راز حل نشده راهب مرموزی که با مرگش مشهور شد

وبسایت کافه ترک: داشی درژو یتی گیلوو راهب بودایی بود که بین سالهای ۱۸۵۲ تا ۱۹۲۷ می زیست. او وقتی دنیا را ترک کرد که همراه شاگردانش در حال مراقبه بود. بنا به وصیت درژو باید سی سال بعد از مرگش گور را شکافته او را بیرون آورند. به وصیتش عمل کردند و در کمال تعجب متوجه شدند بدن راهب کاملا سالم است.

این داستان عجیب در سال ۱۹۲۷ آغاز شد. یک روز درژو شاگردانش را به سوی خود خواند. و به آنها گفت زمان اندکی به مرگش مانده است. او از آنها خواست به مراقبه بنشینند. درژو به آنها گفت حین مراقبه میمیرد. از شاگردانش خواست در همان وضعیت لوتوس(مدل نشستن مراقبه) دفنش کنند. و ۳۰ سال بعد گور را شکافته او را بیرون آورند.

درژو همانطور که پیش بینی کرده بود. حین مراقبه روح بدنش را ترک کرد. راهب را بنا بر واپسین وصیتش در همان وضعیت نشسته دفن کردند.


سال های بعد از مرگ درژو برای اقلیت های مذهبی بسیار سخت و متشنج گذشت. اتحاد جماهیر شوروی تمامی مذاهب تحت قید این کشور را زیر فشار قرار داد. صدها راهب بنا به فرمان استالین اعدام شدند.۴۶ معبد بوداییان با خاک یکسان شد. اما میان دو جنگ جهانی بود که استالین با محبتی که از او بعید بود. اجازه ساخت یک معبد را در (Buryatya) نزدیک مرز مغلستان صادر کرد. راهبان بودایی معبد را ساختند و بعد از آنهمه ترسی با آرامشی اندکی که یافته بودند به عبادت پرداختند.

زمان بیرون آوردن راهب بعد از سی سال سر رسید. شاگردان درژو به شهری که استادشان دفن بود. رفته او را در همان وضعیتی یافتند که آخرین بار در معبد ملاقات کرده بودند. نشسته در وضعیت لوتوس با کمترین اثر تخریب جسد در طول زمان! در واقع بدن راهب در مقابل فساد مقاومت کرده تمام آن سی سال سالم مانده بود.


شاگردان درژو برای محافظت از استادشان او را یکبار دیگر دفن کردند. استالین فوت کرده بود. اما خطر شوروی همچنان بالای سرشان بود. به همین دلیل شاگرد ها بدن استادشان را غبار روبی کرده او را در گوری بی نام دفن کردند.

یکی از شاگردان راهب در ارتباط با این مسئله گفت: حمل او به معبد جدیدمان ممنوع بود. اصلا امکان پذیر نبود. ما هم راهی جز دفن دوباره اش نداشتیم.

راهب بیمبا دورژییو تحقیقی در ارتباط با چگونگی این مسئله مرموز که سالها دهان به دهان میگشت آغاز کرد. او راهبی ۸۸ ساله را که آن زمان در نبش قبر حاضر بود یافت و آدرس مزار راهب درژو را از او گرفت. گور راهب درژو بعد از گذشت ۷۵ سال یکبار دیگر گشوده شد.

اما اینبار ماجرا علنی بود. از نبش قبر عکس تهیه شد و ده ها شاهد و دو دکتر از طرف پزشک قانونی در مکان حضور داشتند. راهب درژو هیچ تغییری نکرده بود. او بعد از گذشت ۷۵ سال همچنان در وضعیت لوتوس قرار داشت!


دوران شوروی گذشته بود و راهبان بودایی اینبار با خیال راحت طی مراسمی راهب درژو را به معبد یولگینسک حمل کردند. بنا به فرمان رهبر دینی آن دوره لاما ایوشیو جسد در مکانی خنک و محافظت شده گرفت. لاما در این ارتباط گفت: برای من بزرگترین معجزه ای است که در طول زندگی امکان دارد واقع شود. اینطور به نظر می رسد گاهی اتفاقاتی می افتاد که گذشت زمان رویش هیچ دخالتی نمیتواند داشته باشد! بنا به اعتقاد لاما ایوشیو دلیل تغییر نکردن جسد به بالاترین مرتبه روشنایی رسیدن راهب درژو است.


لاما درژو سال ۱۸۵۲ در روسیه متولد شد. در سنین بسیار کم یتیم و بی خانمان گشت. او در سن ۱۶ سالگی به معبد رفت و تحصیلاتش آغاز شد. سال ۱۹۱۱ به همراه بعضی راهبان دیگر به عنوان رهبر دینی منطقه نامزد شد. و این مقام را بدست آورد. در طول رهبری دینی او بودایی های منطقه را زیر یک سقف جمع و بین آنها همبستگی ایجاد نمود.

معبد یولگینسک به علت نمایش بدن لاما درژو بسیار مورد استقبال قرار گرفته است. جسم او را با خرقه ای طلایی پوشانده اند. صورتش صد البته جلوه و حیات یک فرد زنده را دارا نیست. اما وقتی با عکسی که در سال ۱۹۱۳ گرفت مقایسه می شود. هنوز می توان او را شناخت. پوستش به شکل عجیبی هنوز نرم است و گرمای خفیفی دارد! افرادی که او را از نزدیک ملاقات می کنند باورشان نمیشود که این فرد ۸۹ سال قبل مرده است…