بررسی آماری وقت های تلف شده در مسابقات لیگ برتر
فوتبال ۵۳ دقیقه است!
«چرا بازی های لیگ اینقدر سرد و کسل کننده است؟» جواب این سوال را باید در راندمان بازیکنان و زمان مفید در هر بازی جست و جو کرد.
«چرا بازی های لیگ اینقدر سرد و کسل کننده است؟» جواب این سوال را باید در راندمان بازیکنان و زمان مفید در هر بازی جست و جو کرد. برای محاسبه متوسط زمان مفید بازی در لیگ برتر، ۱۵ بازی از هفته های چهاردهم و پانزدهم انتخاب شد. در این بازی ها زمان هایی که با سوت داور، بازی قطع شد از زمان کلی بازی کسر شد که در نهایت نتایج جالبی به دست آمد.
به طور میانگین در هر بازی در لیگ برتر، توپ ۵۳ دقیقه و ۳۵ ثانیه در جریان بازی است، یعنی کمی بیشتر از یک نیمه اکه از استاندارد جهانی حدود ۲۰ دقیقه کمتر است. به بیان دیگر در لیگ ایران، تیم ها ۲۰ دقیقه کمتر از نُرم جهانی فوتبال بازی می کنند. نکته دیگر قابل توجه وقفه ها در هر بازی است. به طور متوسط هر بازی ۱۲۱ بار قطع می شود و دوباره به جریان می افتد.
یعنی هر ۴۷ ثانیه یک بار بازی قطع می شود و در این زمان کوتاه فرصت کمی برای کارهای ترکیبی است. در قطع شدن های متوالی بازی، توان کم تیم ها در حفظ توپ هم به چشم می آید. لیگ برتر پر است از تیم هایی که در بازی تخریبی استاد هستند ولی هنگامی که نوبت به بازی ترکیبی می رسد، سکته می کنند. به ندرت ۱۵ پاس متوالی در این ۱۵ بازی دیده شد. حتی تیم هایی وجود دارند که در آرزوی ۵ پاس متوالی هستند.
فینال لیگ برتر مثل بازی های دیگر
بازی استقلال - سپاهان مهمترین بازی نیم فصل اول بود. رویارویی دو تیم بالای جدولی برای قهرمانی در نیم فصل کافی نبود و این بازی آماری مایوس کننده داشت. وقت مفید بازی در طول ۹۸ دقیقه، چیزی نزدیک به ۴۸ دقیقه بود. در واقع بیشتر از اینکه توپ در جریان بازی باشد، بازی متوقف شده بود.
حتی نزدیک بود دوئل پرافتخارترین سرمربی تاریخ لیگ مقابل قهرمان سه ساله لیگ در نیمه اول یک رکورد جهانی در زمینه قطع شدن بازی ثبت کند. در نیمه اول این بازی در کمتر از ۴۰ ثانیه یک بار توپ از جریان بازی خارج می شد. این وقفه های زیاد مانع انجام کارهای تاکتیکی شد و روی کیفیت بازی تاثیر زیادی گذاشت.
نکته منفی دیگر در این بازی بالا بودن تعداد خطاها بود. دو تیم در این بازی ۳۳ بار خطا کردند که این تعداد دو برابر استاندارد جهانی است. دیگر اینکه بیش از ۶۰ بار توپ از خط طولی زمین به بیرون رفت. این تعداد اوت دستی سطح بالای تخریبی بودن بازی را نشان می دهد.
ترکی هم نتوانست!
بازی پرسپولیس و ذوب آهن پرحاشیه ترین بازی فصل تا به اینجا بود که همه شکل حاشیه داشت. 5 گل، دو اخراج، یک پنالتی و چندین صحنه حساس. شاید این بازی به اعتقاد خیلی ها جذابترین بازی لیگ دوازدهم باشد اما از نظر آماری داستان روایت دیگری دارد.
قطع شدن های مکرر و افتادن های طولانی بازیکنان ذوب آهن برای از جریان انداختن بازی، وقت مفید را به کمتر از نصف رساند. از مجموع 99 دقیقه فقط 46 دقیقه و 27 ثانیه توپ در جریان بوده است.
محسن ترکی داور مسابقه در در مجموع دو نیمه 9 دقیقه وقت تلف شده محاسبه کرد ولی این وقت تلف شده زیاد هم آمار توپ در جریان بازی را بالا نبرد. مثلا در نیمه اول 3 دقیقه وقت تلف شده اعلام شد. در همان ثانیه ابتدایی وقت تلف شده روی غلامرضا رضایی خطا انجام شد.
45 ثانیه طول کشید که توپ کاشته شود. مهدوی کیا آن ضربه را گل کرد و دوباره توپ از جریان خارج شد تا ذوبی ها توپ را به مرکز زمین بیاورند و دوباره به جریان بیندازند. 1 دقیقه و 28 ثانیه گذشت. تنها 6 ثانیه بعد از شروع مجدد بازی، ترکی سوت ایان نیمه اول را زد، یعنی در 3 دقیقه تلف شده فقط 20 ثانیه توپ در جریان بازی بوده است.
روش جدید اتلاف وقت گلرها
زمان مفید بازی های لیگ برتر ایران حتی از این هم کمتر است. در اینجا تنها، زمانی که بازی به دستور داور متوقف شده، جزء زمان مرده بازی به حساب آمده اما واضح است که بازیکنان ایرانی راه های مبتکرانه ای هم برای اتلاف بیشتر وقت - حتی درون زمان مفید - یافته اند، خصوصا دروازه بان ها.
در لیگ، دروازه بانی به نام مجتبی روشنگر داریم. روشنگر که شاگرد میثاقیان در آلومینیوم است، در بازی با پا تبحر دارد و از همین توانایی برای اتلاف زمان بازی استفاده می کند. او بسیاری از توپ های سخت را به جای دریافت با دست، با سینه استپ می کند و پا به توپ به سمت گوشه ای از محوطه جریمه می دود تا وقت را بکشد.
در بازی آلومینیوم - گهر، روشنگر بیشتر از هر بازیکن دیگری صاحب توپ بود! مثال دیگر ارشاد یوسفی است. او نه تنها در هر بازی حداقل ۳ بار روی زمین می افتد و در شروع مجددهایش از کنار دروازه دست کم ۱۰ ثانیه از سایر دروازه بان های لیگ بیشتر طول می کشد، بلکه در بازی هم با اتلاف وقت، حسابی روی مخ بازیکنان حریف می رود.
روی یکی از همین صحنه ها در بازی فولاد مقابل تراکتور، زمانی که او در حال اسکورت توپ برای اتلاف بیشتر زمان بازی بود، قاسم دهنوی روی پایش رفت و خبرساز شد. هافبک تراکتور بعد از بازی درباره حرکت خطرناکش روی پای ارشاد، اینگونه توضیح داد: «داشت وقت تلف می کرد، عصبانی شدم. رفتم بزنم مصدومش کنم که متاسفانه نشد.»
البته تمام سهم اتلاف وقت درون تایم مفید، متعلق به گلرها نیست. باید از تشریفات مربوط به فیرپلی هم نام برد. بعد از هر زمین خوردن تصنعی در لیگ برتر - که تعدادشان به طور غیرعادی زیاد است - توپ به بیرون زده می شد. تا اینجا زمان مفید به حساب نمی آید اما بعد از پرتاب مجدد توپ، هر بار چند ثانیه ای صرف انداختن توپ به نقطه ای دور دست در زمین حریف می شود تا مثلا فیرپلی رعایت شود.
سقف دوندگی بازیکنان لیگ برتر؛ 7/5 کیلومتر
از زمان مفید بازی، می توان اندازه تقریبی دوندگی بازیکنان در لیگ برتر را هم به دست آورد. به عبارتی بهتر، سقف میانگین دوندگی را. در ایران مرجع معتبری برای به دست آوردن میزان دوندگی بازیکنان در لیگ وجود ندارد. معدود گروه هایی هم که به این آمار دسترسی دارند، از انتشار آن خودداری می کنند اما می توان با یک تناسب ساده، به نتایج جالبی رسید.
تایم مفید بازی در لیگ برتر 74 درصد تایم مفید آخرین جام جهانی است. با توجه به اینکه میانگین دوندگی بازیکنان در جام جهانی 2010، چیزی در حدود 10 کیلومتر در هر بازی بوده است، در لیگ برتر این مقدار به عدد تقریبی 7/5 کیلومتر در هر بازی خواهد رسید. البته با این فرضت که شدت دوندگی بازیکنان لیگ در زمان مفید بازی، نزدیک به استاندارد جهانی باشد.
عادت به این دوندگی کم، بلای جان تیم ملی هم شده، تیمی که باید از همین لیگ تغذیه شود. میانگین دوندگی بازیکنان تیم ملی ایران 8 کیلومتر در هر بازی است. 3 کیلومتر کمتر از بازیکنان کره جنوبی!
مدیر یکی از گروه های آنالیز بازی های لیگ برتر هم صحت عدد به دست آمده را تایید می کند: «تقریبا کمی بیشتر از استاندارد جهانی می دویم.» بیشترین دوندگی ثبت شده از بازیکنان ایرانی در جام ملت های 2011 قطر بود، جایی که ملی پوشان ایرانی در بازی دوم مرحله مقدماتی مقابل کره شمالی به طور متوسط 9/9 کیلومتر دویدند!
کاهش دوندگی بازیکنان ایرانی، بین تیمملی و رقیبان آسیایی اش فاصله انداخته است. حتی باشگاه های ایرانی هم سال های دور از افتخار را سپری می کنند. افت فاحش کیفیت فوتبال ایران هنگامی بیشتر به چشم می آید که اشکان دژاگه و رضا قوچان نژاد به تیم ملی اضافه می شوند.
دوندگی بالای اشکان و دوندگی استاندارد گوچی، در کنار بازیکنان تنبل داخلی کاملا به چشم می آید! جایی که روی سکوها از «غیرت» این دو بازیکن در مقایسه با همبازیانشان سخن به میان می آید، غافل از اینکه این «غیرت» هم ریشه در کار درست، اصولی و با برنامه دارد.
کلاهی که سر تماشاگر می رود
زمان مفید بازی های جام جهانی ۲۰۱۰ تقریبا ۷۲ دقیقه بوده است. یعنی در مقایسه با سطح اول فوتبال دنیا، لیگ ایران در هر بازی ۱۹ دقیقه کمتر فوتبال دارد. با حسابی دیگر، تماشاگران لیگ در مقایسه با استاندارد جهانی، در هر بازی ۲۶ درصد کمتر فوتبال می بینند!
طبیعتا در این محصول کوچکتر و در این زمان کمتر، اتفاقات کمتری هم خواهد افتاد. دوندگی ها به همان نسبت کمتر خواهد بود، عداد پاس ها هم همینطور و تعداد موقعیت های خطرناک و گل های هر بازی. تماشاگر لیگ در هر بازی ۲۶ درصد کمتر دویدن و پاس و تکل و موقعیت خطرناک و گل می بیند. در ازای آن در هر بازی حداقل ۱۹ دقیقه آزاد برای پرداختن به حاشیه وجود دارد!
این عدد، معیاری از کیفیت فوتبال ایران است. افت کیفی بازی های لیگ برتر، در خالی شدن سکوها از تماشاگر تاثیرگذار نیست؟ تماشاگری که کم فروشی را از فروشنده برنمی تابد.
به طور میانگین در هر بازی در لیگ برتر، توپ ۵۳ دقیقه و ۳۵ ثانیه در جریان بازی است، یعنی کمی بیشتر از یک نیمه اکه از استاندارد جهانی حدود ۲۰ دقیقه کمتر است. به بیان دیگر در لیگ ایران، تیم ها ۲۰ دقیقه کمتر از نُرم جهانی فوتبال بازی می کنند. نکته دیگر قابل توجه وقفه ها در هر بازی است. به طور متوسط هر بازی ۱۲۱ بار قطع می شود و دوباره به جریان می افتد.
یعنی هر ۴۷ ثانیه یک بار بازی قطع می شود و در این زمان کوتاه فرصت کمی برای کارهای ترکیبی است. در قطع شدن های متوالی بازی، توان کم تیم ها در حفظ توپ هم به چشم می آید. لیگ برتر پر است از تیم هایی که در بازی تخریبی استاد هستند ولی هنگامی که نوبت به بازی ترکیبی می رسد، سکته می کنند. به ندرت ۱۵ پاس متوالی در این ۱۵ بازی دیده شد. حتی تیم هایی وجود دارند که در آرزوی ۵ پاس متوالی هستند.
فینال لیگ برتر مثل بازی های دیگر
بازی استقلال - سپاهان مهمترین بازی نیم فصل اول بود. رویارویی دو تیم بالای جدولی برای قهرمانی در نیم فصل کافی نبود و این بازی آماری مایوس کننده داشت. وقت مفید بازی در طول ۹۸ دقیقه، چیزی نزدیک به ۴۸ دقیقه بود. در واقع بیشتر از اینکه توپ در جریان بازی باشد، بازی متوقف شده بود.
حتی نزدیک بود دوئل پرافتخارترین سرمربی تاریخ لیگ مقابل قهرمان سه ساله لیگ در نیمه اول یک رکورد جهانی در زمینه قطع شدن بازی ثبت کند. در نیمه اول این بازی در کمتر از ۴۰ ثانیه یک بار توپ از جریان بازی خارج می شد. این وقفه های زیاد مانع انجام کارهای تاکتیکی شد و روی کیفیت بازی تاثیر زیادی گذاشت.
نکته منفی دیگر در این بازی بالا بودن تعداد خطاها بود. دو تیم در این بازی ۳۳ بار خطا کردند که این تعداد دو برابر استاندارد جهانی است. دیگر اینکه بیش از ۶۰ بار توپ از خط طولی زمین به بیرون رفت. این تعداد اوت دستی سطح بالای تخریبی بودن بازی را نشان می دهد.
ترکی هم نتوانست!
بازی پرسپولیس و ذوب آهن پرحاشیه ترین بازی فصل تا به اینجا بود که همه شکل حاشیه داشت. 5 گل، دو اخراج، یک پنالتی و چندین صحنه حساس. شاید این بازی به اعتقاد خیلی ها جذابترین بازی لیگ دوازدهم باشد اما از نظر آماری داستان روایت دیگری دارد.
قطع شدن های مکرر و افتادن های طولانی بازیکنان ذوب آهن برای از جریان انداختن بازی، وقت مفید را به کمتر از نصف رساند. از مجموع 99 دقیقه فقط 46 دقیقه و 27 ثانیه توپ در جریان بوده است.
محسن ترکی داور مسابقه در در مجموع دو نیمه 9 دقیقه وقت تلف شده محاسبه کرد ولی این وقت تلف شده زیاد هم آمار توپ در جریان بازی را بالا نبرد. مثلا در نیمه اول 3 دقیقه وقت تلف شده اعلام شد. در همان ثانیه ابتدایی وقت تلف شده روی غلامرضا رضایی خطا انجام شد.
45 ثانیه طول کشید که توپ کاشته شود. مهدوی کیا آن ضربه را گل کرد و دوباره توپ از جریان خارج شد تا ذوبی ها توپ را به مرکز زمین بیاورند و دوباره به جریان بیندازند. 1 دقیقه و 28 ثانیه گذشت. تنها 6 ثانیه بعد از شروع مجدد بازی، ترکی سوت ایان نیمه اول را زد، یعنی در 3 دقیقه تلف شده فقط 20 ثانیه توپ در جریان بازی بوده است.
روش جدید اتلاف وقت گلرها
زمان مفید بازی های لیگ برتر ایران حتی از این هم کمتر است. در اینجا تنها، زمانی که بازی به دستور داور متوقف شده، جزء زمان مرده بازی به حساب آمده اما واضح است که بازیکنان ایرانی راه های مبتکرانه ای هم برای اتلاف بیشتر وقت - حتی درون زمان مفید - یافته اند، خصوصا دروازه بان ها.
در لیگ، دروازه بانی به نام مجتبی روشنگر داریم. روشنگر که شاگرد میثاقیان در آلومینیوم است، در بازی با پا تبحر دارد و از همین توانایی برای اتلاف زمان بازی استفاده می کند. او بسیاری از توپ های سخت را به جای دریافت با دست، با سینه استپ می کند و پا به توپ به سمت گوشه ای از محوطه جریمه می دود تا وقت را بکشد.
در بازی آلومینیوم - گهر، روشنگر بیشتر از هر بازیکن دیگری صاحب توپ بود! مثال دیگر ارشاد یوسفی است. او نه تنها در هر بازی حداقل ۳ بار روی زمین می افتد و در شروع مجددهایش از کنار دروازه دست کم ۱۰ ثانیه از سایر دروازه بان های لیگ بیشتر طول می کشد، بلکه در بازی هم با اتلاف وقت، حسابی روی مخ بازیکنان حریف می رود.
روی یکی از همین صحنه ها در بازی فولاد مقابل تراکتور، زمانی که او در حال اسکورت توپ برای اتلاف بیشتر زمان بازی بود، قاسم دهنوی روی پایش رفت و خبرساز شد. هافبک تراکتور بعد از بازی درباره حرکت خطرناکش روی پای ارشاد، اینگونه توضیح داد: «داشت وقت تلف می کرد، عصبانی شدم. رفتم بزنم مصدومش کنم که متاسفانه نشد.»
البته تمام سهم اتلاف وقت درون تایم مفید، متعلق به گلرها نیست. باید از تشریفات مربوط به فیرپلی هم نام برد. بعد از هر زمین خوردن تصنعی در لیگ برتر - که تعدادشان به طور غیرعادی زیاد است - توپ به بیرون زده می شد. تا اینجا زمان مفید به حساب نمی آید اما بعد از پرتاب مجدد توپ، هر بار چند ثانیه ای صرف انداختن توپ به نقطه ای دور دست در زمین حریف می شود تا مثلا فیرپلی رعایت شود.
سقف دوندگی بازیکنان لیگ برتر؛ 7/5 کیلومتر
از زمان مفید بازی، می توان اندازه تقریبی دوندگی بازیکنان در لیگ برتر را هم به دست آورد. به عبارتی بهتر، سقف میانگین دوندگی را. در ایران مرجع معتبری برای به دست آوردن میزان دوندگی بازیکنان در لیگ وجود ندارد. معدود گروه هایی هم که به این آمار دسترسی دارند، از انتشار آن خودداری می کنند اما می توان با یک تناسب ساده، به نتایج جالبی رسید.
تایم مفید بازی در لیگ برتر 74 درصد تایم مفید آخرین جام جهانی است. با توجه به اینکه میانگین دوندگی بازیکنان در جام جهانی 2010، چیزی در حدود 10 کیلومتر در هر بازی بوده است، در لیگ برتر این مقدار به عدد تقریبی 7/5 کیلومتر در هر بازی خواهد رسید. البته با این فرضت که شدت دوندگی بازیکنان لیگ در زمان مفید بازی، نزدیک به استاندارد جهانی باشد.
عادت به این دوندگی کم، بلای جان تیم ملی هم شده، تیمی که باید از همین لیگ تغذیه شود. میانگین دوندگی بازیکنان تیم ملی ایران 8 کیلومتر در هر بازی است. 3 کیلومتر کمتر از بازیکنان کره جنوبی!
مدیر یکی از گروه های آنالیز بازی های لیگ برتر هم صحت عدد به دست آمده را تایید می کند: «تقریبا کمی بیشتر از استاندارد جهانی می دویم.» بیشترین دوندگی ثبت شده از بازیکنان ایرانی در جام ملت های 2011 قطر بود، جایی که ملی پوشان ایرانی در بازی دوم مرحله مقدماتی مقابل کره شمالی به طور متوسط 9/9 کیلومتر دویدند!
کاهش دوندگی بازیکنان ایرانی، بین تیمملی و رقیبان آسیایی اش فاصله انداخته است. حتی باشگاه های ایرانی هم سال های دور از افتخار را سپری می کنند. افت فاحش کیفیت فوتبال ایران هنگامی بیشتر به چشم می آید که اشکان دژاگه و رضا قوچان نژاد به تیم ملی اضافه می شوند.
دوندگی بالای اشکان و دوندگی استاندارد گوچی، در کنار بازیکنان تنبل داخلی کاملا به چشم می آید! جایی که روی سکوها از «غیرت» این دو بازیکن در مقایسه با همبازیانشان سخن به میان می آید، غافل از اینکه این «غیرت» هم ریشه در کار درست، اصولی و با برنامه دارد.
کلاهی که سر تماشاگر می رود
زمان مفید بازی های جام جهانی ۲۰۱۰ تقریبا ۷۲ دقیقه بوده است. یعنی در مقایسه با سطح اول فوتبال دنیا، لیگ ایران در هر بازی ۱۹ دقیقه کمتر فوتبال دارد. با حسابی دیگر، تماشاگران لیگ در مقایسه با استاندارد جهانی، در هر بازی ۲۶ درصد کمتر فوتبال می بینند!
طبیعتا در این محصول کوچکتر و در این زمان کمتر، اتفاقات کمتری هم خواهد افتاد. دوندگی ها به همان نسبت کمتر خواهد بود، عداد پاس ها هم همینطور و تعداد موقعیت های خطرناک و گل های هر بازی. تماشاگر لیگ در هر بازی ۲۶ درصد کمتر دویدن و پاس و تکل و موقعیت خطرناک و گل می بیند. در ازای آن در هر بازی حداقل ۱۹ دقیقه آزاد برای پرداختن به حاشیه وجود دارد!
این عدد، معیاری از کیفیت فوتبال ایران است. افت کیفی بازی های لیگ برتر، در خالی شدن سکوها از تماشاگر تاثیرگذار نیست؟ تماشاگری که کم فروشی را از فروشنده برنمی تابد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
از فوتبال زده میکنن آدم رو دوست دارم تیمم ببازه اما بازی خوبی کنه ....