وین رونی خوبه اما علی دایی نیست!

هفته نامه شماره یک: چه او را دوست داشته باشیم چه متنفر باشیم، چه ارزش های بی شمارش را قبول داشته باشیم چه هوش سوال برانگیزش را، به عنوان یک مهاجم بین المللی او شایستگی احترام مان را دارد. او اگرچه این روزها به واسطه عملکردش در منچستر یونایتد و فاصله گرفتن از دوران آمادگی، مورد انتقاد است اما هنوز هم این سوال در میان هواداران انگلیسی دهان به دهان می چرخد که آیا رونی باید در تیم هاجسون نقش ثابتی داشته باشد یا نه؟ ۵۲ گل در ۱۱۳ بازی ملی وین رونی را به بهترین مهاجم تاریخ فوتبال انگلیس تبدیل کرده است؛ گل هایی که بیشترین آنها را در بازی های مقدماتی به ثمر رسانده و در مقابل سن مارینو با ۵ گل زده بیشترین گل زده در یک بازی را در فوتبال انگلیس به نام خود ثبت کرده است.

اگر این گل ها نبود شاید انگلیس در همان مراحل گروهی نیز به مشکل برمی خورد و نمی توانست امتیازات لازم برای حضور در مراحل بالاتر را جمع کند. در این میان او گل هایی زده که با همان تک گل در خانه حریفانی چون استونی و اسلوونی به پیروزی رسیده تا اکنون که در یورو ۲۰۱۶ حضور دارد رکورد پیروزی در تمام بازی های مرحله مقدماتی را در اختیار داشته باشد.

ماموریت غیرممکن

این روزها رونی در حساس ترین مرحله زندگی خود قرار دارد. پس از بارها قرار گرفتن در ترکیب اصلی تیم ملی کشورش، او هم مانند بسیاری از بزرگان تاریخ ۵۰ سال گذشته فوتبال انگلیس، فقدان یک عنوان مهم بین المللی را در کلکسیون افتخاراتش احساس می کند. رونی در همین روزها از رکورد بازی های ملی دیوید بکهام عبور می کند و در آستانه شکستن رکورد ۱۲۵ بازی ملی پیتر شیلتون قرار می گیرد.

گل زدن، شکستن رکورد بازی ملی و مهم تر از همه آنها نزدیک کردن انگلیس به قهرمانی یورو، اصلی ترین ماموریت هایی است که رونی در بازی های آینده تیم ملی باید آنها را انجام دهد اما کدام یک ممکن است و کدام یک غیرممکن؟


در جست و جوش پوشکاش

در قاره اروپا گلزنانی وجود دارند که رسیدن به تعداد گل هایشان تقریبا محال است. فرانس پوشکاش با زدن ۸۴ گل ملی در روزهایی که دروازه بانان عادت نداشتند از دستکش گلری استفاده کنند و همه چیز در بازی به وفاداری بازیکنان بر می گشت و این جزیی منطقی از بازی بود، بهترین گلزن فوتبال اروپا لقب گرفت.

در عصر مدرن فوتبال، گلزن افسانه ای جام جهانی میروسلاو کلوزه توانست در ۱۳۷ بازی ۷۱ گل به ثمر برساند در شرایطی که تا ۳۶ سالگی برای تیم ملی آلمان بازی کرد اما آیا رونی هم باری حضور در بازی های ملی، تا این سن و سال برای خودش برنامه ریزی کرده است؟ یقینا رونی می تواند مانند رابی کین باشد؛ بازیکنی که همچنان برای تیم ملی ایرلند بازی می کند. اگرچه این بازیکن لس آنجلس گالکسی حضور مداومی در تیم ملی ندارد اما همچنان با ۶۷ گل ملی در ۱۴۲ بازی، بهترین گلزن تاریخ فوتبال ایرلند است.

دایی، فرسخ ها دورتر

در میان همه گلزن هایی که نام بردیم و دورتر از اروپا و در قلب خاورمیانه، مردی وجود دارد که بهترین گلزن ملی تمام تاریخ است. می خواهیم کوتاه درباره علی دایی صحبت کنیم؛ کسی که پیش از حضور نه چندان طولانی در آلمان و موفق با تیم هایی چون بایرن مونیخ، و هرتابرلین، در لیگ ایران بازی می کرد و از همین راه به پیراهن تیم ملی کشورش رسید.

او در یک بازه زمانی متوسط توانست به تنها مردی تبدیل شود که بیش از صد گل در بازی های ملی به ثمر رسانده است، ۱۰۹ گل در ۱۴۹ بازی ملی. اگر رونی می توانست همچون آخرین بازی هایش در مرحله مقدماتی یورو برای تیم ملی کشورش بازی کند و گل بزند، یورو ۲۰۱۶ برایش به یک میدان بی رقیب تبدیل می شد. این در حالی است که میزان گلزنی دایی، ذهن فوتبال مدرن را به وحشت می اندازد. او در دو سال رکوردهای عجیبی از خود برجای گذاشت و توانست بیش از هر مهاجمی در دنیا گلزنی کند.

وی در سال ۱۹۹۶ در ۱۸ بازی ۲۲ گل و در سال ۲۰۰۰ در ۱۹ بازی ۲۰ گل زد که یک آمار شگفت انگیز است. یکی از دلایل این میزان گلزنی به نحوه برگزاری مرحله مقدماتی مسابقات در آسیا ارتباط دارد که به طور معمول طولانی تر از اروپاست. البته پیدا کردن رقبایی که کیفیت بهتری از سن مارینو داشته باشند، دشوار است و معمولا چند تیم برای اتفاقات بزرگ قاره آسیا با یکدیگر معمولا چند تیم برای همه اتفاقات بزرگ قاره آسیا با یکدیگر می جنگند. دو گل اول علی دایی در پیروزی ۶ بر صفر مقابل چین تایپه ای رقم خورد که در رنکینگ فیفا در رده ۱۷۹ قرار داشت.

اتو در بازی مقابل لبنان با سه بار گلزنی، رکورد گل های پوشکاش را شکست و با چهار گلی که مقابل لائوس به ثمر رساند، به بهترین گلزن تاریخ تبدیل شد. با این حال او در کشورش به واسطه رکوردزنی اش و به خاطر الهام بخشی به مردم یک انسان قابل احترام است. رونی هم کمی از این ویژگی ها دارد. رونی هم به دلیل توانایی اش در شکست سن مارینو، لیاقت بیشتر دوست داشته شدن را دارد.

منبع: هافینگتون پست