چرا در شبکه های اجتماعی توهین می کنیم؟!
توهین تعریف ساده ای دارد: اگر کسی حرف هایی که دوست نداشتیم را به ما و دوستان ما بزند، توهین است و اگر همان حرف ها و حتی بدترش را به آنهایی که دوست شان نداریم بزند، توهین نیست و انتقاد است.
ماهنامه تبار - سعید کریمی: تا می توانید در این خصوص اطلاع رسانی کنید! هر کجا نشسته اید توی بوق و کرنا کنید که «من با هرگونه توهینی مخالفم» تا می توانید این جمله را تکرار کنید! حتی وقتی که توهین می کنید این جمله را بعد از توهین به کار ببرید تا معلوم شود توهین کردن مهم نیست، بلکه مخالفت با توهین مهم است که شما به قدر کافی از آن بهره مند هستید!
انکار
به صرفه ترین راه در مقابل مشکلات، انکار مشکلات است. با انکار می توانید مشکلات خود را شکلات کنید و آن را بخورید! روش کار خیلی ساده است: از بیخ و بُن انکارش کنید و بگویید: «چه توهینی! اینها همه حساسیت های بیش از حد است و بیشتر سوءتفاهم است تا توهین!» و اگر باز هم اصرار شد و مستند ارائه شد، بگویید: «خب! [و مدتی مکث کنید!] این اتفاقات در محیط های مجازی، امری طبیعی است!» و چند تا مثال بی ربط هم جور کنید و بچسبانید تَنگ قضیه تا از همه لحاظ حق به جانب شما باشد!
این تکنیک چندین امتیاز دارد، یکی اش این است که دیدگاه شما را مستدل و منطقی نشان می دهد. دیگر اینکه تعداد مخالفان شما را در دو مرحله کاهش می دهد و بعضا آنها را با شما همراه می کند؛ اول وقتی که می گویید: «این اتفاق های طبیعی است!» در هر صورت ممکن است عده ای باز هم اصرار و با شما مخالفت کنند!
آن وقت خیلی ساده آنها را مغرض، حسود، بی سواد و روشنفکرنما [روی این صفت تاکید کنید! لذت بخش است] بنامید. با توجه به اینکه همیشه و در همه حال حق به جانب شماست، پس طبیعتا شما پیروز میدان اید.
توهین شناسی
اینکه چه چیزی توهین است و چه چیزی توهین نیست، خودش ماجرایی است. متاسفانه عده ای بیش از اندازه روی تعریف توهین و حد و مرزش مانور می دهند و حساسیت افزایی می کنند! توهین تعریف ساده ای دارد: اگر کسی حرف هایی که دوست نداشتیم را به ما و دوستان ما بزند، توهین است و اگر همان حرف ها و حتی بدترش را به آنهایی که دوست شان نداریم بزند، توهین نیست و انتقاد است و حالا چون که شمایید! گیریم توهین هم باشد، باز هم مهم نیست! اصلا بعضی ها حق شان این است که بهشان توهین بشود! خلایق هرچه لایق! هر چند ما کلا با توهین مخالفیم! اتفاقا همین جاست که مرز توهین و انتقاد هم مشخص می شود! و این یادداشت کلا «مشخص خیز» است!
مقابله عادی با توهین
گزینه های بسیاری در این زمینه و جود دارد، یکی اش همان گفته سعدی جان است که می فرماید: «کلوخ انداز را پاداش سنگ است!» پس جواب توهین را باید با توهین های بیشتر داد! فراموش نکنیم این راه عموما راهگشا نیست! چون بعضی وقت ها به قدری شدت و غلظت توهین ها زیاد است که بیشتر از آن ممکن نیست! ولی خب راه حلی است که ممکن است جایی به درد بخورد!
مقابله اساسی با توهین
یکی دیگر از راه های مقابله با توهین، از بین بردن محیط های مجازی است! خیلی ساده است، وقتی ما محیط مجازی ای نداشته باشیم، دیگر رواج توهین در محیط های مجازی هم نخواهیم داشت! ممکن است بپرسید خب! این توهین ها مگر ریشه در دنیای واقعی ندارند؟ مگر در دنیای واقعی کسی به کسی توهین نمی کند و این پدیده فقط خاص دنیای مجازی است؟ نمونه اش همین ورزشگاه ها، میدان ها، خیابان ها و... در پاسخ باید عرض کنم؛ «متاسفانه این پرسش شما به موضوع این یادداشت ربط ندارد.»
نقطه آغاز توهین
جملاتی شبیه «آهنگ یا آلبوم ضعیفی بود»، «این ترانه یا آلبوم نسبت به آثار پیشین همین خواننده ضعیف بود.» همین دو نمونه و نظایر آن کافی است تا عده کثیری از هواداران خواننده مورد نظر از زمین و آسمان به شما حمله ور شوند که «ای فلان...» و «ای بهمان...» البته «هم فلان و هم بهمان...» و...
این گروه که تعدادشان کم هم نیست، ایمان راسخ دارند که خواننده محبوب شان هر کاری کند، فوق العاده است و بی نقص. پس هر انتقادی ولو محترمانه و ملایم را توهین فرض می کنند و در عوض توهین های خودشان را انتقاد می دانند.
نقاط غیرمعمول آغاز توهین
شما اگر معروف هستید و طرفداران زیادی دارید و نمی خواهید به شما توهین کنند، سعی کنید تا کسی می میرد، بی هیچ اتلاف وقتی واکنش نشان دهید و این ضایعه را به هر کسی که به فکرتان می رسد تسلیت بگویید وگرنه خب عده کثیری از هواداران خواننده مورد نظر از زمین و آسمان به شما حمله ور می شوند که «ای فلان...» و «ای بهمان...» و البته «هم فلان و هم بهمان...» و...
این گروه که تعدادشان کم هم نیست، ایمان راسخ دارند که همه باید از این موضوع ناراحت باشند و تسلیت بگویند وگرنه...
قانون بقای توهین
بعد از حمله هواداران همیشه در صحنه، هنرمند مورد نظر خود را به ندانستن می زند چرا که همه می دانند اینقدر سرش شلوغ است که وقتش را در محیط های مجازی تلف نمی کند ولی در کمال تعجب روزی هفت، هشت تا عکس و نوشته به اشتراک می گذارد!
او که بارها اعلام کرده است با هر گونه توهینی مخالف است، هنوز هم به مخالفتش ادامه می دهد اما از آنجایی که روحیه خیلی خیلی حساسی دارد، دلش از توهین به اثرش [او هر انتقادی به خود را توهین می داند!] شکسته می شود و به همین دلیل سکوت می کند و از برخورد منطقی و دندان شکن هوادارانش لذت می برد و چند روز بعد که دل حساسش خنک شد، کامنت می گذارد: بچه ها! بسشه! [!] ول کنید این... رو!
زمان شناسی در واکنش به توهین
طبق آمار به طور میانگین روزانه به ۱.۷ هنرمند در محیط های مجازی حمله همه جانبه صوت می گیرد و به ۴۲۳.۱ هنرمند هم حمله غیرهمه جانبه! ولی خب اینکه کِی به این توهین ها واکنش نشان بدهیم، مهم است. اول اینکه با توجه به اصل «ما با هرگونه توهینی مخالفیم» باید حواس مان باشد طوری واکنش نشان دهیم که همه چیز به نفع ما باشد! مثلا وقتی از کسی خوش مان نمی آید و با ما هم موافق نیست! چرا خودمان را به زحمت بیندازیم؟!
هر واکنشی باید به شهرت ما بیفزاید و به روند حرفه ای ما کمک کند. مثلا وقتی با خواننده ای خاص کار می کنیم که هوادارنش دارند از کسی انتقاد می کنند [به زغم خودشان البته وگرنه موضوع توهین است و بس!] ما نباید واکنش نشان بدهیم.
بدیهی است که فعالیت حرفه ای و رفاقت های ما مهم تر از این توهین هاست که بالاخره در محیط های مجازی پیش می آید و نباید زیاد حساسیت نشان داد!
انکار
به صرفه ترین راه در مقابل مشکلات، انکار مشکلات است. با انکار می توانید مشکلات خود را شکلات کنید و آن را بخورید! روش کار خیلی ساده است: از بیخ و بُن انکارش کنید و بگویید: «چه توهینی! اینها همه حساسیت های بیش از حد است و بیشتر سوءتفاهم است تا توهین!» و اگر باز هم اصرار شد و مستند ارائه شد، بگویید: «خب! [و مدتی مکث کنید!] این اتفاقات در محیط های مجازی، امری طبیعی است!» و چند تا مثال بی ربط هم جور کنید و بچسبانید تَنگ قضیه تا از همه لحاظ حق به جانب شما باشد!
این تکنیک چندین امتیاز دارد، یکی اش این است که دیدگاه شما را مستدل و منطقی نشان می دهد. دیگر اینکه تعداد مخالفان شما را در دو مرحله کاهش می دهد و بعضا آنها را با شما همراه می کند؛ اول وقتی که می گویید: «این اتفاق های طبیعی است!» در هر صورت ممکن است عده ای باز هم اصرار و با شما مخالفت کنند!
آن وقت خیلی ساده آنها را مغرض، حسود، بی سواد و روشنفکرنما [روی این صفت تاکید کنید! لذت بخش است] بنامید. با توجه به اینکه همیشه و در همه حال حق به جانب شماست، پس طبیعتا شما پیروز میدان اید.
توهین شناسی
اینکه چه چیزی توهین است و چه چیزی توهین نیست، خودش ماجرایی است. متاسفانه عده ای بیش از اندازه روی تعریف توهین و حد و مرزش مانور می دهند و حساسیت افزایی می کنند! توهین تعریف ساده ای دارد: اگر کسی حرف هایی که دوست نداشتیم را به ما و دوستان ما بزند، توهین است و اگر همان حرف ها و حتی بدترش را به آنهایی که دوست شان نداریم بزند، توهین نیست و انتقاد است و حالا چون که شمایید! گیریم توهین هم باشد، باز هم مهم نیست! اصلا بعضی ها حق شان این است که بهشان توهین بشود! خلایق هرچه لایق! هر چند ما کلا با توهین مخالفیم! اتفاقا همین جاست که مرز توهین و انتقاد هم مشخص می شود! و این یادداشت کلا «مشخص خیز» است!
مقابله عادی با توهین
گزینه های بسیاری در این زمینه و جود دارد، یکی اش همان گفته سعدی جان است که می فرماید: «کلوخ انداز را پاداش سنگ است!» پس جواب توهین را باید با توهین های بیشتر داد! فراموش نکنیم این راه عموما راهگشا نیست! چون بعضی وقت ها به قدری شدت و غلظت توهین ها زیاد است که بیشتر از آن ممکن نیست! ولی خب راه حلی است که ممکن است جایی به درد بخورد!
مقابله اساسی با توهین
یکی دیگر از راه های مقابله با توهین، از بین بردن محیط های مجازی است! خیلی ساده است، وقتی ما محیط مجازی ای نداشته باشیم، دیگر رواج توهین در محیط های مجازی هم نخواهیم داشت! ممکن است بپرسید خب! این توهین ها مگر ریشه در دنیای واقعی ندارند؟ مگر در دنیای واقعی کسی به کسی توهین نمی کند و این پدیده فقط خاص دنیای مجازی است؟ نمونه اش همین ورزشگاه ها، میدان ها، خیابان ها و... در پاسخ باید عرض کنم؛ «متاسفانه این پرسش شما به موضوع این یادداشت ربط ندارد.»
نقطه آغاز توهین
جملاتی شبیه «آهنگ یا آلبوم ضعیفی بود»، «این ترانه یا آلبوم نسبت به آثار پیشین همین خواننده ضعیف بود.» همین دو نمونه و نظایر آن کافی است تا عده کثیری از هواداران خواننده مورد نظر از زمین و آسمان به شما حمله ور شوند که «ای فلان...» و «ای بهمان...» البته «هم فلان و هم بهمان...» و...
این گروه که تعدادشان کم هم نیست، ایمان راسخ دارند که خواننده محبوب شان هر کاری کند، فوق العاده است و بی نقص. پس هر انتقادی ولو محترمانه و ملایم را توهین فرض می کنند و در عوض توهین های خودشان را انتقاد می دانند.
نقاط غیرمعمول آغاز توهین
شما اگر معروف هستید و طرفداران زیادی دارید و نمی خواهید به شما توهین کنند، سعی کنید تا کسی می میرد، بی هیچ اتلاف وقتی واکنش نشان دهید و این ضایعه را به هر کسی که به فکرتان می رسد تسلیت بگویید وگرنه خب عده کثیری از هواداران خواننده مورد نظر از زمین و آسمان به شما حمله ور می شوند که «ای فلان...» و «ای بهمان...» و البته «هم فلان و هم بهمان...» و...
این گروه که تعدادشان کم هم نیست، ایمان راسخ دارند که همه باید از این موضوع ناراحت باشند و تسلیت بگویند وگرنه...
قانون بقای توهین
بعد از حمله هواداران همیشه در صحنه، هنرمند مورد نظر خود را به ندانستن می زند چرا که همه می دانند اینقدر سرش شلوغ است که وقتش را در محیط های مجازی تلف نمی کند ولی در کمال تعجب روزی هفت، هشت تا عکس و نوشته به اشتراک می گذارد!
او که بارها اعلام کرده است با هر گونه توهینی مخالف است، هنوز هم به مخالفتش ادامه می دهد اما از آنجایی که روحیه خیلی خیلی حساسی دارد، دلش از توهین به اثرش [او هر انتقادی به خود را توهین می داند!] شکسته می شود و به همین دلیل سکوت می کند و از برخورد منطقی و دندان شکن هوادارانش لذت می برد و چند روز بعد که دل حساسش خنک شد، کامنت می گذارد: بچه ها! بسشه! [!] ول کنید این... رو!
زمان شناسی در واکنش به توهین
طبق آمار به طور میانگین روزانه به ۱.۷ هنرمند در محیط های مجازی حمله همه جانبه صوت می گیرد و به ۴۲۳.۱ هنرمند هم حمله غیرهمه جانبه! ولی خب اینکه کِی به این توهین ها واکنش نشان بدهیم، مهم است. اول اینکه با توجه به اصل «ما با هرگونه توهینی مخالفیم» باید حواس مان باشد طوری واکنش نشان دهیم که همه چیز به نفع ما باشد! مثلا وقتی از کسی خوش مان نمی آید و با ما هم موافق نیست! چرا خودمان را به زحمت بیندازیم؟!
هر واکنشی باید به شهرت ما بیفزاید و به روند حرفه ای ما کمک کند. مثلا وقتی با خواننده ای خاص کار می کنیم که هوادارنش دارند از کسی انتقاد می کنند [به زغم خودشان البته وگرنه موضوع توهین است و بس!] ما نباید واکنش نشان بدهیم.
بدیهی است که فعالیت حرفه ای و رفاقت های ما مهم تر از این توهین هاست که بالاخره در محیط های مجازی پیش می آید و نباید زیاد حساسیت نشان داد!
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
چون پر از عقده ایم و عرضه ی کار دیگه ای هم نداریم-
به نظر منم بیشتر عقده هست و اینکه تو فضای مجازی هیچ انگی به کسی نمیخوره و راحت و بی دردسر میتونن خودشونو خالی کنن وشاید حرف هایی رو که رو در روی کسی و دیگران نمیتونند بزنن اینجا میگن وهیچ اتفاقی هم براشون نمیفته
دلیلش فقط بی فرهنگی و عقده ملت هستش.واقعا دیدن اینهمه کامنت با فحش های رکیک مایه شرمندگی ایران و ایرانیه