تاریخچه خودروهای کامپکت شورولت (۲)
شورولت کاوالیر در سال ۱۹۸۱ روی پلت‌فرم J، چشم به جهان گشود و در سال ۱۹۸۴، توانست با ۴۶۲ هزار دستگاه فروش، یک رکورد را در تاریخ خود ثبت کند. کاوالیر به عنوان جانشین مونزا عرضه شده بود.
مجله تخت گاز - سامیار راشد :
شورولت Corsica/Beretta
(۱۹۹۶-۱۹۸۷)
Corsica، نام شهری در فرانسه است. این خودرو بر پایه پلت‌فرم L-Body جنرال‌موتورز شکل گرفت. نسخه دو در این مدل، Beretta نام داشت. این سدان در طول ۶ سال تولید، ۳ نسل را پشت سر گذاشت که نسل اول از ابتدای تولید تا سال ۱۹۹۱، نسل دوم تا سال ۱۹۹۴ ادامه یافت و تولید نسل سوم به سال‌های ۱۹۵۵ و ۱۹۵۶ اختصاص داشت. این مدل در ابتدا به عنوان خودرو سازمانی و اُرگان‌های مختلف، محبوب شد و در سال ۱۹۸۸، توانست پس از شورولت Celebrity، عنوان دومین خودرو پرفروش را در آمریکا کسب کند. بسیاری از قطعات بدنه نظیر سامانه تعلیق از پلت‌فرم J-Body (شورولت کاوالیر) برگرفته شده بود و شاسی آن نیز یک نسخه کشیده شده از آن بود. در سال ۱۹۹۱ میلادی و در نسل دوم، آرایش هاچ‌بک بدنه از این خانواده حذف و با تغییرات جزئی در ظاهر، کابین و امکانات راهی بازار شد.
نسل سوم این مدل، اولین خودرو آمریکایی بود که به‌صورت استاندارد با چراغ‌های روز عرضه شد که با تغییراتی جزئی در بدنه، کابین و برخی از جزئیات همراه بود. شایان به ذکر است که این سدان تنها در بازار کانادا با نام پونتیاک Tempest به فروش می‌رسید.
شورولت Beretta، که به عنوان نسخه ۲ در و کوپه Corsica شناخته می‌شد، از محور جلو بهره می‌برد و در همان استودیویی طراحی شد که کوروت و کامارو نیز طراحی شده بودند. بنابراین روی همان پلت‌فرم L-Body همزاد سدانش ساخته شد. این کوپه با توجه به آپشن‌ها و امکانات متفاوت، در هفت آرایش استاندارد، CL، GT، GTU، Indy، GTZ و Z۲۶ عرضه می‌شد. نسخه کانورتیبل آن نیز در سال ۱۹۹۰، افتخار انتخاب شدن به عنوان خودرو راهنما در مسابقات ایندیاناپولیس ۵۰۰ را نیز در کارنامه خود دارد اما کانورتیبل این مدل، هیچ‌گاه رنگ تولید انبوه را به خود ندید.
شورولت کُبالت
(۲۰۱۰-۲۰۰۴)
شورولت کُبالت برای جایگزینی با شورولت کاوالیر راهی بازار و در سال ۲۰۰۴ به عنوان مدل سال ۲۰۰۵ معرفی شد. این مدل در ۲ نسخه سدان و کوپه تولید می‌شد و بر پایه پلت‌فرم دلتا جنرال‌موتورز شکل گرفت. این پلت‌فرم، بعدها برای شورولت HHR و آسترا و هم‌چنین برای برخی از تولیدات برندهای اُپل، واکسهال، هولدن و ساترن نیز استفاده شد. هم‌چون بسیاری از مدل‌های شورولت، این مدل نیز از نسخه نیرومند SS بهره می‌برد. برای بازار کانادا، این شورولت تحت برند پونتیاک و با نام G۵ به فروش می‌رسید که با نام Pursuit نیز شناخته می‌شود.
همین مدل در بازار مکزیک با نام پونتیاک G۴ به فروش رسید. پونتیاک G۴ و G۵ نیز به منظور جایگزینی با پونتیاک سانفایر (که بر پایه شورولت کاوالیر ساخته می‌شد) طراحی شده بود. سوئیچ‌های احتراق معیوب در بسیاری از تولیدات این مدل، موجب شده بود تا آمار تصادفات آن بسیار بالا باشد چراکه در حال حرکت، به‌طور ناگهانی، انتقال قدرت قطع می‌شد. حتی زمانی که جنرال‌موتورز متوجه این مشکل شد، به تولید کُبالت ادامه داد. در فوریه ۲۰۱۴، جنرال‌موتورز بیش از ۷۰۰ هزار دستگاه کُبالت را فراخوان داد تا این مشکل را حل کند که با پرداخت جریمه ۳۵ میلیون دلاری به سازمان NHTSA نیز همراه بود.
شورولت HHR
(۲۰۱۱-۲۰۰۶)
نام HHR مخفف عبارت Heritage High Roof به معنای (میراث سقف بلند)، یک واگن با طراحی رترو است که توسط برایان نِسبیت طراحی شد و در نمایشگاه لس‌آنجلس سال ۲۰۰۵ به عنوان مدل ۲۰۰۶ رونمایی شد. این واگن که از شاسی‌بلند Equinox کوچک‌تر بود، هم‌چون شورولت کُبالت، پونتیاک G۵، ساتِرن یون و ساتِرن آسترا روی پلت‌فرم دلتا ساخته شده بود. این واگن در کنار شورولت زافیرا به فروش می‌رسید. آخرین تولیدات این مدل در ماه می ۲۰۱۱ تولید شد. این مدل در سال ۲۰۱۱ با مدل کَپتیوا اسپرت جایگزین شد که بر پایه شورولت آنترا ساخته شده بود.
البته شایان ذکر است که کَپتیوا اسپرت، تنها به عنوان خودرو ناوگانی به فروش می‌رسید و برای عموم مردم عرضه نشد. اما آنچه که این مدل را محبوب ساخت، طراحی منحصربه‌فرد آن بوده است. در طراحی بدنه آن، از تولیدات شورولت در دهه ۴۰ میلادی الهام گرفته شد که از آن جمله باید به وانت بارهای شورولت Suburban و Advance Design اشاره کرد. گلگیرهای بیرون زده از بدنه و پایین‌تر از کاپوت و جلوپنجره عمودی، مشخصه‌ای بود که از وانت بارهای کلاسیک شورولت به عاریت گرفته شده بود.
طراحی آن‌را، برایان نِسبیت بر عهده داشت که سابقأ در کرایسلر، خود را با طراحی مدل پی‌تی کروزر به اثبات رسانده بود. این مدل با چند رده آپشن LS، LT و ۲LT و اسپشیال ادیشن به فروش رسید. یک نسخه تجاری از آن با نام panel van نیز به تولید رسید که در سال ۲۰۰۷ تنها با رده امکانات LT راهی بازار شد اما از سال بعد، تمامی‌آپشن‌ها برای آن قابل سفارش بود.
شورولت کروز
(۲۰۰۸)
تاریخچه این مدل، اندکی پیچیده است. شورولت پیش از عرضه کروز به عنوان یک سدان کامپکت، از این نام برای یک هاچ‌بک کوچک و اقتصادی استفاده می‌کرد. این هاچ‌بک بر پایه سوزوکی Ignis یا همان سوزوکی Swift بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۸، ساخته می‌شد. این محصول، حاصل قراردادی بود که مابین شورولت و سوزوکی، در سال ۲۰۰۱ منعقد شد.
اما از سال ۲۰۰۸، نام کروز برای یک سدان کامپکت برای شورولت استفاده شد که نسخه هاچ‌بک آن در سال ۲۰۱۱ و نسخه استیشن واگن، در سال بعد از آن، به خانواده این مدل افزوده شد. در سال ۲۰۱۳، شورولت از عرضه نسل دوم این مدل خبر داد اما این موضوع، به سال ۲۰۱۵ میلادی موکول شد. شورولت دلیل تأخیر در عرضه نسل جدید آن‌را، ارتقاء بخش‌های مختلف، اعلام می‌کند.
شورولت وُلت
(۲۰۱۰)
وُلت یک سدان برقی است که در سال ۲۰۱۰ به عنوان مدل ۲۰۱۱ تولید شد و علاوه بر برند شورولت، تحت برند هولدن، اُپل (با نام Ampera) و واکسهال (با نام Ampera) نیز در سراسر دنیا به فروش می‌رسد. هولدن در بازار استرالیا و نیوزیلند عرضه می‌شود درحالی‌که واکسهال برای بازار بریتانیا و اُپل در بازار اروپا، به فروش می‌رسد. نسل اول وُلت که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ تولید شد، توانست در بازار بین‌المللی تعداد ۸۸ هزار دستگاه بفروشد که از این میان، بیش از ۷۳ هزار دستگاه، تنها در ایالت متحده به فروش رسید و این رقم برای بازار اروپا، نزدیک به ۱۰ هزار دستگاه بود.
هلند به عنوان دومین بازار بزرگ این سدان برقی در دنیا و بزرگ‌ترین بازار آن در اروپا، حدود پنج هزار دستگاه Ampera و بیش از یک هزار دستگاه وُلت را در این مدل ۴ ساله، به فروش رسانید. شورولت وُلت، در طول این مدت، توانست عنوان پرفروش‌ترین خودرو برقی در ایالت متحده را به خود اختصاص دهد که همراه با همزادانش که تحت برندهای دیگر جنرال‌موتوررز به فروش می‌رسد، به عنوان پرفروش‌ترین خودرو الکتریکی در سراسر دنیا شناخته می‌شود.
وُلت، توسط موتور الکتریکی به حرکت درمی‌آید که برای شارژ مجدد باتری‌ها، می‌بایست آن‌را به برق متصل کرد. اما زمانی که شارژ باتری‌ها تمام می‌شود، یک موتور درون‌سوز، نیروبخش یک ژنراتور الکتریکی است تا برد مسافتی آن‌را افزایش دهد. ترمزهای وُلت نیز با قابلیت بازیابی انرژی، تا حدودی به شارژ مجدد باتری‌ها کمک می‌کند. برد مسافتی وُلت به پشتوانه باتری‌ها، ۶۱ کیلومتر بوده و مصرف سوخت آن در حالت ترکیبی به ۳.۸ لیتر در یکصد کیلومتر می‌رسد. نسل اول وُلت، پس از کسب جوایز بین‌المللی متعدد از سراسر دنیا، در سال ۲۰۱۵، وارد نسل دوم خود شد. نسل دوم از این مدل، با بهبود و ارتقاء در بخش‌های فنی، توانست به برد مسافتی ۸۰ کیلومتر دست یابد.
شورولت Corsica/Beretta
(۱۹۹۶-۱۹۸۷)
Corsica، نام شهری در فرانسه است. این خودرو بر پایه پلت‌فرم L-Body جنرال‌موتورز شکل گرفت. نسخه دو در این مدل، Beretta نام داشت. این سدان در طول ۶ سال تولید، ۳ نسل را پشت سر گذاشت که نسل اول از ابتدای تولید تا سال ۱۹۹۱، نسل دوم تا سال ۱۹۹۴ ادامه یافت و تولید نسل سوم به سال‌های ۱۹۵۵ و ۱۹۵۶ اختصاص داشت. این مدل در ابتدا به عنوان خودرو سازمانی و اُرگان‌های مختلف، محبوب شد و در سال ۱۹۸۸، توانست پس از شورولت Celebrity، عنوان دومین خودرو پرفروش را در آمریکا کسب کند. بسیاری از قطعات بدنه نظیر سامانه تعلیق از پلت‌فرم J-Body (شورولت کاوالیر) برگرفته شده بود و شاسی آن نیز یک نسخه کشیده شده از آن بود. در سال ۱۹۹۱ میلادی و در نسل دوم، آرایش هاچ‌بک بدنه از این خانواده حذف و با تغییرات جزئی در ظاهر، کابین و امکانات راهی بازار شد.
نسل سوم این مدل، اولین خودرو آمریکایی بود که به‌صورت استاندارد با چراغ‌های روز عرضه شد که با تغییراتی جزئی در بدنه، کابین و برخی از جزئیات همراه بود. شایان به ذکر است که این سدان تنها در بازار کانادا با نام پونتیاک Tempest به فروش می‌رسید.
شورولت Beretta، که به عنوان نسخه ۲ در و کوپه Corsica شناخته می‌شد، از محور جلو بهره می‌برد و در همان استودیویی طراحی شد که کوروت و کامارو نیز طراحی شده بودند. بنابراین روی همان پلت‌فرم L-Body همزاد سدانش ساخته شد. این کوپه با توجه به آپشن‌ها و امکانات متفاوت، در هفت آرایش استاندارد، CL، GT، GTU، Indy، GTZ و Z۲۶ عرضه می‌شد. نسخه کانورتیبل آن نیز در سال ۱۹۹۰، افتخار انتخاب شدن به عنوان خودرو راهنما در مسابقات ایندیاناپولیس ۵۰۰ را نیز در کارنامه خود دارد اما کانورتیبل این مدل، هیچ‌گاه رنگ تولید انبوه را به خود ندید.
شورولت کُبالت
(۲۰۱۰-۲۰۰۴)
شورولت کُبالت برای جایگزینی با شورولت کاوالیر راهی بازار و در سال ۲۰۰۴ به عنوان مدل سال ۲۰۰۵ معرفی شد. این مدل در ۲ نسخه سدان و کوپه تولید می‌شد و بر پایه پلت‌فرم دلتا جنرال‌موتورز شکل گرفت. این پلت‌فرم، بعدها برای شورولت HHR و آسترا و هم‌چنین برای برخی از تولیدات برندهای اُپل، واکسهال، هولدن و ساترن نیز استفاده شد. هم‌چون بسیاری از مدل‌های شورولت، این مدل نیز از نسخه نیرومند SS بهره می‌برد. برای بازار کانادا، این شورولت تحت برند پونتیاک و با نام G۵ به فروش می‌رسید که با نام Pursuit نیز شناخته می‌شود.
همین مدل در بازار مکزیک با نام پونتیاک G۴ به فروش رسید. پونتیاک G۴ و G۵ نیز به منظور جایگزینی با پونتیاک سانفایر (که بر پایه شورولت کاوالیر ساخته می‌شد) طراحی شده بود. سوئیچ‌های احتراق معیوب در بسیاری از تولیدات این مدل، موجب شده بود تا آمار تصادفات آن بسیار بالا باشد چراکه در حال حرکت، به‌طور ناگهانی، انتقال قدرت قطع می‌شد. حتی زمانی که جنرال‌موتورز متوجه این مشکل شد، به تولید کُبالت ادامه داد. در فوریه ۲۰۱۴، جنرال‌موتورز بیش از ۷۰۰ هزار دستگاه کُبالت را فراخوان داد تا این مشکل را حل کند که با پرداخت جریمه ۳۵ میلیون دلاری به سازمان NHTSA نیز همراه بود.
شورولت HHR
(۲۰۱۱-۲۰۰۶)
نام HHR مخفف عبارت Heritage High Roof به معنای (میراث سقف بلند)، یک واگن با طراحی رترو است که توسط برایان نِسبیت طراحی شد و در نمایشگاه لس‌آنجلس سال ۲۰۰۵ به عنوان مدل ۲۰۰۶ رونمایی شد. این واگن که از شاسی‌بلند Equinox کوچک‌تر بود، هم‌چون شورولت کُبالت، پونتیاک G۵، ساتِرن یون و ساتِرن آسترا روی پلت‌فرم دلتا ساخته شده بود. این واگن در کنار شورولت زافیرا به فروش می‌رسید. آخرین تولیدات این مدل در ماه می ۲۰۱۱ تولید شد. این مدل در سال ۲۰۱۱ با مدل کَپتیوا اسپرت جایگزین شد که بر پایه شورولت آنترا ساخته شده بود.
البته شایان ذکر است که کَپتیوا اسپرت، تنها به عنوان خودرو ناوگانی به فروش می‌رسید و برای عموم مردم عرضه نشد. اما آنچه که این مدل را محبوب ساخت، طراحی منحصربه‌فرد آن بوده است. در طراحی بدنه آن، از تولیدات شورولت در دهه ۴۰ میلادی الهام گرفته شد که از آن جمله باید به وانت بارهای شورولت Suburban و Advance Design اشاره کرد. گلگیرهای بیرون زده از بدنه و پایین‌تر از کاپوت و جلوپنجره عمودی، مشخصه‌ای بود که از وانت بارهای کلاسیک شورولت به عاریت گرفته شده بود.
طراحی آن‌را، برایان نِسبیت بر عهده داشت که سابقأ در کرایسلر، خود را با طراحی مدل پی‌تی کروزر به اثبات رسانده بود. این مدل با چند رده آپشن LS، LT و ۲LT و اسپشیال ادیشن به فروش رسید. یک نسخه تجاری از آن با نام panel van نیز به تولید رسید که در سال ۲۰۰۷ تنها با رده امکانات LT راهی بازار شد اما از سال بعد، تمامی‌آپشن‌ها برای آن قابل سفارش بود.
شورولت کروز
(۲۰۰۸)
تاریخچه این مدل، اندکی پیچیده است. شورولت پیش از عرضه کروز به عنوان یک سدان کامپکت، از این نام برای یک هاچ‌بک کوچک و اقتصادی استفاده می‌کرد. این هاچ‌بک بر پایه سوزوکی Ignis یا همان سوزوکی Swift بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۸، ساخته می‌شد. این محصول، حاصل قراردادی بود که مابین شورولت و سوزوکی، در سال ۲۰۰۱ منعقد شد.
اما از سال ۲۰۰۸، نام کروز برای یک سدان کامپکت برای شورولت استفاده شد که نسخه هاچ‌بک آن در سال ۲۰۱۱ و نسخه استیشن واگن، در سال بعد از آن، به خانواده این مدل افزوده شد. در سال ۲۰۱۳، شورولت از عرضه نسل دوم این مدل خبر داد اما این موضوع، به سال ۲۰۱۵ میلادی موکول شد. شورولت دلیل تأخیر در عرضه نسل جدید آن‌را، ارتقاء بخش‌های مختلف، اعلام می‌کند.
شورولت وُلت
(۲۰۱۰)
وُلت یک سدان برقی است که در سال ۲۰۱۰ به عنوان مدل ۲۰۱۱ تولید شد و علاوه بر برند شورولت، تحت برند هولدن، اُپل (با نام Ampera) و واکسهال (با نام Ampera) نیز در سراسر دنیا به فروش می‌رسد. هولدن در بازار استرالیا و نیوزیلند عرضه می‌شود درحالی‌که واکسهال برای بازار بریتانیا و اُپل در بازار اروپا، به فروش می‌رسد. نسل اول وُلت که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ تولید شد، توانست در بازار بین‌المللی تعداد ۸۸ هزار دستگاه بفروشد که از این میان، بیش از ۷۳ هزار دستگاه، تنها در ایالت متحده به فروش رسید و این رقم برای بازار اروپا، نزدیک به ۱۰ هزار دستگاه بود.
هلند به عنوان دومین بازار بزرگ این سدان برقی در دنیا و بزرگ‌ترین بازار آن در اروپا، حدود پنج هزار دستگاه Ampera و بیش از یک هزار دستگاه وُلت را در این مدل ۴ ساله، به فروش رسانید. شورولت وُلت، در طول این مدت، توانست عنوان پرفروش‌ترین خودرو برقی در ایالت متحده را به خود اختصاص دهد که همراه با همزادانش که تحت برندهای دیگر جنرال‌موتوررز به فروش می‌رسد، به عنوان پرفروش‌ترین خودرو الکتریکی در سراسر دنیا شناخته می‌شود.
وُلت، توسط موتور الکتریکی به حرکت درمی‌آید که برای شارژ مجدد باتری‌ها، می‌بایست آن‌را به برق متصل کرد. اما زمانی که شارژ باتری‌ها تمام می‌شود، یک موتور درون‌سوز، نیروبخش یک ژنراتور الکتریکی است تا برد مسافتی آن‌را افزایش دهد. ترمزهای وُلت نیز با قابلیت بازیابی انرژی، تا حدودی به شارژ مجدد باتری‌ها کمک می‌کند. برد مسافتی وُلت به پشتوانه باتری‌ها، ۶۱ کیلومتر بوده و مصرف سوخت آن در حالت ترکیبی به ۳.۸ لیتر در یکصد کیلومتر می‌رسد. نسل اول وُلت، پس از کسب جوایز بین‌المللی متعدد از سراسر دنیا، در سال ۲۰۱۵، وارد نسل دوم خود شد. نسل دوم از این مدل، با بهبود و ارتقاء در بخش‌های فنی، توانست به برد مسافتی ۸۰ کیلومتر دست یابد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر