نیویورک تایمز: ترامپ فاقد راهبرد نظامی است
روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز در گزارشی مفصل روز پنجشنبه به تحلیل دیدگاه‌های نظامی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا پرداخته و نوشته وی فاقد هر گونه راهبرد نظامی است.
خبرگزاری فارس: روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز در گزارشی مفصل روز پنجشنبه به تحلیل دیدگاه‌های نظامی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا پرداخته و نوشته وی فاقد هر گونه راهبرد نظامی است.
نیویورک‌تایمز در این مقاله به قلم «ماکس فیشر»، این استدلال محوری را مطرح کرده که دونالد ترامپ قدرت نظامی خام را هم وسیله و هم هدف می‌بیند.
«فیشر» درباره دیدگاه‌های ترامپ می‌نویسد: «(دیدگاه‌های وی) نشان می‌دهند که وی رئیس‌جمهوری مجذوب توان نظامی خام است و او چنین توانی را با جایگاه آمریکا در جهان مترادف دانسته و آن را ابزاری برای مهار رقیبان قدرتمندی چون چین و ایران که نگرانی‌های اصلی‌اش هستند، می‌بیند.»
به نوشته «فیشر» آقای ترامپ ظاهراً توجه چندانی به مسائل مربوط به جنگ‌های ادامه‌دار آمریکا در افغانستان، عراق و سوریه ندارد: در واقع، مسائل هیچ یک از این کشورها با خرید ناوهای هواپیمابر جدید - چنانکه ترامپ در سخنرانی روز گذشته‌اش وعده داد - حل نخواهند شد.
این دیدگاه‌های ترامپ از نوعی جهان‌بینی ملی‌گرایانه نشأت می‌گیرند که اگرچه امروز چندان شناخته شده نیستند اما ایده مسلط بر جغرافیای سیاسی بین قرن‌های نوزدهم و اوایل قرن بیستم بودند.
رگه‌های این تفکر را شاید بتوان به وضوع در دیدگاه‌های آقای ترامپ درباره مفهوم پیروزی نیز مشاهده کرد.
او در سخنرانی‌هایش در هفته‌های گذشته نقش اصلی نیروهای نظامی را پیروزی در میادین نبرد دانسته و پیروزی در میادین نبرد را برای پیروزی در جنگ کافی دانسته است - دو ایده‌ای که دست کم از جنگ ویتنام محبوبیتشان را از دست داده‌اند. از آن زمان به بعد، اکثر ژنرال‌های نظامی بر این نکته تأکید ورزیده‌اند که عامل هدایت‌کننده جنگ، دسته‌ای از درگیری‌های سیاسی هستند که به ندرت با توسل صرف به زور نظامی قابل حل هستند.
ترامپ در همین سخنرانی دو روز پیشش روی عرشه ناو فورد گفت: «ما به ارتشمان ابرازهای لازم برای پیشگیری از جنگ و در صورت لزوم برای مبارزه در جنگ را خواهیم داد تا تنها یک کار انجام شود. می‌دانید آن کار چیست؟ پیروزی. پیروزی.»
به نوشته نیویورک‌تایمز، شاید هنوز برای قضاوت درباره اینکه آیا دیدگاه‌های ترامپ قابل انسجام‌دهی در قالب یک دکترین هستند یا خیر اندکی زود باشد «اما دیدگاه‌های او نشان می‌دهند که در حال پیگیری سیاست‌هایی است که کمتر می‌توان آن را در قالب یک استراتژی از هر نوع آن گنجاند و بیشتر به نظر می‌رسد که او به مقوله قدرت نظامی به عنوان هدف غایی می‌نگرد.»
آقای ترامپ اغلب تفکر نظامی‌اش را از رهگذر درخواست‌هایش برای تقویت تشکیلات تسلیحاتی اصلی آمریکا از قبیل ناوهای هواپیمابر و سلاح‌های هسته‌ای به عموم عرضه کرده است.
البته، این درست است که تقریباً تمامی روسای جمهوری آمریکا تلاش کرده‌اند برتری نظامی خود بر دشمنانشان حفظ کنند. اما نکته درباره آقای ترامپ آنجا است که او از لحاظ تمرکز بر آماده شدن برای درگیری عظیم با سایر قدرتها نوعی نگاه تک جانبه‌نگر دارد که از زمان جنگ جهانی دوم، کشورهای دنیا از آن دوری جسته‌اند.
دیدگاه ترامپ، در این زمینه به نوشته تحلیلگر نیویورک‌تایمز، از استراتژیست ارشد کاخ سفید «استیو بنون» نشأت می‌گیرد که زمانی گفته بود درگیری با قدرتهای بزرگ امری اجتناب‌ناپذیر است و به زودی اتفاق خواهد افتاد.
بنون، مارس ۲۰۱۶ در یک برنامه رادیویی گفت: «ما ظرف ۵ تا ۱۰ سال آینده در دریای چین جنوبی وارد جنگ خواهیم شد. در این باره شکی نیست.»
وقتی ترامپ چند روز پیش گفت نیروی دریایی را مجهز خواهد کرد تا در جنگ پیروز شود، شاید هدفش فقط نشان دادن اعتمادش به ارتش آمریکا بود، اما این اظهارنظر موجب این برداشت هم شده که او ممکن است بر این عقیده باشد که در عصر کنونی پیروزی در جنگ در برابر یک قدرت بزرگ اساساً دست یافتنی است - ایده‌ای که از اولین سالهای جنگ سرد طرفدارانش را از دست داده است.
«مارک فیشر» نوشته است که بر خلاف دیدگاه ترامپ، در عصر نوین به جنگ به عنوان نوعی مشکل سیاسی نگریسته می‌شود که برای راه حل آن هم بایستی مشکلات سیاسی زیربنایی را حل کرد.
ترامپ در مقابل، به نظر می‌رسد به دیدگاهی کهنه‌تر اما ملی‌گرایانه‌تر گرایش دارد که در آن قدرت نظامی عامل تعیین‌کننده اساسی در هر درگیری دانسته می‌شود. ترامپ، البته توضیح نداده که این چطور می‌تواند در خاورمیانه به پیروزی منجر شود.
تسلیحات برای صحنه‌آرایی
اکثر دولت‌های اولویت‌های بودجه‌بندی نظامیشان را بر اساس یک فرایند سه مرحله‌ای تعیین می‌کنند: تعیین اینکه چه مشکلاتی قرار است حل شود، تعیین راهبردهایی که این مشکلات را حل خواهند کرد و در نهایت خرید تجهیزات برای اجرای این راهبرد.
ظاهراً آقای ترامپ می‌خواهد این فرایند را به صورت سر و ته اجرا کند.
«ارین سیمپسون»، از مشاوران نظامی سابق ارتش آمریکا در افغانستان به نیویورک‌تایمز می‌گوید: «من فکر نمی‌کنم بتوان این را در نظر گرفت که اقدام ترامپ برای افزایش بودجه نظامی ارتباطی با هیچ راهبرد نظامی ندارد.»
این تحلیلگر مسائل نظامی درباره دلایل این استدلالش اینطور توضیح می‌دهد: «او (ترامپ) وقت انجام یک بررسی راهبردی کامل را نداشته است.»
به نوشته تحلیلگر نیویورک‌تایمز، اکنون شاید بتوان به این سوال پاسخ داد که چرا ترامپ تا کنون راهبردهایش برای مقابله با داعش یا القاعده یا حتی مهار چین را به صراحت ابراز نکرده است: از نگاه او، توان نظامی به صورت مستقیم به قدرت و قدرت به پیروزی ترجمه می‌شود.»
نیویورک‌تایمز در این مقاله به قلم «ماکس فیشر»، این استدلال محوری را مطرح کرده که دونالد ترامپ قدرت نظامی خام را هم وسیله و هم هدف می‌بیند.
«فیشر» درباره دیدگاه‌های ترامپ می‌نویسد: «(دیدگاه‌های وی) نشان می‌دهند که وی رئیس‌جمهوری مجذوب توان نظامی خام است و او چنین توانی را با جایگاه آمریکا در جهان مترادف دانسته و آن را ابزاری برای مهار رقیبان قدرتمندی چون چین و ایران که نگرانی‌های اصلی‌اش هستند، می‌بیند.»
به نوشته «فیشر» آقای ترامپ ظاهراً توجه چندانی به مسائل مربوط به جنگ‌های ادامه‌دار آمریکا در افغانستان، عراق و سوریه ندارد: در واقع، مسائل هیچ یک از این کشورها با خرید ناوهای هواپیمابر جدید - چنانکه ترامپ در سخنرانی روز گذشته‌اش وعده داد - حل نخواهند شد.
این دیدگاه‌های ترامپ از نوعی جهان‌بینی ملی‌گرایانه نشأت می‌گیرند که اگرچه امروز چندان شناخته شده نیستند اما ایده مسلط بر جغرافیای سیاسی بین قرن‌های نوزدهم و اوایل قرن بیستم بودند.
رگه‌های این تفکر را شاید بتوان به وضوع در دیدگاه‌های آقای ترامپ درباره مفهوم پیروزی نیز مشاهده کرد.
او در سخنرانی‌هایش در هفته‌های گذشته نقش اصلی نیروهای نظامی را پیروزی در میادین نبرد دانسته و پیروزی در میادین نبرد را برای پیروزی در جنگ کافی دانسته است - دو ایده‌ای که دست کم از جنگ ویتنام محبوبیتشان را از دست داده‌اند. از آن زمان به بعد، اکثر ژنرال‌های نظامی بر این نکته تأکید ورزیده‌اند که عامل هدایت‌کننده جنگ، دسته‌ای از درگیری‌های سیاسی هستند که به ندرت با توسل صرف به زور نظامی قابل حل هستند.
ترامپ در همین سخنرانی دو روز پیشش روی عرشه ناو فورد گفت: «ما به ارتشمان ابرازهای لازم برای پیشگیری از جنگ و در صورت لزوم برای مبارزه در جنگ را خواهیم داد تا تنها یک کار انجام شود. می‌دانید آن کار چیست؟ پیروزی. پیروزی.»
به نوشته نیویورک‌تایمز، شاید هنوز برای قضاوت درباره اینکه آیا دیدگاه‌های ترامپ قابل انسجام‌دهی در قالب یک دکترین هستند یا خیر اندکی زود باشد «اما دیدگاه‌های او نشان می‌دهند که در حال پیگیری سیاست‌هایی است که کمتر می‌توان آن را در قالب یک استراتژی از هر نوع آن گنجاند و بیشتر به نظر می‌رسد که او به مقوله قدرت نظامی به عنوان هدف غایی می‌نگرد.»
آقای ترامپ اغلب تفکر نظامی‌اش را از رهگذر درخواست‌هایش برای تقویت تشکیلات تسلیحاتی اصلی آمریکا از قبیل ناوهای هواپیمابر و سلاح‌های هسته‌ای به عموم عرضه کرده است.
البته، این درست است که تقریباً تمامی روسای جمهوری آمریکا تلاش کرده‌اند برتری نظامی خود بر دشمنانشان حفظ کنند. اما نکته درباره آقای ترامپ آنجا است که او از لحاظ تمرکز بر آماده شدن برای درگیری عظیم با سایر قدرتها نوعی نگاه تک جانبه‌نگر دارد که از زمان جنگ جهانی دوم، کشورهای دنیا از آن دوری جسته‌اند.
دیدگاه ترامپ، در این زمینه به نوشته تحلیلگر نیویورک‌تایمز، از استراتژیست ارشد کاخ سفید «استیو بنون» نشأت می‌گیرد که زمانی گفته بود درگیری با قدرتهای بزرگ امری اجتناب‌ناپذیر است و به زودی اتفاق خواهد افتاد.
بنون، مارس ۲۰۱۶ در یک برنامه رادیویی گفت: «ما ظرف ۵ تا ۱۰ سال آینده در دریای چین جنوبی وارد جنگ خواهیم شد. در این باره شکی نیست.»
وقتی ترامپ چند روز پیش گفت نیروی دریایی را مجهز خواهد کرد تا در جنگ پیروز شود، شاید هدفش فقط نشان دادن اعتمادش به ارتش آمریکا بود، اما این اظهارنظر موجب این برداشت هم شده که او ممکن است بر این عقیده باشد که در عصر کنونی پیروزی در جنگ در برابر یک قدرت بزرگ اساساً دست یافتنی است - ایده‌ای که از اولین سالهای جنگ سرد طرفدارانش را از دست داده است.
«مارک فیشر» نوشته است که بر خلاف دیدگاه ترامپ، در عصر نوین به جنگ به عنوان نوعی مشکل سیاسی نگریسته می‌شود که برای راه حل آن هم بایستی مشکلات سیاسی زیربنایی را حل کرد.
ترامپ در مقابل، به نظر می‌رسد به دیدگاهی کهنه‌تر اما ملی‌گرایانه‌تر گرایش دارد که در آن قدرت نظامی عامل تعیین‌کننده اساسی در هر درگیری دانسته می‌شود. ترامپ، البته توضیح نداده که این چطور می‌تواند در خاورمیانه به پیروزی منجر شود.
تسلیحات برای صحنه‌آرایی
اکثر دولت‌های اولویت‌های بودجه‌بندی نظامیشان را بر اساس یک فرایند سه مرحله‌ای تعیین می‌کنند: تعیین اینکه چه مشکلاتی قرار است حل شود، تعیین راهبردهایی که این مشکلات را حل خواهند کرد و در نهایت خرید تجهیزات برای اجرای این راهبرد.
ظاهراً آقای ترامپ می‌خواهد این فرایند را به صورت سر و ته اجرا کند.
«ارین سیمپسون»، از مشاوران نظامی سابق ارتش آمریکا در افغانستان به نیویورک‌تایمز می‌گوید: «من فکر نمی‌کنم بتوان این را در نظر گرفت که اقدام ترامپ برای افزایش بودجه نظامی ارتباطی با هیچ راهبرد نظامی ندارد.»
این تحلیلگر مسائل نظامی درباره دلایل این استدلالش اینطور توضیح می‌دهد: «او (ترامپ) وقت انجام یک بررسی راهبردی کامل را نداشته است.»
به نوشته تحلیلگر نیویورک‌تایمز، اکنون شاید بتوان به این سوال پاسخ داد که چرا ترامپ تا کنون راهبردهایش برای مقابله با داعش یا القاعده یا حتی مهار چین را به صراحت ابراز نکرده است: از نگاه او، توان نظامی به صورت مستقیم به قدرت و قدرت به پیروزی ترجمه می‌شود.»
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر