معرفی فیلم های روز: A Walk in the Woods (پياده روی در جنگل)
بعد از گذراندن دو دهه در انگلستان، بيل برايسون به ايالات متحده بر می‌گردد. در امریکا، بیل به این نتیجه میرسد که بهترین راه برای پیوند با زادگاهش این است که همراه یکی از قدیمی‌ترین رفقایش جادۀ آپالاچی[۱] را با پای پیاده در نوردد.
وب‌سایت نقد فارسی:
نام فیلم: A Walk in the Woods (پياده روی در جنگل)
ژانر: ماجرایی،کمدی،درام
مدت زمان: ۱۰۴ دقیقه
کارگردان : Ken Kwapis
نویسندگان : Rick Kerb, Bill Holderman
بازیگران : Robert Redford, Nick Nolte, Emma Thompson
هزینه تولید: ۸ میلیون دلار
محصول کشور: ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: Broad Green Pictures
منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۶.۳ از ۱۰ (۲.۵ از ۴)
خلاصه داستان : بعد از گذراندن دو دهه در انگلستان، بيل برايسون به ايالات متحده بر می‌گردد. در امریکا، بیل به این نتیجه میرسد که بهترین راه برای پیوند با زادگاهش این است که همراه یکی از قدیمی‌ترین رفقایش جادۀ آپالاچی[۱] را با پای پیاده در نوردد.
دو تا مرد گنده پياده جادۀ آپالاچی را پشت سر می‌گذراند: اين طرح شبيه فرمول فيلمهای برنده جشنوارهها به نظر نمی‌رسد، کما اين که بعداً هم معلوم میشود که چنين قابليتی را ندارد. مانند تمام فيلمهای جادهای، موفقيت (يا عدم موفقيت) «پياده روی در جنگل»(A Walk in the Woods) به شدت به رابطه بين دو بازيگر اصلی فيلم، در اين مورد رابرت ردفورد و نيک نولتی، متکی است. و گرچه اين دو به خوبی توانستهاند از پس کاراکترهای خود بربيايند، به عنوان زوجی نامأنوس چندان به هم نمیخورند. انگار چيزی اين وسط کم است. شايد [بهتر بود] اين فيلم بيست سال پيش با بازی والتر ماتئو و جک لمون ساخته میشد. يا حتی ده سال پيش، همان طور که قرار بود، با حضور پل نيومن و رابرت ردفورد.....
بعضی وقتها «پياده روی در جنگل» به طرز عجيبی جالب میشود، اما مثل بسياری از کمدیهای ديگر به نيمه راه نرسيده از نفس میافتد. برخی از شوخیها به طرز غيرمنتظرهای سخيف هستند، حداقل اگر آن را با متر و معيار رابرت ردفورد بسنجيم «سخيف» به نظر میرسند. اين بازيگر اسطوره‌ای همه کارهای درست و خوب رو انجام میدهد و ديالوگهای چرت و پرت و بازی‌های فيزيکی لوده را به نولتی می‌سپارد. البته در اين بين ديالوگهای هوشمندانه و حاذقانه کم نيستند. فکر میکنم يکی دو بار حين تماشای فيلم خنديدم، اما شوخیها مثل خود فيلم به طور کلی ماندگاری کمی دارند. نيمه اول فيلم به مراتب لذتبخشتر از نيمه دوم است.
داستان بيشتر راجع به تعامل قابل پيش‌بينی بين دو «رفیق ناجور»، يعنی بيل برايسون (ردفورد) و استفن کاتس (نولتی)، است تا درباره مسيری که اين دو طی میکنند. «طبیعت وحشی»(Wild) در سال گذشته با بازی ريس ويترسپون خيلی بهتر توانسته بود خطرات گذر از يک مسير وحشی ۳۵۰۰ کیلومتری از جورجيا تا مِين را به تصوير بکشد. در اين فيلم خطراتی مانند خرسها، درهها و پرتگاهها و آب و هوای بد به مثابه شاه‌بيت[۲] عمل میکنند. با تبعيت از فرمول فيلمهای جادهای، «پياده روی در جنگل» به بخشهای کاملاً مجزایی تقسيم میشود: افتادن در دام همراهیِ آزاردهنده ترين کوهنورد برای طی مسير، لاس زدن با مالک جذاب مسافرخانه و.... اين فيلم همچنين پيامی دارد که ممکن است يودا[۳] با آن مخالف باشد: آن‌چه واقعاً اهمیت دارد تلاش کردن است.
