مجری «مردم چی می گن» چی میگه؟!

هفته نامه تماشاگران امروز: در این روزهایی که تلویزیون هر یک از مجری - ستاره هایش را به دلیلی و بهانه ای از دست داده و جای خالی خیلی از آنها در برنامه های مختلف حس می شود، شبکه سه چند ماهی می شود که با چهره ای جدید برنامه عصرگاهی اش را روی آنتن می برد. هر چند «پیمان طالبی» در برنامه «مردم چه می گن؟» اولین تجربه اجرای تلویزیونی اش را پشت سر می گذارد اما سال ها تجربه اجرا در رادیو داشته است. شاید در همان ابتدای پخش این برنامه خیلی ها منتظر ظهور یک ستاره دیگر بودند اما با گذشت زمان این انتظار برآورده نشد و مشخص شد از تلویزیون نباید به این زودی ها توقع رو کردن ستارگان جدیدی داشت.

با اینکه چند ماه از اجرای این برنامه می گذرد اما طالبی همچنان معتقد است برای قضاوت کیفیت کارش زود است. خیلی ها معتقدند شیوه او در اجرا و حتی لحن صحبتش شبیه به مجریان دیگر و به ویژه «علی ضیا» است. او از آنها الگوبرداری کرده و برای همین هم اجرایش دلنشین نیست. با او که این روزها نامش به عنوان ترانه سرا هم به گوش می رسد (این هم یک شباهت دیگر است به مجری ستارگان پیشین!) درباره این شباهت ها و طعم تجربه اجرا در تلویزیون گفتگو کرده ایم.


در خیابان که می روید، بازخوردها چطور بوده؟ اصلا می شناسندتان؟

- خدا را شکر خیلی خوب بوده... ما اصلا فکرش را نمی کردیم که یک برنامه تازه متولد شده در تلویزیون اینقدر زود بتواند جای خودش را در بین مردم باز کند. نمی خواهم بگویم فراگیر شده و همه آن را تماشا می کنند ولی تصورمان این بود که ممکن است بعد از ۹ ماه همه گیر شود اما به محض اینکه سه ماه از پخش گذشت، دیگر همه آن را می شناختند.

بازخورد خوب بوده یعنی چه؟ از اطرافیان تان پرسیده اید یا مردم هم نظرشان را گفته اند؟

- عوامل خودمان که طبیعتا هیچ وقت بد نمی گویند. ما از طریق پیامک هایی که به برنامه می آید، از طریق شبکه های اجتماعی که از برنامه می گویند، فهمیدیم بازخوردها چطور است. در کوچه و خیابان هم کاملا مشخص است که چه کسی از برنامه راضی است و چه کسی نیست. خدا را شکر درصد بیشتری راضی هستند.

چقدر پیامک به برنامه می آید؟

- به طور میانگین ۹ هزار پیامک به هر برنامه می رسد. گاهی پنج هزار و گاهی ۹۱۲ هزار. بستگی به مهمان برنامه دارد.

البته چندان هم زیاد نیست!

- بله ولی گاهی وقتی مسابقه داشته باشیم تعداد پیامک ها بیشتر هم می شود و تا ۱۹ هزارتا هم می رسد.

اگر از بیرون به اجرای خودتان نگاه کنید، فکر می کنید چقدر موفق بوده اید؟

- من داعیه تلویزیونی - فعلا - ندارم چون رادیویی بوده ام و قطعا این دو مدیوم با هم تفاوت دارند. قطعا نقص هایی دارم. البته نه در شیوه گفتارم ولی حداقل در قضیه تصویر، نه هراسی دارم و نه می توان مدعی باشم. در رادیو عادت کرده ایم که میمک صورت مان عادی باشد ولی در تلویزیون متفاوت است. من نمره قبولی به خودم می دهم ولی قطعا بهتر خواهم شد. تجربه آمدن از رادیو به تلویزیون برای خیلی ها تلخ بوده. خیلی ها ناز رادیو به تلویزیون آمده اند ولی بعدش به طور کل رفته اند و در تلویزیون نمانده اند ولی خدا را شکر من جزو معدود رادیویی هایی هستم که آمده و مانده ام.


البته هنوز برای قضاوت درباره این قضیه زود است!

- بله ولی تا اینجای کار راضی بوده ام و فکر می کنم ماندگار باشم.

نظر تهیه کننده درباره اجرای شما چیست؟

- تهیه کننده بسیار سختگیر است. همه مجری های رادیو و تلویزیون ایشان را می شناسند و از میزان حساس بودن شان مطلعند. نظر آقای زاهدی فعلا مثبت است ولی من هنوز از ایده آلی که ایشان از یک مجری می خواهد خیلی فاصله دارم. دقیقا مثل فرزاد حسنی یا احسان علیخانی که اولین بار با آقای زاهدی کار کردند. همه برای اولین بار همینطور بوده اند. من هم مثل همان ها هستم و فعلا به ایده آل آقای زاهدی نرسیده ام.

خود زاهدی این را می گوید یا تشویق می کند؟

- از صحبت ها و انتظاراتی که دارد، کاملا مشخص است. من پله های ترقی را به سرعت طی می کنم. شاید از نگاه یک تهیه کننده دیگر غیر از علی زاهدی، خیلی بالا باشم ولی علی زاهدی به این راحتی به یک مجری اوکی نمی دهد.


زاهدی احیانا به شما نگفته که باید اکت فلان مجری را بگیری یا مثل بهمان مجری حرف بزنی؟

- نه اصلا! اتفاقا یکی از شروط آقای زاهدی این است که من شبیه کسی نباشم. یکی از نگرانی هایم بعد از آمدن به تلویزیون این بود که نکند بعد از دو سه ماه در رسانه ها بگویند این هم علی ضیاء دو است یا می خواهد خودش را شبیه علیخانی جلوه دهد. خدا را شکر هنوز یک نفر هم چنین چیزی را نگفته، نه مدیر، نه تهیه کننده و نه مردم. من سبک خودم را دارم و شبیه هیچ کسی هم اجرا نمی کنم اما از مجری های دیگر الهام می گیرم. مثلا از سواد فرزاد حسنی خیلی یاد می گیرم و می فهمم که من هم باید سوادم بالا باشد. همه باید همینطور باشند اما تقلید نمی کنم.

این لحن و اکسنت را از کجا آورده اید؟ اختراع که نکرده اید...

- همه اش سبک اجرای خودم است. از آن اول که آدم ناخودآگاه به همین شکل اجرا کردم و نمی توانم تغییرش دهم. شاید برنامه های خیلی خیلی جدی را هم انرژیک اجرا کنم.

گفتید کسی به شما نگفته که شبیه ضیا اجرا می کنید ولی من خیلی این نکته را شنیده ام که شما می خواهید شبیه او باشید!

- نمی دانم چرا چنین چیزی شنیده اید. یکسری بخش های برنامه ما شبیه برنامه علی ضیا است. مثلا او در برنامه نیمروز خبر می خواند، ما هم در برنامه مان بخش خبر داریم. شاید شباهت این بخش ها چنین چیزی را به ذهن متبادر می کند. ضمن اینکه جنس صدای من با علی ضیا فرق می کند، لحن اجرایم هم متفاوت است.

مسئله خبر خواندن نیست؛ رفتارهای شما، کنایه هایی که استفاده می کنید و در کل فیگورتان شبیه اوست.

- من خودم این اعتقاد را ندارم. شاید به این دلیل مقداری شبیه هم هستیم که ما هر دو شبیه آقای زاهدی شده ایم. تهیه کننده برنامه هایی که ما اجرا کرده ایم آقای زاهدی بوده. ایشان هم در طنز خیلی به ما کمک می کند.

یعنی مجری هایش را شبیه هم تربیت می کند؟!

- نه اصلا ایشان قصد تربیت کردن در گفتار طنز ندارد. فقط می گوید می توانی فلان شوخی را بکنی و ما هم دقیقا شبیه صحبت آقای زاهدی این شوخی را منتقل می کنیم؛ برای همین شاید شبیه هم اجرا می کنیم.


یعنی خودتان اصلا نمی خواستید شبیه کسی باشید؟

- ما با هم دوست هستیم ولی هیچ وقت دلم نخواسته شبیه کسی اجرا کنم.

یکی از انتقادهایی که اوایل حضور علی ضیا به او می کردند این بود که می خواهد خودش را شبیه احسان علیخانی نشان دهد!

- ولی من چنین تصوری ندارم. علی هم سبک خودش را دارد. کلا هر کسی سبک خودش را دارد. البته نمی گویم مجری های مقلد وجود ندارند. اتفاقا وجود دارند ولی گزینه هایی که شما مطرح کردید، هر کدام اجراهای خاص خودشان را دارند. با تمامی احترامی که برای مجری های مطرح دیگر قائلم اما هیچ وقت نخواسته ام شبیه آنها اجرا کنم.

پینگ پنگ بازی با پیمان طالبی

قبول دارید که برنامه تان «ورزش و مردم»طور شروع می شود، یعنی آدم حس یک برنامه پرشور اجتماعی را ندارد.

- منظورتون رو نمی فهمم...

یعنی تفاوتی بین نود و ورزش و مردم قائل نیستید؟

- چرا! ولی من چنین احساسی ندارم. مردم هم چنین اعتقادی ندارند. من بازخوردها را پیگیری می کنم. ما توانسته ایم خیلی از سلیقه ها را پوشش دهیم و در راه خودمان موفق بوده ایم.

آخر این «مردم» را که می گویید یعنی کی؟ چند نفر را شامل می شود؟

- حرف های مردم در کوچه و خیابان، پیامک هایی که می دهند و ...

این استفاده از واژه «مردم» از آن حرف هاست ها! هر کسی می تواند بگوید من نماینده مردم هستم!

- نه! خب ممکن است چندین هزار نفر از مردم از ما بدشان بیاید. نود هم همینطور است. اصلا برنامه ای نیست که بتواند همه مردم را راضی نگه دارد و پای تلویزیون بنشاند.


نکته همین است که یکی از شاخصه های موفقیت برنامه، چهره سازی است. همین آقای زاهدی برنامه ای ساخته که مجری اش در کمتر از یک ماه ستاره شده ولی شما نشده ای...

- به هر حال علی ضیا، قبل از برنامه نیمروز برنامه «گزینه» جوان را اجرا کرد و آن تجربه لازم برای اجرای تلویزیونی را به دست آورد ولی من... درست است، من هنوز جایم بین مردم و بیننده ها باز نشده چون فقط هفت هشت ماه است که به تلویزیون آمده ام و هیچ ادعایی هم ندارم. همه تلاشم این است که من هم به جایی برسم که بین همه مردم شناخته شوم. هیچ داعیه ای هم ندارم. اگر می خواستم ادعا کنم، ادعای رادیویی دارم نه تلویزیونی.

بعداز این همه اجرای تلویزیونی، در بهترین شبکه و بهترین زمان پخش...، آیا اجرای مجریان برتر دنیا را هم دنبال می کنید؟

- آخر ما که تاک شو نیستیم...

منظور جنس اجراست...

- من در همین هفت ماه مشکلات و نواقص دیگر را درست کردم؛ چون تلویزیونی نبوده ام، حتی نوع لباس پوشیدنم را اصلاح کردم. کم کم فهمیدم که چه رنگ لباسی و چه طرحی به پوست صورت من و جنس اجرای من می خورد.