یونسی: احتمال «نفوذ» در گروه های خودسر

روزنامه ایران - مرتضی گلپور: حسن روحانی در حالی در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲ به پیروزی رسید که ایران، بیش از هر زمان دیگری با بحران های امنیتی و اقتصادی روبرو بود. این تهدیدها، نخست با مشارکت مردم، سپس تدابیر روحانی و در نهایت با دستیابی به برجام، رفع یا مهار شد.

در گفتگو با حجت الاسلام علی یونسی، دستیار ویژه رییس جمهوری در امور اقوام و اقلیت های دینی و مذهبی، این بحران ها و تاثیر نتیجه انتخابات در رفع این تهدیدها را بررسی کرده ایم. او با تکیه بر اظهارات و تجارب سایر نامزدهای ریاست جمهوری، تاکید کرد که کسی جز روحانی را یارای آن نبود که این تهدیدها را رفع و به دستاوردی چون برجام دست یابد.

یونسی، آشتی ملی را دستاورد مهم روحانی در سیاست داخلی می داند و مجلس دهم را بارزترین نماد برای این ادعای خود برمی شمارد. او تاکید دارد که منظور از برجام داخلی، چیزی جز رفع مشکلاتی چون بیکاری نیست که مجلس دهم، نقش مهمی در آن بازی خواهد کرد.


تاکنون درباره دستاوردهای روحانی در سیاست خارجی و اقتصاد سخن زیاد گفته شده. با توجه به تجارب شما، می خواهم بپرسم تا پیش از ۲۴ خرداد چه تهدیدهای امنیتی یا اقتصادی را برای کشور رصد می کردید که انتخابات ۹۲، توانست این تهدیدها را خنثی یا مهار کند؟

- انتخاب آقای دکتر روحانی تاکنون دو دستاورد اساسی و بنیادی در تحولات بین المللی و داخلی داشته است که می تواند زیربنای تحولات بعدی باشد. نخستین دستاورد، رفع تهدید بین المللی و تهدید نظامی است زیرا تاکنون هیچ کشوری با چنین حجم و گستره ای از تحریم ها روبرو نشده بود که ایران آنها را از سر گذرند. به ویژه اینکه این تحریم ها ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد بر ما اعمال شد. پیش تر با تحریم های یک جانبه یا چند جانبه آمریکا یا تحریم های حقوق بشری اروپا مواجه بودیم که برخی هنوز نیز به قوت خود باقی است اما تاکنون سابقه نداشته است که ما با تحریم هایی روبرو شویم که سراسر اروپا، چین، روسیه و حتی کشورهای متحد را نیز درگیر کند و همه کشورها را از معامله با ایران به هراس بیندازد. سراغ ندارم که چنین تحریم هایی علیه کشور دیگری اتفاق افتاده باشد. این روند بسیار خطرناک بود.

ریشه شکل گیری چنین اجماعی علیه ما چه بود؟

- بخشی به مسئله هسته ای برمی گشت اما نباید از خاطر ببریم که آقای احمدی نژاد با طرح مسائل جانبی، این روند را تسریع کرد؛ مانند پرداختن به مسئله هولوکاست. هولوکاست مسئله ما نیست، مسئله آلمان است. این واقعه در این کشور روی داد. یک حادثه تاریخی است و مانند هر حادثه تاریخی دیگری می توان نسبت به آن تشکیک یا درباره آن تحقیق کرد اما هر چه هست مسئله ما نیست بلکه مسئله همه اروپاست. هولوکاست هر چه که بود، طرح این موضوع از سوی رییس دولت نهم، سبب شد که رژیم صهیونیستی با مظلوم نمایی، حداکثر بهره برداری را از آن بکند و آن سیاست دولت قبل به این مظلوم نمایی کمک کرد. به عبارت دیگر، رییس دولت سابق طوری رفتار کرد که رژیم صهیونیستی با مظلوم نمایی، حداکثر بهره برداری را از آن بکند و آن سیاست دولت قبل به این مظلوم نمایی کمک کرد.

به عبارت دیگر، رییس دولت سابق طوری رفتار کرد که رژیم صهیونیستی بار دیگر مورد توجه عاطفی جهان قرار گرفته و حاشیه امنیتی قوی تری نسبت به گذشته برای خودش ایجاد کند. علاوه بر این، گفتمان آقای احمدی نژاد و اظهارات تند و نسنجیده برخی از گروه های داخلی، در مجموع یک چهره خشن، گریزان از قوانین بین المللی و صلح ستیز از ایران به تصویر کشید. در کنار این موارد، رزیم صهیونیستی توانست این دروغ را برای غرب جا بیندازد که ایران در حال ساخت یک بمب اتمی است، در حالی که رهبر معظم انقلاب، بارها اعلام کردند که جمهوری اسلامی برخورداری از این سلاح را به دلایل دینی و انسانی حرام می داند و اساسا هیچ کس در ایران خلاف نظر ایشان عمل نمی کند اما دانشمندان ما توانستند این دروغ را جا بیندازند و بر اساس همین دروغ ما را تحریم کردند.

تحریم ها، خسارت های عظیم سیاسی، اقتصادی و امنیتی برای ما به همره داشت. به عنوان مثال، به بهانه دور زدن تحریم ها میلیاردها دلار به جیب واسطه ها، دلالان و قاچاق فروشان سرازیر شد تا جایی که به یک سازمان جهانی علیه ما تبدیل شد و هنوز هم دلالان و سودجویان و منتفع شدگان از شرایط تحریم، مشکلاتی را برای دولت و کشور ایجاد می کنند و اساسا بخشی از مخالفان دولت تدبیر و امید (البته به جز منتقدان منصف) را همین ها تشکیل می دهند. همانطور که در بیرون از مرزها نیز عربستان، رژیم صهیونیستی و برخی کشورهای منطقه نیز ضمن مخالفت صریح با مذاکرات هسته ای و هر گونه توافقی میان ایران و قدرت های جهانی، به شدت تلاش کردند حلقه های تحریم تنگ تر شود. این روند تا جایی ادامه یافت که با بهانه تراشی هایی، می رفت تا وضعیت عادی کشور به شرایط امنیتی و جنگی تبدیل شود.


منظور شما از بهانه تراشی چیست؟

- ساختن یک بهانه آسان است. دشمنان ما می توانستند خودشان بهانه درست کنند. مثلا در خلیج فارس یا کشورهای دیگر، ترور و حادثه ای ایجاد کنند و بعد آن را به گردن ما بیندازند یا اینکه برخی عناصر تند و خودسر، با عملکرد خود بهانه ای به دست آنان بدهند و جنگی را علیه کشور ما راه بیندازند؛ جنگی که یک طرفش ایران و طرف دیگرش همه تحریم کنندگان قرار داشتند اما برگزاری انتخابات حماسی ۲۴ خرداد و انتخاب آقای دکتر روحانی به همراه اقدامات فوق العاده بی نظیری که در گفتگو با کشورهای ۱+۵ صورت گرفت که در نهایت به برجام منتهی شد، این فشارها، تحریم ها و تهدیدهای ناشی از تحریم را از سر ایران رفع کرد.

با برجام همیشه سایه شوم تهدیدهای نظامی از سر ملت ایران برداشته شد، اجماع جهانی علیه ما شکست و دیگر هرگز تجدید نخواهد شد. این بزرگترین پیروزی و دستاورد آقای روحانی بود. دومین دستاورد مهم آقای روحانی، یک دستاورد داخلی بود که در اسفند ماه حاصل آمد و آن برگزاری انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی به بهترین شکل ممکن بود. به نظرم این انتخابات را می توان با انتخابات های دوره اول، دوم و سوم مجلس شورای اسلامی مقایسه کرد که در نهایت سلامت، امنیت و با مشارکت بالا برگزار شد و نتیجه انتخابات نیز بسیار خوب و قابل توجه بوده است.

آقای یونسی، جنابعالی در حالی نتیجه انتخابات مجلس را بسیار خوب توصیف می کنید که اصلاح طلبان نتوانستند اکثریت غالب را به دست بیاورند.

- وقتی از نتیجه انتخابات سخن می گوییم، منظور من فارغ از نگرش های سیاسی و جناحی است و از یک منظر ملی به این رویداد و نتایجش نگاه می کنم. اشاره کردم که آقای دکتر روحانی به دنبال تحقق دو هدف داخلی و خارجی بود؛ که یکی برداشته شدن سایه تحریم و اجماع جهانی علیه ایران و دیگری برقراری یک آشتی ملی و ایجاد یک انسجام و همراهی ملی بود. به نظر من هم اکنون، هر دو هدف به ویژه با انتخابات اخیر مجلس، محقق شده است. در بعد خارجی، نه تنها آن اجماع جهانی برداشته شد، بلکه اکنون جهان آماده و خواهان مشارکت با ایران در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی و امنیتی است.

