کوبیاک را باید دشنام دهیم یا ستایش کنیم؟

خبرآنلاین: کوبیاک او حالا شاید منفور ترین چهره دنیاست برای ایرانی ها. حتی منفور تر از فابیوس که هر بار سنگی سر راه مذاکرات هسته ای می اندازد. او نه فقط برای شادی تلخ بعد از بردش که برای تمام رفتارهایش در تک تک دقایق این ۴ بازی متوالی با تیم ملی ایران . مدام او و رفتارش روی مخ هواداران تیم ملی بود. همه جا بود. هم خوب دفاع روی تور می کرد ، هم عالی دریافت توپ داشت ، هم خیلی خوب آبشار می زد ، هم در جنگ های روانی یک سردار فاتح بود. احتمالا هرچه ما این سمت داشتیم به او دشنام می گفتیم ، مردم کشورش داشتند قربان صدقه غیرتش می رفتند و ستایشش می کردند. آنها احتمالا همان حسی را در این دعوا به یارشان داشتند که ما به محمد موسوی مان.


حالا می توانیم به کوبیاک دشنام بدهیم و از او دیوی دو سر بسازیم و مدام در ذهن مان او را اژدهایی خونخوار تلقی کنیم اما شاید اگر کمی منطقی تر به اتفاقات این چند بازی نگاه کنیم باید او را یک الگوی حرفه ای بدانیم. بازیکنی که برای تیم کشورش از جان مایه می گذارد، در وقت عصبانی شدن ، سعی می کند به خود مسلط باشد و بازی گروهی و تیمی را فدای یک دعوای پای تور نمی کند. وقتی چیزی اعصابش را به هم ریخته تلاش می کند با بالا بردن روحیه تیمی و همکاری جمعی ، از پس مشکل بر بیاید. اصلا او بود که با تمرکز روی سرویس هایش توانست به هم تیمی هایش یاد بدهد چطور این سد فشار جمعیتی را بشکنند و روی پا بایستند اما ستاره های جوان و کم تجربه تر ما نسبت به کاپیتان لهستان ، در این جنگ پای تور ، فکر می کردند باید به نبرد تک به تک با کوبیاک بروند و تمام سهم پیروزی را از آن خود کنند. می خواستند به تنهایی سردار فاتحی باشند که کوبیاک را فرو می اندازد اما آنها تک به تک و جدا از جمع ، یارای هم آوردی اش را نداشتند. شاید کواچ قبل از هر اتفاقی ، برای رویاهای بزرگ پیش روی مان بارها و بارها صحنه های جدال های تک به تک یاران ما با کوبیاک را برای شان بگذارد و تحلیل کند. مدام برای شان بگوید و باز تکرار کند تا بچه ها ببینند و البته یاد بگیرند چطور می توان وزنه یک تیم شد . چطور می توان در بدترین شرایط روحیه را حفظ کرد و چطور می توان از غیر ممکن،ممکن ساخت.