برايسون، سفرنامه‌نويس مشهور، تصميم میگيرد از روی هوس جادۀ آپالاچی را با پای پیاده طی کند- شايد اين يک بحران ميانسالی به تأخير افتاده باشد يا شايد يکی از آرزوهای محال زندگی وی باشد. همسرش، کاترين (اما تامسون)، اجازه نمیدهد که به تنهایی به اين سفر برود. بعد از فرستادن پيام به بيشتر دوستان قديمیاش و جواب رد شنيدن، مجبور میشود تا از تنها کسی که علاقمند به اين سفر است دعوت کند- مردی که دهها سال است او را نديده و البته خاطرات خيلی خوشی هم با او ندارد. کاتس کار خاصی در زندگیاش انجام نداده و خيلی از تناسب اندام به دور است و به نظر میرسد که به زور بتواند حتی يک مايل را پياده طی کند چه برسد به بيش از ۳۵۰۰ کیلومتر را.
فيلمنامه از کتاب غيرداستانی بيل برایسون اقتباس شده است و توسط کن کواپيس، که رزومۀ کاری پر و پيمانی در تلويزيون و چند کار بلند سينمایی (مانند خواهرخواندگی شلوارهای مسافر/The Sisterhood of the Travelling Pants) دارد، کارگردانی شده است. گاهی اوقات حس میکنيم که کواپيس می خواهد شکوه اين مسير را به تصوير بکشد، اما گرچه چند نمای تماشایی از کوهها ديده میشود، لحظات کارت پستالی فيلم آن قدر زياد نيستند که تحسين بيننده را برانگيزند. علاوه بر اين، صحنهای وجود دارد که طراحی تقلبی فيلم يک صحنه را خراب میکند. اين سکانس کليدی با کوههای سراميکی و نقاشی افتضاحِ پس زمينه به قدری مصنوعی است که حواس بیننده را پرت میکند.
گرچه از دورانی که رابرت ردفورد ستاره بود دهها سال میگذرد، اما او هنوز میتواند با کاريزمای درونی و شخصیت دوست‌داشتنی‌اش توجه دوربين را به خود جلب کند. ردفورد بدل خوبی برای حماقتهای نولتی است؛ و تعجب‌برانگیز است که اين دو نمی‌توانند بهتر از این، آن‌طور که آب و روغن با هم مخلوط می‌شوند، با هم بُر بخورند. لحن شاد فیلم مانع از اين میشود که «پياده روی در جنگل» خيلی بی روح و خشک شود و در مقايسه با ساير فيلمهای اين ژانر (مانند «طبیعت وحشی» و «به سوی طبیعت وحشی») هرگز احساس نمیکنيد که طبيعت چیزی بیشتر از دغل‌بازی چموش باشد. پيام ضمنیِ فيلم درباره اخلاقيات است: سالخوردگان ممکن است ذهن چالاکی داشته باشند اما جسم‌شان است که اغلب یاری نمیکند. هر اِلمان تلخ و شيرينی ناشی از اين واقعیت به سرعت با تزريق يک شوخی در فيلم از بين می رود. فيلم با يکدندگی نمیخواهد که بيشتر از يک لحظۀ گذرا جدی باشد. «پياده روی در جنگل» لذتبخش است اما پیش پا افتاده است و بيشتر يک سرگرمی گذرا است تا يک اثر سينمایی ارزشمند.
-------------
[۱] Appalachian Trail یا به اختصار A.T جادهای است به طول تقریبی ۳۵۰۰ کیلومتر مورد استفادۀ کسانی که قصد سفر با پای پیاده (hiking) را دارند. جادۀ آپالاچی با عبور از جنگل و سرزمین‌های بکر و وحشی اسپرینگ مانتن در ایالت جورجیا را به مانت کتادن در ایالت مِین در شمال شرق ایالات متحدۀ امریکا متصل میکند.
[۲] به انگليسی punchlines: بخش پايانی يک لطيفه، آثار طنزآميز يا عبارات نغز است که معمولاً يک واژه يا جمله‌ای است که شنوندگان را می‌خنداند يا به فکر فرو می‌برد.
