عکس‌هایی از بوتان، سرزمین اژدهای غرّان

نیکو: وقتی «دیوید پرینس»، عکاس ساکن نیویورک سفر خود به کشور بوتان را آغاز کرد، هیچ برنامه از پیش تعیین شده‌ای برای این سفر نداشت. بیشتر دوست داشت تا با آنچه از نحوه زندگی سنتی کشاورزان، معبدان بودائی و زیبایی‌های هیمالیا شنیده بود، غافلگیر شود.

اما آنچه در نهایت با آن برخورد کرد، بسیار زیباتر از شنیده‌هایش بود.

برای پرینس، سفر به بوتان از روی علاقه شخصی بود و عکاس‌هایی که از این کشور تهیه کرد، عکس‌هایی شخصی و بخشی از کشف و تجربه یک کشور جدید بود. چند هفته زندگی او در بوتان، در مسیر چومولهاری گذشت؛ جایی که می‌توان از قبایل کوه‌نشین و معابد باستانی که در نوک قله‌هاست دیدن کرد. بیشتر طبیعت بکر و فرهنگ اولیه بوتانی‌ها بود که پرینس را غافلگیر کرد و به نوعی الهام‌ بخش او شد. در مقابل دنیایی که به شدت در حال گسترش است، او شاهد قلمرویی بود که مردمانش همچنان سنن، باورها و شیوه زندگی قرون گذشته را پی می‌گیرند. همان‌طور که پرینس می‌گوید، هر چه کشور بیشتر به سمت جهانی شدن پیش می رود، همه‌چیز شروع به تغییر می‌کند.

وی می گوید بوتانی ها، به طرز باور نکردنی‌ای مهربان و مهمان نوازند. پرینس خود را به هر کسی که می‌دید از بودائی و اسب چران گرفته تا فروشندگان دانه‌های پوپل یا نخل هندی، معرفی می‌کرد.

از دیگر جنبه‌های به یاد ماندنی این سفر، غذا بود؛ غذای غنی و طمع دار بوتانی، چینی و هندی.

در نهایت، او معتقد است که در بوتان و نواحی کوهستانی اطراف آن، حسی مانند بودن در یک پرستشگاه جریان دارد؛ حسی که انگار از انسان، در مقابل دنیای بیرون محافظت می‌کند.