نیویورک تایمز: زمین از وجود کاسترو محروم شد

نیویورک تایمز به رغم اینکه &#۰۳۹;فیدل کاسترو&#۰۳۹; را رهبری خواند که آرمان گراییش &#۰۳۹;طبلی توخالی&#۰۳۹; بود، افزود: باید اذعان کرد که کره زمین از وجود فیدل محروم ماند و در مقطعی که کشور آمریکا یک آدم نیرنگ باز را به ریاست جمهوری خود برگزیده، زمان آن است که به این حقیقت ایمان بیاوریم که فیدل سیاستمداری جدی و کاملا مبرا از فساد بود.

خبرگزاری ایرنا: نیویورک تایمز به رغم اینکه 'فیدل کاسترو' را رهبری خواند که آرمان گراییش 'طبلی توخالی' بود، افزود: باید اذعان کرد که کره زمین از وجود فیدل محروم ماند و در مقطعی که کشور آمریکا یک آدم نیرنگ باز را به ریاست جمهوری خود برگزیده، زمان آن است که به این حقیقت ایمان بیاوریم که فیدل سیاستمداری جدی و کاملا مبرا از فساد بود.

'راجر کوهن' ستون نویس روزنامه نیویورک تایمز در تفسیری برای این روزنامه نوشت: از 'ناپلئون' نقل است که گفته است اگر در سال ۱۹۸۲ هنگامی که در مسکو سوار بر اسب در حال عبور از خیابانهای مسکو بود یک گلوله توپ به وی اصابت می کرد، او بی شک بزرگترین مردی می شد که تا به امروز تاریخ به خود دیده است.

بی شک همین تعبیر در مورد فیدل کاسترو هم صادق است.

کاسترو قهرمانی است که باید عمر وی در همان نقطه اوج عظمتش به پایان می رسید.

فیدل که همه او را با همین نام تک کلمه ای خطاب می کردند، مردی از نسل 'سیِرا ماسترا' (Sierra Maestra) با ارتشی که از توده ها ساخته بود رژیم دیکتاتوری 'فولخنسیو باتیستا' را در سال 1959 سرنگون ساخت و کوبا را از زیر سلطه آمریکا خارج ساخت و فقرا را بر مسند قدرت نشاند و تجسم عطش ختم دوره حکومت نازپرورده های بزرگ شده در آغوش امپریالیسم بود.

فیدل قهرمان ریشوی توده های بی صدا بود. او قهرمان قاره ای بود که در نابرابری و فساد غوطه ور شده بود. این بار از نیمه دهه 1960 با انقلابی که ' ارنستو 'چه' گوارا' از هاوانا آن را برانگیخته بود سر به طغیان برآورد.

در این طوفانی که در آمریکای لاتین به راه افتاد فقط معدودی از کشورها توانستند جان سالم به در برند. از شیلی 'سالوادور آلنده' گرفته تا انقلاب 'ساندینیستها' در نیکاراگوآ در سال 1379، از سرکوب شریرانه نظامی چپ گراها در آرژانتین گرفته که دهها هزار مفقود برجای گذاشت، تا دولت خشن ژنرال ها در برزیل، همه دستخوش این طوفان بودند.

قوت ایدئولوژیک فیدل عامل منحصر به فرد این پیروزی بود. اما افسوس که همه شعارهای زیبای فیدل، همه و همه یک طبل توخالی بیش نبود.

واقعیت این است که فیدل با آمریکا فیدل شد.

او بی یار و یاور مانده بود و بر همین اساس مسکو و کمکهای پهناور مالی شوروی را در آغوش گرفت (و همچنین موشکهایی که جهان را در سال 1962تا آستانه یک جنگ هسته ای سوق داد).

تمام شخصیت وجودی فیدل در جنگ طلبیش با کشوری وسیع که در جوار جزیره کوچک کوبا گسترده شده بود، تعریف می شد؛ ضمن آنکه این جنون یک روند صعودی را طی می کرد.

فیدل ظرف فقط سه ماه بعد از به قدرت رسیدن بیش از ۴۰۰ نفر از مخالفانش را به دست جوخه های اعدام سپرد، که این آمار ظرف سالهای بعد به ۵۶۰۰ تن افرایش یافت . ظرف چندین دهه جمعیت انبوهی از مخالفان به زندان افکنده شدند و صدها هزار کوبایی از سایه سلطه دستگاه امنیتی کشور گریختند و به فلوریدای آمریکا آمدند.

فیدل یک آزایبخش رمانتیک (خیالی) بود که از جزیره کوچکش یک زندان بزرگ ساخته بود و کسانی هم که در زندان نبودند انسان هایی بی رمق فرو رفته در گرداب فقر بودند که نظام حکومتی با شبح کابوس گونه آن را تولید کرده بود.

دستاوردهای فوق العاده درخشانی که فیدل در امر آموزش و پرورش، بهداشت و رفاه عمومی شاهد آن بود، هرگز نمی تواند بر روی ضعفهای بنیادین نظام حکومتیش نقاب بکشد.

همه ما از رویکرد سیاسی رئیس جمهوری ' اوباما ' برای از سر گیری روابط دیپلماتیک با کوبا که سفر وی به هاوانا را اوائل امسال سبب شد، استقبال می کنیم. اوباما در این سفر با برادر فیدل؛ ' رائول کاسترو' رئیس جمهوری کوبا دیدار کرد. رائول کاسترو در سال ۲۰۰۶ عهده دار مقام ریاست جمهوری کشور شد.

درواقع روابط منجمد شده آمریکا - کوبا یک ناهنجاری تاریخی بود.

و اما اظهار نظر اوباما راجع به مرگ فیدل هم بسیار سست و ضعیف بود. این سخنان هرگز برازنده رئیس جمهوری از کشور آمریکا نیست که بگوید: ' تاریخ تاثیرات فراوان این شخصیت منحصر به فرد را ثبت و قضاوت خواهد کرد'.

کوبایی که از سال ۱۹۵۶ کاسترو آن را رهبری کرده است، تاریخی سرشار را نوشته است که البته اکثر آن مذموم و اسف بار است.

بی میلی اوباما به دفاع محکم از آزادی و رهبری جهان آزاد علیه استبداد و ظلم و خودکامگی , و همچنین رغبت او به ممایش قدرت آمریکا خشم بسیاری از آمریکایی ها را برانگیخته است.

بی دلیل نبود که عده زیادی از مردم در صف حمایت از ' دونالد ترامپ' درآمدند و این برای جهان خطرناک است.

این اصولا جزو دکترین اوباماست که در صحبتهایش اشاره ای به سوابق فیدل نکرد.

در مجموع فیدل کاسترو یک غول معیوب بود.

مشخصه آرمانخواهی او که جایگاهی متعالی از او ساخته است و هنوز هم پابرجاست، ملی گرایی ضد آمریکایی اوست. ' هوگو چاوز ' در ونزوئلا بخوبی این آرمان را صید کرد.

با همه این تفاسیر؛ به حق باید اذعان کرد که کره زمین از وجود فیدل محروم ماند.

در مقطعی که کشور آمریکا یک آدم نیرنگ باز را به ریاست جمهوری خود برگزیده، زمان آن است که به این حقیقت ایمان بیاوریم که فیدل سیاستمداری جدی و کاملا مبرا از فساد بود.
البته واقعیت رنج هایی هم که همین شخصیت منحصر به فرد بر مردمش عارض کرد، را نمی توان به دیده اغماض نگریست.