورشان را آزادانه و از نزدیک تشویق کنند.

موفقیت های والیبال زیر سایه ماجرای راه ندادن زنان و دختران

لطفا به چند سوال خیلی مهم پاسخ دهید

سوالی که این روزها همیشه مطرح می شود این است که چرا باید زنان و دختران را به ورزشگاه راه ندهند؟ اصلا چرا باید راهشان ندهند؟ تقریبا همه قبول دارند که فضای بازی های بسکتبال و والیبال با فضای فوتبال فرق دارد و حتی جنس هواداران والیبال و بسکتبال هم با جنس هواداران فوتبال فرق دارد اما اینکه چرا این حق طبیعی زیر پا گذاشته می شود، در نوع خودش جالب است.

«ای آی او بی» یا همان فدراسیون جهانی والیبال مرتب از امتیازهای میزبانی ایران کم می کند و در بازی اول ایتالیا در تهران، فدراسیون آنقدر درگیر ماجرای ورود یا عدم ورود دختران بود، یادش رفت سرود ملی کشورها را پخش کند و به همین دلیل ۲۰۰ امتیاز از امتیازهای ایران کم شد. این گاف ماندگار در کارنامه برگزاری مسابقات فدراسیون والیبال، نشان داد که این فدراسیون چقدر تحت فشار است.

یک نکته مهم وجود دارد که باید به آن توجه کرد. مسابقات بین المللی والیبال در سالن سرپوشیده ۱۲ هزار نفری آزادی تهران برگزار می شود. فضای سرپوشیده ۱۲ هزار نفری با ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفری خیلی فرق می کند و این دو را نباید یکی دانست. از فصل پیش که بلیت های فوتبال در لیگ برتر اینترنتی شد، فدراسیون فوتبال با چالش بزرگی مواجه شد چرا که در دربی تهران و آن هم بازی بین استقلال و پرسپولیس، در پنج روز تنها حدود هشت هزار بلیت به صورت اینترنتی آن هم به زور چند بار اعلام از رسانه ها و سایت ها و روزنامه ها به فروش رفت. دقت کنید پنج روز! اما در والیبال ۱۲ هزار بلیت بازی های ایران در عرض ۳۰ ثانیه به صورت اینترنتی به فروش رفته است. یعنی اینکه والیبالی ها پای اینترنت هستند و جنس شان با جنس فوتبالی ها فرق می کند.

اما نکته دیگری که توی ذوق می زند، تبعیض میان زنان ایرانی و خارجی برای تماشای والیبال است. وقتی زنان برزیلی و ایتالیایی خیلی راحت می توانند به ورزشگاه آزادی بروند و زنان ایرانی نمی توانند، آن وقت ماجرا غم انگیز هم می شود. جالب این است که تصاویر تلویزیونی و رسانه هایی که حتی با حضور زنان و دختران ایرانی در ورزشگاه ها موافق نیستند، زنان غیر ایرانی در ورزشگاه را نشان می دهند که تیم های مقابل ایران را تشویق می کنند.

همانطور که گفتیم فدراسیون بین المللی والیبال بارها اعلام کرده ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه را نمی پذیرد و به همین خاطر است که زنان غیرایرانی می توانند به ورزشگاه بروند. هر چند که آنها هم برای ورود به ورزشگاه باید گذرنامه شان را به مسئولان کنترل ورودی ورزشگاه نشان دهند.

چند سوال از وزارت ورزش و فدراسیون والیبال

ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه ها تا جایی که به یاد می آوریم، مربوط به فوتبال است و همیشه والیبال و بسکتبال بدون مشکل بوده اند. اصلا این قانون آن هم در رقابت های بین المللی والیبال از کجا آمده است؟

این ماجرا نه مصوبه مجلس است و نه سلیقه مدیران وزارت ورزش یا فدراسیون والیبال؛ پس ماجرا چیست؟ بهتر نیست وزارت ورزش و فدراسیون والیبال، آنچنان که حسن روحانی رئیس جمهور هم دستور داده، این مشکل را حل کنند تا زنان و دختران هم بتوانند بازی ها را از نزدیک ببینند؟

