روشنفکران چه شکلی اند؟

مجله زندگی ایده آل: زبان بدن یک ابزار است برای شناخت، نه برای فالگیری و پیشگویی. برای استفاده از زبان بدن باید این نکته را بدانیم که صرف دیدن یک حالت و یک نشانه برای تصمیم‌گیری از یک فرد کافی نیست و همیشه باید مجموعه‌ای از نشانه‌ها را با هم آنالیز و مشاهده کنیم و با کسب تجربه از مشاهدات قبلی اقدام به نتیجه‌گیری کنیم. این بار سراغ افراد خاصی از جامعه یعنی روشنفکران رفتیم، ما معمولا چیزی از صحبت‌های این افراد متوجه نمی‌شویم شاید با آشنایی زبان بدن آنها چیزهایی دستگیرمان شود. در این مسیر پویا ودایع، سخنران و مدرس زبان بدن و مذاکره ما را هم‌یاری کرده است تا یک روشنفکر را از چند کیلومتری تشخیص دهیم. این شماره متفاوت زبان بدن را از دست ندهید.

تشخیص روشنفکر واقعی از قلابی

مقایسه فلسفه مردم شرق و غرب را بارها از روشنفکران خواهید شنید. شنیدن کلمات خاص و گاه گنگ را به این جملات اضافه کنید. تعریف از فرهنگ مردم قدیم و به چالش کشیدن آداب و رسوم را هم در دستور کار دارند و گاه می‌خواهند با کلمات بزرگ و خارج از درک ما، دنیا را تغییر دهند اما شاید زبان بدن مورد توجه آنها لحن صدای‌شان است.

لحن صدای یکنواخت و ملایم، نشانه دیگری است برای شناخت روشنفکران. اما کسانی هستند که سعی می‌کنند ادای روشنفکرها را در بیاورند و گاف‌هایی می‌دهند که می‌شود به این موارد اشاره کرد: لحن و تن صدای آنها ثابت نیست و سعی می‌کنند با تغییر صدا مطالب را بیان کنند، همیشه از سفرهای نرفته صحبت می‌کنند و اشاره به جزئیاتی می‌کنند که قابل باور نیست. همیشه برای ایراد سخنرانی‌های قهارانه حاضرند و در همه موارد اطلاعات داشته و سعی در وصل کردن موضوعات به فلسفه و عقلانیت دارند و زیاد برای آنها موضوع جلسات مهم نیست، حرف‌های خودشان برای آنها مهم‌تر است. سخت در خلوت صحبت می‌کنند و برای شروع صحبت حتما باید یک مبحث را طعمه قرار بدهند تا رشته‌کلام در دست‌شان باشد.

زیورآلات روشنفکرپسند

خوب می‌توان حدس زد که زیورآلات را دوست ندارند و هیچ‌گاه هم نمی‌خواهند از آنها استفاده کنند، (تا حدود زیادی می‌توان همین را گفت) اما استفاده از یک ساعت ساده و احتمالا رنگ و رو رفته، ساعت‌های عقربه‌دار و صفحه گرد را ترجیح می‌دهند و سعی می‌کنند از ساعت‌های مارک متداول عموم جامعه استفاده کنند. علاقه‌ای به استفاده از زنجیر و دستبند ندارند و حتی به زور حلقه ازدواج‌های خود را دست می‌کنند. آنها اصلا اهل فخرفروشی نیستند.

روشنفکران وابسته به وسایل خود هستند

قطعا از کسی که همیشه یک لباس را بپوشد و همه‌جا با آن تیپ ظاهر شود انتظار ندارید که وسایل مارک‌دار داشته باشد، شاید یک نشانه افراد روشنفکر- به خاطر طرز فکرشان- استفاده از یک وسیله تا پایان عمر است. یک کفش را آنقدر می‌پوشند که کف پای‌شان به زمین برسد یا مداد شکسته را چسب می‌زنند و عینک شکسته را وصله می‌کنند.

وسایل شخصی آنها حکم بچه‌های‌شان است و بدون آنها کارشان را شروع نمی‌کنند. فقط کافی است خودکار آنها گم شود؛ تا خودکار پیدا نشود، نمی‌نویسند. یک لیوان خاص دارند و همیشه با یک قاشق خاص سعی می‌کنند غذا بخورند. شاید بهتر است بگوییم روشنفکران وابسته به وسایل خود هستند و سعی می‌کنند با ساده‌زیستی و استفاده مداوم از یک وسیله از خط‌قرمز‌های خود عبور نکنند. بازی کردن با وسایل دم‌دست هنگام حرف زدن هم جزء عادات همیشگی آنهاست.


نگاه روشنفکرانه

بارزترین خصوصیت یک فرد روشنفکر را شاید در نوع نگاه آنها می‌توان دید؛ نگاهی که دارای یک وسعت کلی‌نگری خواهد بود. او به مد شما توجه ندارد، به رنگ لباس شما علاقه‌ای نشان نخواهد داد و انتظار نداشته باشید که از شما و لباس شما تعریف کند. حتی نوع نگاه‌ها طوری خواهد بود که به سختی شما را به خاطر خواهد آورد. آنها بیشتر دنبال یک نگاه کلی هستند و چشم‌های‌شان در یک خط سیر چپ و راست حرکت می‌کند. انسان‌های متمرکز معمولا برای تمرکز و به یاد آوردن، چشم‌ها را به بالا و پایین می‌گردانند. وقتی بخواهند به دیگران بگویند که حرف‌های شما برای ما ارزش ندارد تماس چشمی برقرار نکرده و سعی می‌کننددیگران را نگاه نکنند.

دست‌های روشنفکرانه

استفاده از دست‌ها برای یک روشنفکر از اهمیت بالایی برخوردار است. بهتر است بگوییم آنها با دست‌های‌شان حرف می‌زنند؛ دست‌ها حکم کلمات و گفته‌هایی را دارد که بیان نمی‌کنند. می‌توانیم با نگاه کردن به دست‌های‌شان از موضوع مطلع شویم. استفاده از علائم کمتر دیده می‌شود و از اشارات بیشتر استفاده می‌کنند، چون دوست دارند دیگران را خطاب قرار دهند پس از اشاره‌های جمعی و تکی در سخنرانی‌ها و مذاکرات استفاده می‌کنند. ما انسان‌ها برای اثبات حرف‌های خودمان همیشه از اشاره به دیگران استفاده می‌کنیم. آنها با دست در زیر چانه و گاه بازی کردن با ریش‌های صورت درحال فهماندن تفکر خود به دیگران هستند.

روشنفکرانه بخند

حتما روشنفکری که قهقهه بزند یا مثل یک غول چراغ جادو با خنده‌اش دل کسی را زهره‌ترک کند نمی‌شناسید، ما هم هرچه گشتیم از اول تاریخ تا الان چنین شخصی را پیدا نکرده‌ایم. اینکه آنها خنده خود را از ما دریغ می‌کنند یا نه، بماند! اما این را می‌دانیم که به جای خنده و قهقهه همه روشنفکران سعی می‌کنند با تبسم و یک لبخند زیرپوستی لپ مطلب را برسانند؛ لبخندی که گاه دندان‌ها هم دیده نمی‌شود و به کشیده شدن لب‌ها به گوشه‌ها ختم می‌شود. خنده روشنفکران گاه با کشیده شدن چشم‌ها همراه هست که این مورد را می‌توان خنده زورکی و از روی تاسف نام نهاد. موقع خنده سعی می‌کنند سر خود را پایین نگه دارند تا کسی دندان‌های آنها را نبیند.

روشنفکرها مرموزند

زیاد اهل ایستادن نیستند چون شخصیت آنها دوست دارد پنهان بماند و به هیچ وجه اهل نمایش نیستند. مغز می‌داند که ایستادن باعث کشف خیلی موارد و نشانه‌ها خواهد شد و اطرافیان بهتر خواهند دید؛ پس نشستن را ترجیح می‌دهند تا مرموز باقی بمانند. اگر هم مجبور به ایستادن باشند همیشه سعی می‌کنند در کنار یک دیوار یا یک ستون باشند تا از اطراف خود خبر داشته باشند و کمتر مورد محاصره دیگران قرار بگیرند. ایستادن آنها معمولا به صورت دایره‌وار و در وسط جمع خواهد بود تا به محیط تسلط بهتری داشته باشند. شاید ایستادن شل همراه با افتادگی شانه‌ها را بتوان از نشانه‌های این افراد دانست.


شخصیت روشنفکران

در یک کلمه افرادی خاص هستند. سعی می‌کنند همه چیز را با قوانین خودشان تطبیق دهند و با قوانین خود متراژ عدالت یک جامعه و ملت را می‌سنجند. معیار حرف‌های دیگران برای آنها به مقدار نزدیکی آن شخص به آنها بستگی دارد. معمولا نوشیدنی خاص خود را دارند و دنبال یک نشانه متمایز از دیگران در خوردن و پوشیدن هستند. رک و بی‌پروا هستند و از ابراز عقاید خود نمی‌هراسند. عاشق موسیقی‌های سنتی خواهند بود؛ شاید موسیقی‌های قدیمی که با گرامافون گوش داده می‌شود. اهل قدم زدن در زیر باران هستند و پیاده‌روی جزء برنامه روزانه آنهاست.

روشنفکران کجا زندگی می‌کنند؟

قطعا یک کتابخانه کوچک یا بزرگ دارند. محل زندگی‌شان دائم شلوغ و به هم ریخته و به قول خودشان دارای یک نظم خاص است. در خانه روشنفکران حتما عکس و تابلو‌های فلاسفه و طرح‌های عجیب را خواهید دید. معمولا به خاطر عدم رعایت بعضی از مسائل توسط خود روشنفکران، محل زندگی آنها ترکیبی از چینش‌ها و المان‌هایی خواهد بود که به آنها هدیه داده شده یا اینکه دیگران آنها را چیده‌اند؛ بالا شهر و پایین شهر در نوع زندگی روشنفکران تاثیری ندارد.

حریم شخصی روشنفکران

روشنفکران زیاد دوست ندارند به حریم شخصی آنها نزدیک شوید و از شوخی‌های فیزیکی رنج می‌برند و نمی‌خواهند درگیر این موارد شوند. حریم شخصی برای‌شان بسیار مهم است، از جاهایی که شلوغ باشد اجتناب کرده و سعی می‌کنند مدت زیادی در روز را تنها و بدون خطر محیطی افراد مقابل، سر کنند. معمولا سعی می‌کنند فاصله خود را با دیگران، با فاصله یک جلو نظام یا همان یک‌متر و بیست سانتی‌متر حفظ کنند. فاصله ایستادن و نشستن با دیگران را خود تنظیم می‌کنند و اگر شما این فواصل را رعایت نکنید سعی می‌کنند این فاصله‌ها را ایجاد کنند مثلا عقب بروند یا باجابه‌جایی پاها این فاصله را تنظیم کنند.


استفاده از تکنولوژی

قبل‌تر روشنفکران را با کلاهی خاص و یک سیگار کوچک گوشه لب می‌شناختند اما الان این افراد علاوه بر همه این موارد دارای یک وبلاگ شخصی یا سایت هستند و کل احساسات شخصی خود را در این وبلاگ‌ها و سایت‌ها نمایش می‌دهند. آنها سعی می‌کنند از عکس‌های مفهومی و گاه سیاه و سفید استفاده کنند و سعی در جذب مخاطب در سطوح مختلف دارند. سراغ گوشی‌های مدرن و هوشمند نمی‌روند و قطعا از همان تلفن‌های همراه قدیمی و دکمه‌ای لذت خواهند برد.