گفت‌وگو با حسين وفايي نايب قهرمان ۱۶ ساله بيليارد آسيا
بيليــــــارد كه فوتبال نيست!
من هم مثل خيلي‌هاي ديگر شهرت را دوست دارم، اصلا مگر ممكن است كسي از مشهور شدن بدش بيايد؟! البته الان فكر مي‌كنم بعد از مقامي كه در آسيا آوردم، تا حدودي معروف شده‌ام اما هنوز خيلي راه دارم
يك سوال؟ انصافا نخستين كلمه يا صحنه‌اي كه بعد از شنيدن اسم بيليارد به ذهن‌تان مي‌آيد چيست؟ بعيد است غيراز اين چند گزينه باشد: 1- تعدادي خلافكار و قاتل كه در حال كشيدن سيگار و نقشه براي دستبرد زدن به يك بانك يا كشتن يك نفر هستند (آن‌چيزي كه در اكثر فيلم‌ها به خوردمان مي‌دهند!). 2- عده‌اي جوان دانشجو يا بيكار چشم به جيب پدر و مادر كه در حال وقت‌گذراني در باشگاه‌هاي بيليارد هستند. 3- عده‌اي بچه پولدار بي‌دغدغه كه دست‌شان به دهان‌شان مي‌رسد و در خانه ميز‌هاي چند ميليوني بيليارد دارند! غير از اين است؟ اصلا خيلي‌ها هستند كه بيليارد را جزو ورزش‌ها به حساب نمي‌آورند! اصلا خيلي از خانواده‌ها تا مي‌شنوند فرزندشان به باشگاه بيليارد مي‌رود، غش و ضعف مي‌روند كه بچه‌شان يا معتاد شده يا دست‌كم سيگاري! اصلا خيلي‌ها فكر مي‌كنند اين ورزش فقط متعلق به پولدارهاست. اگر مي‌خواهيد به شما ثابت شود بيليارد ورزش است و همه مي‌توانند آن را انجام دهند (حتي كساني كه پول زيادي ندارند) و از خلافكار و تبهكار هم در آن خبري نيست، گفت‌وگوي ما با «حسين وفايي»، جوان 16 ساله آباداني كه همين چند وقت پيش نايب قهرماني آسيا را به نام ايران
ثبت كرد بخوانيد نظرتان كاملا عوض شود.
خاطرم هست زماني كه پدرم از خارج از كشور به ايران برگشته بود و ۶ سال بيشتر نداشتم، از آن‌جا كه او بيليارد را آن‌جا در حد حرفه‌اي ياد گرفته بود و از طرفي نزديك محل زندگي‌مان نيز يك باشگاه بيليارد افتتاح شده بود كه هر روز از پنجره داخل آن را نگاه مي‌كردم، بسيار به اين رشته علاقه‌مند شدم. يك روز پدرم دستم را گرفت و مرا به اين باشگاه برد و هر آنچه از اين رشته مي‌دانست را به من آموخت. آنقدر بيلياردم خوب شده بود كه هنوز به يك سال نكشيده، قهرمان خوزستان شدم، بعد از آن قهرماني‌هايم را در شهرمان تكرار كردم تا اينكه براي دعوت به تيم‌ملي بيليارد ايران ۴ بار تست دادم كه بار آخر قبول شدم و در ۱۲سالگي به اردوي تيم‌ملي دعوت و نخستين اعزامم به مسابقات خارجي را در ۱۴ سالگي و در رقابت‌هاي هند تجربه كردم.
بهترين و حرفه‌اي‌ترين بيلياردبازهاي جهان از اسكاتلند و انگليس هستند، مثل جان هيگينز، استيفن هنري، استيو ديويس و... كه در حال حاضر حرف اول را در بيليارد جهان مي‌زنند البته الگوي من در بيليارد جان هيگينز است كه سعي مي‌كنم فيلم اكثر بازي‌هايش را هر طور شده پيدا كنم و جديدترين فنون بيليارد را از روي دستش كپي كنم.
برخلاف خيلي‌ها كه مي‌گويند بيليارد ورزش نيست، معتقدم جزو يكي از سخت‌ترين ورزش‌ها و از جمله مدال‌آورترين‌هاست، چراكه در اين رشته مي‌تواني در مسابقات جهاني و در رده آقايان و بانوان 66 مدال بياوري. اين مسئله كوچكي نيست كه يك رشته اين همه مدال‌آور باشد اما هيچ بهايي به آن ندهند! در ضمن، در جواب آن‌هايي كه مي‌گويند بيليارد ورزش نيست، بايد بگويم هر ميزي كه مي‌خواهي جمع كني، بارها و بارها بايد لبه ميز تاب بخوري، آويزان شوي و...، خود من در هر مسابقه‌ام، دروغ نگفته‌ام اگر بگويم نزديك 3 كيلومتر راه مي‌روم. حالا باز هم مي‌گوييد بيليارد ورزش نيست؟!
متاسفانه در چند سال اخير آنقدر فيلم‌هاي مختلف ساخته و در آن‌ها نشان داده‌اند كه هر خلافكار و قاتل و... بيلياردباز هستند كه خانواده‌ها از اينكه فرزندشان سمت باشگاه بيليارد برود هم مي‌ترسند، چه برسد به اينكه بخواهند اجازه دهند به‌صورت حرفه‌اي اين رشته را دنبال كند! برعكس رشته‌هايي مثل فوتبال، كشتي، واليبال و... . در ايران آنچنان كه بايد به آن‌هايي كه دوست دارند بيليارد را بياموزند و ادامه بدهند، بهايي داده نمي‌شود و استعدادهاي‌مان يكي پس از ديگري در حال نابود شدن هستند، از طرفي نه تنها تبليغاتي براي جذب جوانان به اين رشته نمي‌شود كه حتي با ايجاد جو منفي عليه آن، كساني هم كه مي‌خواهند به اين رشته رو بياورند را پس مي‌زنند! درحالي‌كه آنقدر محيط باشگاه‌هاي بيليارد ساكت، سالم و مناسب است و به انسان آرامش مي‌دهد كه دوست نداري بيرون بيايي!
اصلا اين حرف كه مي‌گويند بيليارد ورزش پولدارهاست را قبول ندارم چون به هيچ وجه چنين موضوعي حداقل در مورد خود من صحت ندارد؛ من با كمترين امكانات اين رشته را شروع كردم، حتي الان‌كه نايب قهرمان آسيا شدم هم امكانات زيادي در اختيارم نيست اما باز هم حاضرم با همه اين كمبودها بسازم تا به هدفي كه دارم برسم. به‌نظرم اگر كسي بخواهد در اين رشته به جايگاهي برسد، با همه كمبودهايش خواهد ساخت. خود من با وجود اينكه پدرم فوت كرده و دور از مادر و خانواده‌ام زندگي مي‌كنم، مجبورم با اين شرايط بسازم، چراكه اهداف زيادي در بيليارد دارم، جالب است بگويم از ۱۱ سالگي تنها زندگي مي‌كنم و همواره در اردوهاي مختلف بوده‌ام.
اگر مي‌خواهي يك بيلياردباز قهار شوي، بايد آنقدر سخت تمرين كني كه حتي يك اشتباه كوچك هم مرتكب نشوي، از طرف ديگر وقتي براي بازي سر ميز مي‌آيي، بايد هر چه مشكل در زندگي شخصي‌ات داشته‌اي را به فراموشي بسپاري و با تمركز كامل بازي كني. بيليارد، فوتبال نيست كه شوت بزني و توپ شانسي تو گل برود يا نرود، اگر هنگام ضربه‌زدن به توپ ذره‌اي دستت بلرزد، تمام محاسباتت به هم مي‌ريزد و شكست مي‌خوري، بيليارد رشته‌اي است كه تمرين تمركز زيادي را مي‌طلبد. وقتي مسابقه مهمي دارم، فقط 30 ثانيه چشمانم را مي‌بندم و به هيچ‌چيز ديگري فكر نمي‌كنم، آنقدر تمركزم بالاست كه هيچ‌چيز جز ميز بيليارد را نمي‌بينم! در ضمن پيشنهاد مي‌كنم اگر احساس كرديد فرزندتان استعداد يا علاقه زيادي به بيليارد دارد، اجازه دهيد از 8-7 سالگي در اين رشته آموزش ببيند، چراكه اين سن، بهترين زمان براي يادگيري بيليارد است.
مسابقات جهاني سوريه بود كه چون در رده سني آزاد برگزار مي‌شد، اهميت زيادي برايم داشت، چراكه مي‌توانستم با قهرماني در آن، پيشرفت ايران در بيليارد را به دنيا نشان دهم، البته تا مرحله يك‌هشتم نهايي مسابقات بالا آمدم اما در اين مرحله به يك حريف انگليسي برخورد كردم كه خيلي خوب بازي مي‌كرد، آنقدر هنگام بازي با او استرس داشتم و فشارم افتاده بود كه تمام بدنم يخ كرده بود! با وجود اينكه بيشتر از يك‌هشتم نهايي نتوانستم بالا بيايم اما به‌عنوان پديده مسابقات شناخته شدم كه افتخار كمي نيست.
شما هر كاري كه بخواهي شروع كني، ابتدا بايد يك مقدار سختي بكشي، در ورزش هم همين‌طور است، براي اينكه به درجات بالا برسي و از درآمدت راضي باشي، اول بايد آنقدر تلاش كني و حريفانت را شكست بدهي كه ديگر هيچ‌كس را پيش‌رويت نبيني، آن‌موقع مي‌تواني توقع دستمزد و حقوق بالا داشته باشي. بعد از نايب قهرماني‌ام در مسابقات آسيايي كيش، فقط يك ميليون تومان به‌عنوان جايزه به من دادند كه آن هم از طرف مسئولان آسيا بود، نه مسئولان خودمان، چراكه تا الان حتي يك ريال هم به من پاداش نداده‌اند! حتي تا امروز برايم حقوق ماهانه‌اي مشخص نكرده‌اند اما قرار است از اين به بعد مبلغي را به‌صورت ماهانه به حسابم واريز كنند.
بيليارد لباس مخصوص خودش را دارد، به همين دليل هنگام مسابقات بايد اصول را رعايت كني و مانند بقيه ورزشكاران لباس بپوشي؛ من هم هنگام برگزاري مسابقات، حداكثر 3 جليقه، 2تا شلوار و يك كفش و 2 تا هم پاپيون همراه خودم مي‌برم، البته چوب مخصوصم را نيز مي‌برم، چراكه سال‌هاست با آن بازي مي‌كنم و ديگر به آن عادت كرده‌ام. البته اينكه چرا بيلياردبازها مجبورند لباس مخصوص بپوشند را نمي‌دانم چون هنوز زود است خيلي مسائل را بفهمم!
از آن‌جا كه رشته‌هاي بيليارد خيلي زياد است، قوانين خيلي زيادي هم دارد، به همين دليل هم هست كه مي‌گويم جزو سخت‌ترين ورزش‌هاي دنيا به حساب مي‌آيد. اصلا در خارج از كشور، يكي از پرطرفدارترين رشته‌هاست كه جدا از شرط‌بندي‌هايي كه روي آن انجام مي‌شود و هيجان زيادي دارد (خوشبختانه در ايران چنين اتفاقاتي ممنوع است)، پخش زنده تلويزيوني مي‌شود و در حد فوتبال طرفدار دارد اما متاسفانه در ايران، استقبالي از اين ورزش نمي‌شود و در تلويزيون نه به‌صورت زنده، نه ضبط شده هم بازي‌هاي‌مان را نمايش نمي‌دهند، به همين دليل است بيليارد در ايران، اين همه غريب و ناشناخته مانده!
يك‌ساله قهرمان شهرمان شدم!
خاطرم هست زماني كه پدرم از خارج از كشور به ايران برگشته بود و ۶ سال بيشتر نداشتم، از آن‌جا كه او بيليارد را آن‌جا در حد حرفه‌اي ياد گرفته بود و از طرفي نزديك محل زندگي‌مان نيز يك باشگاه بيليارد افتتاح شده بود كه هر روز از پنجره داخل آن را نگاه مي‌كردم، بسيار به اين رشته علاقه‌مند شدم. يك روز پدرم دستم را گرفت و مرا به اين باشگاه برد و هر آنچه از اين رشته مي‌دانست را به من آموخت. آنقدر بيلياردم خوب شده بود كه هنوز به يك سال نكشيده، قهرمان خوزستان شدم، بعد از آن قهرماني‌هايم را در شهرمان تكرار كردم تا اينكه براي دعوت به تيم‌ملي بيليارد ايران ۴ بار تست دادم كه بار آخر قبول شدم و در ۱۲سالگي به اردوي تيم‌ملي دعوت و نخستين اعزامم به مسابقات خارجي را در ۱۴ سالگي و در رقابت‌هاي هند تجربه كردم.
انگليسي‌ها و اسكاتلندي‌ها، بهترين‌هاي دنيا
بهترين و حرفه‌اي‌ترين بيلياردبازهاي جهان از اسكاتلند و انگليس هستند، مثل جان هيگينز، استيفن هنري، استيو ديويس و... كه در حال حاضر حرف اول را در بيليارد جهان مي‌زنند البته الگوي من در بيليارد جان هيگينز است كه سعي مي‌كنم فيلم اكثر بازي‌هايش را هر طور شده پيدا كنم و جديدترين فنون بيليارد را از روي دستش كپي كنم.
بيليارد ورزش نيست؟!
برخلاف خيلي‌ها كه مي‌گويند بيليارد ورزش نيست، معتقدم جزو يكي از سخت‌ترين ورزش‌ها و از جمله مدال‌آورترين‌هاست، چراكه در اين رشته مي‌تواني در مسابقات جهاني و در رده آقايان و بانوان 66 مدال بياوري. اين مسئله كوچكي نيست كه يك رشته اين همه مدال‌آور باشد اما هيچ بهايي به آن ندهند! در ضمن، در جواب آن‌هايي كه مي‌گويند بيليارد ورزش نيست، بايد بگويم هر ميزي كه مي‌خواهي جمع كني، بارها و بارها بايد لبه ميز تاب بخوري، آويزان شوي و...، خود من در هر مسابقه‌ام، دروغ نگفته‌ام اگر بگويم نزديك 3 كيلومتر راه مي‌روم. حالا باز هم مي‌گوييد بيليارد ورزش نيست؟!
سالن‌هاي آرامش
متاسفانه در چند سال اخير آنقدر فيلم‌هاي مختلف ساخته و در آن‌ها نشان داده‌اند كه هر خلافكار و قاتل و... بيلياردباز هستند كه خانواده‌ها از اينكه فرزندشان سمت باشگاه بيليارد برود هم مي‌ترسند، چه برسد به اينكه بخواهند اجازه دهند به‌صورت حرفه‌اي اين رشته را دنبال كند! برعكس رشته‌هايي مثل فوتبال، كشتي، واليبال و... . در ايران آنچنان كه بايد به آن‌هايي كه دوست دارند بيليارد را بياموزند و ادامه بدهند، بهايي داده نمي‌شود و استعدادهاي‌مان يكي پس از ديگري در حال نابود شدن هستند، از طرفي نه تنها تبليغاتي براي جذب جوانان به اين رشته نمي‌شود كه حتي با ايجاد جو منفي عليه آن، كساني هم كه مي‌خواهند به اين رشته رو بياورند را پس مي‌زنند! درحالي‌كه آنقدر محيط باشگاه‌هاي بيليارد ساكت، سالم و مناسب است و به انسان آرامش مي‌دهد كه دوست نداري بيرون بيايي!
با همه كمبودها به اين‌جا رسيدم
اصلا اين حرف كه مي‌گويند بيليارد ورزش پولدارهاست را قبول ندارم چون به هيچ وجه چنين موضوعي حداقل در مورد خود من صحت ندارد؛ من با كمترين امكانات اين رشته را شروع كردم، حتي الان‌كه نايب قهرمان آسيا شدم هم امكانات زيادي در اختيارم نيست اما باز هم حاضرم با همه اين كمبودها بسازم تا به هدفي كه دارم برسم. به‌نظرم اگر كسي بخواهد در اين رشته به جايگاهي برسد، با همه كمبودهايش خواهد ساخت. خود من با وجود اينكه پدرم فوت كرده و دور از مادر و خانواده‌ام زندگي مي‌كنم، مجبورم با اين شرايط بسازم، چراكه اهداف زيادي در بيليارد دارم، جالب است بگويم از ۱۱ سالگي تنها زندگي مي‌كنم و همواره در اردوهاي مختلف بوده‌ام.
بيليارد كه فوتبال نيست!
