روزنامه اصولگرا: به فیلم فرهادی افتخار نکنید
روزنامه سیاست روز نوشت: جشنواره شصت و نهم کن برای فیلم «فروشنده» اصغر فرهادی دو جایزه داشت. نخل طلای بهترین بازیگر مرد به شهاب حسینی رسید و اصغر فرهادی هم جایزه بهترین فیلمنامه را برد.اما آیا واقعا این جایزه برای «ایران» باعث افتخار است؟
روزنامه سیاست روز نوشت: جشنواره شصت و نهم کن برای فیلم «فروشنده» اصغر فرهادی دو جایزه داشت. نخل طلای بهترین بازیگر مرد به شهاب حسینی رسید و اصغر فرهادی هم جایزه بهترین فیلمنامه را برد.
پس از این اتفاق، در فضای رسانه‌ای و در شبکه‌های مجازی کارناوال‌های شادی به راه افتاد و جمع زیادی از مردم و مخاطبان سینما، سرمست از این موفقیت! به بحث و تبادل نظر درخصوص افتخارآفرینی‌های فرهادی پرداختند و کسب این جوایز را مایه سربلندی ایران در عرصه بین‌المللی دانستند. مدیران آماده به خدمت! هم به صف شدند تا پیام‌های تبریک و تهنیت بلندبالای خود را نثار فیلمساز وطنی کنند. در این میان از کوک زدن این اتفاق با سالگرد دوم خرداد، نیمه شعبان و آزادسازی خرمشهر هم اجتناب نکردند.
اما آیا واقعا این جایزه برای «ایران» باعث افتخار است؟ بگذارید اول یک نکته را اعتراف کنیم. کسی در هنر قابل تحسین سید‌شهاب‌الدین حسینی به عنوان یک بازیگر حرفه‌ای و البته اخلاق‌مدار شک ندارد. کسی هم نمی‌تواند قدرت کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی اصغر فرهادی را (سوای از بحث محتوایی و تنها از وجهه فنی) زیر سوال ببرد.
اما آیا واقعا همه چیز را می‌توان این‌گونه دید و با شعار «هنر برای هنر» همه اتفاقات را یک فرآیند هنری دانست. قطعا پاسخ منفی است. چراکه خود مبدعان این شعار چه داخلی و چه خارجی‌اش به این شعار اعتقادی ندارند. اتفاقا آنچه در جشنواره‌های هنری غربی اتفاق می‌افتد، نه تنها هنر برای هنر نیست، نه تنها هنر یک هنر یا صنعت دیده نمی‌شود که اتفاقا ابزار دست سیاستمداران است.
فیلم سفارشی، فیلمساز سفارشی!
جشنواره فیلم کن در حالی فیلم اصغر فرهادی را شایسته دریافت دو جایزه دانست که اساسا این فیلم در فهرست اعلامی بخش مسابقه نبود و به نوعی پذیرفته نشده بود. جالب آنکه وقتی فیلم در حال سپری کردن مراحل فنی خود بود، با یک قانون‌مداری خاص و با ارائه یک نسخه ناقص توانست نظر مدیران کن را به خود جلب کند و این فیلم به شکلی سفارشی! وارد رقابت کن شود. اتفاقی که به نوعی بی‌سابقه است و فقط یک‌بار در طول تاریخ این جشنواره رخ داده است و از قضا آن یک بار هم یک فیلم ایرانی توانسته بود به این شکل وارد جشنواره شود و اتفاقا جایزه نخل طلا را هم از آن خود کند. آن فیلم هم اثری جز «طعم گیلاس» عباس کیارستمی نبود.
اما همین جشنواره کن چندین سال قبل در مواجهه با فیلم «زیر نور ماه» یک اقدام دیگر را انجام داده بود. فیلمی که اتفاقا تصویری از معضلات و سیاهی‌های جامعه ایرانی را نشان می‌داد، اما همه مشکل مدیران کن با سکانس پایانی فیلم بود. جایی که نقش اول فیلم، همان طلبه ساده و سالم با لباس روحانیت در کانون اصلاح و تربیت حاضر می‌شود و از یک روحانی مسلمان شیعه به عنوان ناجی رونمایی می‌کند. عجیب نیست که آن سکانس چند دقیقه‌ای اینقدر برای مدیران کن دردسرساز بود که قید کل فیلم را زدند؟
اما آنچه اصغر فرهادی و امثال او برای جشنواره‌های خارجی می‌سازند، آنقدر مطلوب است که می‌شود همه قوانین و مقررات جشنواره را به هم زد تا فیلم «دیده» شود.