سوال دیگر این است که اگر فدراسیون والیبال یا وزارت ورزش بر ممنوعیت حضور زنان و دختران تاکید دارند، چرا زنان ایتالیایی و برزیلی (تیم های حریف ایرانی) و حتی کادر ایرانی سفارت های ایتالیا و برزیل به ورزشگاه راه داده می شوند؟ در ضمن دیده شده که کارمندان زن وزارت ورزش، فدراسیون والیبال و مجموعه ورزشی آزادی در ورزشگاه حضور دارند. آیا این یک تبعیض نیست؟ اعمال کردن این تبعیض بر چه اساس و قانون و مصوبه و تبصره ای صورت می پذیرد؟ وقتی نمی شود براساس قوانین بین المللی هم ممنوعیتی برای ورود زنان به ورزشگاه ها اعمال کرد چرا خودمان جلوی پای خودمان مانع می گذاریم؟

حالا که ایران با دو پیروزی شیرین مقابل ایتالیا، مدعی حضور در فینال لیگ جهانی است، چرا باید دستی دستی، خودمان را از به دست آوردن یک افتخار بزرگ محروم کنیم؟

وزارت ورزش و فدراسیون والیبال می گویند که این یک مسئله امنیتی است اما واقعا حضور زنان در ورزشگاه هایی که قرار است در آنها والیبال انجام شود، موضوعی امنیتی است؟ وقتی در کشوری مثل یمن یا عمان یا قطر و حتی لبنان و سوریه که بخشی از مردم واقعا از نظر دینی متعصب هستند، زنان را به ورزشگاه های والیبال راه می دهند، چرا نباید این اتفاق در کشور ما بیفتد؟ وقتی در یک مسابقه ملی و نه حتی باشگاهی، تماشاگران علیه تیم ملی ایران شعار نمی دهند و برای پیروزی و سرافرازی تیم ملی والیبال شعار می دهند و کار حریف را سخت می کنند، چرا نباید آنها را راه داد؟ ای کاش یکی پیدا شود و به این سوال ها پاسخ دهد.

زنان و شادی های شان

درست وقتی که حاضران داخل ورزشگاه آزادی از بازی خوب والیبالیست های ایرانی به شعف آمده بودند و احتمالا نغمه شادی سر می دادند، زنانی که با هزار امید خودشان را جلوی ورزشگاه رسانده بودند، باز هم از حضور در ورزشگاه منع شدند اما این تمام ماجرا نبود.

به آنها حتی اجازه ندادند از ماشین ها پیاده شوند، کارت های شناسایی شان را گرفتند و با لحن تندی آنها را پراکنده کردند. آنهایی را هم که اصرار بر ماندن داشتند، بازداشت کردند. برگه هایی به دست شان دادند که روی جرم بدحجابی خط کشیده بودند و به جایش حضور در استادیوم را گذاشته بودند.

به همین سادگی شادی های کوچک و خوشی های لحظه ای برای زنان ممنوع شد. همین ماجرا باعث می شود پای صحبت مسئولان بنشینیم و از آنها بخواهیم میزان مشارکت اجتماعی زنان را برایمان تعریف کنند. «زن ها حق دارند که در فعالیت های اجتماعی مشارکت کنند.» این حرف همه آنهاست اما...


مفید کیانی نژاد، کمیسیون فرهنگی

نقش زنان را در پیشبرد اهداف فرهنگی نمی توان نادیده گرفت. آنها نقش مهمی در مسائل فرهنگی دارند. اگر ما بتوانیم یکسری مسائل فرهنگی - تربیتی را به بانوان واگذار کنیم، همان نقش موثری است که مردان نمی توانند داشته باشند. نمونه اش نقش مادری کردن. در روایات اسلامی هم به نقش زنان توجه زیادی شده است. چرا گفته نشده است که بهشت زیر پای پدران است؟ چرا که مادر بهشتی پروری می کند.

