تیم ملی را بی خیال، مربی بدنساز شو

اگر زنان می خواهند از ورزش درآمدی داشته باشند، بهتر است به جای ورزش قهرمانی سراغ ورزش های همگانی بروند. اگر بیشترین درآمدی که بازیکن ملی می تواند داشته باشد ۴۰ میلیون است، یک مربی کلاس های خصوصی می تواند دو برابر هم در یک سال پول دربیاورد.

هفته نامه تماشگران امرو ز - لیلی خرسند: اگر زنان می خواهند از ورزش درآمدی داشته باشند، بهتر است به جای ورزش قهرمانی سراغ ورزش های همگانی بروند. اگر بیشترین درآمدی که گرانترین بازیکن ملی پوش می تواند داشته باشد 40 میلیون است، یک مربی کلاس های خصوصی می تواند دو برابر و حتی بیشتر هم در یک سال پول دربیاورد.

ورزش زنان ایران که بعد از انقلاب اسلامی تقریبا تعطیل شده بود، هر چند از اواخر دهه 60 دوباره راه اندازی شد اما هنوز تا حرفه ای شدن راه زیادی دارد. ورزشکاران زن تقریبا هیچ جا به جز خارج از ایران دیده نمی شوند. نه تلویزیون تصویری از آنها پخش می کند و نه به جز تعداد محدودی تماشاگر زن کسی آنها را می بیند. این دیده نشدن دلیل اصلی عقب ماندگی آنها در بیشتر زمینه ها است. بیشترین ضرری هم که به آنها زده است، بی علاقگی باشگاه ها برای سرمایه گذاری در ورزش زنان است. در بازار بدون مشتری، طبیعی است که محصول تولیدی زنان هم با کمترین قیمت به فروش برسد.

فوتسال: سالی 5 تا 40 میلیون

مثل بیشتر کشورها در ایران هم فوتبالیست ها بالاترین درآمد را بین ورزشکاران دارند. زنان هم از همین رویه پیروی می کنند. تا همین چند سال قبل فوتبالیست ها و فوتسالیست های زن هم مثل بیشتر ورزشکاران این جنس، با خواهش و تمنا اسپانسری را متقاعد می کردند تا هزینه های سفر و حضور آنها در لیگ را بپردازند. حتی هنوز هم بعضی از تیم ها همین شرایط را دارند. همین لیگ فصل پیش بود که بازیکنان یک تیم شب را خانه مربی سر کرده بودند یا یک عده ای با مینی بوس از جنوب تهران به شمال رفته بودند. با اینحال هستند باشگاه هایی که با بازیکنانشان قرارداد حرفه ای می بندند. قراردادهای فوتبالیست ها و فوتسالیست ها تفاوت چندانی ندارد.

اگر ملی حفاری پارسال به فوتبالیست هایش حدود پانزده شانزده میلیون تومان داد و به ستاره های تاپ اش حدود بیست میلیون، پرسپولیس هم در فوتسال قراردادهایی با این قیمت البته کمی پایین تر با بازیکنانش بست. هر چند این باشگاه هنوز بدهکار است و خیلی به تعهداتش پایبند نبوده اما فوتبال و فوتسال زنان فقط یک ستاره گران دارد. باشگاه سرخپوشان گرگان به مریم رحیمی ۴۰ میلیون تومان پرداخت کرد. در این دو رشته بازیکنانی با قیمت های چهار پنج میلیون تومان هم بازی می کنند. فرشته کریمی و نیلوفر اردلان هم بیشترین پول را در فوتسال می گیرند که قرارداد آنها پایین بیست میلیون تومان است.

ورزش رزمی: کمتر از ماهی یک میلیون

با اینکه تکواندوکاران زن به المپیک رسیده اند اما قیمت شان پایین تر از کاراته کاران است اما در کل قیمت هیچ یک از ورزشکاران این دو رشته دو رقمی نمی شود. لیگ کاراته و تکواندو از لیگ هایی است که همیشه برگزار می شود اما نه با پول زیاد. بیشترین پولی که به تکواندوکاران داده می شود، پنج میلیون تومان است. پایین ترین دستمزد هم پانصد هزار تومان است.

با اینکه تکواندوکاران زن هر فصل به اندازه مردان مسابقه می دهند اما فاصله قیمت خیلی زیاد است. تکواندوکاران مردتا ۸۰ میلیون تومان هم درآمددارند. در کاراته وضعیت بهتر است. با اینکه زنان هر فصل نصف مردان مسابقه می دهند، یک سوم آنها پول می گیرند. بالاترین قراردادی که با زنان کاراته کار بسته شده، هشت میلیون تومان است. البته بین آنها هم بازیکنانی با قیمت پایین زیاد است اما نه در حد تکواندوکاران.

والیبال: سالی تا ۲۵ میلیون

برخلاف والیبال و بسکتبال مردان، زنان ایران در این دو رشته خیلی موفق نبوده اند. بسکتبال که هنوز مجوز استفاده از پوشش اسلامی را نگرفته و و الیبال هم موفقیت چندانی نداشته است. به همین دلیل از قراردادهای میلیاردی هم اینجا خبری نیست. بیشترین پول که در والیبال به یک بازیکن می دهند، ۲۵ میلیون تومان است. البته این پول هم فقط به بازیکنانی داده می شود که نبض بازی های لیگ را در دست دارند؛ مائده برهانی، نیلوفر رشیدی، شبنم علیخانی و فرنوش شیخی بازیکنان گرانقیمت والیبال هستند. به نسبت کیفیت بازیکنان، قیمت ها پایین می آیند و حتی تا سه چهار میلیون هم می رسد.

ملی پوشیدن با ماهی یک تومان!

در رشته های دیگر هم قیمت ها متفاوت است. در بدمینتون حتی بازیکن هشت میلیونی هم پیدا می شود ولی بعضی از المپیکی ها قیمت های پایین تری هم دارند. بعضی از رشته ها لیگ ندارند و تمام وقت بازیکنان درگیر تیم ملی است. بعضی از باشگاه ها هم که هنوز هم حاضر نشده اند با بازیکنان قرارداد ببندند. حتی مدال آوران هم همین شرایط را دارند. لیلا رجبی که در پرتاب وزنه آسیا مدال طلا را دارد و مریم طوسی که در دوی ۲۰۰ متر مدال طلای داخل سالن آسیا را گرفته، درآمد چندانی ندارند.

تنها درآمد این ورزشکاران به همان پولی مربوط می شود که از تیم ملی می گیرند. بیشترین حقوق را تیم ملی دوومیدانی می دهد. لیلا رجبی ماهی یک و نیم میلیون تومان، مریم طوسی ماهی ۹۰۰ هزار تومان و سپیده توکلی با ماهی ۶۰۰ هزار تومان بیشتر از دیگران پول می گیرند.

ورزش همگانی پولسازتر از ورزش قهرمانی

به نسبت بازیکنان، مربیان درآمدهای بیشتری دارند. مربیان تاپ باشگاهی تقریبا دو برابر بازیکنان قرارداد می بندند. گفته می شود سال قبل شهرزاد مظفر با پرسپولیس برای دستمزدی نزدیک چهل میلیون تومان به توافق رسید اما بیشترین درآمد در کل به زنانی تعلق دارد که در باشگاه های خصوصی، کلاس خصوصی برگزار می کنند.

شاید در ظاهر مربیان کلاس های تنیس، سوارکاری و شناگران باشند. مربی این کلاس ها میانگین برای هر شاگرد دویست هزار تومان درآمد دارند اما به خاطر اینکه در همه ساعات روز نمی توانند کلاس داشته باشند، درآمد چشمگیری ندارند.

بیشترین پول بین مربیان به مربیان بدنسازی می رسد. باشگاه های معمولی برای کلاس خصوصی هر شاگرد حدود سیصد هزار تومان می گیرند که شصت الی پنجاه درصد این پول به مربی می رسد. بسته به جایگاه و موقعیت جغرافیایی باشگاه و امکاناتی که می دهد، قیمت کلاس ها بیشتر هم می شود و حتی تا یک میلیون هم می رسد. البته اینها استثناها هستند. مربیان باشگاه های دولتی و آنهایی که زیر نظر شهرداری فعالیت می کنند، درآمد چندانی ندارند و بیشترین پولی که در ماه می گیرند، ششصد تا هفتصد هزار تومان است.