پس از این اتفاق، در فضای رسانه‌ای و در شبکه‌های مجازی کارناوال‌های شادی به راه افتاد و جمع زیادی از مردم و مخاطبان سینما، سرمست از این موفقیت! به بحث و تبادل نظر درخصوص افتخارآفرینی‌های فرهادی پرداختند و کسب این جوایز را مایه سربلندی ایران در عرصه بین‌المللی دانستند. مدیران آماده به خدمت! هم به صف شدند تا پیام‌های تبریک و تهنیت بلندبالای خود را نثار فیلمساز وطنی کنند. در این میان از کوک زدن این اتفاق با سالگرد دوم خرداد، نیمه شعبان و آزادسازی خرمشهر هم اجتناب نکردند.
اما آیا واقعا این جایزه برای «ایران» باعث افتخار است؟ بگذارید اول یک نکته را اعتراف کنیم. کسی در هنر قابل تحسین سید‌شهاب‌الدین حسینی به عنوان یک بازیگر حرفه‌ای و البته اخلاق‌مدار شک ندارد. کسی هم نمی‌تواند قدرت کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی اصغر فرهادی را (سوای از بحث محتوایی و تنها از وجهه فنی) زیر سوال ببرد.
اما آیا واقعا همه چیز را می‌توان این‌گونه دید و با شعار «هنر برای هنر» همه اتفاقات را یک فرآیند هنری دانست. قطعا پاسخ منفی است. چراکه خود مبدعان این شعار چه داخلی و چه خارجی‌اش به این شعار اعتقادی ندارند. اتفاقا آنچه در جشنواره‌های هنری غربی اتفاق می‌افتد، نه تنها هنر برای هنر نیست، نه تنها هنر یک هنر یا صنعت دیده نمی‌شود که اتفاقا ابزار دست سیاستمداران است.
فیلم سفارشی، فیلمساز سفارشی!
جشنواره فیلم کن در حالی فیلم اصغر فرهادی را شایسته دریافت دو جایزه دانست که اساسا این فیلم در فهرست اعلامی بخش مسابقه نبود و به نوعی پذیرفته نشده بود. جالب آنکه وقتی فیلم در حال سپری کردن مراحل فنی خود بود، با یک قانون‌مداری خاص و با ارائه یک نسخه ناقص توانست نظر مدیران کن را به خود جلب کند و این فیلم به شکلی سفارشی! وارد رقابت کن شود. اتفاقی که به نوعی بی‌سابقه است و فقط یک‌بار در طول تاریخ این جشنواره رخ داده است و از قضا آن یک بار هم یک فیلم ایرانی توانسته بود به این شکل وارد جشنواره شود و اتفاقا جایزه نخل طلا را هم از آن خود کند. آن فیلم هم اثری جز «طعم گیلاس» عباس کیارستمی نبود.
اما همین جشنواره کن چندین سال قبل در مواجهه با فیلم «زیر نور ماه» یک اقدام دیگر را انجام داده بود. فیلمی که اتفاقا تصویری از معضلات و سیاهی‌های جامعه ایرانی را نشان می‌داد، اما همه مشکل مدیران کن با سکانس پایانی فیلم بود. جایی که نقش اول فیلم، همان طلبه ساده و سالم با لباس روحانیت در کانون اصلاح و تربیت حاضر می‌شود و از یک روحانی مسلمان شیعه به عنوان ناجی رونمایی می‌کند. عجیب نیست که آن سکانس چند دقیقه‌ای اینقدر برای مدیران کن دردسرساز بود که قید کل فیلم را زدند؟
اما آنچه اصغر فرهادی و امثال او برای جشنواره‌های خارجی می‌سازند، آنقدر مطلوب است که می‌شود همه قوانین و مقررات جشنواره را به هم زد تا فیلم «دیده» شود.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
اصلا کی روزنامه اصولگرا میخونه آخه .
پاسخ ها
واقعا واقعا اینا چقدر از خودشون متشکرند. اه اه
افتخار نمیکیم، مایه ننگ و سرافکندگی ایران اسلامی هست
افتخار میکنیم ...این فیلم نماینده قدرت مردم ایران است .
پاسخ ها
ینی کل قدرت ایران وابسته ب اینه؟هه
اگر باعث افتخار نیست شما نگاه نکن
همون سریال های تلویزیون را ببین و ارسال کنید جشنواره
روزنامه اصولگرا کیلویی چند؟
شورشو در آوردن
پس به روزنامه مزخرف تو افتخار کنیم که فقط چرت و پرت مینویسی؟
پاسخ ها
ای گل گفتی عزیز گل گفتی
به جای این که خارجیا اعتراض کنند چرا فیلم فروشنده دیر پذیرفته شد اینا اعتراض می کنن!!!!!
پس به چرندیات شما افتخار کنیم وخودمون رو بی شخصیت کنیم ؟؟؟؟؟؟!!!!!!!
چه ربطی داره اخه حرفی که زده شده اینجا با تیتر اول مطلب ؟؟؟؟به نظر میاد نویسنده فقط قصد تخریب کارگردان رو داشته و همینطور کوبیدن فیلمشان و هیچ نیت دیگه ای در سر نداشته ... متن بی محتوا و بی ارزشه .
کاش یادمیگرفتیم به موفقیت همدیگه احترام بزاریم و از خوشحالی همنوعمون به عنوان یه انسان لذت ببریم متأسفم واقعا ... فقط یاد گرفتیم به هم انگ بزنیم و تم سیاسی بگیریم خدایا تاریخ انسانیت ایرانیا چه تاریخیه دقیقا ؟؟!!
پ ن پ عقاید افراطی شما مایه افتخاره.
واقعا برای طرز تفکرتان متاسفم اصول گرا نماها
روزنامه سیاست روز روزنامه ای است که تعداد کارمندانش از تعداد خواننده هایش بیشتر است. ملت کیهان و رسالت را نمی خوانند چه رسد به این روزنامه های دست چندم.
چشم امر دیگه ؟؟؟؟ به رسوایی افتخار میکنیم خوبه؟؟؟
اصولگرا...اصولگرا...،دیگه هرچی سر مردم آوردیدبسه.
ما که فیلم رو ندیدیم ولی واقعا نمیشه گفت داستان چیه ولی به هرحال معلوم نیس این جایزه رو سر چی به این فیلم دادن به نظرم فیلم رسوایی حقش گرفتن این جایزه هاس کاش چندتا مثل مرحوم سلحشور داشتیم تو ایران با فیلم یوسفش خدا رحمتش کنه امیدوارم کارگردانان ایران و بازیگران به آخرت خودشونم فک کنن
پاسخ ها
پسر تو شاهكاري!
ايول :)))
فایده نداره. دره این روزنامه باید تخته شه. با حرف زدن اینا درست نمیشن. این اصول گراها فقط ...
چقدر چرت میگن چقدررررر؟؟؟؟؟
تا کی؟؟؟
فکر میکنن طرفدار جمع میکنن؟؟
هرگز دیگه هرگززز
اینو بفهمید دیگه کسی واسه حرفاتون تره هم خورد نمیکنه بفهمیییید...
این فیلم رو که ندیدیم ، ولی انصاف داشته باشیم و کار ارزشمند رو قدر بدونیم و فقط جناحی و یک بعدی قضاوت نکنیم ، البته نقد فیلم با اهل فن.
شما دوست دارین ما به چی افتخار کنیم؟به دروغایی که اینهمه سال تحویل ماها دادین به اسم حقیقت؟به نمایش غیر واقعی حقیقت ها با شکل دروغ ؟واقعا تاکی میخواین ملت رو اینقدر بدون عقل و درایت تصور کنین؟ماها میتونیم تشخیص بدیم به چه چیزایی میتونیم افتخار کنیم به چه چیزایی نه.قطعا که این دو نفر به عنوان نماینده های جامعه هنری ایران لایق دریافت این جوایز بودند
ازقدیم گفتن حرف حق مثل ته خیارتلخه.وقتی واقعیتهابیان میشه چراسریع بایدگفت که اصولگراویاغیره.چه فرقی می کنه هرکی که این مطلبونوشته درست نوشته.انصاف گمشده الان ملت ایرانه.
واقعامتاسفم برای امثال این روزنامه نگارها . درجایی ازجمله ش میگه باید (اعتــــــــــراف کنــــــــــیم) که اقاے سیدشهاب الدین حسینے خیلی بازیگرخوب وبااخلاقی هستن....
همینکه میگه باید اعتراف کنیم ینی اینکه نمیتونه تحمل این افتخاررو برای ایرانیها داشته باشه واجبارا مجبوربه اعتــــــــــراف شده.... واقعاکه
توروجان عزیزت بچاپ خبری
ما خوشحالیم که فیلمی از ایران مورد توجه قرار گرفت اما واقعیت این است که بعضی مواقع جشنواره های خارجی گزینشی عمل می کنند و فیلمی را که موافق اهداف سیاسی شان کشورشان نیست نادیده می گیرند. مثل فیلم زیر نور ماه