وب سایت مجله فیلم - ترجمه‌ی رضا حسینی: «خیابان‌های پایین‌شهر» مارتین اسکورسیزی همان قدر دور و دست‌نیافتنی شده‌اند که دیوارنوشته‌های حلقه‌گلی متروها، کانزاس سیتیِ «ریئل مکس»، و تیم قهرمان «متز» در زمان حضور یوگی برا. در حالی که فیلم سال ۱۹۷۳ اسکورسیزی، که فعالیت‌هایش را با آن آغاز کرد، حالا به قدمتی بیش از چهل سال دست یافته است، خود اسکورسیزی گذشته را تکرار نکرد، یا در دام و محیط زمخت فیلم‌های گنگستری نیویورکی‌اش گرفتار نشد. او بعد از آن از ایدیث وارتن اقتباس کرد، داستان‌های زندگی دالای لاما، هاوارد هیوز و مشتی از ستاره‌های راک و بلوز را روایت کرد، و حتی به‌نوعی فیلمی بر اساس قهرمان سینمایی‌اش ژرژ ملیِس ساخت. دو سال پیش هم گرگ وال استریت یک بار دیگر شهرت و آوازه‌ی اسکورسیزی به عنوان کارگردانی را برجسته و تقویت کرد که تقریباً از همه‌ی هم‌دوره‌هایش وسعت نظر بیش‌تری دارد و کارنامه‌اش طیف گسترده‌تری از فیلم‌ها را در بر می‌گیرد.
از این رو، مجموعه استوری‌بردهایی که در این‌جا می‌بینید و شامل پنج عکس می‌شوند، تصاویری «پرده عریض» از فیلم حماسی رومی خیالی با عنوان «شهر جاودان» هستند که مارتین اسکورسیزی آن‌ها را در یازده‌سالگی کشیده است؛ تصاویری که به ما نشان می‌دهند قوه‌ی تخیل او همیشه فراتر از خیابان‌های تنگ و باریک ایتالیای دوران کودکی‌اش به پرواز درمی‌آمده است.
اسکورسیزی یازده‌ساله فیلم «سیسیل بی. دمیل»وارش را به عنوان «داستانی خیالی از دربار و شاهزادگان روم باستان» توصیف می‌کند و با این‌که اسم شخصیت‌هایش را برملا نمی‌کند اما بازیگران فیلمش را دقیقاً انتخاب کرده بود، از جمله مارلون براندو، ریچارد برتن، ویرجینیا مِیو و الک گینس. او در این میان و در مقایسه با ستارگانش، نقش چشم‌گیرتری را در ساخت این فیلم برای خودش در نظر گرفته بود: تهیه‌کننده و کارگردان. این نقاشی‌ها که در مجموعه‌ی گفت‌وگوهای دیوید تامسن با عنوان «اسکورسیزی به زبان اسکورسیزی» منتشر شده‌اند، جزییات شگفت‌انگیزی دارند که نگاه استثنایی و زود شکوفاشده‌ی اسکورسیزی در خصوص ترکیب‌بندی نماها و چشم‌اندازهای دراماتیک - که ویژگی آثار او در بزرگ‌سالی است - را نشان می‌دهند.
کارگردان فیلم‌هایی چون راننده تاکسی و رفقای خوب که دارای ترکیب‌بندی‌های به‌شدت دقیق و وسواسی هستند، درباره اهمیت استوری‌برد در جریان فیلم‌سازی‌اش حرف‌های زیادی برای گفتن دارد (استوری‌بردهای دستی او برای راننده تاکسی پیش از این منتشر شده). به عقیده‌ی او «استوری‌بردها راهی برای تصویر کل فیلم پیش از شروع فیلم‌برداری هستند؛ که نشان می‌دهند چه‌طور می‌توانم صحنه‌ای را اجرا کنم و چه‌طور باید از آن به صحنه‌ی بعد بروم.» در حالی که خیلی از کارگردان‌ها ممکن است ادعاهای مشابهی درباره این ابزار مهم تولید و فیلم‌سازی داشته باشند، اسکورسیزی علاقه و توجه‌اش به این مهارت و کارایی استوری‌برد را این طور توضیح می‌دهد: «طراحی و نقاشی با مداد کار مورد علاقه‌ی من است. خطوط مداد اثر و نقش کمی روی کاغذ به جا می‌گذارند، بنابراین اگر از استوری‌برد فتوکپی تهیه شود، چیزی را از دست می‌دهد. من به تصاویر اریژینالم مراجعه می‌کنم تا با دیدن خطوط مدادی کشیده‌شده، ایده‌ای را به یاد بیاورم که در زمان خلقش در ذهن داشته‌ام.»
اگر مارتین اسکورسیزی بعد از سال‌ها هوس کند دوباره نگاهی به این پروژه بیندازد، و حتی در شرایطی آن را دست بگیرید، پیش از هر چیز مجبور است گروه بازیگرانش را دوباره انتخاب کند؛ و با توجه به این موضوع که استوری‌بردهای هر فیلمش را چه‌قدر با دقت و اعتمادبه‌نفس روی کاغذ می‌آورد، این فیلم‌ساز ۷۲ساله احتمالاً به این نتیجه خواهد رسید که باید خیلی روی این طرح‌های سینمایی دوران کودکی‌اش کار کند.
ارسال نظر