معتقدم دستاوردهای برجام قدم به قدم روشن و حاصل می شود. منافع اقتصادی و امنیتی برجام، گام به گام خود را نشان می دهد. تا پیش از برجام ما شاهد یک اجماع و همراهی جهانی نسبت به ایران بودیم که اکنون تبدیل به یک اجماع همراهی با ایران شده است. هفته ای نیست که یک هیات بلندمرتبه سیاسی و اقتصادی یا یک رییس دولت به ایران نیاید. امروز که با شما صحبت می کنم، رییس دولت بزرگترین کشور همسایه یعنی هند به ایران آمد و رفت. (رییس دولت دومین کشور بزرگ آسیا و اولین کشور دموکراتیک دنیا)، در حالی که اینها را نداشتیم و اگر وضعیت سابق ادامه پیدا می کرد، هرگز شاهد این سفرها و این قراردادها نمی بودیم.

اما انتخابات؛ آقای روحانی مکرر بر این مسئله تاکید کرده بود که به دنبال ایجاد یک انسجام ملی، یک همسویی، هم جهتی و همراهی و مشارکت عمومی است زیرا بعد از انسدادی که به وجود آمده بود، یعنی بعد از حوادث تلخ ۸۸ بخش زیادی از جامعه قهر کرده بودند اما توسعه کشور نیاز به رفع این بن بست و شکسته شدن این انسداد داشت. همه مردم باید آشتی می کردند و پای کار بر می گشتند که آقای روحانی از این بازگشت به عنوان یک آشتی ملی یاد کرد.

باید توجه داشته باشیم که این آشتی ملی با میتینگ، راهپیمایی یا تظاهرات هرگز محقق نمی شد و معلوم هم نبود که به صلاح باشد. تنها راهکار یک آشتی ملی که مشارکت ملی و امنیت ملی را به دنبال داشته باشد و توسعه ملی را تضمین کند، برگزاری یک انتخابات خوب در تراز انتخابات هفت اسفند ۹۴ بود. در این انتخابات شاهد بودیم که مشارکت به اندازه ای بالا بود که تا روز رأی گیری برای ریاست مجلس، معلوم نبود که تعداد منتخبان اصلاح طلب بیشتر است یا اصولگرا. اساسا این آرزویی برای سابقون انقلاب بود که چنین مجلسی تشکیل شود که همه در آن حضور داشته باشند. این مجلس می تواند مظهر و سمبل انسجام و وحدت و آشتی ملی باشد که روحانی آن را وعده داده بود. قطعا اگر روحانی رییس جمهوری نبود، این اتفاق نمی افتاد. ضمن اینکه برای آشتی ملی هیچ مصداقی بهتر از این مجلس سراغ نداریم.


بر چه مبنایی معتقد هستید که اگر روحانی رییس جمهوری نبود، این آشتی اتفاق نمی افتاد؟ مگر آقای روحانی چه ویژگی هایی داشت یا دارد که دیگران نداشتند؟ منظور شما توانایی روحانی در ایجاد هماهنگی میان ارکان کشور است؟

- به همان دلیل که اگر آقای روحانی نبود، حتما ما شاهد تحقق برجام و رفع فشارها و تحریم های بین المللی نبودیم و از طرفی مخالفان دولت روحانی، قادر به برگزاری انتخاباتی از سنخ انتخابات مجلس در هفتم اسفند ماه نبودند و این خود از دستاوردهای فوق العاده مهم دولت است.

بر چه اساسی چنین نظری دارید؟

- موضوع بسیار روشن است زیرا رقبای آقای روحانی یا برجام و مذاکره هسته ای با قدرت های جهانی را قبول نداشتند یا اگر هم قبول داشتند، ظرفیت به سرانجام رساندن آن را نداشتند. مثلا آقای دکتر ولایتی اتفاقی همچون برجام را قبول داشت و هنوز هم از آن حمایت می کند اما ایشان ظرفیت آقای روحانی را برای به سرانجام رساندن آن، به دلایل مختلف نداشت که از حوصله این بحث خارج است.

آقای قالیباف شاید قبول داشته باشد اما جرأت بیانش را نداشت لذا ایشان هم به چنین سیاستی از نظر من اعتقاد نداشت و ضمن اینکه این ظرفیت را هم برای پیگیری چنین سیاستی نداشت. یعنی آقای قالیباف هرگز نمی توانست این مسیر را طی کرده و به سرانجام برساند. آقای جلیلی هم که هرگز قبول نداشت و هنوز هم قبول ندارد. بنابراین رقبای روحانی یا برجام را قبول نداشتند یا ظرفیت و موقعیت کافی برای انجام آن را نداشتند.

نگفتید که منظور شما از ظرفیت چیست؟ یعنی هم با قدرت های خارجی پشت میز مذاکره بنشیند و هم اینکه در داخل با مراکز قدرت گفتگو کنند؟

- بخشی، همین هاست که گفتید یا جریانی که از روحانی حمایت می کند و رأیی که پشت او قرار دارد هم بخش دیگری از این ظرفیت است. قدرت دیپلماسی و جذب دیپلمات هم یک ظرفیت است. هر کسی نمی تواند آقای ظریف را جذب کند. آقای ظریف با هر کسی همکاری نمی کرد اما با آقای روحانی همکاری کرد. اینها بخش هایی از این ظرفیت هایی است که روحانی داشت. روحانی همه اینها را داشت و توانست در عرصه بین المللی کار خود را انجام دهد.

به نظر من اگر آقای روحانی هیچ دستاوردی نداشت جز همین برجام، برای همه دوره ریاست جمهوری و دولتش کافی بود. این در حالی است که اکنون برخی تنها به نتایج و خروجی اقتصادی برجام توجه می کنند که البته دستاوردهای اقتصادی برجام قطعا مهم است و البته شاهد هستیم که بخشی از این بهره مندی از این نتایج اقتصادی، آغاز شده و بخشی هم نیازمند زمان برای تحقق یافتن است.

آقای هاشمی به تعبیری شرایط آغاز به کار دولت یازدهم و رفع تحریم ها را با شرایط زمان پذیرش قطعنامه و پایان جنگ برابر می دانند اما مخالفان دولت، نظر دیگری دارند. آنان می گویند ایران در دولت گذشته قوی و دست بالا را داشت اما در دولت یازدهم کشور ضعیف شده و جایگاه خود را از دست داده است. استدلال شما چیست و شما برای جدی بودن تهدید جنگ در پیش از ۲۴ خرداد، چه مصداقی دارید؟

- حاشیه ای به سخنان آقای هاشمی بزنم. به نظرم آقای هاشمی کم گفته است. در زمان جنگ جمعیت ما نزدیک به ۴۰ میلیون نفر بود. کل کشور بسیج شده بود و مردم به کمترین قانع بودند اما حالا نه تنها جمعیت دو برابر شده بلکه خواسته ها و مطالبات مردم نیز به شدت افزایش یافته است. دیگر اینکه در جنگ، هرگز علیه ما یک اجماع جهانی وجود نداشت، حتی آمریکایی ها که به شدت ما را تحریم و به صدام کمک می کردند و در جاهایی با ما می جنگیدند اما در مواردی می توانستیم وسایل و قطعات مورد نیاز خود را از آمریکا و اروپا تهیه کنیم.

اما در وضعیت تحریم حتی نمی توانستیم غله یا دارو بخریم. حتی فناوری داروها به دلیل احتمال کاربرد دوگانه در اختیار ما قرار داده نمی شد. اگر در دوران تحریم قیمت نفت اندکی بالا رفته بود، این نفت اغلب به بازارهای هند، چین و برزیل سرازیر می شد اما عمده سود آن به جیب دلالان، مخالفان و دشمنان ما می رفت.

نتیجه تحریم این شد که مردم مصرف کننده شدند و صنعت، کشاورزی و تجارت ما از بین رفت. آیا در زمان جنگ وضعیت کشور به این گونه بود؟ از آن گذشته بعد از جنگ به سرعت سازندگی آغاز شد. آثار جنگ در کشور از بین رفت و توسعه آغاز شد. بسیاری از زیرساخت های توسعه کشور محصول عملکرد دولت سازندگی است اما دولت یازدهم در حالی کار خود را آغاز کرد که نزدیک به ۷۰ درصد واحدهای تولیدی ما تعطیل شده بودند که اگر تحریم ادامه می یافت، می توانست به ۱۰۰ درصد هم برسد.


تهدید جنگ چقدر جدی بود؟

- معنای مصوبات فصل هفتمی شورای امنیت این است که کشور هدف، یک تهدید بین المللی به شمار می رود. یعنی با مصوبات شورای امنیت سازمان ملل متحد، ایران کشوری علیه تهدید جهانی و عنصر یاغی که برای همه خطرناک است، قلمداد می شد و اساسا برای اینکه این تهدید به یک خطر بالفعل تبدیل نشود، از هر جهت ما را محدود کردند و تحریم های ظالمانه ای هم وضع کردند تا این شرایط، به نظر آنان، خود به خود ما را از پا درآورد و نیازی به جنگ نباشد اما اگر نیاز به جنگ را احساس می کردند، برای مثال با ترور یا آتش افروزی در جایی، بهانه ای می تراشیدند و جنگ را آغاز می کردند یا اینکه بعضی از نادان های داخلی که احتیاجی به این تحریک ها ندارند، خودشان بهانه به دست دشمنان می دادند و یک فرصت در اختیار آنان قرار می دادند تا جنگ را آغاز کنند.

تحریم ها و فشارهای خارجی، تا چه میزان از شرایط انسدادی که در داخل وجود داشت، تغذیه می کرد؟

- حوادث تلخ ۸۸ عملا و متاسفانه به تقویت برخی از گروه های تند، سلطه یک جریان سیاسی و قهر بخش زیادی از جامعه منتهی شد که از این شرایط به انسداد داخلی تعبیر می کنیم. رفع این انسداد، تنها با یک انتخابات حماسی محقق می شد و حماسه سیاسی ۲۴ خرداد ۹۲ با نظر رهبر معظم انقلاب شکل گرفت. ضمن اینکه معتقدم حماسه سیاسی هفت اسفند ۹۴ از حماسه سیاسی ۹۲ جدا نیست و این دو با هم، یک پازل را تشکیل می دهند. به باور من، با این انتخابات، قسمت عمده برجام های داخلی که درباره آن سخن گفته می شد، عملی شد و قسمت های بعدی نیز به مرور زمان عملی خواهد شد.

مجلس دهم باید نشان دهد که سمبل وحدت، آشتی و انسجام ملی است که مهم ترین هدف برجام داخلی بود. برجام های بعدی نیز عمدتا معطوف به خروج از رکود اقتصادی است، یعنی انسجام ملی برای ایجاد یک تحرک جدی در حوزه اقتصاد تا به این ترتیب، آثار و برکات برجام به تمامی در داخل دیده شود.

برخلاف شما، برخی دیدگاه های منفی نسبت به برجام داخلی دارند.

- منظور از برجام داخلی، جنگ سیاسی یا دو قطبی کردن جامعه نیست، هر چند نمی توان کتمان کرد که برخی مایل هستند که تعریفی این گونه از برجام داخلی القا کنند. برجام های داخلی یعنی آثار برجام خراجی در داخل کشور هم بروز و ظهور بیابد. دولت یازدهم معتقد است که هرگز نباید جامعه را دو قطبی کرد و اختلاف ایجاد کرد زیرا جامعه به شدت به توسعه سیاسی و اجرای اقتصاد مقاومتی نیاز دارد. همچنین، در حال حاضر مسئله اصلی کشور اشتغال و رفع بیکاری است. مردم نمی خواهند دعواهای سیاسی آنان را سرگرم کند یا برخی به تسویه حساب های سیاسی خود بپردازند بلکه می خواهند مشکلات اساسی کشور همچون بیکاری و اشتغال حل شود که این امر با برجام های داخلی محقق می شود.

دستاوردهای روحانی قطعا با پشتوانه مردمی حاصل شد که این پشتوانه در هفت اسفند ماه تجدید شد. مردم هم در انتخابات اخیر، اعتماد دوباره خود را به دولت و روحانی اعلام کردند اما با وجود این، یک جریان رسانه ای به این ایده دامن می زند که آقای روحانی رییس جمهوری یک دوره ای خواهد بود. شما برای این رویکرد چه تحلیلی دارید؟

- جریان های سیاسی که در دو انتخاب اخیر شکست خورده اند، باید به خودشان امید بدهند و این هیچ ایرادی ندارد! اشکالی ندارد که آنان با همین امیدها دلگرم باشند اما بدانند که این اتفاق نخواهد افتاد.

صرف امید دادن به خودشان مطرح است یا اینکه تحرکات دیگری نیز وجود دارد؟

- کارشکنی های خارجی مانند عربستان و رژیم صهیونیستی و برخی کشورهای همسایه و گروه های تندرو در آمریکا از ابتدا نیز وجود داشته است که تلاش می کنند برجام را بی خاصیت یا کم خاصیت کنند که متاسفانه در داخل نیز برخی از مخالفان دولت با آنها همراهی می کنند اما این اتفاق نخواهد افتاد. برجام شکست ناپذیر و برگشت ناپذیر است و آثار امنیتی و اقتصادی آن نمایان شده است. در داخل گسترش این دستاوردها به زمان نیاز دارد.

برخلاف این ایده که به آن اشاره کردید، در سال ۹۶ شاهد دو پیروزی بزرگ خواهید بود؛ پیروزی در انتخابات شورای شهر، در همه شهرهای بزرگ و دیگری پیروزی مجدد آقای روحانی در انتخابات ریاست جمهوری. آقای روحانی پیش از انتخابات ۹۲، چهره شناخته شده ای نبود و مردم اغلب بر حسب اعتماد به شخصیت های سیاسی کشور به ایشان آری گفتند، ضمن اینکه مردم از رد صلاحیت آقای هاشمی ناراحت بودند و عملکرد بد سیاسی و اقتصادی احمدی نژاد نیز جلوی چشم شان بود.


یعنی بخشی از رأیی که در انتخابات ۹۲ به آقای روحانی داده شد، سلبی بود که در سال ۹۶ به رأیی تماما ایجابی تبدیل می شود؟

- اکنون شخص آقای روحانی، بسیار بیشتر از انتظار حامیانش ظاهر شده است. آقای روحانی باید قدر مردم را بداند و نباید از اذیت و آزارهایی که می شود، عصبانی شود، تحریک شود. مردم باید در چهره آقای روحانی شادی و امید ببینند، نه عصبانیت.

پس معتقدید که بحث تک دوره ای شدن ریاست جمهوری آقای روحانی هم متوجه برجام است و هم می خواهند آقای روحانی را عصبانی کنند؟

- هدف اصلی برخی مخالفان بی منطق دولت، عصبانی کردن آقای روحانی است. آنان دنبال عکس العمل های احساسی آقای روحانی هستند تا از این طریق یاران آقای روحانی را ناامید کنند اما آقای روحانی هرگز نباید در این زمینی که برای شان فراهم می کنند، سیاست ورزی کند. ایشان باید نامهربانی ها و نامرادی ها را تحمل کند و باید دستاوردهای پیروزی خودش که وحدت و انسجام ملی و امید است را حفظ کند و از همه مهمتر، دکتر روحانی برای حفظ وحدت و انسجام و امنیت ملی باید همواره بر اطاعت از رهبری تاکید کند. یک انقلابی، هرگز بر خلاف مصالح نظام و فرامین رهبر معظم انقلاب اقدامی نمی کند و حرفی نمی زند. یک انقلابی ممکن است اشتباه کند اما در برابر نظرات رهبری و نظام قرار نمی گیرد.

پس از اینکه نامزدی احمدی نژاد طرح شد، شما تحلیلی داشتید که رسانه ای نکردید، مبنی بر اینکه احمدی نژاد بیشتر یک کاتالیزور است تا به آقای روحانی فشار بیاورند و ایشان برای دور دوم نامزد نشود؛ منظور شما چه بود؟

- ما متاسف هستیم از اینکه نیروهای بسیار خوب جریان اصولگرا به وسیله برخی مخالفان تند دولت، منزوی شده اند. ما هرگز آرزو نمی کنیم که جریان راست بار دیگر ناچار شود از احمدی نژاد حمایت کند و شکست دیگری را تجربه کند. ما مایل هستیم که اصول گرایان همچنان به عنوان رقیب نجیب، جدی و اصولی اصلاح طلبان باقی بمانند. اساسا خود اصلاح طلبان هرگز مایل نیستند که بی رقیب باشند زیرا بی رقیب بودن یک جریان، به نابودی خودش منجر می شود.

ضمن اینکه توجه داشته باشید که رقیب اصلاح طلبان، گروه های اقلیت و تند و بی منطق مخالف دولت نیستند بلکه رقیب واقعی آنان اصولگرایان هستند. متاسفانه این جریانی که از آن یاد کردم، توانستند چهره های اصیل، بنیادی و قوی اصولگرایان را منزوی و خانه نشین کند. اساسا شکست هایی که اصولگرایان تاکنون تحمل کردند، به خاطر همراهی با این قبیل گروه های مخالف بود نه انقلابیون واقعی. به همین دلیل، بعید می دانم که اصولگرایان بار دیگر بخواهند با حمایت از احمدی نژاد چنین هزینه ای را بپردازند.

می رسیم به مسئله حج که در نهایت با اخلال و کارشکنی عربستان، برگزاری حج امسال ممکن نشد. به نظر شما آیا تندروهای ایرانی از این فرجام اقدام خود، درس خواهند گرفت؟ و اساسا به نظر شما رابطه ایران و عربستان به چه فرجامی خواهد رسید؟

- عربستان از اقدام خودسرها مبنی بر بالا رفتن از دیوار سفارت، نهایت سوءاستفاده را کرد. به عبارت دیگر، اگر این اتفاق نمی افتاد هم معلوم نبود که عربستان اجازه می داد حج برگزار شود یا خیر. حاکمان فعلی عربستان جمع ماجراجویی هستند و بیش از هر جا از رژیم صهیونیستی تبعیت می کنند. از قدیم استراتژی رژیم صهیونیستی ایجاد نزاع و اختلاف میان کشورهای اسلامی بود که اکنون عربستان پرچمدار این رویکرد رژیم صهیونیستی در منطقه شده است. درباره حج، عربستان هیچ گاه نمی خواهد فرصتی در اختیار ما قرار بگیرد و ما در موسم حج حضور داشته باشیم زیرا حضور ما برخلاف سیاست های تنش آفرینانه و نامداراگرایانه آل سعود است، لذا به دنبال بهانه بودند که متاسفانه برخی در داخل این بهانه را در اختیارشان قرار دادند. هر چند اگر حمله به سفارت نبود ممکن بود بهانه دیگری بتراشند، کما اینکه من هنوز هم منتظر اتفاقی از جانب سعودی ها هستم.

آیا منتقدان افراطی داخلی رویکرد خود را اصلاح خواهند کرد؟

- ما باید واقعا گروه های قانون ستیز را مهار کنیم. نهادهای امنیتی و نظامی کشور باید دو کار را انجام بدهند؛ یکی اینکه درون این گروه ها، عناصر نفوذی را شناسایی کنند؛ دیگر اینکه این گروه های خودسر را مهار کنند زیرا ممکن است این گروه ها در زمان ها یا موارد دیگر برای کشور مسئله سازی کنند. اینها هستند که دولت را تحت فشار قرار دادند. رهبر معظم انقلاب اخیرا در سخنرانی شان در دانشگاه امام حسین (ع) موکدا فرمودند جلسات را به هم نزنید و با این اقدامات مخالفت کردند. این نخستین بار نیست و ایشان پیش تر هم چند بار تاکید کرده بودند اما می بینید که هیچ اتفاقی نمی افتد و همچنان این رفتارها ادامه یافته و برخلاف نظر صریح رهبر معظم انقلاب این نوع رفتارهای مخالف قانون ادامه می یابد.

این گروه ها سخنرانی های قانونی را به هم می زنند یا کنسرت ها را تعطیل می کنند و به بهانه های مختلف، جلوی فعالیت های سالم سیاسی در دانشگاه را می گیرند که در نهایت هزینه داخلی و خارجی آن را نظام می پردازد. رهبری تاکید کردند که این اقدامات را نمی پسندند و این نص صریح سخنان معظم له است اما متاسفانه تاکنون ادامه داشته و از این پس هم متاسفانه ادامه پیدا خواهد کرد. جالب اینجاست که این گروه ها مدعی اند که در خط جمهوری اسلامی و نظام حرکت می کنند. این چه خطی است که برخلاف سخنرانی های مکرر و متعدد رهبر معظم انقلاب، در ملاقات با دانشجویان، در حرم امام (ره) و در مراسم دانش آموختگان افسری دانشگاه امام حسین (ع) تاکید می کنند که این کارها نشود، اما باز هم ادامه می یابد؟

باز هم تکرار می کنم که یک انقلابی واقعی هرگز بر خلاف مصالح نظام و فرامین رهبری اقدامی نمی کند. این جریان ها و گروه ها در مواردی در مواضع خود نشان داده اند که پیوندی ناگسستنی با احمدی نژاد دارند و در سایت های خود مرتب از او حمایت می کنند. به نظرم این جریان تهدیدی برای امنیت ملی و منافع ملی کشور به شمار می رود. سازمان های امنیتی باید این گروه ها را مهار کنند. منه معتقد به ساکت کردن با حذف و از میان برداشتن این جریان ها نیستم، بخشی هم حسن نیت دارند اما نباید دست به اقدامات عملی بزنند و تنها باید مانند دیگران فرصت آزادی بیان داشته باشند، نه آزادی برای اعمال غیر قانونی، غیر اخلاقی و غیر شرعی.


به نظر شما این گروه ها مهار شدنی هستند؟

- به لحاظ عملیاتی و توسل آنان به رفتارهای غیرقانونی و مغایر با آزادی های قانونی، باید مهار شوند اما باید اجازه داد تا حرف شان را در چارچوب آزادی بیان با حفظ چارچوب های قانونی بزند. اینها دو کار می کنند، یکی اینکه حرف می زنند و باید گذاشت حرف شان را بزنند و اگر ادعای شان مستند و واقعی نبود، بالاخره یک نفر جواب شان را خواهد داد اما آنجا که کاری غیرقانونی انجام می دهند یا مجلسی را به هم می زنند، این اقدامات، خلاف و جرم است و باید جلوی آن را بگیرند. این که آزادی نیست که برخی جلسه ای را به هم بزنند و به نام امر به معروف، آزادی سایرین را سلب کنند.

پیوند این جریان ها با احمدی نژاد فکری است یا سازمانی؟

- خودسرها احمدی نژاد را قبول ندارند و احمدی نژاد هم اینها را قبول ندارد زیرا در مواردی اختلاف منافع دارند. هر چند رفتارهای مشابه دارند اما به هر صورت در بسیاری موارد نیز منافع مشترک دارند. به برخی سایت های گروه های قانون ستیز که نگاه کنید، می بینید که چقدر با احمدی نژاد مشکل داشتند و دارند و این مشکلات دو جانبه هم بود اما همین سایت ها مدام تصاویر و اخبار مربوط به رییس دولت سابق را پوشش می دهند.

اشاره کردید که تحرکات تندروها بیشتر می شود. شما یک بار پیش بینی کردید و دو روز بعد به سفارت عربستان حمله شد. الان فکر می کنید که خودسرها در فاصله ۹۶، تحرکات خود را در چه حوزه هایی متمرکز کنند؟

- اکنون که ماه مبارک رمضان است، خودسرها در برخی مساجد متمرکز می شوند. به ویژه مداحان وابسته به این جریان - نه همه مداحان اهل بیت (ع) - بار دیگر فعالیت های خود را در مساجد آغاز می کنند. البته ما از آنان می خواهیم که در ماه رمضان، چه شب های عادی و چه شب های احیا، مراسم و عبادات و معنویت مردم را آلوده به درگیری های سیاسی نکنند اما متاسفانه اندکی از اینها از مساجد و شب های قدر سوءاستفاده می کنند. عبادتگاه و مسجد که برای هر کس باید فرصتی باشد تا به عبادت و راز و نیاز خود بپردازد، نباید به تریبونی علیه دولت تبدیل شود یا علیه کسانی که آنان نمی پسندند. متاسفانه برخی از تریبون های ما الان این طوری شده است. تریبون هایی که مذهبی است، اما از آنها حداکثر سوءاستفاده ها می شود.

همین ها بالاخره عکس العمل نیز دارد که البته امیدواریم حادثه ای رخ ندهد، به ویژه این که جریان های قانون ستیز هنوز از منافع بالا رفتن از دیوار سفارت عربستان بهره مند هستند و هنوز این دستاورد کهنه نشده است اما اگر این منافع کهنه شود، ممکن است حادثه دیگری بیافرینند. یعنی سرویس های جاسوسی عربستان و رژیم صهیونیستی و کشورهای حامی اینها در منطقه، بالاخره آنان نیز ممکن است صحنه های جدیدی ایجاد کنند. اگر چنانچه این گروه ها راست می گویند و خیلی انقلابی هستند، به عراق یا سوریه بروند و آنجا با داعش بجنگند، نه اینکه در داخل دردسر ایجاد کنند.

در پایان بفرمایید رویکرد مجلس دهم نسبت به دولت تدبیر و امید، به ویژه در غیاب تندروها را چگونه پیش بینی و ارزیابی می کنید؟

- دولت مطمئن است که این مجلس حامی دولت است. یعنی اکثریت مجلس، چه اصلاح طلبان و چه معتدلان و اصولگرایان معتدل، همگی حامی دوست هستند و ان شاءالله ثمرات این همراهی در آینده در اقتصاد و توسعه و پیشرفت کشور هویدا خواهد شد.