[۳] Yoda یکی از شخصیت‌های جنگ ستارگان ساختۀ جرج لوکاس.
نام فیلم: A Walk in the Woods (پياده روی در جنگل)
ژانر: ماجرایی،کمدی،درام
مدت زمان: ۱۰۴ دقیقه
کارگردان : Ken Kwapis
نویسندگان : Rick Kerb, Bill Holderman
بازیگران : Robert Redford, Nick Nolte, Emma Thompson
هزینه تولید: ۸ میلیون دلار
محصول کشور: ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: Broad Green Pictures
منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۶.۳ از ۱۰ (۲.۵ از ۴)
خلاصه داستان : بعد از گذراندن دو دهه در انگلستان، بيل برايسون به ايالات متحده بر می‌گردد. در امریکا، بیل به این نتیجه میرسد که بهترین راه برای پیوند با زادگاهش این است که همراه یکی از قدیمی‌ترین رفقایش جادۀ آپالاچی[۱] را با پای پیاده در نوردد.
دو تا مرد گنده پياده جادۀ آپالاچی را پشت سر می‌گذراند: اين طرح شبيه فرمول فيلمهای برنده جشنوارهها به نظر نمی‌رسد، کما اين که بعداً هم معلوم میشود که چنين قابليتی را ندارد. مانند تمام فيلمهای جادهای، موفقيت (يا عدم موفقيت) «پياده روی در جنگل»(A Walk in the Woods) به شدت به رابطه بين دو بازيگر اصلی فيلم، در اين مورد رابرت ردفورد و نيک نولتی، متکی است. و گرچه اين دو به خوبی توانستهاند از پس کاراکترهای خود بربيايند، به عنوان زوجی نامأنوس چندان به هم نمیخورند. انگار چيزی اين وسط کم است. شايد [بهتر بود] اين فيلم بيست سال پيش با بازی والتر ماتئو و جک لمون ساخته میشد. يا حتی ده سال پيش، همان طور که قرار بود، با حضور پل نيومن و رابرت ردفورد.....
بعضی وقتها «پياده روی در جنگل» به طرز عجيبی جالب میشود، اما مثل بسياری از کمدیهای ديگر به نيمه راه نرسيده از نفس میافتد. برخی از شوخیها به طرز غيرمنتظرهای سخيف هستند، حداقل اگر آن را با متر و معيار رابرت ردفورد بسنجيم «سخيف» به نظر میرسند. اين بازيگر اسطوره‌ای همه کارهای درست و خوب رو انجام میدهد و ديالوگهای چرت و پرت و بازی‌های فيزيکی لوده را به نولتی می‌سپارد. البته در اين بين ديالوگهای هوشمندانه و حاذقانه کم نيستند. فکر میکنم يکی دو بار حين تماشای فيلم خنديدم، اما شوخیها مثل خود فيلم به طور کلی ماندگاری کمی دارند. نيمه اول فيلم به مراتب لذتبخشتر از نيمه دوم است.
داستان بيشتر راجع به تعامل قابل پيش‌بينی بين دو «رفیق ناجور»، يعنی بيل برايسون (ردفورد) و استفن کاتس (نولتی)، است تا درباره مسيری که اين دو طی میکنند. «طبیعت وحشی»(Wild) در سال گذشته با بازی ريس ويترسپون خيلی بهتر توانسته بود خطرات گذر از يک مسير وحشی ۳۵۰۰ کیلومتری از جورجيا تا مِين را به تصوير بکشد. در اين فيلم خطراتی مانند خرسها، درهها و پرتگاهها و آب و هوای بد به مثابه شاه‌بيت[۲] عمل میکنند. با تبعيت از فرمول فيلمهای جادهای، «پياده روی در جنگل» به بخشهای کاملاً مجزایی تقسيم میشود: افتادن در دام همراهیِ آزاردهنده ترين کوهنورد برای طی مسير، لاس زدن با مالک جذاب مسافرخانه و.... اين فيلم همچنين پيامی دارد که ممکن است يودا[۳] با آن مخالف باشد: آن‌چه واقعاً اهمیت دارد تلاش کردن است.
برايسون، سفرنامه‌نويس مشهور، تصميم میگيرد از روی هوس جادۀ آپالاچی را با پای پیاده طی کند- شايد اين يک بحران ميانسالی به تأخير افتاده باشد يا شايد يکی از آرزوهای محال زندگی وی باشد. همسرش، کاترين (اما تامسون)، اجازه نمیدهد که به تنهایی به اين سفر برود. بعد از فرستادن پيام به بيشتر دوستان قديمیاش و جواب رد شنيدن، مجبور میشود تا از تنها کسی که علاقمند به اين سفر است دعوت کند- مردی که دهها سال است او را نديده و البته خاطرات خيلی خوشی هم با او ندارد. کاتس کار خاصی در زندگیاش انجام نداده و خيلی از تناسب اندام به دور است و به نظر میرسد که به زور بتواند حتی يک مايل را پياده طی کند چه برسد به بيش از ۳۵۰۰ کیلومتر را.
فيلمنامه از کتاب غيرداستانی بيل برایسون اقتباس شده است و توسط کن کواپيس، که رزومۀ کاری پر و پيمانی در تلويزيون و چند کار بلند سينمایی (مانند خواهرخواندگی شلوارهای مسافر/The Sisterhood of the Travelling Pants) دارد، کارگردانی شده است. گاهی اوقات حس میکنيم که کواپيس می خواهد شکوه اين مسير را به تصوير بکشد، اما گرچه چند نمای تماشایی از کوهها ديده میشود، لحظات کارت پستالی فيلم آن قدر زياد نيستند که تحسين بيننده را برانگيزند. علاوه بر اين، صحنهای وجود دارد که طراحی تقلبی فيلم يک صحنه را خراب میکند. اين سکانس کليدی با کوههای سراميکی و نقاشی افتضاحِ پس زمينه به قدری مصنوعی است که حواس بیننده را پرت میکند.
گرچه از دورانی که رابرت ردفورد ستاره بود دهها سال میگذرد، اما او هنوز میتواند با کاريزمای درونی و شخصیت دوست‌داشتنی‌اش توجه دوربين را به خود جلب کند. ردفورد بدل خوبی برای حماقتهای نولتی است؛ و تعجب‌برانگیز است که اين دو نمی‌توانند بهتر از این، آن‌طور که آب و روغن با هم مخلوط می‌شوند، با هم بُر بخورند. لحن شاد فیلم مانع از اين میشود که «پياده روی در جنگل» خيلی بی روح و خشک شود و در مقايسه با ساير فيلمهای اين ژانر (مانند «طبیعت وحشی» و «به سوی طبیعت وحشی») هرگز احساس نمیکنيد که طبيعت چیزی بیشتر از دغل‌بازی چموش باشد. پيام ضمنیِ فيلم درباره اخلاقيات است: سالخوردگان ممکن است ذهن چالاکی داشته باشند اما جسم‌شان است که اغلب یاری نمیکند. هر اِلمان تلخ و شيرينی ناشی از اين واقعیت به سرعت با تزريق يک شوخی در فيلم از بين می رود. فيلم با يکدندگی نمیخواهد که بيشتر از يک لحظۀ گذرا جدی باشد. «پياده روی در جنگل» لذتبخش است اما پیش پا افتاده است و بيشتر يک سرگرمی گذرا است تا يک اثر سينمایی ارزشمند.
-------------
[۱] Appalachian Trail یا به اختصار A.T جادهای است به طول تقریبی ۳۵۰۰ کیلومتر مورد استفادۀ کسانی که قصد سفر با پای پیاده (hiking) را دارند. جادۀ آپالاچی با عبور از جنگل و سرزمین‌های بکر و وحشی اسپرینگ مانتن در ایالت جورجیا را به مانت کتادن در ایالت مِین در شمال شرق ایالات متحدۀ امریکا متصل میکند.
[۲] به انگليسی punchlines: بخش پايانی يک لطيفه، آثار طنزآميز يا عبارات نغز است که معمولاً يک واژه يا جمله‌ای است که شنوندگان را می‌خنداند يا به فکر فرو می‌برد.
[۳] Yoda یکی از شخصیت‌های جنگ ستارگان ساختۀ جرج لوکاس.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر