از «سهراب بختیاری زاده» چه خبر؟

همشهری تماشاگر: استان خوزستان را از هر حیث باید ثروتمندترین استان ایران دانست. این استان نه تنها از نظر داشتن ذخایر نفت و گاز یک استان شاخص نه در ایران، حتی در منطقه و حتی در جهان است بلکه از بابت داشتن استعدادهای فوتبالی نیز یک استان زرخیز در ایران محسوب می شود. بی گمان استان خوزستان مهد اولیه فوتبال در ایران است. از مسجدسلیمانش که مبدأ فوتبال در ایران بوده بگیرید تا آبادانش که سمبل فوتبال ایران است و البته اهوازی که مهد فوتبال محسوب می شود.

حال در این استان زرخیز، بختیاری زاده برای خود در فوتبال یک برند است چون تعداد بختیاری زاده هایی که به صورت حرفه ای در فوتبال ایران حضور یافتند قطعا از تعداد یک تیم کامل فوتبال بیشتر است اما در میان این جماعت بختیاری زاده نیز بی گمان «سهراب» همانند یک نگین می درخشد.

به این ترتیب می توان سهراب بختیاری زاده را یکی از شاخص ترین و حتی شاید شاخص ترین چهره فوتبالی استان فوتبالی ایران دانست؛ فوتبالیستی که تا مرز چهل سالگی فوتبال بازی کرد؛ آن هم در سطح اول فوتبال ایران.

خیلی از کارشناسان بختیاری زاده را یکی از کامل ترین و برترین مدافعان همه تاریخ فوتبال ایران می دانند؛ مدافعی که گرچه سابقه گلزنی در جام جهانی را دارد اما به لحاظ انجام بازی های ملی آنچنان که باید و شاید به حقش نرسید و در حالی که به قول خودش 10 سال عضو تیم ملی بود اما بیشتر از 35 بازی ملی در کارنامه اش ندارد.


این فوتبالیست شاخص کشورمان به تازگی کفش ها را آویخته و آهسته آهسته به جرگه مربیان خواهد پیوست. خیلی از کارشناسان در عرصه مربیگری نیز برای او آینده درخشانی پیش بینی می کنند. بررسی پرونده فوتبال خوزستان ما را بر آن داشت تا با این چهره شاخص فوتبال خوزستان گپ و گفتی داشته باشیم که قطعا خواندن آن خالی از لطف نیست.

آقا سهراب این روزها چه کار می کنی؟

- این روزها در حال گذراندن دوره های مربیگری هستم تا انشاءالله بتوانم به عنوان یک مربی به چرخه فوتبال بازگردم.

انگار یک سابقه کوتاه مربیگری هم داری.

- بله؛ فصل قبل در یک مقطع کوتاه هدایت تیم نفت امیدیه را برعهده گرفته بودم در لیگ دسته دوم کشور.

چقدر فکر می کنی در مربیگری هم مثل دوران فوتبالت موفق باشی؟

- خودم می دانم که فهم خوبی از فوتبال و مربیگری دارم. همه تلاشم را هم به خرج می دهم؛ البته شانس هم در این راه مهم است، یعنی مهم این است که در ابتدای کار شانس بیاورم یا خیر.

فعلا دور، دور مربیان جوان است. عبدالله ویسی که هم استانی خودت است، منصوریان که در استقلال و تیم ملی با هم همبازی بودید و گل محمدی که سال ها در کنار هم در خط دفاعی تیم ملی بازی می کردید. این اتفاقات شما را به آینده روشن امیدوار می کند؟

- قطعا همینطور است. فکر می کنم من هم بتوانم به این اسامی اضافه شوم.


توانستی یک رکورد از خودت بجا بگذاری و عنوان مسن ترین بازیکن لیگ برتر را از آن خودت کنی. چطور توانستی تا این سن فوتبال بازی کنی؟

- البته از یک جهت این موضوع خیلی خوب بود. این که چطور توانستم تا سن بالا فوتبال بازی کنم، صرفا به این جهت بود که یک زندگی سالم و حرفه ای را پیشه کرده بودم اما این زیاد بازی کردن از یک نظر هم خوب نبود.

از چه نظر؟

- باعث شده که من نسبت به هم سن و سالان و هم نسلانم دیرتر مربی شوم؛ مثلا منصوریان و گل محمدی که هم نسل من بودند الان چند سال است که مربی شده اند. من در شروع مربیگری دیرتر از دوستانم شروع می کنم؛ این هم ضرر زیاد بازی کردن من.

شما از معدود فوتبالیست های خوزستانی هستی که سال های زیادی فوتبال زیاد بازی کردی چون خیلی از فوتبالیست های خوزستان هستند که سال های زیادی در اوج نیستند و خیلی زود خورشید فوتبال شان غروب می کند؛ دلیل این امر چیست؟

- این نکته ای که شما اشاره کردید تا حدودی دست است اما این صرفا مربوط به فوتبال خوزستان نمی شود. حالا شاید در فوتبال خوزستان کمی بیشتر دیده شود اما کلا در کشور ما فوتبالیست های زیادی هستند که دوران فوتبال شان کوتاه است، آن هم به فرهنگ حاکم به فوتبال ما بازمی گردد. فوتبالیست های ایرانی معمولا اخلاق حرفه ای ندارند و کافی است که به پول و شهرت برسند تا به بیراهه بروند. این موضوع باعث می شود از هدف اصلی شان که فوتبال باشد دور شوند. اگر برای یک فوتبالیست هدف فوتبال باشد، قطعا دوران فوتبالش طولانی هم خواهد بود.


چرا خوزستان و فوتبال اینطور با هم پیوند خورده اند؟ به نظر شما راز آن در چیست؟

- فوتبال در ژن خوستانی هاست. معمولا همه خوزستانی ها فوتبالیست به دنیا می آیند. حتی آنهایی که دنبال فوتبال نمی روند هم ژن نهفته فوتبالی دارند و اگر روزی آن را کشف کنند می توانند فوتبالیست های ماهری شوند.

به نظرت فوتبال خوزستان به حق خود در فوتبال ایران رسیده؟

- در خوزستان تنها این فولاد بود که توانست قهرمانی لیگ برتر را تجربه کند؛ آن هم دو بار ولی فکر می کنم اگر فوتبال خوزستان برنامه ریزی بهتری داشته باشد خروجی آن می تواند خیلی بیشتر شود.

شنیدیم که یکی دو بار این فرصت را داشتی که به عنوان مربی - بازیکن در وسط فصل دست به کار شده و استارت مربیگری را بزنی اما خودت نخواستی.

- بله، این اتفاق هم در تیم صبا برای من افتاد و هم در تیم استقلال خوزستان. اتفاقا هر دو بار هم مربی تیم عبدالله ویسی بود اما من نه تنها این پیشنهاد مدیران باشگاه را قبول نکردم بلکه خودم پیشقدم شدم و به عنوان بازیگن بزرگتر، تیم را جمع و جور کردم تا مشکلی پیش نیاید و ویسی بتواند به کارش ادامه دهد.

الان پشیمان نیستی؟ یعنی فکر نمی کنی اگر آن زمان قبول کرده بودی که سرمربی بازیکن تیم شوی مثل خیلی ها مثل مهدی تارتار، داود مهابادی یا خیلی های دیگر یک شبه ره صد ساله را می رفتی و خیلی زود مربی می شدی؟

- این یک راهش بود اما من وقتی می دیدم می توانم به عنوان بازیکن مشکلات تیم را حل کنم و از سرمربی تیم دفاع کنم این راه را انتخاب می کردم؛ به این امید که اگر روزی خودم مربی شدم و این اتفاق برای من افتاد، بازیکنان تیم دستم را بگیرند نه اینکه زیر پایم را خالی کنند.

با اینکه سال های زیادی در سطح اول فوتبال ایران بازی کردی ولی تیم های زیادی عوض نکردی؛ فولاد، استقلال، صبا و استقلال صنعتی. یک فصل هم لژیونر بودی و یک دوره خیلی کوتاه در حد دو سه بازی هم در پاس حضور داشتی. در این خصوص هم توضیح می دهی؟

- من خودم دوست نداشتم خیلی تیم عوض کنم؛ یعنی وقتی در یک تیم جا می افتادم و محیط را می شناختم و با آدم های آن تیم عجین می شدم و خو می گرفتم دیگر تمایلی به جدایی نداشتم مگر آن که مجبور می شدم. حتی خیلی اوقات قید پیشنهادهای مالی بهتری را زدم اما تیم عوض نکردم. شاید هم یکی از رموز طولانی شدن دوران فوتبالی ام همین بود که زیاد تیم عوض نکردم.


برای حسن ختام این گفتگو چه مطلبی را برای ما داری؟

- به عنوان یک فوتبالیست افتخار می کنم که از خطه خوزستان به این فوتبال معرفی شدم. فوتبال خوزستان اینقدر غنی است که خودش می تواند یک لیگ برتر مخصوص به خودش داشته باشد. قطعا اگر به فوتبال خوزستان بیشتر بها داده شود برای فوتبال کشور مفید خواهد بود. در ضمن از اینکه فرصت این گفتگو را به من دادید از شما تشکر می کنم.