دونالد ترامپ های دنیا!

هفته نامه چلچراغ - نسیم بنایی: «ترامپ»، «توییترهای ترامپ»، «سخنان توهین آمیز ترامپ»؛ جست و جوی واژه «ترول» یا ترکیب واژه های «سیاستمدار» و «توهین» نتایجی کاملا ترامپ محور را به دست می دهد. شاید او بهترین گزینه در میان ترول های سیاسی باشد. اما امثال ترامپ در دنیای سیاست کم نیستند. هفته نامه بلومبرگ بیزنس ویک چند شماره پیش به ترامپ های اروپایی پرداخته بود؛ همان سیاستمدارانی که رفتاری توهین آمیز مشابه رفتار ترامپ را سرلوحه کار خود قرار می دهند تا به سوژه روز جهان تبدیل شوند.

شاید این یک دیپلماسی است که آن ها در پیش می گیرند تا بتوانند توجه مردم جهان را به خود جلب کنند؛ توجهی که اغلب با واکنش های بسیاری همراه است. توهین و تحقیر استراتژی اصلی آن هاست که به کمک آن، نام خود را به هر نحوی در سرخط خبرهای جهان می دهند. برخی از تحلیل گران معتقدند این افراد تشنه توجه هستند و با همین ترفندهای سطح سعی می کنند به این اهداف خود دست پیدا کنند.


واقعیت این است که افرادی مانند ترامپ آن چیزی را که باید در چنته ندارند. به همین خاطر در شرایطی ناگزیر، توهین و تحقیر را چاشنی رفتار خود می کنند تا آن توجهی را که به آن احساس نیاز می کنند، دریافت کنند. البته اهانت در سیاست مسئله ای بحث برانگیز است که مخالفان و موافقان بسیاری دارد، اما آ« چیزی که صاحبان این اهانت ها را به نوعی «ترول» تبدیل می کند، توجهی است که آن ها برای رسیدن آن دست و پا می زنند. تفاوتی ندارد سیاستمداری در آمریکا باشد یا اروپا، خطر «ترولینگ» همه جا در کمین است.

او سرخط خبرهای جهان شد

«مردان جوان سوریه و عراق باید به جای مهاجرت، در کشور خود بمانند و با ارتشی منسجم مقابل داعش مبارزه کنند!» این امریه را بشار اسد، رییس جمهوری سوریه، صادر نکرده، بلکه میلوش زمان، ریس جمهوری چک، در پیام تبریک کریسمس خود برای آغاز سال ۲۰۱۶ بر زبان آورده است. البته این سخنان زمان از خیرخواهی او نشئت نگرفته، بلکه ریشه در نفرت و هراسی در دل آقای میلوش دارد.

زمان از سال ۲۰۱۳ تاکنون به عنوان رییس جمهوری چک انتخاب شده و از آن جا که کشور او جزو مقاصد اصلی بسیاری از پناه جویان سوری است، سعی دارد با سخنانی تحقیرآمیز مانع ورود بیشتر آن ها به خاک این کشور بشود. البته ممانعت از ورود این مردم بی دفاع به خاک جمهوری چک نیز تنها دلیل میلوش زمان نیست، بلکه نوعی اسلام هراسی در وجود این مرد زبانه می کشد که او را وادار به هر نوع اهانتی می کند و به همین خاطر واکنش ها و توجهات بسیاری را به خود جلب کرده است. برای نمونه در ژوئن ۲۰۱۱ زمانی که میلوش به عنوان نخست وزیر جمهوری چک مشغول به کار بود، اظهاراتی جنجالی علیه اسلام و مسلمانان داشت.

از نظر او مسلمانان در حقیقت دشمنان تمدن هستند که در اکثر نقاط جهان زندگی می کنند. ناگفته نماند که این سخنان بدون واکنش نیز باقی نماند و محکمه هایی را نیز به دنبال داشت که او را به سرخط خبرهای جهان تبدیل کرد. موضع گیری زمان در برابر کزوو نیز از دیگر جنجال هایی است که این سیاستمدار آفریده است. او جزو کسانی است که کوزوو را به رسمیت نمی شناسد و مخالف ارسال سفیر به آن جاست. زمان ظاهرا تنها در سیاست متخصص نیست، بلکه در مسائل زیست محیطی نیز می تواند حرف های مثلا کارشناسانه ای بزند که توجه همه را به خود جلب کند. برای مثال او در مورد گرمایش جهانی ادعا کرده بود فعالیت های انسانی هیچ ربطی به گرم شدن کره زمین ندارد. اما سخنان توهین آمیز او در مورد پناهندگان سوری اوج بی رحمی او را نشان داد که واکنش های بسیاری را به دنبال داشت.