اگر مي‌خواهي يك بيلياردباز قهار شوي، بايد آنقدر سخت تمرين كني كه حتي يك اشتباه كوچك هم مرتكب نشوي، از طرف ديگر وقتي براي بازي سر ميز مي‌آيي، بايد هر چه مشكل در زندگي شخصي‌ات داشته‌اي را به فراموشي بسپاري و با تمركز كامل بازي كني. بيليارد، فوتبال نيست كه شوت بزني و توپ شانسي تو گل برود يا نرود، اگر هنگام ضربه‌زدن به توپ ذره‌اي دستت بلرزد، تمام محاسباتت به هم مي‌ريزد و شكست مي‌خوري، بيليارد رشته‌اي است كه تمرين تمركز زيادي را مي‌طلبد. وقتي مسابقه مهمي دارم، فقط 30 ثانيه چشمانم را مي‌بندم و به هيچ‌چيز ديگري فكر نمي‌كنم، آنقدر تمركزم بالاست كه هيچ‌چيز جز ميز بيليارد را نمي‌بينم! در ضمن پيشنهاد مي‌كنم اگر احساس كرديد فرزندتان استعداد يا علاقه زيادي به بيليارد دارد، اجازه دهيد از 8-7 سالگي در اين رشته آموزش ببيند، چراكه اين سن، بهترين زمان براي يادگيري بيليارد است.
وقتي كه پديده شدم
مسابقات جهاني سوريه بود كه چون در رده سني آزاد برگزار مي‌شد، اهميت زيادي برايم داشت، چراكه مي‌توانستم با قهرماني در آن، پيشرفت ايران در بيليارد را به دنيا نشان دهم، البته تا مرحله يك‌هشتم نهايي مسابقات بالا آمدم اما در اين مرحله به يك حريف انگليسي برخورد كردم كه خيلي خوب بازي مي‌كرد، آنقدر هنگام بازي با او استرس داشتم و فشارم افتاده بود كه تمام بدنم يخ كرده بود! با وجود اينكه بيشتر از يك‌هشتم نهايي نتوانستم بالا بيايم اما به‌عنوان پديده مسابقات شناخته شدم كه افتخار كمي نيست.
نه حقوق دارم نه پاداش!
شما هر كاري كه بخواهي شروع كني، ابتدا بايد يك مقدار سختي بكشي، در ورزش هم همين‌طور است، براي اينكه به درجات بالا برسي و از درآمدت راضي باشي، اول بايد آنقدر تلاش كني و حريفانت را شكست بدهي كه ديگر هيچ‌كس را پيش‌رويت نبيني، آن‌موقع مي‌تواني توقع دستمزد و حقوق بالا داشته باشي. بعد از نايب قهرماني‌ام در مسابقات آسيايي كيش، فقط يك ميليون تومان به‌عنوان جايزه به من دادند كه آن هم از طرف مسئولان آسيا بود، نه مسئولان خودمان، چراكه تا الان حتي يك ريال هم به من پاداش نداده‌اند! حتي تا امروز برايم حقوق ماهانه‌اي مشخص نكرده‌اند اما قرار است از اين به بعد مبلغي را به‌صورت ماهانه به حسابم واريز كنند.
هنوز زود است خيلي چيزها را بدانم!
بيليارد لباس مخصوص خودش را دارد، به همين دليل هنگام مسابقات بايد اصول را رعايت كني و مانند بقيه ورزشكاران لباس بپوشي؛ من هم هنگام برگزاري مسابقات، حداكثر 3 جليقه، 2تا شلوار و يك كفش و 2 تا هم پاپيون همراه خودم مي‌برم، البته چوب مخصوصم را نيز مي‌برم، چراكه سال‌هاست با آن بازي مي‌كنم و ديگر به آن عادت كرده‌ام. البته اينكه چرا بيلياردبازها مجبورند لباس مخصوص بپوشند را نمي‌دانم چون هنوز زود است خيلي مسائل را بفهمم!
بيليارد هم پخش مستقيم مي‌خواهد
از آن‌جا كه رشته‌هاي بيليارد خيلي زياد است، قوانين خيلي زيادي هم دارد، به همين دليل هم هست كه مي‌گويم جزو سخت‌ترين ورزش‌هاي دنيا به حساب مي‌آيد. اصلا در خارج از كشور، يكي از پرطرفدارترين رشته‌هاست كه جدا از شرط‌بندي‌هايي كه روي آن انجام مي‌شود و هيجان زيادي دارد (خوشبختانه در ايران چنين اتفاقاتي ممنوع است)، پخش زنده تلويزيوني مي‌شود و در حد فوتبال طرفدار دارد اما متاسفانه در ايران، استقبالي از اين ورزش نمي‌شود و در تلويزيون نه به‌صورت زنده، نه ضبط شده هم بازي‌هاي‌مان را نمايش نمي‌دهند، به همين دليل است بيليارد در ايران، اين همه غريب و ناشناخته مانده!
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر