پارکورکاران: ما را کتک نزنید!
شاید خیلی ها کلمه پارکور و این رشته ورزشی را نشناسند. فرانسوی ها که پارکور را راه انداخته اند، می گویند پارکور غلبه کردن بر همه موانع است؛ موانعی که قابل پیش بینی نیست. درست مثل اینکه یکی در شرایط اضطراری گیر کرده و باید هنر این را داشته باشد که خودش را به مقصد برساند.
هفته نامه تماشاگران امروز - لیلی خرسند: شاید خیلی ها کلمه پارکور و این رشته ورزشی را نشناسند. فرانسوی ها که پارکور را راه انداخته اند، می گویند پارکور غلبه کردن بر همه موانع است؛ موانعی که قابل پیش بینی نیست. درست مثل اینکه یکی در شرایط اضطراری گیر کرده و باید هنر این را داشته باشد که خودش را به مقصد برساند.
دویدن، خزیدن و پریدن حرکت های اصلی این ورزش هستند. پارکورکاران در پارک ها، زمین های بازی، سازه ها و ساختمان های رهاشده تمرین می کنند. این رشته به جز لباس سبک و راحت به هیچ وسیله دیگری نیاز ندارد.
اکباتان از پاتوق های اصلی پارکورکاران است. در فاصله بین بلوک ها خیلی وقت ها می شود آنها را دید. پارک ها و فضاهای باز دیگری هم جای مانور داشته باشد، می شود پاتوق شان. البته آنها در این پاتوق ها تنها نیستند. ماموران شهرداری، نگهبانان پارک و... همه منتظرند تا آنها را ببینند و هر طوری که شده جلوی کارشان را بگیرند. درگیری بین پارکورکارها و این ماموران در این مدت اینقدر زیاد شده که دو طرف دنبال چاره می گردند تا راحت تر کارشان را انجام بدهند.
یکی از راهکارهایی که به نظر ماموران شهرک اکباتان رسیده، چیدن حفاظ های آهنی پای دیوارهایی است که محل تمرین پارکورکاران است. هفته پیش در فضای مجازی عکسی منتشر شد که نشان می داد پای یکی از دیوارهایاکباتان که یکی از محل های اصلی تمرین پارکورکاران است، حفاظ آهنی گذاشته اند.
در توضیح این عکس هم که در بیشتر کانال ها دیده می شود نوشته شده بود: «تدبیر مسوولان شهرک اکباتان برای جلوگیری از پارکور بازی جوانان». اما جالب است که پارکوران می گویند این حفاظ و حصار برای آنها گذاشته نشده است ولی این فرصتی است تا آنها از مسوولانی که به فکرشان نیستند، گلایه کنند.
حمیدرضا زمانی از پارکورکاران قدیمی تهران و مربیان این رشته است. او هم عکس حفاظ های اکباتان را دیده: «عکس را پدرم برایم فرستاد. عجیب است که همه فکر می کنند این حصارها برای جلوگیری از کار پارکورکاران است. به نظر من اینها را گذاشته اند تا کسی روی این دیوار، گرافیتی نکشد. برای یک پارکورکار این موانع که چیزی نیست و یک مانع خیلی عادی است.»
با این حال زمانی مخالفت های شهرداری با پارکوری ها را رد نمی کند: «بچه های ما فضای استانداردی برای تمرینات ندارند. تنها جایی که می توانند تمرین کنند، پارک ها و بین بلوک های شهرک اکباتان و فضاهای مشابه است. ماموران پارک ها و شهرک ها هم همه آنها را می شناسند و هروقت آنها را ببینند، از پارک بیرونشان می کنند. ورزش ما ورزش خیابانی است و ما که نمی توانیم در فضای بسته تمرین کنیم. جای خاصی هم که به ما نمی دهند».
پارکور یکی از رشته های جدید ورزشی است که با جذابیت های بالایش شانس المپیکی شدن را هم دارد اما در ایران هنوز به عنوان یک ورزش رسمیت پیدا نکرده است: «امسال صحبت از این بود که پارکور المپیکی شود. این اتفاق نیفتاد ولی سال های آینده حتما به المپیک می رود. مسوولان باید به فکر تشکیل تیم ملی باشند ولی هر چه کشورهای دیگر در حال پیشرفت هستند، ما در حال پسرفتیم. تیم ملی که نداریم هیچ، با همین بچه هایی که هم که خودشان کار می کنند، برخورد می شود».
پارکورکاران انتظارشان این است که هم یک فضای استاندارد داشته باشند و هم فستیوال های رسمی برای شان برگزار شود. چند سال پیش که انجمن پارکور راه اندازی شد، آنها امیدوار بودند که این مشکلات حل شود اما انجمن تشکیل نشده، منحل شد. تنها اتفاقی که در این چند ساله در پارکور افتاده، برگزاری دو دوره مربیگری و دادن کارت مربیگری به ۱۵۰ نفر است. زمانی یکی از این ۱۵۰ نفر است. او و مربیان دیگر می گویند اگر قرار نبوده که آنها فعالیت کنند، چرا کلاس های مربیگری برگزار شده است. ولی این تنها دغدغه آنها نیست.
مشکلات آنها اتفاقاتی است که در این رشته می افتاد اما هیچ یک از مسوولان آنها را نمی بینند. زمانی می گوید: «من در باشگاه خودم هیچ وقت فستیوال پارکور برگزار نکرده ام به خاطر اینکه استاندارد این کار را ندارم ولی در هر باشگاهی حتی در یک باشگاه کوچک در جنوب شهر تهران هم فستیوال می گذارند. برای هر فستیوال 200 نفر می ایند و باشگاه برای این تعداد جای نشستن ندارد چه برسد به برگزاری فستیوال اما فستیوال را برگزار می کنند و هر روز یکی از جوانان شهر قطع نخاع می شوند».
زمانی تنها راه حل این مشکلات را داشتن مرجع قانونی برای این رشته می داند. مرجعی که بتواند هم روی کار مربیان و باشگاه ها نظارت داشته باشد و هم اینکه از پارکوران دفاع کند. این دفاع فقط برای داشتن فضای کار نیست، آنها بعضی مواقع به حداقل ها هم راضی اند، اینکه کتک نخورند. زمانی یکی را نمونه می آورد: «همین چند وقت پیش چند نفر از دانشجویان در پارک آب و آتش بودند. یکی دو نفر از آنها پارکور بلد بودند و شروع می کنند به انجام چند حرکت. مامور پارک با این بچه ها درگیر می شود و حتی با باتوم آنها را می زند. بینی یکی از بچه شکسته بود».
یکی دیگر از خواسته های پارکورکاران این است که ذهنیت جامعه نسبت به آنها عوض شود. نزدیک به دوازده سیزده سال است که پارکور به ایران آمده اما هنوز تشکیلات رسمی ندارد. همین موضوع دلیلی شده تا این رشته به عنوان یک رشته معرفی نشود و به ورزشکارانش توهین شود. زمانی از کسانی که لقب های نامناسبی به آنها می دهند، دلگیر است: «به ما می گویند دزد. می گویند هر کسی از دیوار راست بالا رفت، دزد است. بعد از این همه سال، فرق ما را با دزد نمی شناسند».
آنها می خواهند وزارت ورزش برای شان کاری کند. مهم ترین و حداقل ترین کار این که آنها زیر نظر یکی از فدراسیون ها انجمنی و کمیته ای داشته باشند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
دزد اونیه که تو روز روشن پول مردم رو میلیاردی میخوره بعد به ریش مردم میخنده
من که عاشق این ورزشم.ادم کیف می کنه می بینه
همیشه باید جلوی اتفاقات نو و جدید جبهه بگیریم.
تو این کار متخصصیم.
عكس هاش رو كه ميبينم خيلي حسوديم ميشه. كاش منم بلد بودم ولي ميترسم زخمي شم. به دردسرش نمي ارزه. تازه مگه شهر هرت هست كه بزننتون. غلط ميكنند!!حتي ورزش هم نباشه به كسي چه! والا انگار از ديوار مردم دارند بالا ميرند