طنز؛ خوردن و بُردن و مُردن

روزی استاد را کسالتی شگرف درگرفت و به حال احتضار، دَمرو، بر بالین افتاد. مریدان و شاگردان که از این خبر مرارت بار، انگشت میانی و شست را به کرات به هم می ساییدند، بر بستر وی حاضر شدند تا آخرین آموزه های وی را نیز به کوچه علی چپشان بگیرند.

ماهنامه خط خطی - محمدامین فرشادمهر: روزی استاد را کسالتی شگرف درگرفت و به حال احتضار، دَمرو، بر بالین افتاد. مریدان و شاگردان که از این خبر مرارت بار، انگشت میانی و شست را به کرات به هم می ساییدند، بر بستر وی حاضر شدند تا آخرین آموزه های وی را نیز به کوچه علی چپشان بگیرند. استاد اما با حالی نزار برگه ای درآورد و شروع به حضور و غیاب کرد. تنی چند از شاگردان، همین ابتدا به ساکن، با گفتن اینکه «استاااااداا!!جلسه آخر زندگی ات هم ول کن نیستی؟!» خواستند خشتک های خود را دالبری قیچی کنند که با حضور به موقع رییس دانشگاه و وعده های سر خرمن وی ماجرا حل و فصل گردید.

استاد با حالی نزارتر گفت: «آن دانشجوی خوب رویِ ما کجاست که او را نمی بینیم؟» مریدان گفتند: «این جلسه شانزدهم از غیبت های اوست و کلا هم گفته کلاس نمی آیم، ببینم گنده تون کیه!» استاد لبخندی زد و گفت: «درود بنده را به وی ابلاغ کنید و بگویید استاد جایت حاضر زدی! حتما مشکلی، گرفتاری ای چیزی دارد.» مریدان گفتند: «بله. بله.»

سپس استاد سرفه کنان از پشت دکور صحنه، یک ساعت شنی بیرون آورد و آن را برعکس روی زمین نهاد و پس از گذشت یک دقیقه، رو به مریدان گفت: «دیدی چه سریع؟ گذر عمر رو حال کردید؟» مریدان که اغلب از نفرات اول کنکور بودند، گاج و واج فقط ساعت شنی و استاد را می نگریستند.

یکی از مریدان، که از قضا بچه زرنگشان بود و آوازه او در جزوه ستانی به قدری شهره بود که از خود شهره هم جزوه ستانده بود، به سمت مراقب حاضر در جلسه رفت و دست در جیب مراقبت کرد و از داخلش مقداری تخمه آفتاب گردان درآورد. سپس تخمه ها را جلوی استاد نهاد و گفت: «بشکن.» استاد گفت: «من نمی شکنم.» مرید زرنگ گفت: «بشکن.» استاد جواب داد: «اینجا بشکنم؟» همه مریدان با هم گفتند: «بشکن!» و سپس استاد شروع به شکستن کرد.

هوا رو به تاریکی نهاده بود و تخمه آفتاب گردان رو به تمامی ننهاده بود! استاد گفت: «عمری به غفلت فکر می کردم که فقط نخودچی کشمش آجیل عید تمامی ندارد. فرزندم، اما خودمان نتیجه اخلاقی داریم که روپایی می زند، حرفت را بگو!» مردی گفت: «استادا، فقط خواستم بگویم همه چیز زود نمی گذرد. به علاوه، خواستم خودشیرینی جلوی اون ور کلاسی ها کرده باشم.»

استاد نیز علامتی کنار اسم وی گذاشت و گفت: «فرزندم، تو مرا درس افتادگی دادی، من نیز تو را!» مرید که شستش باخبر شده بود، فی الفور سر به سایت دانشگاه نهاد، اما به رغم حذف ترم، سال های سال همین جوری برای خودش افتاد!

یکی دیگر از مریدان حاضر رو به استاد کرد و گفت: «استادا! از آنجا که قرار است با تنی چند از شاگردانتان در کتابخانه گرد هم آییم و به بازی عبرت آموز مافی ها بپردازیم، بهتر است دیگر مزاحم شما نشویم و بگذاریم اجل روال اداری کار را طی کند. شما چیزی احتیاج ندارد؟ می خواهید برویم چند تکه چوب بیاوریم؟! می خواهید جواب آن سوال که در کوییز داده بودید و خودتان نمی دانستید را در این واپسین دقایق برایتان بگوییم تا نادانسته نروید؟!»

استاد: «خیر، فرزندم!» مرید: «پس چه می خواهید؟!» استاد: «از آنجا که مدرک من جعلی بوده است و کلاه گشادی سر نظام آموزشی تان نهاده ام، مرا به دانستن نیازی نیست؛ برایم تکه ای ته دیگ ماکارونی، یک تکه زمین منطقه یک و ۵۰۰ میلیون درهم عایدی عقب افتاده ماه قبلم را بیاورید. بخورم و بمیرم بهتر از آن است که نخورم و بمیرم!»

استاد این را گفت و خورد و بُرد و جان به صدآفرین تبدیل نمود...