یک مدل هم امام بزرگوار به زنان داده است. حضرت امام فرموده اند که از دامن زن است که مرد به معراج می رسد. این نقش مهمی است که خانم ها در تربیت نسل آینده دارند اما حضور در بعضی مجامع را شاید برای زنان محدود کرده ایم که این هم علت خودش را دارد اما زنان ما حضور پررنگی در عرصه اجتماعی دارند. به عنوان مثال نگاهی به مجلس شورای اسلامی نشان می دهد که زنان در عرصه فعالیت کار می کنند. زنان در راه پیمایی ها هم نقش فعالی دارند اما من شرکت زنان در میادین ورزشی را به هیچ عنوان پسندیده نمی دانم؛ چرا که شأن و منزلت زن این نیست که در کنار مرد بنشیند. مگر اینکه ساماندهی شود که به هیچ عنوان اختلاطی صورت نگیرد چون تمام گرفتاری ها و بدبختی ها به خاطر عدم رعایت این ظرافت هاست.

متاسفانه اینها رعایت نمی شوند. شما اردوها و کوه پیمایی ها را ببینید که در آن اختلاط بدون مرز است. این واقعا فاجعه آور است. این روابط مشکل ساز است و نه به نفع زن است و نه به نفع مرد. حالا مجددا بحث حضور زنان در ورزشگاه ها مطرح شده است. در شرایطی که ما این کار را پسندیده نمی دانیم، اگر می شد زنان جایگاه مشخص خودشان را داشته باشند، این حضور مشکلی نداشت اما حالا اختلاط پیش می آید و صحیح نیست. اگر زنان برزیلی وارد ورزشگاه می شوند، تقید ما را ندارند. آنها به دلیل آن که مسلمان نیستند، قید و بندی ندارند و ارزش اسلامی را درک نمی کنند.

مهدی عیسی زاده، کمیسیون اجتماعی

بررسی این مسئله که زنان چقدر می توانند در اجتماع مشارکت کنند، کار ساده ای نیست. من اعتقاد دارم تا آنجا که مسائل شرعی، مشکلاتی ایجاد نکرده و قرآن و ائمه اجازه می دهند، شرکت خانم ها مجاز است. یعنی در مراسمی مانند اعیاد مختلف و جشن ها و تولد و میلاد و ... خانم ها حضور دارند.

در خیلی از مراسم اجتماعی هم زنان ما حضور دارند. در امور اجتماعی هم معتقد هستم آن چیزی که برای مردان مشخص شده، برای زنان هم انجام آن بلامانع است ولی بعضی حدود شرعی را باید رعایت کرد.

رفتار ماموران با زنان جلوی ورزشگاه آزادی اصلا کار درستی نبوده است. اگر واقعا این اتفاق افتاده باشد و زنان را مورد تهاجم قرار داده باشند، باید به تاسف به آن نگریست. من نمی دانم چنین اتفاقی افتاده یا نه. اگر چنین اتفاقی افتاده، باعث شرمساری ماست که جلوی زنان خارجی، زنان خود را تحقیر کنیم.

سعی می کنم در این مورد اظهارنظر صریح نکنم اما به طور کلی اگر این اتفاق افتاده باشد، من به عنوان یک نماینده مسلمان و یک نماینده آزادیخواه حتما پیگیری خواهم کرد.

توران ولی مراد، فعال حقوق زنان

بگذارید ابتدا جدای از بحث والیبال مطلبی را بگویم. به نظر من مسائلی که لحظه ای درست می شوند، به نتیجه نمی رسند.الان به نظر من رسانه ها در حوزه زنان یک سال است خوابیده اند. قبلا دولت و مجلس هم جهت بودند و از آنها صدای یکدست شنیده می شد و این صدا نگرانی هایی برای خبرنگاران ایجاد می کرد و خبرنگاران یکدست به قوانین حوزه زنان ورود پیدا می کردند اما حالا رخوت آنها را گرفته است.

بلایی که سر زنان می آید، به خاطر سیاسی کردن مسائل زنان است. قربانیان این ماجرا هم کسانی هستند که جلوی ورزشگاه مورد تهاجم قرار گرفتند. ضرورت این است که در فرم دیگری قضیه حل و فصل شود. نباید زنان پشت ورزشگاه بروند کتک بخورند. مگر خانم مولاوردی در صفحه شخصی شان ننوشتند که در حضور رئیس جمهور این قضیه را مطرح کرده اند؟ پس چه شد؟ چه اتفاقی افتاد؟ مشکل این است که فقط حرف مسائل زنان زده می شود. ما از دولت گذشته این توقع را نداشتیم چرا که رویکرد دیگری داشت ولی الان که رویکردها تغییر کرده است، خبرگزاری ها چرا سکوت می کنند و به این مسائل کاری ندارند؟

مشکلات باید در عمل حل شود. الان امور زنان در کل مسائل حتی یک برنامه منسجم نداده است که بتواند با برنامه اش یک گره را باز کند. با یادداشت فیس بوک و صحبت کردن در کارگروه ها مشکل حل نمی شود. مشکلات باید مدیریت شود. من این اشکال را متوجه کسانی می کنم که مسئولیت امور زنان را برعهده دارند.

برخی از مردان کشور ما نگاه درستی به زن ندارند و مردسالارانه به زنان می نگرند. یعنی در این مدت همیشه همین بوده است و این ساختارهای ضعیف هم به نتیجه نمی رسد. من فکر می کنم همین فرصت اندک را هم مغتنم نمی شمریم. مردان دولت به کدام وعده های به حق آقای روحانی عمل کرده اند؟ مردم که همت نمی کنند، زنان هم همت نمی کنند و معلوم است آن عده که به ورزشگاه می روند، باید نقش گوشت قربانی را بازی کنند.

من مدت هاست می گویم که خبرگزاری ها جایگاه خود را نمی دانند و درست عمل نمی کنند. آنها باید مسئولان را به سوال بکشند و از مسئولان جواب بخواهند. مسئولان ما فقط به دادن شعار اکتفا کنند، کار به جایی نخواهد رسید و این هم نگران کننده است و هم باعث تاسف...

معاون امور زنان رئیس جمهور در گفتگویی توضیح می دهد

گرهی را که با دست می شود باز کرد با دندان باز نکنیم!

سرکار خانم مولاوردی، معاون رئیس جمهور در امور زنان پیگیری های بسیار زیادی در رابطه با حضور زنان در استادیوم داشتند و در جایی گفته بود که «زیبنده این دولت نیست که این محدودیت ها و ممنوعیت ها با نام این دولت گره بخورد.» به همین خاطر با دفتر او تماس گرفتم و بعد از دو روز پیگیری خانم مولاوردی با وجود مشغله های بسیار، پذیرفتند تا با او مصاحبه ای در رابطه با ممنوعیت ورود زنان به استادیوم داشته باشم.

بعضی از بانوان ما برای اینکه بازی تیم ملی خود را در مقابل برزیل ببینند، با لباس برزیل و همراه خانواده های برزیلی وارد ورزشگاه شدند و این مسئله به خودی خود به هویت ملی ما ضربه می زند. این موضوع را با خانم مولاوردی مطرح کردم و او توضیح داد که این مورد جزو مواردی است که موجب وهن نظام است؛ اینکه در مسابقه ای که مربوط به تیم ملی ماست، دختران ما را مجبور می کنند که با این شرایط و وضعیت وارد ورزشگاه شوند. من بعد از اینکه متوجه این مسئله شدم، گفتم که زیبنده دولت تدبیر و امید نیست که این مشکلات در آن دوره اتفاق بیفتد، مخصوصا که این دولت رویکرد متفاوتی نسبت به دولت قبلی دارد اما مسئله اینجاست که دقیقا مشخص نیست چه ارگانی و براساس چه قانونی ممانعت ایجاد کرد.

به طور کلی برای دختران ما این تناقض به وجود آمده است که چرا عده ای از هنرمندان به راحتی بازی های تیم ملی فوتبال را در برزیل می بینند اما در ایران امکان وجود چنین وضعیتی وجود ندارد. همچنین برای بانوان ما این سوال مطرح است که چرا بانوان خارجی می توانند در ایران به ورزشگاه بیایند اما از ورود بانوان ما در کشور خودشان به ورزشگاه جلوگیری می کنند. این سوالی است که باید افرادی که این ممنوعیت را به وجود آورده اند، به آن جواب دهند.

تا شهریور ۹۱ به خصوص در رابطه با حضور بانوان در ورزشگاه والیبال و بسکتبال مشکلی نبود و بانوان به راحتی بازی ها را از نزدیک مشاهده می کردند. به ناگاه دقیقا برای بازی دوم ایران با ژاپن این ممنوعیت ها مطرح شد ولی مشخص نشد که چه ارگانی دستور این ممانعت را داده است. جالب اینجا بود که در بازی نخست ایران با ژاپن هیچ ممانعتی وجود نداشته است اما یکباره برای بازی دوم حضور زنان در ورزشگاه ممنوع شد.

بحثی که ما به عنوان دولت و معاونت امور زنان باید به آن بپردازیم، این است که باید شرایط را برای حضور زنان فراهم کنیم. در کلیات مسئله حضور زنان در ورزشگاه مشکلی وجود ندارد و این مناسب و زیبنده نظامی که می خواهد جامعه را با برنامه پیش ببرد و مسائل را مدیریت کند، نیست.

باید توجه داشته باشید که گفته می شد هدف این ممنوعیت ها بیشتر مصونیت دختران و بانوان ماست و افرادی که این موانع را به وجود می آورند، این نکته را ذکر می کنند که ساعت پخش بازی ها دیروقت است و بانوان برای برگشت به خانه به مشکل برمی خورند اما جالب اینجاست که من اخیرا تماس هایی از طرف دختران محجبه و چادری داشتم که می گفتند ما شب های قدر ساعت سه صبح به خانه برمی گردیم و مشکلی نیست، چرا فکر می کنید برای این مسئله مشکلی به وجود می آید؟

خانم مولاوردی می گوید در صحبتی که با وزیر ورزش آقای گودرزی داشتند، متوجه شده اند که وزارت ورزش نیز مخالفتی با حضور زنان در ورزشگاه ندارد اما آقای گودرزی گفته که شورای تامین استان دستور این ممنوعیت را داده است. در حقیقت اگر این برخوردها صورت نمی گرفت، شاید این مسئله چالش نمی شد و فدراسیون جهانی والیبال پیگیر این مسئله نمی شد.

از او در رابطه با برخوردی که با فاطمه جمال پور صورت گرفته است، سوال می پرسم و او کاملا از قضیه آگاه است و مراتب تاسف خود را از این واقعه اعلام می کند اما می گوید متاسفانه اطلاع ندارم که چه ارگان و سازمانی دستور همچین برخوردی را داده است.

او اضافه می کند که هر چند عده ای مخالف پیگیری های او هستند و می گویند که این مسئله مشکل اصلی بانوان نیست اما او به دلواپسان این اطمینان را می دهد که مشکلات دیگر بانوان را به موازات این مشکل پیگیری می کند و به اصطلاح گره ای را که با دست می شود باز کرد، دیگر با دندان باز نکنند و با استفاده از تجربه خرد جمعی این مشکل را حل کنند و هم کسانی که علاقمند به دیدن بازی ها هستند و هم کسانی که دغدغه ارزش های دینی را دارند، به مشکلی برنخورند و ما بتوانیم مانند تمام دنیا این تفریح سالم را برای جوانان خودمان فراهم کنیم و فقط این مسئله به یک تدبیر نیاز دارد.

او در نهایت این نوید را می دهد که با معاون ورزش بانوان و وزیر ورزش و دفتر ریاست جمهوری، شورایی را برای پیگیری این مسئله تشکیل داده اند و به عنوان حرف آخر می گوید متاسفانه این ممنوعیت ها دارد به اسم دین تمام می شود و باعث تغییر نگاه جوان به آن می شود.