۹ پیش بینی مهم فوتبال دنیا در سال ۲۰۱۷

هفته نامه همشهری جوان - محمد امیرپور: باور کنید تماشای مسابقات لیگ قهرمانان اروپا یا لیگ برتر انگلیس، یا نهایتا پیگیری مسابقات بارسلونا و رئال مادرید همه آن چیزی نیست که در فوتبال روز دنیا اتفاق می افتد.

برای همین مجله ورلد ساکر ۹ داستان و رویداد جذاب و محیرالعقول فوتبال دنیا را که باید در سال ۲۰۱۷ منتظر وقوعشان باشیم، فهرست کرده. ۱۹ داستان و رویداد فوتبالی که شاید رسانه ها کمتر به آن ها می پردازند و طبعا شما هم از آن ها غافل می مانید. داستان هایی از جنس امپراتوری ۲۸ ساله فوتبال زنان آلمان بر اروپا، تا احتمال آب خنک خوردن و زندان رفتن سپ بلاتر.

سپ بلاتر به زندان می رود

سپ بلاتر هنو هم مشغول خوشگذرانی با مرسدس بنز چافرمن درایو خود است و از محاکمه و زندان خبری نیست. او به خاطر اتهاماتی مانند پرداخت غیرقانونی 2 میلیون دلار به رییس یوفا، میشل پلاتینی و البته بستن قرارداد حق پخش تلویزیونی که 11 میلیون دلار برای رییس سابق فیفا درآمد داشته و چند اتهام دیگر محکوم شده است.

هرچند خود سپ بلاتر چند وقت پیش به رسانه های گفته بود: «آگر دوباره به گذشته باز می گشتم، برای آینده فوتبال و پیشرفت آن همین کارها را می کردم» اما پروژه بازگشت به عقب بلاتر به این دیل ساده که هنوز ماشین زمان اختراع نشده، محقق نخواهدشد. درماه های آینده شاهد دادگاه علنی او درباره اتهامتش خواهیم بود؛ اتهاماتی که در صورت وجود داشتن شواهد کافی، او را به زندان خواهدفرستاد.

چینی ها رکورد ترانسفر را می شکنند

چینی ها هر سال به جذب ستارگان درجه اول اروپایی نزدیک تر می شوند؛ دو سال پیش سهم چینی ها از فوتبال اروپا فقط هالک و رامیز نیمکت نشین در چلسی بود. اما در ژانویه سال ۲۰۱۷ مردان سرزمین اژدها توانستند هافبک مدنظر یوونتوس را از چنگ ایتالیایی ها دربیاورند و اسکار، هافبک ۲۴ ساله چلسی هم سر از لیگ چین درآورد. اما چینی ها ظاهرا ول کن تیم اول لیگ برتر نبودند.

پیشنهاد 80 میلیون پوندی برای دیگو کاستا، قدرت مالی فوتبال چین را نشان می دهد. مالکان ثروتمندی که حاضرند برای یک مهاجم 30 ساله حدود 110 میلیون یورو هزینه کنند، باید جنون فوتبال داشته باشند. با این شیب صعودی در دستمزدها و پیشنهادهای مالی چینی ها به ستارگان فوتبال، فکر می کنید چقدر طول بکشد که زردها رکورد نقل و انتقال دنیای فوتبال را بشکنند.

قطری ها محکوم می شوند

قطری ها با سازمان هایی رو به رو هستند که در ماه های آینده به این کشور سفر خواهندکرد تا درباره اوضاع حقوق بشر کارگران حاضر در این کشور تحقیق کند. در تابستان سال ۲۰۱۶حوزه کار سازمان ملل متحد قانون تحقیق در مورد اتفاقاتی که در قطر افتاده، در دستور کار قرار داد. این سازمان در سال ۲۰۱۷ قطر را مجبور خواهدکرد قوانین کار اجباری اش را لغو کرده یا بی خیال برگزاری جام جهانی ۲۰۲۲ شود.

سیستم کار «کافالا» که قطری ها متهم به آن هستند، نوعی برده داری نوین است که کارگرانی از کشورهایی مانند بنگلادش، نپال و پاسکاتان با واسطه شرکت های غیرقانونی به قطر فرستاده می شوند. برای مثال اگر قطر بابت هر کارگر ماهی ۱۰۰۰ دلار پرداخت کند، این شرکت ها فقط ۳۰۰ دلار به کارگر پرداخت می کنند؛ آن هم با تاخیری ۶ ماهه.

زندگی کارگران در کانکس های کثیف، سوءتغذیه آن ها و گرفتن پاسپورت از کارگران برای مجبور کردنشان به طاقت آوردن در این شرایط سخت، پشت پرده هایی است که فیفا در دوران جیاتی اینفانتینو قول رسیدگی و برخورد با آن ها را داده است. سازمان هایی که در حوزه حقوق بشر فعال هستند، سال 2017 را سال شکستن مافیای نقض حقوق بشر اعلام کرده اند. باید منتظر ماند و دید انسانیت و حقوق بشر در سال 2017 پیروز خواهدشد، یا دوباره دلارهای نفتی قطری ها همه چیز را در هاله ای از ابهام فرو می برد.

ازبکستان به جام جهانی می رسد

بعد از انحلال اتحاد جماهیر شوروی، ازبک ها تازه استقلال یافته در سال ۱۹۹۲ وارد مسابقات فوتبال آسیایی شدند. هنوز کسی فراموش نکرده است که ازبک ها چطور در اولین حضور اولین حورشان در مسابقات آسیایی با اقتدار قهرمان آسیا شدند. بازی های آسیایی ۱۹۹۴ هیروشیما جایی بود که ازبک ها اولین قهرمانی شان را آن جا جشن گرفتند؛ با ستاره هایی مثل مقصود اف، ایگور شکورین و کاسیموف.

آن ها در فینال توانستند بهترنی تیم تاریخ فوتبال چین را با نتیجه 2-4 شکست دهند. همان تیمی که ایران را با ستاره هایش- جواد زرینچه، فرشاد پیوس و کریم باقری- در مرحله مقدماتی شکست داد و تیم استانکو را حذف کرد اما بدشانس ازبک ها در ست بعد از قهرمانی هیروشیما شروع شد؛ جایی که نسل پا به سن گذاشته ازبکستان در سال های آخر دوران حرفه ای شان قرار داشتند و تغییر نسل ازبک ها- که دیگر تشکیلات پایه ای و حکومتی شوروی را هم حامی شان نمی دیدند- به خوبی صورت نگرفت.

آن ها در جام ملت های ۱۹۹۶ امارات بین ۱۲ تیم در رتبه دوازدهم قرار گرفتند و در بازی های آسیایی بانکوک ۹۸ به عنوان مدافع عنوان قهرمانی، با شکستی مفتضحانه برابر ایان حذف شدند. بازگشت ازبک ها به سطح اول فوتبال آسیا نزدیک به ۲۰ سال طول کشیده است. در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، تیم جوان ازبکستان با اسلحه همیشگی ازبک ها- قدرت بدنی- برای شکست دادن کره جنوبی در سئول فقط ۱۵ دقیقه کم آورد و امسال در یک قدمی رسیدن به رویا قرار دارند. درست مانند ۴ سال پیش که پیروزی ۱-۵ مقابل قطر اگر با یک گل دیگر همراه می شد، ازبک ها به جای کره جنوبی به برزیل می رفتند.

ازبکستان با ستاره های جوانی چون ایگور سرگیف 23 ساله که در گوانژوی چین بازی می کند، به دنبال قطعی کردن صعود به روسیه در سال پیش رو است. ازبکستانی که از چند سال قبل با سرمایه گذاری های سنگین سراغ ساختن استادیوم های جدید و رسیدگی به تشکیلات فوتبال پایه اش رفته بود، منتظر بازشدن درهای جام جهانی به رویش است؛ اگر بتواند یکی از کشورهای ایران و کره جنوبی را کنار بزند.

زنان آلمان باز هم قهرمان یورو می شوند

آن ها برترین تیم تاریخ فوتبال دنیا هستند؛ تیم ملی فوتبال زنان آلمان از سال ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۳ قهرمان جام ملت های اروپای زنان بوده اند؛ هشت قهرمانی ممتد در تورنمنتی که هر چهار سال یکبار برگزار می شود. مسابقات قهرمانی ای که مهم ترین تورنمنت فوتبال زنان دنیاست؛ جایی که برعکس جام جهانی زنان که معمولا اختلاف زیادی هم بین تیم های شرکت کننده وجود دارد، همه تیم های حاضر در تورنمنت در یک سطح هستند.

معمولا چون رسانه ها تمایلی برای انعکاس اخبار فوتبال زنان نشان نمی دهند، امسال هم هلندی ها در حالی با هفت شهر میزبان تورنمنت هستند که اهمیتی ندارد کدام کشور قهرمان یورو می شود؟ هلند میزبان، آلمان، سوئد، اسپانیا یا فرانسه. تمام اروپا می خواهند قهرمان یورو هر تیمی باشد جز زنان آلمان. تیمی که با حامیان مالی ای که در کنارش می بیند و تاریخ پرافتخارش حداقل تا ۳ دهه بعد دست نیافتنی است.

کابوس اینترمیلان پایان می یابد

این مهم ترین سوال هر هوادار اینترمیلان در سال 2017 است؛ «باز چه چیزی اشتباه است که اینترمیلان برای قهرمانی نمی جنگد؟» تا همین امسال داستان موفقیت همیشه کمیت لنگی داشت. اما در تابستان اینتری ها یکی از کامل ترین باشگاه های سری آ لقب گرفتند.

میلانی ها تمام ستاره هایشان را حفظ کردند و خریدهای خوبی مانند ژوائو ماریوی پرتغالی و گابریل ابربوسا داشتند. هر چند نشستن فرانک دی بوئر و نتایج افتضاح می رفت که تمام امیدها را نابود کند، اما مدیران چیین اینترمیلان در واکنشی سریع، استفانو پیولی را استخدام کردند؛ سرمربی ای که توانسته هفت پیروزی پشت سر هم را به دست آورد. حالا همه از سال خوش یمن ۲۰۱۷ برای اینترمیلان می گویند؛ سالی که با دلارهای هولدینگ های اقتصاد چین، ستاره های جوانی مانند گالیاردینی و گابریل باربوسا و یکی از کامل ترین ترکیب های سال های گذشته، نراتروزی می تواند بعد از شش سال به لیگ قهرمانان اروپا برسد.

ساحل عاج باز هم قهرمان آفریقا می شود

اروپایی ها هیچ وقت دل خوشی از جام ملت های آفریقا ندارند؛ تورنمنتی که درست در حساس ترین مقطع تقویم فوتبال اروپا برگزار می شود و معمولا باشگاه های اروپایی را دچار مشکل می کند. برای مثال ناپولی در کورس قهرمانی سری آ قرار دارد و یک ماه بعد باید در مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا به مصاف رئال مادرید برود، اما این روزها به خاطر جام ملت های آفریقا 3 مدافع اصلی اش، فوزی غلام، کولیبالی و دومبا را همراه ندارد.

بین این حواشی، تیم ملی ساحل عاج فرصت این را دارد که بعد از قهرمانی سال 2015، برای دومین بار جام را بالای سر ببرد تا در کنار مصر و کامرون تنها قهرمان هایی باشند که توانسته اند از عنوانشان دفاع کنند. به تیم منتخب سال 2016 قاره آفریقا و حضور پرتعداد ساحل عاجی ها در آن دقت کنید تا شانس تکرار قهرمانی شان را بالا بدانید؛ سر ژاوریه (پاریسن ژرمن)، یحیی توره (منچستر سیتی) و دومبیا (زسکا مسکو).

برای کشوری که تا سال 2006 تجربه حضور در جام جهانی را نداشت، قهرمانی در آفریقا یک موهبت بود؛ لطف برای مردمی که سرانه درآمدشان در سال حدود 400 دلار است. سرمربی فیل ها، میشل دوسویر فرانسوی که از سال 2002 در آفریقا کار می کند، می تواند ناجی مرم ساحل عاج لقب بگیرد؛ ناجی کشوری که بیشترین شانس را برای قهرمانی در سال 2017 دارد.

کابوس سقوط

انگار باشگاه هایی که فصل پیش نمایش خوبی داشتند، در سال ۲۰۱۷ دارند تاوانش را پس می دهند؛ در فرانسه لیل در یک قدمی سقوط از لیگ یک قرار دارد، لستری ها بعد از شگفت زده کردن دنیا با قهرمانی، امسال هم به عملکرد شگفت انگیزشان از پایین جدول ادامه می دهند و در اسپانیا والنسیای پرنوستالژی و دوست داشتنی در حال دست و پا زدن برای باقی ماندن در لالیگاست.

سقوط لیل دوست داشتنی

لیل که به شهر دانشجوها معروف است و حدود ۵۰ هزار دانشجور را در دل خودش جای داده است، سال ۲۰۱۱ نامش را به عنوان شگفتی ساز فوتبال اروپا مطرح کرد. رودی گارسایی چهل و هفت ساله تیمی ساخته بود که با ستاره هایی مثل ژروینیو و موسی ساو، قهرمان لیگ فرانسه شدند. جشن قهرمانی برای اولین بار بعد از سال ۱۹۵۴ همه مردم شهر کوچک لیل را متعجب کرده بود.

دو هفته بعد، لیل با شکست ۰-۱ پاریسن ژرمن جام حذفی را هم مال خود کرد و دلال های اروپایی به سمت لیل سرازیر شدند؛ رودی گارسیا، مغز متفکر تیم به آ س رم رفت. ژروینیو با قراردادی سنگین به آرسنال پیوست و موسی ساوسر از فوتبال ترکیه و فنرباغچه درآورد.

از روزهای رویایی شهر دانشجویی لیل نزدیک به شش سال می گذرد و هیچ کدام از ستون های لیل علاوه بر این که سر جایشان نمانده اند، حتی در اوج هم نیستند. رودی گارسیا این روزها اوضاع و احوال خوبی در مارسی ندارد؛ ژروینیو از سطح اول فوتبال دنیا کنار گذاشته شده و به فوتبال آسیا رفته است. سر نخواستن موسی ساو در ترکیه هم دعواست. به این ها کابوس سقوط لیل دوست داشتنی در سال 2017 را هم اضافه کنید؛ باشگاهی که در یک قدمی سقوط از لاشامپیونه قرار دارد. سقوط لیل یعنی حذف شدن باشگاهی که ادن هازارد، متیو دبوشی، اولیویه ژیرو و ژروینیو را به فوتبال اروپا معرفی کرده بود.

معجزه 2016 لستر، تبدیل به کابوس 2017 می شود؟

تیم شکست ناپذیر کلودیو رانیری در فصل گذشته، این روزها بدجوری در معرض شکنندگی قرار دارد. لستری ها که سال گذشته همه را انگشت به دهان گذاشته بود و در تابستان- جرانگولو کانته که به چلس رفت- همه بازیکنان دیگر را حفظ کرده بود، اصلا اوضاع خوبی در لیگ برتر ندارند.

لسترسیتی با این که در لیگ قهرمانان اروپا به مرحله حذفی صعود کرده است، اما تنها 2 امتیاز با منطقه سقوط در لیگ برتر فاصله دارد. اگر لسترسیتی در پایان فصل به دسته اول سقوط کند، بعد از منچسترسیتی در سال 1938 تبدیل به اولین تیمی می شود که بعد از قهرمانی در انگلیس، به دسته پایین تر سقوط می کند.

آخرین بار 80 سال پیش بود که منچسترسیتی بعد از قهرمانی لیگ به چمپیون شیپ سقوط کرد. هرچند آمارها به فرضیه باقی ماندن شاگردان رانیری کمکی نمی کنند. لستری ها فصل پیش در تمام فصل فقط 36 گل خورده بودند، اما امسال تا این جای فصل 34 گل خورده اند و همه اجزای لسترسیتی دچار افت شده اند. نه از سیوهای فوق العاده کاسپر اشمایکل خبری هست، نه روبرت هوث و خط دفاع صلابت پارسال را دارند، نه زوج جیمی واردی و ریاض ماحرز کشندگی قبل را دارد و نه حتی جای خالی کانته پر شده است. همه این ها یک پیغام واضح دارد؛ جشن سال 2016 استادیوم کینگ پاور، می تواند به کابوس 2017 بدل شود. مگر این که هال سیتی و کریستال پالاس جای آن ها را بگیرند.