او گفته بود: «حضور مسلمانان سوری در اروپا یعنی حضور داعش و حملات تروریستی در این ناحیه، در نتیجه اروپایی ها باید مانع ورود این افراد به مرز کشورهای خود بشوند.» او برای پناه آوردن سوری ها به اروپا از تعبیر استفاده کرده بود که بیشترین واکنش را به دنبال داشت: «حمله سازمان دهی شده به اروپا» صحبت های عجیب و غریب میلوش آن قدر زیاد است که نمی توان همه آن ها را این جا آورد. اکنون شاید مردم جمهوری چک منتظر جمله شاهکار بعدی رییس جمهوری هستند که با دست های خود بر مسند قدرت نشانده اند.

من موسولینی نیستم!

سیاستمداری هلندی که چهره اش به خاطر رنگ و مدل موی خاصش به ندرت از خاطر کسی می رود؛ مدل مویی که به برند انتخاباتی او تبدیل شده بود. برخی از کارشناسان معتقدند که او از مدل موی خود به عنوان ترفندی استفاده می کند که در خاطر دیگران بماند. بسیاری از اتحلیل گران او را نه تنها به لحاظ ظاهر، بلکه به لحاظ رفتاری نیز شبیه ترین سیاستمدار اروپایی به ترامپ می دانند. او بارها گفته است: «من از قماش لوپن نیستم؛ من قرار نیست شبیه به موسولینی اروپا باشم.»او خیرت ویلدرس است؛ کسی که ادعا می کند مارگارت تاچر را الگوی خود قرار داده است. البته سیاستمداری که تاچر را الگوی خود می داند، در توییتر خود نوشته است: «امیدوارم دونالد ترامپ رییس جمهوری بعدی ایالات متحده آمریکا باشد. انتخاب او هم برای آمریکا خوب است هم برای اروپا. ما به رهبران دلیر نیاز داریم.»


البته خیرت با نام تاچر به شهرت نرسیده، بلکه به عنوان منتقد دنیای اسلام مورد توجه همگان واقع شده است. او بارها اظهار کرده از مسلمانان متنفر نیست، بلکه با اسلام مخالف است. البته اسلام تنها موردی نیست که در تیررس هدف این سیاستمدار هلندی قرار گرفته است. ویلدرس یکی از مخالفان سرسخت مهاجران و پناهندگان است و چندی پیش نیز خود را به عنوان حامی مسیحیان در برابر مهاجران سوری معرفی کرده است. میندرت فنما که بیوگرافی این سیاستمدار را نوشته، معتقد است این دسته از افراد رفتارهای توهین آمیز را به عنوان استراتژی خود مورد استفاده قرار می دهند و هیچ گاه بابت رفتار و حرف های خود عذرخواهی نمی کنند. به هر حال ویلدرس با همین شیوه سال هاست که به عنوان عضوی کلیدی در مجلس هلند مشغول به کار است.

جنجال های چند هزار یورویی

۱۰ هزار یورو جریمه بابت انجام مصاحبه های توهین آمیز؛ از همین مورد ساده می توان پی برد که او چه سخنان بحث برانگیزی را مطرح می کند. ژان ماری لوپن بنیان گذار جبهه ملی فرانسه و سیاستمدار راست گرای فرانسوی است. بسیاری از تحلیل گران او را یکی از دونالد ترامپ های اروپایی می دانند. نخستین اظهارنظر جنجالی این سیاستمدار به سال ۱۹۸۷ باز می گردد.

او در سخنانی توهین آمیز به همه افرادی که به ویروس ایدز مبتلا هستند، گفته بود این افراد باید در مکانی خاص حبس شوند. چندی بعد گفته بود: «انقلاب بزرگ فرانسه یک فاجعه خونین برای مردم فرانسه بود و جرقه نازیسم و کمونیسم را در این کشور زد.» اما سخنانی که بیش از همه توجه را به خود جلب کرده و بارها منجر به جریمه لوپن شده، اظهارنظرهای توهین آمیزی است که در مورد اسلام و مسلمانان داشت است. برای مثال او یک بار در مورد پوشش حجاب گفته بود: «زنان مسلمانی که صورت خود را می پوشانند، ما را از شر قیافه های زشتی که ممکن است ببینیم، در امان نگه می داند.»

اکثر صبحت های او در مورد مسلمانان بار تحقیرآمیز داشته و به همین خاطر واکنش هایی را از سوی همه مردم به دنبال داشته است. البته تنها مسلمانان نیستند که آماج حمله های لوپن قرار گرفته اند. او بارها در زمان جام های جهانی ادعا کرده تیم ملی فرانسه بیشتر از بازیکنانی تشکیل شده که سفیدپوست نیستند و در نتیجه این تیم از جامعه فرانسوی تشکیل نشده است.

این اظهارنظر لوپن به طور ضمنی توهین به بازیکنان رنگین پوست به شمار می آید. به همین خاطر است که او بارها به جرم اظهار نظرات نژادپرستانه نیز جریمه شده است. در سال ۲۰۰۷ نیز نیکولاس سارکوزی را یک «خارجی» نامید. همی حرف ها و صحبت های بدون فکر و منطق باعث شد دخترش، مارین لوپن، در سال ۲۰۱۱ رهبری جبهه ملی فرانسه را از او بگیرد.

من یک جنتلمن هستم!

«فقط ناپلئون نسبت به من کارهای بیشتری انجام داد؛ البته من قطعا از او قدبلندترم»، «موی زیادی روی سر من نیست، چون آن قدر مغز بزرگی دارم که موها را کنار می زند»، «من یک جنتلمن صادق و بااخلاق هستم»؛ در این جملات نه تنها نوعی خودخواهی، بلکه نوعی تمایل به جلب توجه نیز به چشم می خورد. سیلویو برلوسکنی زمانی نخست وزیر پرحاشیه ایتالیا بود که اکثر مواقع به خاطر حرف ها و تصمیمات متفاوتش تیتر یک رسانه ها نه تنها در ایتالیا، بلکه در کل جهان می شد.

هفته نامه اکونومیست در ۲۶ آوریل ۲۰۰۱ روی جلد خود نوشته بود: «چرا سیلویو برلوسکنی برای رهبری ایتالیا نامناسب است» و به این شکل به اصلی ترین منتقد اروپایی برلوسکنی تبدیل شد. البته نخست وزیر ایتالیا نیز در واکنش به اکونومیست عنوان «کمونیست» را برای آن ها انتخاب کرده بود و درواقع برچسب کمونیست بودن را بر آن ها زده بود. این دعواها تا جایی پیش رفت که با شکایت برلوسکنی پای اکونومیست به دادگاه رم باز شد. این هفته نامه اسنادی را ارائه کرده بود که ثابت می کرد برلوسکنی برای اداره ایتالیا مناسب نیست، اما در مقابل نخست وزیر پیشین ایتالیا ادعا می کرد.

این اسناد «مجموعه ای از اتهامات بی پایه و قدیمی» هستند که «توهینی به حقیقت» به شمار می آیند. این دعواها نیز در نهایت در سال ۲۰۰۸ به نفع اکونومیست به پایان رسید، اما صحبت های عجیب برلوسکنی برای جلب توجه به پایان نرسید. او به واسطه نخست وزیری خودش را مجاز می دید که در مورد هر چیزی اظهارنظر کند.

در سال ۲۰۱۱ در مورد کیفیت زندگی در ایتالیا گفته بود: «زندگی در ایتالیا زندگی کاملا مرفهی است؛ مصرف هنوز در این کشور پابرجاست، پیدا کردن یک صندلی خالی در هواپیما جزو سخت ترین کارهاست و رستوران ها همیشه پر هستند.» در همان سال ۲۰۱۱ توهین او به آنجلا مرکل، صدراعظم آلمان، نیز نقل محافل شده بود. ادعا می شد که او در گفت و گو با سردبیر یک روزنامه، صفتی ناپسند را به صدراعظم المان نسبت داده است. این توهین با واکنش رسانه های آلمانی همراه شد؛ البته «واکنش» احتمالا همان چیزی است که برلوسکنی همیشه به دنبال آن بوده است.