توپ طلا یا بازی رسانه؟ مسئله این است

طرفداری: نه نه! اشتباه نکنید! کسی قصد ندارد دو تن از بهترین های تاریخ فوتبال را بکوبد، بلکه می خواهد تفکری را سرزنش کند که در یک ورزش و حرکت تیمی، همه چیز را معطوف به فرد می کند. هیچکس (تاکید می کنم هیچکس!) نمی تواند توانایی های کریستیانو رونالدو و لیونل مسی را زیر سوال ببرد. دو بازیکنی که تماشای هنرنمایی های آنها، شما را هیجان زده می کند و اگر طرفدار رئال یا بارسا نباشید، شاید کمی حسادت کنید که چرا چنین بازیکنی در تیم مورد علاقه شما حضور ندارد.


بحث مورد نظر، ارزشی است که طی چند سال اخیر بازیکنان را از روی جوایز قضاوت می کند. به عنوان یک طرفدار قدیمی سری آ و کسی که فوتبال اواخر دهه نود و اوایل دهه قبل را به خوبی به یاد دارد، رویکرد طرفداران نسل جدید (و البته تغییر ذائقه طرفداران قدیمی تر) را به مانند آفتی می دانم که پیش از این دامن موسیفی، فیلم و ... را گرفته است. بخواهید نخواهید فوتبال یک سرگرمیست. یک سرگرمی که پول زیادی در آن رد و بدل می شود و در سال ۲۰۱۵، گردانندگان آن همانند تهیه کنندگان آلبوم های پاپ یا فیلم های تجاری هالیوودی، بیشتر به تجمل فکر می کنند تا فهماندن لذت واقعی این هنر به مخاطب.


کافی است دو نسل متفاوت مخاطب فوتبال را کنار هم قرار دهید تا از موج جدیدی که چند سالی است طرفداری از فوتبال را به بیراهه کشانده، آگاه شوید. نسل جدید دیگر کمتر طرفدار تیمی فقیر تر می شود. نسل جدید حاضر است به راحتی همه چیز را زیرسوال ببرد تا اسطوره تیمش را بالا بکشد. نسل جدید نمی داند ارزش پوشیدن پیراهن تیم ملی و بازی کردن در جام جهانی چیست و حتی پا را فراتر گذاشته و آن را با بازی هایی مقایسه می کند که محصول پول سازمان ها و نهادها هستند. عین این می ماند که فیلم ترانسفورمرز(مایکل بی) را از دید جلوه های ویژه با پدر خوانده(فرانسیس فورد کووپولا) مقایسه کنید!

شاید احاطه شدن توسط غول اینترنت و رسانه، ما را دانشمند تر از قبل کند اما سردمدارانی که درصدد تغییر رویه فکر ما و مخاطبان جدید هستند، مطمئنا صلاح دوست داران فوتبال را درنظر نمی گیرند. وقتی فیفا و یوفا برای سود های میلیارد دلاری، به مراسم های بهترین ها پر و بال می دهند و با ساختن بت هایی انسان نما، اجازه دیده شدن را از سایرین می گیرند، آرزوی بازگشت به اصل خود، تقریبا محال به نظر می رسد. روزگاری که تک تک دقایقش در قلب کسانی که نظاره گرش بودند، به یاد می ماند.


اگر کسی را می شناسید که زمان فوتبال دیدنش به قبل از آفت رسانه بازمی گردد، هم صحبتی با او را از دست ندهید. بگذارید برای شما از جادوی یوگسلاوی و ستاره سرخ بلگراد بگوید. از تکنیک ناب مصطفی حاجی تا دروازه بانی کامرونی که باعث معرفی جانلوئیجی بوفون به دنیای فوتبال معرفی شد. از شلیک های رگباری گابریل عمر باتیستوتا تا قدرت تمام کنندگی اسطوره ای به نام آلن شیرر. از هافبک بی نقصی به نام آندریاس مولر تا بازیکن خاصی که تاریخ فوتبال به خود نخواهد دید به نام روبرتو باجو. آن زمان با اینکه توپ طلا معمولا در سری آ دست به دست می شد، تمام حواشی این مراسم به جلد یکی دو مجله و خبر اول فردای اخبار ورزشی محدود می شد.

تقدیر از فردی که سال خوبی را داشته، مطمئنا اتفاق بدی نیست اما زوم کردن بر روی یک شخص و درگیری دوازده ماهه بر سر انتخاب جایزه ای فردی در یک بازی گروهی! حتما رخداد بدیست. اتفاقی که حتی بازیکنان حاضر در زمین را هم رها نکرده و گویی برای بخشی از طرفداران دو تیم مشهور اسپانیا، عملکرد رونالدو و مسی، از عملکرد کلی تیمشان مهمتر است. دیگر کمتر کسی به ظهور ایسلند یا کاستاریکا توجه می کند. کمتر کسی پیگیر درخشش تیم هایی چون لاتزیو، والنسیا و ... می شود. بحث بر سر این است که چند گل به ثمر رسانده ای و چند مجسمه طلایی در کمد خانه ات داری.


در هر صورت انتخاب با شماست. می توانید بگذارید مفهوم"لذت از فوتبال" را سپ بلاتر، میشل پلاتینی و مدیران رسانه ها برای شما تعریف کنند یا خود آستین ها را بالا زده و به جست و جویش بروید. من به شما پیشنهاد می کنم تعریف خاص خود را داشته باشید..