طنز؛ ما استادان حل معادلات چندمجهولی!

همیشه یک X بود که باید با یک ضریب مزخرف با یک Y جمع می شد تا نتیجه اش آن ور معادله برابر یک عدد ثابت می شد.

ماهنامه خط خطی - وحید میرزایی: همیشه یک X بود که باید با یک ضریب مزخرف با یک Y جمع می شد تا نتیجه اش آن ور معادله برابر یک عدد ثابت می شد. معتقد بود اساسا اگر او نبود Y هرگز شان وجودی نداشت، چرا که اول دبیرستان یاد داده بودند «توی X یک عدد بگذار و در معادله قرار بده و در نهایت Y را محاسبه کن.» (۲ نمره) اما Y چنین عقیده ای نداشت. کلا Y عقیقده خاصی نداشت، مثل ماست می نشست یک ور معادله دومجهولی و منتظر بود X همه کارها را بکند، ظرف ها را بشورد، خانه را جارو کند، غذای بچه ها را بدهد، آخر سر بیاید غر بزند که «من چرا هنوز محاسبه نشدم؟»

حالا، دو مجهول X و Y یک جوری در معادله با هم کنار می آمدند و حل می شدند. درواقع کار معادلات جایی سخت شد که یک Z پرتوقع هم اضافه شد.

Z معمولا ضریبی نداشت، هرگز حاضر نبود با X و Y در یک سمت معادله بنشیند و خود را قطب عالم امکان می دانست. همیشه، با حضور خود یک معادله سه مجهولی بدقلق ایجاد می کرد. گاهی بیخودی بر سر چند تا ضریب اضافه X یا حتی رند نبودن ضریب خودش لج می کرد و محاسبه نمی شد.

خلاصه، یک مجهول چغر و بدبدنی بود که حال آدم را به هم می زد. اما همه این ها وقتی سخت بود که معادله قرار بود محاسبه شود، اما خب به هر حال بعضی معادلات از همان اول هم قرار نبود حل شوند، یعنی لزومی به حلشان نبود. چرا که گاهی نمرات از قبل مشخص بود یا بعضا پیش می آمد طرف هیچ X و Y و Zی را محاسبه نمی کرد و ماکسیمم نمره را بدست می آورد. یعنی استاد یا معلم- اگر مثل جامعه پزشکان به شان بر نمی خورد- از قبل توجیه شده بود یا توجیهش کرده بودند.

اساسا برای ما ایرانی ها هیچ معادله ای غیرقابل حل نیست. بالاخره یک جوری یا X را دور می زنیم یا Y را زمین خواری می کنیم و با تخفیف ویژه می دهیم به دوستان یا مادر Z را بغل می کنیم و معادلات نفتی را حل می کنیم. خلاصه این جور به تون بگم، هشتاد میلیون دور هم نشستیم، داریم هر چی معادله چندمجهولی توی دنیا هست رو حل می کنیم.